زبان‌شناسي مطالعه‌ي علمي زبان است. در اين علم، زبان انسان به مثابه نظامي‌از نشانه‌ها، دستگاهي براي ايجاد ارتباط،نظامي‌متشكل از نظام‌هاي كوچك‌تر،يكي از مهم‌ترين نهادهاي اجتماعي انسان،ابزاري براي مطالعات روان‌شناختي و غيره مورد مطالعه قرار مي‌گيرد. همچنين كاربردهاي متنوع زبان‌شناسي در علومي مانند آموزش زبان،فرهنگ نگاري،ترجمه،زبان‌شناسي رايانه‌اي،مطالعه‌ي تغيير و تحول زبان‌ها،مطالعه‌ي زبان‌هاي باستاني،گويش شناسي و ديگر رشته‌ها استفاده مي‌گردد.
زبان انسان دستگاهي است كه در وهله‌ي اول براي امر ارتباط به كار مي‌رود و در اين امر از نشانه استفاده مي‌گردد. اين دستگاه از سه نظام كوچك‌تر آوايي، واژگان و نحوي تشكيل شده است. مطالعه‌ي بخش آوايي زبان و نظام آوايي آن و نيز واج‌ها و قواعد واجي به ترتيب در آواشناسي و واج‌شناسيبررسي مي‌گردند. ساخت واژه (صرف) به مطالعه‌ي دستگاه واژگاني مي‌پردازد و نحو قواعد و قانون مندي‌هاي ساختارهاي بزرگ‌تر از واژه را بررسي مي‌كند.
جامعه شناسي زبان، بررسي زبان به مثابه نهادي اجتماعي در اجتماع سخن‌گويان آن زبان است. دستاوردهاي ديگر زبان‌شناسي در علوم كاربردي ديگر مانند آموزش زبان، ترجمه، فرهنگ نگاري و غيره مورد استفاده قرار مي‌گيرد و همگي زير مجموعه‌ي رشته‌ي زبان‌شناسي همگاني قلمداد مي‌گردند.
پاسخ با نقل قول
علاقه مندی ها (بوک مارک ها)