هدایت فروسرخ
هدایت فروسرخ یک هدایت داخلی و خود مختار است که نیاز به منبع خارجی برای تکمیل هدایت موشک ندارد. در این روش، حسگر نصب شده بر روی دماغه موشک بعد از شلیک، اقدام به جستجوی محیط رو به روی خود برای پیدا کردن منبع گرمایی برای قفل کردن بر روی آن می کند. این منبع گرمایی می تواند خروجی گرم هواپیما، بالگرد و یا یک موشک کروز باشد.
سیستم کاونده فروسرخ تنها می تواند محیط روبروی خود را جستجو کند و یکی از امتیازات آن این است که خلبان و یا شلیک کننده بعد از قفل و شلیک موشک می تواند اقدام به شلیک موشک دیگر و یا ترک محل کند. موشک به کمک سیستم فروسرخ درون خود و به کمک بالچه های هدایت به طرف هدف هدایت می شود.
اولین موشک فروسرخ عملیاتی جهان، موشک هوا به هوای سایدویندر آمریکایی بود.نسل نخست این موشکها را تنها می شود از نیم کره پشتی به طرف خروجی موتورهواپیما قفل کرد ولی امروزه با افزایش حساسیت کاونده های فروسرخ می توان این موشک ها را از روبرو نیز بر روی هدف قفل کرد.
موشک های هدایت فروسرخ را می توان با استفاده از تمهای فریب دهنده گرم که مانند منور بوده و گرمایی زیاد از خود متصاعد می کنند فریب داد. خلبانان بالگرد و جنگنده بلافاصله بعد از هشدار سیستم ecm مبنی بر نزدیک شدن موشک اقدام به شلیک دستی و یا خود کار شراره می کنند.
برخی از وسایل پرنده داری سیستم تشخیص نزدیک شدن موشک هستند. این سیستم با حس کردن شعله خروجی موتور موشک که به پرنده نزدیک می شود هشدار لازم را به خلبان می دهد ولی از آنجایی که برای شلیک موشکهای فروسرخ نیازی به قفل رادار بر روی هدف نیست، در اکثر مواقع هدف بدون دریافت هیچ گونه هشداری مورد اصابت قرار می گیرد. برد کاونده فروسرخ این گونه موشک ها برای کشف منبع گرمایی کم بوده و اغلب کمتر از 20 کیلومتر است.از این رو، این روش هدایت به صورت گسترده ای برای هدایت موشک های کوتاه برد هوا به هوا و موشک های پدافند هوایی کوتاه برد و شانه پرتاب مورد استفاده قرار می گیرد.
عدم نیاز به تجهیزات جانبی، این سیستم را به یک روش هدایت کارآمد برای استفاده در سلاح های قابل حمل توسط نفر تبدیل کرده است. موشکهای هوا به هوای فروسرخ k74 روسی، سایدویندر آمریکایی، پایتون4 اسراییلی و موشک های زمین به هوای راپیر انگلیسی، استیگر آمریکایی و سام 18 روسی از جمله برترین موشکهای هدایت فروسرخ در جهان هستند.
پاسخ با نقل قول
علاقه مندی ها (بوک مارک ها)