زندگانى حضرت زهرا سلام الله علیها در خانه شوهر
«زشتى اين جهان را ديد و خود را از دنيا بريد»
(ابو نعيم اصفهانى)
زندگانى زهرا (ع) در خانه شوهر نمونه است، چون سراسر زندگانى او نمونه است، چون خود او نمونه است، چون شوى او، پدر او و فرزندان او نمونه اند.
نمونه مسلمان هايى آراسته بفضيلت و خوى انسانى. انسان هایى كه از ميان مردم، برمى خيزند، با مردم زندگى مى كنند، چون ديگر مردم راه مى روند، مى خورند، مى پوشند، اما از آن سوى اين غريزه ها سرشتى دارند، برتر از فرشته، سرشتى پيوسته بخدا.
انسانهائى كه درد ديگران را دارند،يا درد مردم را مىدانند و مى كوشند تا با رفتار و كردار خود درمان بخش آنان باشند و اگر نتوانند در تحمل رنج و دشوارى با ايشان شريك شوند.و گاه درد مىكشند تا ديگران درمان يابند.چنين كسان طبيبان الهى و شاگردان حقند و بحق مصداق كامل اين بيت كه:
كل يريد رجاله لحياته يا من يريد حياته لرجاله (1)
برترى را در بزرگى روح مىدانند نه در پروردن تن و آنچه تن بدان نيازمند است، و اگر به تن زنده اند براى آنست كه زندگى درست را به ديگران بياموزند.
به آنها مى گويند هنگامى كه با مردم زندگى مى كنى ديگر تو نيستى. اين مردمند كه بايد براى خدمت آنان زنده بمانى. در انسان دوستى تا آنجا پيش مى روند كه مى گويند چگونه سير بخوابم و در دور دست ترين نقطه ها انسانى گرسنه پهلو بر زمين نهد. (2)
زهرا (ع) پرورده چنين مدرسه اى است. نو عروسى كه جهاز او بهاى يكى زره به قيمت چهار صد درهم و اثاث البيت وى چند كاسه و كوزه سفالين باشد، پيداست كه در خانه شوى چگونه بسر خواهد برد.
پاسخ با نقل قول
علاقه مندی ها (بوک مارک ها)