«چارلز داروین» معتقد بود که زبان و نحوه صحبت کردن انسان احتمالا در آواز خواندن پرندگان ریشه دارد که بیانگر حالات واحساسات مختلف است.
مطالعات صورت گرفته توسط پژوهشگران موسسه تکنولوژی ماساچوست نشان می دهد، انسان برای تکامل گفتار و زبان خود از آواز پرندگان الگوبرداری کرده است.
روزگارنو نوشت:«چارلز داروین» معتقد بود که زبان و نحوه صحبت کردن انسان احتمالا در آواز خواندن پرندگان ریشه دارد که بیانگر حالات واحساسات مختلف است.
پژوهشگران موسسه تکنولوژی ماساچوست (mit) با همکاری محققان دانشگاه توکیو دریافته اند که پیش بینی «داروین» درخصوص تکامل گفتار انسان درست بوده است.
زبان انسان ترکیبی از دو شکل ارتباطی رایج در دنیای حیوانات شامل آواز استادانه پرندگان و نحوه بیان احساسات در سایر حیوانات است.
«شیگرو میاگاوا»، استاد دپارتمان زبانشناسی و فلسفه mit تأکید می کند: در تمامی زبان های انسان دو لایه وجود دارد: لایه «احساسات» شامل ساختار متغیر جملات و لایه «واژگان» که مربوط به محتوای یک جمله است.
در این پژوهش علاوه بر بررسی چندین نمونه گفتار انسان از لحاظ زبانشناسی، شیوه ارتباطی حیوانات نیز مورد آنالیز قرار گرفت که نشان می دهد، آواز پرندگان شباهت زیادی به لایه «احساسات» دارد و از سوی دیگر وز وز زنبورها یا پیام های ارتباطی قابل شنیدن پستانداران نیز شبیه لایه «واژگان» در جملات انسان است.
ادغام این دو نوع بیان در حدود ۵۰ تا ۸۰ هزار سال قبل منجر به شکل گیری گفتار و کلام منحصر به فرد در انسان شده است.
آواز پرندگان فاقد ساختار واژگانی است، در عوض پرندگان ملودی هایی با ساختار جامع می آموزند که به آواز آنها معنا می بخشد؛ به طور مثال فنچ بنگالی قادر به بازگشت و تکرار ملودی های قبلی است و بلبل نیز قادر به ادای ۱۰۰ تا ۲۰۰ ملودی مختلف با کارآیی های متفاوت است.
پرفسور «رابرت برویک» از محققان زبانشناسی محاسباتی نیز خاطر نشان می کند: در زمان تکامل یک مورد جدید، اغلب از بخش های قدیمی نیز استفاده میشود؛ در این حالت ساختارهای قدیمی اندکی تغییر کرده و توابع جدیدی ایجاد می کنند.
پاسخ با نقل قول
علاقه مندی ها (بوک مارک ها)