7. نماز و عبادت تجلى تمرکز




نماز، موقعیتى را فراهم مى کند که فرد مى تواند در پرتو آن، ذرات پراکنده فکر را پیرامون محور یاد خدا، وحدت و تمرکز بخشد؛ زیرا در نماز، پیوسته اندیشه انسان متوجه خداست. وقتى آدمى براى دست یابى به تمرکز فکر در نماز، به محل سجده اش چشم بدوزد، از نگاه به اطراف باز مى ماند و در نتیجه، افکارش در فضاى مشخص و محدود عبادى نماز، به حرکت در مى آید و در صورتى که مقدمات و اجزاى نماز را با آمادگى به جاى آورد، دوام بر تمرکز فکر در نماز خواهد داشت. اگر لحظاتى قبل از شروع نماز، بنشیند و بیندیشد که مى خواهد در محضر چه بزرگى حاضر شود، بر کیفیت تمرکزش خواهد افزود و اینها همه زمانى حاصل مى آید که نماز، نزد انسان، بزرگ و عظیم تلقى شود و در این صورت، تمرکزى که به کمک و برکت نماز حاصل مى آید، همچون نیرویى فراگیر و گسترده، به همه جوانب و زوایاى زندگى رسوخ نموده، آدمى، برکات را در خویشتن و زندگى اش مشاهده مى کند. بدون شک، نماز و عبادت، آشفتگى و پراکندگى فکرى را به کلى مى شوید و آرامش فکرى و روحى شگفت انگیزى به انسان مى بخشد. اگر افراد عابد را مورد توجه قرار دهید، همه داراى تمرکز فکر فوق العاده و آرامش روحى شگرفى هستند. کمتر کسى است که با تأثیر تسبیح گفتن، ناآشنا باشد. از زمان هاى قدیم تا کنون و در بین افراد قدیمى معروف است که تسبیح، راه اساسى مبارزه با تشتت و پراکندگى فکر و اندیشه است.
اگر هر روز صبح، در هواى آزاد و خلوت صبحگاهى، تسبیحى به دست گرفته، ذکر تسبیحات اربعه - سبحان الله و الحمد لله و لا اله الا الله الله اکبر - را تکرار کنید و با حضور ذهن و حضور قلب و با آرامش مناسب، هر روز به این کار بپردازید، مطمئناً به مرور زمان و به تدریج به تمرکز و نظم فکرى دست خواهید یافت.