دیوان عرفی شیرازی

[sorna]

اگر چه راه به عیب تو کس عیان نبرد

گمان مبر که به عیب تو کس گمان نبرد


ز مکر نفس حذرکن، که هیچ کس حرفی

نیاورد که دو صد گوهر از میان نبرد


ترحمی که به بستر فتاده چشمهٔ خور

چنانکه برگ گلش زنند جان نبرد


جهان مهر و وفا را فدا شوم ، که در او

کسی گمان عداوت به آسمان نبرد