1ـ حقیقت ذكر چیست؟
به گفته «راغب» در «مفردات» ذكر دو معنى دارد؛ گاه به معنى حضور چیزى در ذهن (یادآورى( وگاه بهمعنى حفظ و نگاهدارى معارف و اعتقادات حق در درون جان است.
بزرگان اخلاق گفتهاند: «ذكر خدا» تنها این نیست كه نام خدا را بر زبان بیاوریم و مكرر تسبیح و تهلیل و تكبیر گویى؛ بلكه منظور آن است كه با تمام قلب، متوجه او و عظمتش باشیم، و او را همه جا حاضر و ناظر بدانیم.
به همین دلیل، در حدیثى مىخوانیم كه پیامبراكرم صلى الله علیه و آله به على علیه السلام فرمود: سه چیز است كه این امت طاقت آن را ندارند (و از هركسى ساخته نیست): مواسات با برادران دینى، در مال؛ و دادن حق مردم؛ و ذكر خدا در هر حال؛ سپس افزود: «و لیس هو سبحان الله و الحمد لله و لا اله الا الله و الله اكبر ولكن اذا ورد على ما یحرم علیه خاف الله عزوجل عنده و تركه؛ ذكر تنها گفتن سبحان الله و الحمد لله و لا اله الا الله و الله اكبر نیست، بلكه هنگامى كه زمینههاى حرام فراهم گردد، از خدا بترسد و آن را ترك گوید(بحارالانوار، جلد90، صفحه 151، حدیث .4)»
آن كس كه ذكر خدا مىگوید و راه شیطان را مىپوید، در واقع ذاكر صادق و خالص نیست؛ به همین دلیل، در حدیثى از امام علىبنموسىالرضا علیهما السلام مىخوانیم كه فرمود: «من ذكرالله و لم یستبق الىلقائه فقد استهزء بنفسه؛ كسى كه ذكرخدا بگوید و بهسوى لقاىاو سبقت نجوید (و اعمالنیكى براى رستاخیز فراهمنسازد) خود را بهسخریهگرفتهاست»( بحار، جلد 75، صفحه356، حدیث .11(
پاسخ با نقل قول
علاقه مندی ها (بوک مارک ها)