مدير باز نشسته
مرگ پايان كبوتر نيست
مرگ وارونه يك زنجيره نيست
مرگ در ذهن اقاقي جاري است
مرگ در آب و هواي خوش انديشه نشيمن دارد
مرگ در ذات شب دهكده از صبح سخن مي گويد
مرگ با خوشه انگور مي آيد به دهان
مرگ در حنجره سرخ گلو مي خواند
مرگ مسوول قشنگي پرشاپرك است
مرگ گاهي ريحان مي چيند
و . . .همه ميدانينم
ريه هاي لذت پر اكسيژن مرگ است
مدير باز نشسته
مرگ را روزی به سر انگشت دعا می چینم
تا کنم من درد هستی را دوا می چینم
می دوم در باغ طاعات خدا پیش از مرگ
...و اجابت را من از باغ خدا می چینم
می روم از تنه ی مِیم قنوتی بالا
خوشه های ربنا و آتنا می چینم
طعم مرگ ترش است و طعم زندگی شیرین، من
ترش بهر خودم، شیرین بهر شما می چینم
سخت است در قافیه تنگ جمادات زیستن
شعر هستی را چه زیباست که رها می چینم
مرگ شعر مرا از قافیه، رها خواهد کرد
مرگ را روزی به سرانگشت دعا می چینم
محمد علی خدادوست
مدير باز نشسته
هرگز از مرگ نهراسیده‌ام
اگرچه دستانش از ابتذال شکننده‌تر بود.
هراسِ من ــ باری ــ همه از مردن در سرزمینی‌ست
که مزدِ گورکن
از بهای آزادیِ آدمی
افزون باشد
پاسخ با نقل قول
علاقه مندی ها (بوک مارک ها)