شب بودچشمهای ساکتم را بستمبه این امید که وقتی چشم باز میکنمتو باشی....و قرنها من هر ثانیه چشم باز کردم و بستم...و تو نبودی....شب است ...چشمهایم پرآشوبم را می بندمبی هیچ امیدی و دیگر نمی خواهم چیزی را ببینمحسودیم می شود به خورشیدکه بر چهره تو خیره انگشت می کشد هر روزبه ماه که شبهای تورا از من می گیردو مهتابی که با ستاره ها در چشمهای تو نقش می بنددحسودیم می شود به آبکه عطش تو را تسکین می دهد اما من...؟؟گریه ام می گیرد مثل کودکی که اسباب بازی اش را دزدیده انداز زمان، که تو را ساده در خود می پیچدو حرص می خورم از بادکه بی شرمانه گیسوانت را به بازی می گیردحسودیم می شود به چشمهای هرزه ی مردمانی که تو را هر روز می ببینددر ایستگاه اتوبوسزیر باراندر زل زدنهای رنج آور غربیگیحسودیم می شود به سر انگشتانتکه اشکهای دلتنگی تو را می نویسند بر گونه هایتمی میرم از حسادت زمینی که بر آن شاهزاده ی قصه های کودکی امنسیم وار گام بر می داردو حسودیم می شود به خوابکه آرامشت می دهد و من.....؟؟؟حسودیم می شود به کبوترهاکه در نگاه تو اوج می گیرند و من....؟؟؟و حسودیم می شود به خداکه در تو که می نگرد دلش نمی لرزد...و من...؟؟؟چشمهایم را می بندم و نمی گشایم دیگرچرا که در هر چه مینگرم از من به تو نزدیک تر استدارم از حسادت می میرمچشمهایم بسته است.....
پاسخ با نقل قول
علاقه مندی ها (بوک مارک ها)