ساختمان گنجينه بابل در سال 1307 هجري شمسي به عنوان بلديه بنا شده است.
اين بنا كه به شماره 1526 در فهرست آثار ملي ايران به ثبت رسيده، در اسفند ماه 1374 با كاربري فرهنگي در اختيار ميراث فرهنگي مازندران قرار گرفت.
ساختمان فوق پس از مرمت و احيا در بهمن ماه 1375 جهت بازديد و استفاده پژوهشگران شروع به فعاليت نموده است.
اين مجتمع فرهنگي داراي گنجينه آثار تاريخي و فرهنگي،*نمايشگاه آثار فرهنگي هنري،*كلاسهاي آموزش هنرهاي سنتي و كتابخانه تخصصي مي*باشد.
گنجينه بابل به معرفي آثاري ساخته شده از سفال ، فلز ، سنگ ، شيشه ، چوب بجا مانده از دوران پيش از تاريخ، تاريخي و اسلامي مي*پردازد.
دوره پيش از تاريخ در ايران با پيدايش بشر آغاز مي*شود و تا حدود هزاره سوم ق.م يعني هنگام ظهور نخستين نمادهاي نگارش در سيلك كاشان ادامه مي*يابد. با نگاهي به آثار سفالين موجود از نقاطي چون شوش در جنوب غربي ايران ـ تپه حصار دامغان ـ سيلك كاشان و نيز آثار كرانه درياي خزر منجمله مارليك مي*توان به شواهدي مكفي در اثبات فرهنگ و تاريخ كهن ايران دست يافت. بر مبناي آخرين كشفيات و تحقيقات باستان*شناسي در ايران كه در غار هوتو كمربند بهشهر انجام گرفت فن و هنر سفالگري ايران به حدود هزاره هشتم قبل از ميلاد ميرسد. گل رس كه ماده اوليه مورد نياز در هنر سفالگري است انسان را قادر مي*نمايد تا از آن، جهت ساخت ظروف مختلف سفالين استفاده كند.
اين ظروف كه در ابتداي امر ساده و دست سازند بيشتر جهت رفع نيازمنديهاي اوليه زندگي و تعدادي نيز بر اساس اعتقادات مذهبي در مراسم مختلف از جمله تدفين كاربرد داشته*اند. به تدريج با اختراع چرخ سفالگري در هزاره پنجم ق.م و بعد از آن رواج لعاب به عنوان پوشش و تزيين ظروف، در دوران تاريخي عمده*اي در توليد آثار سفالي ايجاد گرديد. نقوش حيواني- گياهي و انساني جايگزين نقوش ساده هندسي شدند.
ساخت ظروف به شكل پيكره*هاي حيوانات از قبيل بز ، كاو نر كوهاندار ، سگ و گوزن رواج يافت به اين گونه ظروف كه معمولا آبريزي در لبه آنها ديده مي*شود ريتوان مي*گويند. ريتون كه سير تكاملي آن تا دوره ساساني ادامه پيدا مي*كند به عنوان ساغر و ظرف نوشيدني پيشكشي مورد استفاده قرار مي*گرفته است.
در قرون اوليه اسلامي شيوه سفالگري كم و بيش همانند دوره قبل از اسلام (ساساني) ادامه پيدا كرد. از قرن سوم هجري در صنعت سفالگري دگرگوني و تحولي شگرف پديد آمد و هنر سفالگري از نظر فن لعاب*دهي و نقوش و نيز استفاده از كتيبه جهت تزيين ظروف و ظروف زرين*فام به مراحل پيشرفته*اي رسيد. به طوري كه اوج اين تحولات را از اواخر عصر سلجوقيان و خوارزمشاهيان مي*توان مشاهده نمود.
در كنار آثار سفالي، روند تكاملي و تحولات چشمگير صنعت زيباي آبگينه را نمي*تواند ناديده گرفت.
قدمت اين صنعت زيبا و ظريف به 2500 تا 3000 سال ق.م مي*رسد و احتمال مي*رود كه سازنده اولين اشيا شيشه*اي مصريان باشند. صنعت شيشه*گري در ايران با تحمل فراز و نشيبهاي فراوان همچنان حضور خود را در ميان ديگر صنايع دستي به عنوان يك صنعت ارزنده ايراني حفظ نموده است. در فاصله سالهاي 2500 و 600 ق.م اقوام مختلفي از جمله كاسيها و آشوريها از لرستان گذر كردند و اشيايي از خود بر جاي نهادند كه امروزه به نام مفرغهاي لرستان شهرت يافته*اند.
آثار مفرغي باقيمانده از دوران تاريخ در اين گنجينه كه شامل انواع ابزار جنگي و پيكره*هاي حيواني و زينت آلات زنان است خود در روشن*سازي گوشه ديگري از هنر و تمدن سرزمين ايران نقش آفريني مي*كند.
بخش مردم شناسي گنجينه شامل لباسهاي محلي استان مازندران و نيز ابزار آلات زندگي روزمره است.
آخرين بخش گنجينه شامل آثار چوبي استان مازندران از قبيل در، دريجه و صندوق مي*باشد. از آنجايي كه حاشيه در ياي خزر جنگلي است و انواع چوب در دسترس بوده، هنرمند مازندراني با استفاده از چوبهاي جنگلي و با اعتقاد و ايماني راسخ به خلق آثاري زيبا پرداخته،*كه در آنها انواع هنر از قبيل خطاطي، كنده*كاري، قابل و گره*سازي جلوه*اي خاص پيدا كرده است.
پاسخ با نقل قول
علاقه مندی ها (بوک مارک ها)