هشدار: سيارك اينوكولاتوس تا سه روز ديگر به زمين برخورد مي*كندمانور مشترک ناسا و نیروی هوایی آمریکا که پارسال با عنوان «هشدار: سیارک اینوکولاتوس با زمین برخورد می*کند » برگزار شد، نشان داد هیچ آمادگی*ای برای مقابله با شرایط بحرانی برخورد قریب*الوقوع سیارک*ها با زمین وجود ندارد.
[ مقالات متفرقه ]
مانور مشترك ناسا و نيروي هوايي آمريكا كه پارسال با عنوان «هشدار: سيارك اينوكولاتوس با زمين برخورد مي*كند » برگزار شد، نشان داد هيچ آمادگي*اي براي مقابله با شرايط بحراني برخورد قريب*الوقوع سيارك*ها با زمين وجود ندارد.
به نظر كاملا بي*اهميت مي*آيد، نقطه كوچك كم*نوري كه به آهستگي در آسمان حركت مي*كند. ولي تلسكوپ بزرگي كه آن را به تازگي كشف كرده، قضيه را خيلي جدي دنبال مي*كند. جسم ديده*شده، سياركي است كه قبل از اين هيچ گاه ديده نشده بود. تلسكوپ*هاي امروزي با قابليت پيمايش سريع خود، هر سال هزاران سيارك را كشف و رصد مي*كنند؛ ولي در مورد اين يكي چيز كاملا خاصي وجود دارد كه در مورد بقيه وجود ندارد. نرم*افزار تلسكوپ با تصميمي كه اتخاذ كرد، خيلي از ستاره*شناسان را با پيام هشدار ارسالي خود از خواب پراند، پيامي كه آنها آرزو مي*كردند هيچ*گاه دريافت نكنند. اين سيارك در آستانه برخورد با زمين قرار دارد، قطرش به اندازه يك آسمانخراش است، آن*قدر بزرگ كه مي*توان ابرشهري را با خاك يكسان كند. بدترين قسمت مشكل اين است كه تا برخورد تنها سه روز باقي مانده است.
شايد به نظر دور از ذهن برسد، ولي اين سناريو كاملا باورپذير و معقول است و قطعا به اندازه كافي واقع*گرايانه بوده كه نيروي هوايي ايالات متحده را به تازگي واداشته تا دانشمندان، افسران ارتشي و مسئولان شرايط اضطراري اين كشور را براي اولين بار، دور هم گرد آورد تا در صورتي كه روزي چنين پيامي به دست آنها برسد، توانايي ايالات متحده آمريكا را براي مقابله با آن ارزيابي كنند.
در اين گردهمايي، از شركت*كنندگان خواسته شد تا تصور كنند اگر روزي اعلام شود كه در عرض سه روز، سياركي فرضي به نام اينوكولاتوس به زمين برخورد خواهد كرد، سازمان*هاي متبوع ايشان در برابر اين اخطار چگونه واكنش نشان خواهند داد. اين سيارك از دو قسمت تشكيل شده بود: يك توده سنگي به قطر 270 متر كه در اقيانوس اطلس، جايي در غرب قاره آفريقا سقوط خواهد كرد؛ و يك صخره 50 متري كه مستقيما به شهر واشينگتن برخورد مي*كند.
اين تمرين كه در دسامبر 2008 / آذر 1387 انجام شد، خطر وحشتناكي را كه برخورد يك خرده سيارك با خود به همراه دارد، آشكار ساخت. نه تنها هيچ برنامه*اي براي كنترل شرايط برخورد يك سيارك با زمين وجود ندارد، بلكه سيستم اخطار زود هنگام ما (كه عملكرد صحيح آن مسئله مرگ و زندگي است) به شدت ناكافي است. تنها فايده اين گردهمايي براي هماهنگ*كننده آن، پيتر گارستن؛ اين بود كه به شركت*كنندگان آن هشداري براي بيدارباش باشد. مدت*ها است كه او نگران خطر چنين برخوردي است. وي مي*گويد: «من ترجيح مي*دهم كه نيروي هوايي ما برنامه*اي براي برخورد با چيزي داشته باشد كه به همان بدي يك حمله هسته*اي است و حتي خطر بالقوه نابودي تمدن بشري را نيز دارد».
تجربه*هاي پيشين برخوردآخرين سنگ آسماني كه ستاره*شناسان را در ترس و وحشت يك برخورد فرو برد، 2008TC3 نام داشت و در سال 2008 / 1387 رصد شد. اين جسم به اندازه يك خودرو، جايي بر فراز كشور سودان در برخورد با جو زمين نابود شد. اين جسم را نخستين بار يك تلسكوپ در فاصله پانصدهزار كيلومتري زمين و تنها 20 ساعت قبل از برخورد رصد كرده بود. اخترشناسان معتقد بودند بسيار خوش*شانس بوده*اند كه توانسته*اند قبل از برخورد از وجود چنين چيزي آگاه شوند.
خوشبختانه، TC3 2008 براي ايجاد هر گونه خرابي روي زمين بسيار كوچك بود، ولي ما در برابر اشيايي آن*قدر بزرگ كه بتوانند برخوردي مخرب و مرگ*بار با زمين داشته باشند، تقريبا نابينا هستيم. ما تازه شروع به رصد ميليون*ها خرده سيارك چند ده متري كرده*ايم كه اطراف زمين را اشغال كرده*اند و هر يك از آنها در صورت برخورد با زمين مي*تواند نيروي مخربي به اندازه يك بمب اتمي آزاد كند.
برخوردهاي سياركي آن*قدرها هم كه فكر مي*كنيد نادر نيستند. اكثريت دانشمندان بر اين باورند كه يك خرده سيارك يا دنباله*دار با قطر 30 تا 50 متر، در سال 1908 بر فراز تونگاسكا در سيبري منفجر شد. درختان تا شعاع چند ده كيلومتري از جاي درآمدند و همه چيز نابود شد. احتمال چنين برخوردي در هر سال 1 به 500 است، به عبارت ديگر، 10 درصد احتمال دارد برخورد مشابهي طي 50 سال آينده روي دهد.
تيموتي اسپار، رئيس مركز سيارك*هاي كمبريج در ماساچوست مي*گويد: «يك خرده سيارك 30 تا 50 متري مرا تا حد مرگ مي*ترساند. اين وضعيت را كه يك سيارك در اين اندازه را تنها 3 روز قبل از ايجاد جهنم واقعي روي زمين كشف كنيم، به راحتي مي*توان تصور كرد».
در جريان اين آزمايش نيروي هوايي ايالات متحده، دانشمندان درگير تشريح كردند كه با چنين سيستم اعلام خطر ضعيفي هيچ اميدي براي جلوگيري از برخورد وجود ندارد. حتي قطعه كوچك*تر اينوكولاتوس كه 50 متر قطر دارد، صدها هزار تن وزن خواهد داشت، و تغيير محسوس خط سير آن نياز به نيرويي بسيار عظيم خواهد داشت؛ به اندازه*اي كه حتي اگر يك بمب اتمي در نزديكي آن در فضا منفجر شود نيز نمي*تواند در آن زمان كوتاه مسير را تا اندازه*اي منحرف كند كه از برخورد جلوگيري شود. براي اين كه يك سيارك به اندازه كافي منحرف شود، اين نيرو بايد سال*ها پيش از برخورد به آن وارد شود.
در حقيقت با خرد كردن سيارك، شرايط بدتر و خطرناك*تر مي*شود؛ چراكه ممكن است تعدادي از آنها به اندازه*اي بزرگ باشند كه خرابي ايجاد كنن يا حتي كولاكي از شهاب*ها ايجاد شود كه ماهواره*هاي مدار زمين را نابود كند.
وحشت در خيابان*هاجالب اينجاست كه در عمل، گزينه هسته*اي اولين گزينه پيشنهادي نيست! موشك*هاي مجهز به كلاهك هسته*اي كه در سراسر جهان پنهان شده*اند، براي رهگيري و انهدام يك سيارك طراحي نشده*اند و بيش از چند دقيقه هم نمي*توانند در فضا دوام بياورند. در عوض، ما مي*توانيم خود را براي برخورد آماده كنيم.
خبر خوب اين است كه حتي يك هشدار كوچك مي*تواند تفاوت بزرگي را ايجاد مي*كند، چرا كه مي*توان محل و زمان برخورد را پيش*بيني كرد. در مورد TC3 2008، دانشمندان ناسا تنها چند ساعت پس از كشف سيارك موفق شدند محاسبات خود را كامل كنند و با دقت كمتر از يك دقيقه، پيش*بيني كنند كه سيارك بر فراز منطقه*اي بياباني و خالي از سكنه در شمال سودان، در برخورد با جو نابود مي*شود.
ولي يك مسئله شركت*كنندگان اين آزمايش را به شدت نگران كرد،اين*كه اگر سياركي كشف شود كه برخورد آن با يك منطقه مسكوني پرجمعيت در آينده نزديك حتمي باشد و اوضاع به خوبي مديريت نشود، در آن صورت وحشت همگاني و نبود هماهنگي بين دستگاه*هاي مسئول مي*تواند به هرج و مرج در جاده*ها منجر شود.
اسپار در اين آزمايش شركت نداشت، ولي او هم در اين نگراني*ها شريك است. وي با اشاره به شكست در تخليه كامل نيواورلئان قبل از وقوع طوفان مرگبار كاترينا در سال 2005 / 1384 مي*گويد: «با يك اخطار سه روزه شما مي*توانيد حتي با پياده رفتن هم در امان بمانيد. ولي فكر كردن به اين*كه ما در گذشته در انجام كارهايي از اين دست چقدر ضعيف عمل كرديم، مرا مي*ترساند. من در ذهنم مردمي را تصور مي*كنم كه ترسيده*اند و در بزرگراه در جهت نادرست حركت مي*كنند و فرياد مي*زنند ما داريم مي*ميريم».
براي جلوگيري از وحشت و حركات نامنظم، لازم است كه مسئولين امر يك برنامه تخليه را ترتيب بدهند و بلافاصله بعد از اينكه يك جسم خطرناك را كشف كردند به مردم اطلاع رساني كنند، چرا كه چنين كشفياتي به طور خودكار از طريق اينترنت منتشر مي*شوند و سبب يك طوفان رسانه*اي بزرگ مي*شوند.
اين برنامه*ها بايد اطمينان دهند كه وقتي جسمي مانند اينوكولاتوس وارد جو زمين مي*شود و حركت نهايي خود را جهت نابودي شهر واشينگتن آغاز مي*كند، تمام خيابان*ها خالي شده باشند. فشرده شدن هوا در جلوي سيارك و اصطكاك ناشي از آن سبب گرم شدن سريع مي*شود. در ارتفاع*هاي كمتر، جايي كه هوا چگال*تر است، گرما به حدي زياد مي*شود كه سيارك تصعيد شده و منفجر مي*شود. در حادثه تونگاسكا، اين اتفاق در ارتفاع حدود 8 كيلومتري بالاي سطح زمين روي داد.
وقتي ديوار صوتي مي*شكنداگر شما آن*قدر بدشانس باشيد كه درست از زير اين سيارك به آن نگاه كنيد، شاهد انفجاري درخشان*تر از خورشيد خواهيد بود و به گفته مارك بوسلو از آزمايشگاه ملي سانديا در ليورمور كاليفرنيا، تشعشعات مرئي و فروسرخ به اندازه*اي شديد خواهند بود كه هر چيز قابل اشتعالي را بسوزانند. او اين را به «بودن در يك فر روشن» تشبيه مي*كند: هر كس كه در معرض مستقيم آن قرار گيرد به سرعت و به طرز وحشتناكي خواهد سوخت.
حتي قبل از اينكه صداي انفجار به شما برسد، بدن شما در اثر برخورد با يك موج ضربه فراصوتي مخرب درهم مي*شكند (همان موجي كه وقتي به اصطلاح ديوار صوتي مي*شكند، منتشر مي*شود)، چرا كه انفجار، حبابي از هواي پرفشار ايجاد مي*كند كه با سرعتي بيشتر از سرعت صوت گسترش مي*يابد. جي ملوش، اخترشناس دانشگاه پردو در نيويورك يك*بار موج ضربه ناشي از انفجار 500 تن تي.ان.تي را كه به*مراتب ضعيف*تر از موج ناشي از يك سيارك است، آزمايش كرده است. او مي*گويد: «من روي يك تپه درفاصله تقريبي 1.5 كيلومتري از محل انفجار ايستاده بودم و گوشي ايمني بر گوشم بود. به*راحتي مي*شد موج ضربه را در هوا از روي نحوه بازتاب نور تشخيص داد. مثل يك حباب لرزان است. در سكوت محض گسترش مي*يابد تا اين*كه به شما برسد و ناگهان، صداي انفجار مضاعفي را مي*شنويد».
ملوش در فاصله ايمني ايستاده بود، ولي در نقطه صفر زير يك سيارك منفجر شده، موج ضربه به حدي قوي خواهد بود كه ساختمان*ها را با خاك يكسان خواهد كرد. به گفته بوسلو اين موج تقريبا 30 ثانيه بعد از درخشش خيره*كننده مشتعل مي*رسد و مي*تواند هر هواپيمايي را در آن نزديكي سرنگون كند. اگر ساختماني هم بتواند از اين موج نجات يابد، توسط بادهاي وحشتناكي كه سريع*تر از هر تندبادي حركت مي*كنند، در هم كوبيده خواهد شد.
البته دو سوم سطح زمين را اقيانوس*ها تشكيل مي*دهند. در حالي كه جو زمين ما را از سيارك*هايي با قطر كمتر از 100 متر محافظت مي*كند، هر چيز بزرگ*تري كه به اقيانوس برخورد كند (قطعات بزرگ از توده سنگي ايوكولاتوس هم شامل آن مي*شود) مي*تواند موج عظيمي ايجاد كند كه ساختمان*هاي ساحلي را با ديوارهاي آبي پرسرعت خود در هم بكوبد. خرابي وحشتناك و مرگ*وميري كه از پس غرق شدن شهرهاي دو سوي يك اقيانوس خواهد آمد، دانشمندان ناسا را واداشت كه در سال 2003 / 1382 اعلام كنند كه برخورد سنگ*هاي آسماني با اقيانوس*ها بسيار خطرناك*تر از سقوط آنها روي خشكي خواهد بود.
با اين حال، شبيه*سازي*هاي كامپيوتري اخير كمي اميدواركننده هستند. آنها بيان مي*كنند كه امواج عظيم توليدشده در اثر برخوردهاي اقيانوسي معمولا خيلي دور از ساحل تشكيل مي*شوند و تا رسيدن به شهرها، بيشتر انرژي خود را از دست مي*دهند؛ البته غير از حالتي كه برخورد خيلي نزديك به ساحل اتفاق بيفتد. يك پرتو اميد ديگر اين است كه سيارك*هاي صد متري هنگام رسيدن به زمين معمولا به ده*درصد اندازه اوليه خود مي*رسند و قطرشان تا 30 متر كاهش مي*يابد.
تمرين سال 2008 / 1387 نيروي هوايي ايالات متحده كه تنها كمتر از يك روز ادامه يافت، شايد تنها خراشي بر پوسته مسئله برخورد سيارك*ها با زمين وارد كرده باشد. تعجب*آور نيست كه مشخص شد در صورتي كه اين كابوس به واقعيت بپيوندد، هيچ برنامه*اي براي همكاري بين ناسا، برنامه*ريزان حالت*هاي اضطراري، ارتش ايالات متحده و ديگر بخش*هاي دولتي وجود ندارد. بايد تمرين*ها و برنامه*ريزي*هاي بيشتري انجام شود: اگر يك تخليه كامل در زمان كوتاه مورد نياز باشد، زمان صرفه*جويي شده در اثر آمادگي قبلي بسيار حياتي خواهد بود.
طبق محاسبات آلن هريس از انستيتوي علوم فضايي بولدر كلرادو، شانس ما براي داشتن يك اخطار قبلي براي سقوط يك سيارك 30 متري، آن*هم در صورتي كه نظارت هوايي وجود داشته باشد بين 25 تا 35 درصد است. خورشيد در طول روز، ديد نيمي از آسمان را كور مي*كند و ما را در مقابل 50 درصد از تهديدات احتمالي بي*دفاع مي*گذارد؛ حتي بازتاب نور از ماه نيز مي*تواند برخي از اين ميهمانان ناخوانده را از نظر دور بدارد.
بدتر از آن اين*كه دو مركز از 3 مركز بزرگ رهگيري سيارك*ها در جهان در آريزونا واقعند. يكي از آنها مركز پيمايش آسمان كاتالينا است كه سيارك TC3 2008 را كشف كرد. اين منطقه در تابستان معمولا ابري است و اسپار مي*گويد: «اگر TC3 2008 در تير اتفاق مي*افتاد، هيچ كس نمي*فهميد. هيچ كس آن را نمي*ديد».
سيارك*هاي هسته*اياكنون اين سناريوي ناخوشايند را تصور كنيد، چيزي كه بعضي از شركت*كنندگان در تمرين نيروي هوايي را ترساند: سياركي از غيب ظاهر مي*شود و روي منطقه*اي حساس يا مسلح به سلاح*هاي اتمي منفجر مي*شود، مثلا در جنوب آسيا (هند و پاكستان) يا خاورميانه. اين احتمال قابل توجه وجود دارد كه چنين انفجاري با يك حمله هسته*اي اشتباه گرفته شود: هر دوي آنها درخشش شديد، موج انفجاري و بادهاي نابودگر ايجاد مي*كنند.
به گفته ليندلي جانسون از دفتر مركزي ناسا كه كارهاي اين سازمان را در ارتباط با اشياي نزديك به زمين نظارت مي*كند، چنين نگراني*هايي يكي از دلايلي بودند كه وقتي ناسا سيارك TC3 2008را ديد، نه تنها آن را به رسانه*ها اعلام كرد، كه به وزارت كشور ايالات متحده، فرماندهان نظامي و كارمندان ارشد كاخ سفيد نيز اطلاع داد. او مي*گويد: «اگر اين سيارك جايي در مركز اقيانوس آرام سقوط مي*كرد، ما احتمالا خيلي در مورد آن نگران نمي*شديم، ولي از آنجاكه قرار بود جايي در نزديكي خاورميانه سقوط كند، ما به همه هشدار داديم و اطلاع*رساني كرديم».
تنها يك راه براي بهبود چشم*انداز اين مسئله وجود دارد؛ اين*كه چشم*هاي بيشتري به آسمان دوخته شوند. آژانس فضايي اروپا قصد دارد وارد بازي نظارت شود و احتمالا تلسكوپ*هاي خود را در رصدخانه جنوبي اروپا واقع در شيلي براي اين منظور به*كار گيرد. به گفته ريچارد كراوتر از انجمن تسهيلات علم و فناوري انگلستان، اين امر مي*تواند مناطق دور از دسترس رصدگرهاي ناسا را پوشش دهد، چرا كه آنها محدود به نظاره آسمان نيم*كره شمالي هستند. كراوتر يكي از مشاوران مركز فضايي اروپا است و در راس يك گروه كاري سازمان ملل، با گروه ان.اي.او ( بررسي اشياي فضايي نزديك به زمين) نيز ارتباط دارد.
او مي*گويد: «تاكنون، ايالات متحده بار اعظم مسئوليت مواجهه با اين مسئله را بر دوش گرفته و من فكر مي*كنم زمان آن فرا رسيده كه ديگر كشورها نيز سهم عادلانه*اي از آن را بردارند».
ابزارهاي رصدي جديددو مركز رصدي جديد ايالات متحده كه هر چند روز تمام آسمان را از محل استقرار خود رصد مي*كنند، به زودي به كمك خواهند آمد. تلسكوپ پيمايشي پانوراميك و سيستم واكنش سريع (Pan-STARRS) از چهار تلسكوپ 1.8 متري تشكيل شده كه اولين آنها هم*اكنون در هاوايي مشغول به كار شده است. تلاش*ها براي برپايي يك تلسكوپ پيمايشي سينوپتيك 8.4 متري در شيلي نيز تا سال 2015 / 1394به ثمر خواهد نشست. اين*ها شانس تشخيص زودهنگام يك خرده سيارك 30 متري و افزايش زمان هشدار احتمالي برخورد آن را به مدت بيش از يك ماه افزايش مي*دهند. ولي حتي با اين وجود، هر ديده*بان زميني از تداخل ناشي از نور ماه و خورشيد رنج مي*برد.
يك تلسكوپ فضايي اختصاصي اين مشكل را برطرف خواهد كرد، ولي چنين ماموريتي بيش از يك ميليارد دلار هزينه خواهد داشت. ايروين شاپيرو از مركز اخترفيزيك هاروارد اسميتسونيان مي*گويد: «ما در مورد سرمايه*گذاري روي يك بيمه*نامه صحبت مي*كنيم».
شاپيرو رياست يك هيئت در انجمن ملي تحقيقات ايالات متحده را بر عهده دارد كه تا پايان سال بايد استراتژي مواجهه بهتر با تهديدات ناشي از اجسام نزديك به زمين را ارائه بدهد. اين پژوهش، در كنار گزارش نيروي هوايي ايالات متحده در مورد آزمايش برخورد سيارك، به اين منظور است كه به كاخ سفيد كمك كند تا اكتبر 2010 / مهر 1389، خط مشيي رسمي براي مقابله با خطرات اشياي نزديك زمين تدوين كند. اين كار به درخواست كنگره آمريكا انجام مي*شود.
جانسون اخطار مي*دهد به رغم اين*كه برخورد سيارك*ها بسيار نادرتر از طوفان*ها و زمين*لرزه*ها است، آنها توانايي اين را دارند كه تخريبي به*مراتب بيشتر به بار بياورند: «من فكر نمي*كنم اين چيزي باشد كه هر سال ميلياردها دلار صرف آن شود، ولي اين كار بعضي از اولويت*ها را كه ما بايد به آنها توجه كنيم، تضمين مي*كند. هنگامي كه سيارك بعدي با زمين برخورد كند، هزينه پرداخت شده براي آن ديد بهتري به ما مي*دهد. با توجه چيزهايي كه ما امروز مي*دانيم، اين اتفاق مي*تواند همين هفته بعد روي دهد.
انفجار سياركي مانند آن*چه تونگاسكاي سيبري را در 1908 / 1287 با خاك يكسان كرد، به طور ميانگين هر 500 سال يك*بار ممكن است اتفاق بيفتد. با توجه به اين كه بخش بسيار كوچكي از زمين توسط شهرها اشغال شده، احتمالا خيلي بيشتر طول مي*كشد تا سياركي مستقيما به منطقه*اي مسكوني برخورد كند! يك تحقيق ناسا در سال 2003 / 1382 نشان داد كه از 4 برخورد مانند تونگاسكا تنها يكي ممكن است كه كسي را بكشد، و تنها يكي از هر 17 برخورد ممكن است كشته*هايي بيش از 10 هزار نفر داشته باشد، رقمي كه اصلا با زمين*لرزه*ها و سونامي*ها قابل مقايسه نيست.
آيا تسليحات هسته*اي به ما كمك خواهند كرد؟سريع*ترين راه براي انحراف يك سيارك از مسير زمين مي*تواند ارسال يك بمب هسته*اي بر روي يك سفينه به سوي آن باشد، چيزي مانند فيلم برخورد عميق! مشكل اينجاست كه براي اين كا ما نياز به هشداري از چند سال قبل داريم. سفينه بايد بتواند روي سيارك فرود بيايد و انفجار را در زاويه و فاصله درست انجام دهد. دقت زيادي بايد به كار برود تا سيارك تكه*تكه شود و هيچ يك از تكه*ها آن*قدر بزرگ نباشند كه در اثر برخورد با زمين، اثرات مخربي به بار بياورند.
طراحي و ساخت يك سفينه جديد چند سال طول مي*كشد. با فناوري كنوني موشك*ها، چند سال طول مي*كشد تا به سياركي خطرناك برسيم؛ يادمان نرود كه چنين انفجاري بايد سال*ها قبل از انفجار پيش*بيني*شده اتفاق بيفتد تا مسير سيارك به حدي منحرف شود كه به زمين برخورد نكند. اگر بخواهيم فيلم آرماگدون را در عالم واقع اجرا كنيم، به غير از بروس ويليس نياز به چند ده سال زمان هم داريم.
مساله مشكل*آفرين ديگر اين است كه استفاده از بمب*هاي هسته*اي در فضا بر اساس معاهده*اي كه بين ايالات متحده، اتحاد جماهير شوروي سابق و ديگر قدرت*هاي هسته*اي در سال 1967 / 1346 امضا شد، ممنوع شده است؛ هر چند شايد آنها توافق كنند كه چشم خود را روي اين يكي ببندند.
اما اگر قرار باشد چند ده سال زمان در اختيار داشته باشيم، فناوري*هاي ديگري براي انحراف سيارك وارد ميدان مي*شوند. براي مثال، تراكتور گرانشي مي*تواند فضا*پيمايي باشد كه چندين سال در نزديكي يك سيارك حركت مي*كند و با استفاده از نيروي ناچيز گرانشي ناشي از جرم ماهواره، به مرور سيارك را از مدار برخورد منحرف مي*كند.
گزينه ديگر مي*تواند تمركز نور خورشيد روي نقطه*اي از سيارك با استفاده از يك فضاپيماي حامل آينه باشد. انرژي متمركز خورشيد مي تواند آن نقطه را تا جايي داغ كند كه سنگ تبخير شود. گازهاي خروجي مانند گاز خروجي از موتور يك موشك عمل مي*كنند و به سياركريال نيرويي در جهت عكس وارد مي*كنند كه مي*تواند در طول چند سال مسير حركت را كاملا تغيير دهد.
پاسخ با نقل قول
علاقه مندی ها (بوک مارک ها)