دل نوشته های خودمونی

[emad176]

دلم گرفته آسمون نمیتونم گریه کنم

شکنجه میشم از خودم نمیتونم شکوه کنم

انگاری کوه غصه ها رو سینه من امده

آخ داره باورم میشه خنده به ما نیومده

دلم گرفته آسمون از خودتم خسته ترم

تو روزگار بی کسی یه عمر که دربدرم

حتی صدای نفسم میگه که توی قفسم

من واسه آتیش زدن یه کوله بار شب بسم

دلم گرفته آسمون یکم منو حوصله کن

نگو که از این روزگار یه خورده کمتر گله کن

منو به بازی میگیره عقربه های ساعتم

برگه تقویم میکنه لحظه به لحظه لعنتم

آهای زمین یه لحظه تو نفس نزن

نچرخ تا آروم بگیره یه آدم شکسته تن

از بابت شعر زیباتون تشکر می کنم ولی اگه ناراحت نمی شید یه تذکر بدم ( گریه و شکوه به لحاظ صنعت قافیه شعری ایراد دارند - گریه با هدیه , مویه و کلماتی ازین قبیل هم قافیه هسنتد ) هدفم زیر سوال بردن کار قشنگتون نیست فقط به عنوان کسی که نقد میکنه نقد کردم . امیدوارم این طبع زیباتون و احساس لطیفتون در کنار صنایع عروضی و شعری زیباتر از همیشه جلوه کنه )