استخاره: درخواست شناخت بهترين گزينه از خداوند، هنگام ترديد و دو دلى
استخاره از ريشه «خ‌ـ‌ى‌ـ‌ر» و از باب استفعال، در لغت به معناى «طلب خير در چيزى»[20] و در اصطلاح عبارت است از واگذاردن انتخاب به خداوند با دعا و عمل مخصوص، در كارى كه انسان در انجام دادن آن مردّد است. اين واژه در قرآن نيامده است; ولى با توجه به اينكه مسلمانان در مواردى براى تصميم‌گيرى در كارهايشان از روش استخاره با قرآن* استفاده مى‌كنند در حوزه مسائل پيرامون قرآن قرار مى‌گيرد و از آن جهت كه برخى مفسّران آيه شريفه «اَن تَستَقسِموا بِالاَزلـم» (مائده/5،3)
را به استخاره تفسير كرده‌اند مى‌تواند در حوزه معارف قرآن قرار گيرد.[21]
واژه استخاره در روايات فراوانى ديده مى‌شود و به گفته بحرانى در روايات به 4 معنا به‌كار رفته است:
1.طلب ممكن شدن آنچه در آن خير است،
2.طلب عزم بر آنچه در آن خير است،
3.طلب خير از خدا كه نوعى دعا تلقى مى‌شود،
4.طلب شناخت چيزى كه خير در آن است.[22] افزون بر اين معانى،
وجوه ديگرى را نيز در معناى استخاره گفته‌اند.[23]
همه معانى ياد شده به دو معنا باز مى‌گردد:
1. خيرجويى و درخواست دستيابى به خير.
اين معناى استخاره، در همه رفتارهاى آدمى و در مواردى است كه انسان در انجام دادن كارى نگران است كه مبادا ضرر و شرّى بر انجام دادن آن مترتب شود و نتواند به منافع فعل مورد نظر دست يابد، ازاين‌رو با تضرع از خداوند مى‌خواهد تا نتيجه خير بر كارش مترتب كند و ضررهاى احتمالى را از آن دفع كند. اين معناى استخاره عام است و رواياتى متعدد نيز ناظر به اين معناست.[24] در روايتى از امام‌صادق(عليه السلام) آمده كه هركس در كارى بدون خيرخواهى وارد گردد و گرفتار شود مأجور نخواهد بود.[25]
2. خيرشناسى و طلب شناخت خير.
اين نوع از استخاره كه شايع‌تر بوده، بيشتر مورد توجه عموم مردم است در جايى است كه انسان خير و شرّ عملى را حتى با مشورت نتواند تشخيص‌دهد.
پاسخ با نقل قول
علاقه مندی ها (بوک مارک ها)