هـر خانه‌ داراي‌ تاسيسات‌ و تــزييناتي‌ از قبيل‌ طاقچه‌ (رف‌)،
اطاق‌، جـايگـاه‌ نصب‌ خمـــره‌هــاي‌ بـــزرگ‌ و كــوچك‌، آخــور اسب‌
و الاغ‌ و گـاو و آغـل‌ گـوسفنــد و آبشخــور است‌ كه‌ همه‌ و همه‌ در
اطاق‌ و انبـارهـا تعبيه‌ شده‌انــد. ايـن‌ دهكــده‌ بعد از انقــلاب‌
اسلامي‌ از نعمت‌ برق‌ (همان‌ طور كه‌ در عكس‌ ملاحظه‌
مي‌شود) برخوردار شده‌ است‌ (عكس‌هاي‌ ٢١ و٢٢).
آبريزگاه‌ها (توالت‌) اين‌ منازل‌ در خارج‌ هر خانه‌ قـرار دارد
كه‌ به‌ وسيـله‌ سنـگ‌چيـــن‌ و بــدون‌ مـــلاط درست‌ شده‌ و فـــاقــد
سقف‌اند (عكس‌هاي‌ ١٤ و ١٥ ملاحظه‌ شود).
يكي‌ از نكات‌ جـالب‌ معمـاري‌ ايـن‌ دهكـده‌، تطابـق‌ نـوع‌ خـاص‌
معمــاري‌ منــازل‌ بــا شرايط اقليمي‌ و آب‌ و هــوايي‌ منطقه‌ است‌.
زيــرا از ويـــژگي‌هـاي‌ خـانه‌هـاي‌ ميمنـد ايـن‌ است‌ كه‌ در فصـول‌
گـــرم‌ تـابستــان‌ داراي‌ هــوايي‌ خنك‌ و در فصــول‌ سرد اواخـــر
پا‘يــز و زمستان‌ حافظ گــرماست‌ و جلـو نفـوذ سرما را به‌ داخـل‌
اتاق‌ها را مي‌گيرد.
نكته‌ ديگــر، دوام‌ بيش‌ از حد اين‌ منازل‌ است‌ كه‌ با توجه‌ به‌
وضعيت‌ خاص‌ منطقه‌ و ريزش‌ برف‌هاي‌ زمستاني‌ كه‌ به‌
روايت‌ بـــرخي‌ از سالمنـدان‌ در مــواردي‌ حتي‌ به‌ مــدت‌ هفت‌
شبانه‌روز ادامه‌ داشته‌ تـوانسته‌انـد قــرن‌ها پابــرجـا و مستحكم‌
بمـاننـد و مـورد استفـاده‌ همه‌ جـانبه‌ اهـالي‌ قــرار گيــرنـد.
البته‌ سال‌ ١٣٧٦ هنگـــام‌ تهيه‌ ايـــن‌ تحقـــق‌، كه‌ در بــود از


 مجمـوع‌ بيش‌ از چهـارصـد خـانه‌، حـدود ١٠٠ خـانه‌ مـورد استفـاده‌ اهـالي‌ قــرار داشت‌ و از تعدادي‌ از خـانه‌هـاي‌ ديگـــر به‌ منظور
نگهـداري‌ علـوفه‌، دام‌ و طيـور و كـاهــدان‌ و ... استفـاده‌ مي‌شد
(عكس‌ ٢٣).