هدایت راداری فعال
این روش هدایت از سال 1970 برای موشک های ضد کشتی و هوا به هوای دور برد و میانبرد مورد استفاده قرار گرفته است. این موشکها، خود داری یک دستگاه رادار کوچک برای رهگیری و اصلاح مسیر به طرف هدف هستند. رادار جنگنده و یا ناو شلیک کننده در ابتدا هدف را کشف و روی آن قفل می کند. پس از آن، مختصات هدف به موشک منتقل شده و موشک به طرف محدوده هدف شلیک می شود. موشک، مسیر از پرتاب کننده تا نزدیکی هدف را به صورت اینرسی هدایت شده و بعد از کشف هدف توسط رادار موشک به روش هدایت راداری آشیانه یاب به طرف هدف حرکت می کند.
از جمله امتیازات این روش این است که جنگنده و یا سیستم شلیک کننده بعد از شلیک می تواند منطقه را ترک کرده و یا مانورهای مورد نظر خود را اجرا کند و موشک بدون نیاز به رادار جنگنده و یا ناو به طرف هدف حرکت می کند. این روش در موشک هایی با برد بلند بسیار مورد استفاده قرار می گیرد. موشک های ضد کشتی از جمله استفاده کنندگان این روش هدایت هستند. البته در مورد موشک های کوتاه بردتر ضد کشتی مانند سی ایگل انگلیسی از هدایت رادار نیم فعال استفاده می شود.
موشک های هوا به هوای آر77 روسی، فونیکس آمریکایی و موشک های ضد کشتی اگزوست فرانسوی و هارپون آمریکایی از جمله موشک های راداری فعال می باشند. موشک آمرام آمریکایی در 15 کیلم متری آخر به صورت هدایت راداری فعال عمل می کند و تا رسیدن به این مسافت به صورت نیم فعال پرواز می کند.
پاسخ با نقل قول
علاقه مندی ها (بوک مارک ها)