محققان آلماني موفق به توليد نانوکامپوزيتي شده‌اند که داراي قابليت رهاسازي کنترل شده يون است.
براي توليد اين نانوکامپوزيت از تابش ليزر بر سطح سيال استفاده شده است.الاستومرهاي سيليکوني موادي هستند که در حوزه زيست پزشکي کاربرد وسيعي دارند. اخيرا محققان درصدد توليد نانوژنراتورهاي قابل کاشت روي لاستيک‌هاي سيليکوني برآمدند که مي‌توان از آنها به‌عنوان منبع توليد انرژي در قطعات کاشتني درون بدن استفاده کرد.
يکي از چالش‌هاي اصلي در حوزه زيست پزشکي، کنترل رشد ساختارهاي کاشتني مبتني بر سيليکون است. همچنين عدم وجود آلودگي باکتري در سطح اين ادوات از جمله چالش‌هاي اين حوزه محسوب مي‌شود.
براي رفع اين مشکلات از يون‌هاي فلزي نظير نقره و مس استفاده شده است. با اين وجود به منظور جلوگيري از وارد آمدن آسيب به بدن از طريق افزايش مقدار اين يون‌ها، بايد مقدار رها شدن اين يون‌ها درون بدن کنترل شود.
اخيرا پژوهشگران آلماني در هانوفر موفق به ترکيب نانوذرات نقره و مس شدند که مي‌تواند در سيليکون قرار گيرد. اين ترکيب منجر به توليد نانوکامپوزيتي مي‌شود که توانايي رهاسازي دوز مشخصي از يون‌ها را در طول زمان دارد. با استفاده از اين نانوکامپوزيت، توليد کنندگان قادر خواهند بود تا اثر زيستي اين يون‌ها را روي دستگاه‌هاي پزشکي کنترل کنند.
نانوذرات فلزي قرار گرفته درون پليمر، هنگامي که در محيط مرطوب قرار گيرند، مي‌توانند يون آزاد کنند. براي رسيدن به مقدار مناسب و ثابت از غلظت يون‌ها، بايد نانوذرات به‌طور يکنواخت روي سطح پليمر پخش شوند. براي نيل به اين هدف مي‌توان از تابش ليزر بر سطح سيال استفاده کرد. اين روشي براي توليد نانوذرات است که در مرکز ليزر هانوفر ارائه شده و اولين بار به‌صورت تجاري با نام Particular GmbH به بازار عرضه شده است.
در مقاله‌اي که اخيرا با عنوان Electrochemistry-controlled metal ion release from silicone elastomer nanocomposites through combination of different metal nanoparticles در نشريه Journal of Materials Chemistry به چاپ رسيده است، آنا هان و همکارانش در مرکز LZH اثر جديدي که کشف کرده‌اند را گزارش كردند.
اين تيم تحقيقاتي با استفاده از تابش ليزر به فلزات نجيب و کم نجيب، نانوذرات را از درون ماتريکس سيليکوني با يک غلظت مشخص آزاد مي‌کنند. هان مي‌گويد: ترکيب فلزات مختلف مي‌تواند به کم يا زياد بودن نرخ رهاسازي يون‌ها منجر شود که اين مساله خود مي‌تواند به عنوان نوعي طراحي براي رهاسازي کنترل شده نانوکامپوزيت‌هاي زيست فعال محسوب شود.
با اين روش مي‌توان نانوکامپوزيت‌هايي از پليمرهاي مختلف توليد کرد. همچنين امکان توليد نانوذرات خالص از فلزات مختلف وجود دارد که در اين حالت مي‌توان نانوذرات را با هم ترکيب کرد و نانوکامپوزيت داراي اثر زيست فعال توليد كرد.
پاسخ با نقل قول
علاقه مندی ها (بوک مارک ها)