دیوان اشعار حافظ ( رباعیات )

[sorna]

اول به وفا می وصالم درداد

چون مست شدم جام جفا را سرداد


پر آب دو دیده و پر از آتش دل

خاک ره او شدم به بادم برداد

[sorna]

نی دولت دنیا به ستم می‌ارزد

نی لذت مستی‌اش الم می‌ارزد


نه هفت هزار ساله شادی جهان

این محنت هفت روزه غم می‌ارزد

[sorna]

هر دوست که دم زد ز وفا دشمن شد

هر پاکروی که بود تردامن شد


گویند شب آبستن و این است عجب

کاو مرد ندید از چه آبستن شد

[sorna]

چون غنچهٔ گل قرابه‌پرداز شود

نرگس به هوای می قدح ساز شود


فارغ دل آن کسی که مانند حباب

هم در سر میخانه سرانداز شود

[sorna]

با می به کنار جوی می‌باید بود

وز غصه کناره‌جوی می‌باید بود


این مدت عمر ما چو گل ده روز است

خندان لب و تازه‌روی می‌باید بود

[sorna]

از چرخ به هر گونه همی‌دار امید

وز گردش روزگار می‌لرز چو بید


گفتی که پس از سیاه رنگی نبود

پس موی سیاه من چرا گشت سفید

[sorna]

ایام شباب است شراب اولیتر

با سبز خطان بادهٔ ناب اولیتر


عالم همه سر به سر رباطیست خراب

در جای خراب هم خراب اولیتر

[sorna]

خوبان جهان صید توان کرد به زر

خوش خوش بر از ایشان بتوان خورد به زر


نرگس که کله دار جهان است ببین

کاو نیز چگونه سر درآورد به زر

[sorna]

سیلاب گرفت گرد ویرانهٔ عمر

وآغاز پری نهاد پیمانهٔ عمر


بیدار شو ای خواجه که خوش خوش بکشد

حمال زمانه رخت از خانهٔ عمر

[sorna]

عشق رخ یار بر من زار مگیر

بر خسته دلان رند خمار مگیر


صوفی چو تو رسم رهروان می‌دانی

بر مردم رند نکته بسیار مگیر