ديدن خدا با چشم دل
هشام بن حكم كه از شاگردان امام صادق(ع) و از دانشمندان بزرگ اسلام است مي گويد: روزي خدمت امام صادق(ع) بودم كه دو نفر به نامهاي «معاويه بن وهب» و «عبدالملك بن اعين» وارد شدند. پس از آن كه مقداري نشستند، معاويه بن وهب گفت: اي فرزند پيامبر(ص)! از رسول خدا(ص) روايت شده كه پروردگار خود را ديد و در حديثي نيز آمده است: مؤمنان پروردگارشان را در بهشت مشاهده مي كنند. پرسش من از شما اين است كه ديدار خدا چگونه است و افراد، به چه صورتي پروردگار خود را مشاهده مي كنند؟ امام لبخندي زد و فرمود: اي معاويه! چقدر زشت است كه مردي، هفتاد يا هشتاد سال در كشور هستي كه مملكت خداوند جهان است، زندگي كند و از نعمت هاي پروردگار برخوردار باشد، اما صاحب نعمت و آفريدگار خود را آن گونه كه شايسته است نشناسد. اي معاويه! پيغمبراكرم(ص) پروردگار خود را با چشم سر مشاهده نكرد، بلكه با چشم دل ديد. چراكه ديدن دو گونه است، ديدن چشم و ديدن دل. اگر مقصود از رؤيت، ديدن پروردگار با چشم دل باشد، مطابق واقع و حقيقت است و چنانچه مقصود، ديدن با چشم سر باشد، كفر به خدا و آيات اوست؛ زيرا رسول خدا(ص) فرمود: آن كس كه خداوند را به آفريده اش تشبيه كند، به طور قطع كافر است.(1)
ـــــــــــــــــــــــــ ـــــ ـــــــــــ
1- بحارالانوار، ج4، ص45