نبشته­ی حقوق بشرکوروش[2]

این استوانه، کتیبه­ای از جنس سفال است که 23 سانتی­متر طول و 11 سانتی­متر عرض دارد و در سال 538 پ.م در بابل به زبان اکدی نوشته شده است. این کتیبه را باستان­شناسی عراقی به نام هرمز رسام در سال 1879.م در شهر باستانی نینوا یافت. این متن به خط و زبان اکدی نوشته شده است. متون اکدی –که زبان­های بابلی و آشوری زیر شاخه­هایی از آن هستند- با خط میخی ثبت شده­اند. این خطها را می­توان به دو شکل خواند، نخست با آوانگاری علایم میخی، که ترتیب علایم میخی و ساختار متن را به زبان اصلی­اش به دست می­دهد، دیگری آوانگاری متن به زبان اکدی است. به عبارت دیگر، این متون را می­توان علامت به علامت خواند و به این ترتیب ترتیب و نوع علایم میخی ثبت شده بر کتیبه را نشان داد، یا آن که با حدس­هایی جسورانه، شیوه­ی خوانش آن را به زبان اکدی کهن بازسازی کرد و شیوه­ی بیان شدنش در آن زبان را نشان داد. از آنجا که متن استوانه­ی کوروش در بحث ما بسیار اهمیت دارد، متن را به هردو شیوه­ی هجانگاری و آوانگاری در اینجا نمایش می­دهم. بعد از ثبت هر خط در قالب هجانگاری، آوانگاری و شیوه خوانده شدنش را –که بسیار هم جای بحث و تردید دارد- ارائه می­کنم، و بعد ترجمه­ی فارسی­اش را می­آورم.