● ازدواج اقتصادی بودایی ها

در آیین بودا ازدواج از راه‏های گوناگونی امکان‏پذیر بود. با ربودن عروس، به زور می‏شد ازدواج کرد. نیز می‏شد زنی را خرید یا پس از جلب رضایت دختر با وی ازدواج کرد، ولی ازدواج از روی رضایت طرفین، کمی غیر آبرومندانه(!) تصور می‏شد و زنان ترجیح می‏دادند که خریده شوند. اگر هم که دزیده می‏شدند برایشان جنبه کلاس(!) داشت.

قانون‏نامه «مانو» یکی از قدیمی‏ترین قانون‏نامه‏های هند که نوشته «مانو» هشت نوع ازدواج مختلف را جایز می‏دانست که در بین آنان، ازدواج از راه «ربودن» و ازدواج مبتنی بر «عشق» در پایین‏ترین درجه اخلاقی قرار داشت و ازدواج از راه «خریدن» عملی‏ترین راه برای پیوند زناشویی شمرده می‏شد. قانونگذار هندی فکر می‏کرد که عاقبت امر، فقط ازدواجهایی پایدار می‏مانند که بر مبنای اقتصادی شکل گرفته باشند. حتی در دوره‏ای از تاریخ هند، کلمه «ازدواج» مترادف بود با کلمه «زن خریدن». حالا چه حساب و کتابی پشت اقتصاد کلان بودایی ها خوابیده معلوم نیست.

مراسم غیر عادی و حیرت آور دیگری در این باره، این است که کسانی که به علت فقر نتوانسته‏اند دختران خود را شوهر دهند، آنها را با صدای شیپور و طبل (یعنی عینا همان سازهایی که در جنگ برای اعلان آماده باش به کار می‏رود) به بازار می‏برند و دور خود، افراد را گرد می‏آورند. اگر دختر موافق میل پسری بود و به خریده شدن هم رضا داد، پسر بر حسب شرایط خاصی با او ازدواج می‏کند.