هرگز از بی‏کسی ِ خویش مرنج

‏هرگز از دوری ِ این راه نگو

و از این تنهایی‏ و از این فاصله‏هایی که میان من و تو روییده ست . . .

بگذار تا که پروانه تنهایی از این پنجره آزاد شود

برود . . .

بال خود را بسپارد به نسیم

‏قاطی ِ باد شود

بگذار کفتر ِ خوشبختی

‏روی بام ِ نفست بنشیند

و اگرچه دلت آن‏جا تنگ است

‏نگذار رنگ غم بر قفست بنشیند

هر زمانی که دلت تنگ ِ من است

‏بهترین شعر ِ مرا

قاب کن ، پشت نگاهت بگذار

تا که تنهایی‏ات از دیدن آن ، جا بخورد

و بداند که دل من با توست‏ در همین یک قدمی . . .




پریناز رییسی