جغرافیای آب ها

[M.A.H.S.A]

قنات و مسائل آن
تاريخچه قنات
با افزايش جمعيت و پشترفت تمدن در ايران باستان، ايرانيان براي اينکه ديگر فقط در محيط تنگ و محدود دره ها و پاي رودها و چشمه سارها نمانند، به اميد باران هاي اتفاقي و يا آبهاي جاري موقتي زراعت نکنند و با کشيدن آب از چاه هاي معمولي با زور بازوهايشان و يا استفاده از نيروي حيواني (به ويژه در دشت ها و فلاتها) زندگي پرمشقت و کشاورزي و دامداري کاملاً محدود و کم درآمدي نداشته باشند و خلاصه بتوانند با زيرکشت بردن سطح وسيعي از زمينهاي حاصلخيز در دشت ها که به علت نبودن آب، بي بهره مانده، احتياجات روزافزون خود را تأمين کنند. در چندين هزارسال قبل، دست به ابتکار جديدي زده که آن را قنات يا کهريز نام گذارده اند. با اين اختراع که در نوع خود در جهان تا کنون بي نظير است، مي توان مقدار قابل توجهي از آبهاي زيرزميني را جمع آوري کرد و به سطح زمين رساند، که همانند چشمه هاي طبيعي، آب آن را در تمام طول يک سال بدون هيچ کمکي از درون به سطح آن جاري گردد.
پيدايش و رواج اين تکنولوژي جديد که استفاده از آب هاي زيرزميني را براي دامداري و به ويژه کشاورزي نسبتاً وسيع، ممکن مي سازد، باعث شد که آبادي هاي متعددي در سراسر فلات ايران به خصوص در نقاط خشک تر مناطق کشور، گسترش يابد و بخش هاي جديدي را در کشاورزي و دامداري مورد بهره برداري قرار دهد، تا اينکه پس از گذشت قرن ها، تکنولوژي تازه ديگري در زمينه استفاده از آبهاي زيرزميني متولد شد که همان چاه هاي عميق و نيمه عميق موتوري است که با استفاده از آن، سطح هاي بشتري به زير کشت و زرع گرفته شد.
عکسي ماهواره اي از قنات