نويسنده:اسماعیل محمدی کرمانشاهی
در سال 61 هجری تلخترین فاجعه تاریخ انسانی به وقوع پیوست،روز عاشورا بود که بهترین خلق به همراه بهترین نزدیکان وبهترین اصحاب و بهترین مسلمانان در سرزمینی که به واسطه اینبهترینها، بهترین شد، شربتشهادت را در عطش وصال دوست،سرکشیدند.
اما در مقابل این بهترینها، بدترینهایی نیز وجود داشت. اول آنکه کسانی که حضرت امام حسین(ع) و یارانش را به شهادت رساندندبدترین مردم بودند. دوم آنکه بدترین ظلمها را بر آن حضرت رواداشتند به گونهای که به نحوی دلخراش و جانسوز امام حسین(ع) ویارانش را به شهادت رساندند. بدین گونه بود که عاشورا جاودانهشد و خداوند اجر این همه جانفشانی و مظلومیت را چه زیبا دراین دنیا به آن حضرت عطا نمود، چنان که به امام حسین(ع)کرامات بسیار بخشید و در محبت و زیارت و تربت آن بزرگوار فارغاز عطای اخروی، کرامت دنیوی بخشید.
در ترنم باران معرفت چنین رسیده است:
امام صادق(ع) فرمود: «من زار الحسین فی یوم عاشورا وجبت لهالجنه» (1) کسی که در روز عاشورا امام حسین(ع) را زیارت کندبهشتبر او واجب میشود.
و امام رضا(ع) فرمود: «فان البکاء علیه (الحسین) یحط ذنوبالعظام» (2) همانا گریستن بر امام حسین(ع) گناهان بزرگ رانابود میکند.
و امام صادق(ع) فرمود: «من زار قبر ابی عبد الله(ع) یومعاشورا، عارفا بحقه کان کمن زار الله تعالی فی عرشه» (3) کسیکه روز عاشورا قبر امام حسین(ع) را زیارت نماید در حالی که حقاو را بشناسد همانند آن است که خدای را در عرش او زیارت کردهاست.
و در سیره ابرار و نیکان آمده است که آنان حق آن مقام والا رامیشناختند و در سایه این شناخت در مقام عمل حق او را گرامیمیداشتند. بزرگان از رهگذر این احترامات بزرگی یافتهاند:
پاسخ با نقل قول
علاقه مندی ها (بوک مارک ها)