هر آنچه که باید در باره رم های دو، سه و چهار کاناله بدانید
مقدمه
رمها در کامپیوتر از رسیدن سیستم به حداکثر راندمان جلوگیری می کنند. این موضع به علت سرعت پایین تر رم نسبت به پردازنده اتفاق می افتد و معمولا پردازنده می بایست برای دریافت اطلاعات از رم منتظر بماند. در طول این مدت انتظار پردازنده در حالت بیکار قرار دارد و کاری انجام نمی دهد (این موضوع کاملا صحیح نیست اما برای درک بهتر این موضوع این گونه بیان می کنیم).
در یک کامپیتور ایده عال می بایست رم نیز همانند پردازنده سریع باشد. دو، سه و چهار کاناله بودن روش هایی هستند که جهت دو، سه و چهار برابر نمودن سرعت ارتباط بین پردازنده و رم مورد استفاده قرار می گیرد این موضع باعث افزایش راندمان سیستم می گردد.
در این آموزش ما به شما هر آنچه را که درمورد این فناوریها باید بدانید توضیح می دهیم: آنها چطور کار می کنند، نحوه نصب و راه اندازی آنها، نحوه محاسبه سرعت انتقال اطلاعات و غیره.
پیش از ادامه ابتدا در مورد نحوه ارتباط سنتی بین رم و سیستم توضیحاتی را بیان می کنیم.
رم توسط مداری که کنترل گر حافظه نامیده می شود کنترل می گردد. در حال حاضر بیشتر پردازنده ها به صورت جاسازی شده (مجتمع) این بخش را در خود دارند. بنابراین پردازنده دارای یک گذرگاه اختصاصی ارتباطی با رم می باشد.
در پردازنده های قدیمی تر این مدار در چیپست مادربرد بر روی پل شمالی تعبیه شده بود (این چیپ همچنین با نام MCH یا Memory Controller Hub شناخته می شود).
در این حالت پردازنده به صورت مستقیم با رم ارتباط برقرار نمی کند. ابتدا پردازنده با پل شمالی مادربرد ارتباط برقرار نموده و سپس پل شمالی با رم ارتباط برقرار می کند.
اولین اقدامی که موجب افزایش راندمان رم ها می شود حذف "واسطه" برای برقراری ارتباط بین رم و پردازنده می باشد.
در تصویر شماره 1 و 2 ما هر دو روش را با هم مقایسه نموده ایم.
رم ها توسط دسته ای از سیم ها به کنترل گر حافظه متصل می شوند که مجموعاً به گذرگاه رم (memory bus) معرف هستند. این سیم ها به سه گروه اطلاعاتی، کنترلی و گذرگاه آدرسها تقسیم بندی شده اند.
تصویر 1: نحوه دسترسی پردازنده به رم توسط یک کنترل گر مجتمع شده در پرداشگر
تصویر 2: نحوه دسترسی پردازنده به رم بدون کنترل گر مجتمع شده در پرداشگر
سیم های دسته گذرگاه اطلاعاتی، وظیفه جابجایی اطلاعات را هنگام خوانده شدن از رم به کنترل گر حافظه و یا جابجایی اطلاعات هنگام نوشتن اطلاعات از کنترل گر حافظه بروی رم ها (اطلاعاتی که از پردازنده آمده اند) را بر عهده دارند.
سیم های دسته گذرگاه آدرسها، محل دقیق واحد های حافظه را که اطلاعات می بایست در آن ها ذخیره و یا از آنها خوانده شوند را منتقل می کنند (آدرس).
سیم های گذرگاه کنترلی وظیفه ارسال فرمانها را به واحدهای حافظه بر عهده دارند به عبارت دیگر به واحد های حافظه می گویند که چه نوع از عملیاتی را می بایست انجام دهند به عنوان مثال دستور خواندن و یا نوشتن.
سیم مهم دیگری که در گذرگاه کنترلی وجود دارد راهنمای سرعت ساعت حافظه نامیده می شود (memory clock signal).
سرعت حافظه (نرخ ساعت)، حداکثر ظرفیت برای هر واحد حافظه، مجموع بیشترین میزان حافظه و نوع حافظه ای (DDR، DDR2، DDR3 و غیره) که هر سیستم می تواند بپذیرد توسط کنترل گر حافظه تعیین می شود.
به طور مثال اگر یک کنترل گر حافظه تنها از رم های DDR3 با سرعت 1333 مگاهرتز پشتیبانی نماید، شما نمی توانید از رم های DDR2 روی این سیستم استفاده نمایید و یا با نصب رم های DDR3 با سرعت بالاتر از 1333 مگاهرتز (به طور مثال 1866 یا 2133 مگاهرتز) سرعت دسترسی به این نوع رم ها به 1333 مگاهرتز محدود خواهد شد.
یک حالت استثنا برای این قاعده زمانی است که مادربرد به شما اجازه می دهد نرخ ساعت (clock rate) رم ها را بالاتر از حداکثر مقدار تعیین شده رسمی کنترل گر حافظه تنظیم نمایید. برای نمونه به یک مثال واقعی اشاره میکنیم، پردازنده های فعلی ساخته شده توسط شرکت اینتل از رم هایی تا سرعت 1333 مگاهرتز پشتیبانی می نمایند اما مادربردهای زیادی وجود دارد که به شما امکان تنظیم سرعت ساعت رم ها را تا 2133 مگاهرتز می دهد.
این شرح در باره نرخ سرعت (clock rate) بسیار مهم است زیرا نرخ clock rate تعیین کننده پهنای باند در دسترس حافظه می باشد که در مورد آن در بخش بعد سخن می گوییم.
ادامه دارد ...
برگرفته از hardwaresecrets
گردآوری و ترجمه توسط davoud2002
دوستان عزیز اگر در ترجمه متن مشکلی وجود داره به بزرگی خودتون ببخشید و همینجا اعلام بفرمایید تا برطرف بشه.
پاسخ با نقل قول
علاقه مندی ها (بوک مارک ها)