هدایت رداری نیمه فعال(آشیانه یاب نیمه فعال رادرای)
این روش هدایت که از اواسط دهه 50 بر روی موشکهای هوا به هوا و زمین به هوا نصب شد در واقع به تکمیل رادارهای داپلر به وجود آمد. در این موشکها، ابتدا رادار جنگنده و سایت پدافند هوایی بر روی هدف قفل شده و پس از شلیک موشک، رادار کوچک موشک امواج منعکس شده از هدف را دنبال کرده و با تصحیح مسیر، خود را به هدف می رساند.این روش هدایت این امکان را به خلبان می داد تا با استفاده از موشکهای هوا به هوای میان برد و یا دور برد اهداف مورد نظر خود را از فاصله بیش از 18 کیلو متر با شلیک یک یا دو موشک مورد هدف قرار داده و از درگیری پر التهاب و پیچ در پیچ در جنگ نزدیک هوایی خودداری کند.
از جمله عیوب این روش هدایت هدایت به ویژه برای جنگنده ها این است که برای رسیدن موشک به هدف باید تا آخرین لحظه اصابت، رادار هدایت کننده بر روی هدف قفل باشد و به هر دلیلی که امواج رادار به موشک نرسند مانند مانور جنگنده شلیک کننده و یا کم شدن انرژی رادار موشک به هدف برخورد نمی کند. جنگنده بعد از شلیک موشک نمی تواند اقدام به ترک صحنه نبرد و باید تا لحظه برخورد موشک به هدف در منطقه باقی بماند.در چنین مواردی در اصطلاح تاکتیکی جنگنده بی دفاع است.
از طرفی با افزایش برد موشک، امواج رادار نیز باید مسافت دورتری را طی کنند که سبب کاهش قدرت امواج رادار در مسافت های زیاد می شود.از این رو نمی توان از این روش هدایت در موشک های با برد زیاد استفاده کرد.البته تا کنون موشک های با برد 120 کیلومتر نیز با استفاده از این روش هدایت ساخته شده اند.
در ضمن می توان با استفاده از سیستم های جنگ الکترونیک و ایجاد اختلال، مانع رسیدن امواج رادار جنگنده به موشک شد، اما نه همیشه.
امروزه دیگر موشک های هوا به هوا با این روش هدایت تولید نمی شوند ولی ساخت موشک های پدافندی با این روش همچنان ادامه دارد. موشک های هوا به هوای اسپارو آمریکایی و آر27آر روسی و موشک های زمین به هوای هاوک و پاتریوت آمریکایی از جمله موشک های هدایت راداری نیمه فعال معروف جهان هستند.
پاسخ با نقل قول
علاقه مندی ها (بوک مارک ها)