نوشته های من و تو

[Mohamad]

دلم تنگ است این شبها یقین دارم که می دانی

صدای غربت من را ز احساسم تو می خوانی

شدم از درد وتنهایی گلی پژمرده و غمگین

ببار ای ابر پاییزی که دردم را تو می دانی

میان دوزخ عشقت پریشان و گرفتارم

چرا ای مرکب عشقم چنین آهسته می رانی

تپشهای دل خستم چه بی تاب و هراسانند

به من آخر بگو ای دل چرا امشب پریشانی

دلم دریای خون است و پر از امواج بی ساحل

درون سینه ام آری تو آن موج هراسانی

هماره قلب بیمارم به یاد تو شود روشن

چه فرقی می کند اما تو که این را نمی دانی

[Mohamad]

امشب
.
.
.
.
امشب از هميشه عاشق ترم
مهربان تر
زيباتر
چيزي شبيه حس پرواز
سبك بال
.
دلم ميخواهد بنويسم.اين كه ميخواني شعر نيست.غزل عاشقانه نيست.
دلم ميخواهد بدون درنظر گرفتن قافيه و وزن و رديف فقط ساده و صميمي بنويسم

نمي خواهم غر بزنم
سكوت را فرياد كنم
ناسزا بگويم
حاشيه بروم
اصلا به من چه كه پايه هاي ادبيات جهان خواهند لرزيد ،
اگر زني در اتاقي تنها واگويه هاي دلش را، بدون در نظر گرفتن هيچ قانون و ميزاني مي نويسد وبس
.
.
.
امشب دلم عجيب مهرباني ميكند.
دلم ميخواهد مهر را در كاسه اي بريزم ، سر چهارراه به تمام مردم خسته ي شهر تعارف كنم
و بگويم بفرماييد نذري است مراد ميدهد
.
دلم ميخواهد عشق را روي قطره هاي آب بنويسم تا جاري شود و همه جا را فراگيرد
چون خون گرمي كه در رگها جاريست
.
دست كوري ر ابگيرم بگذارم روي چشمانم و بگويم كدام را ميخواهي؟ پيشكشت
.
آسمان را به زمين گره زنم
تا ستارگان
روي طناب پر گره اش سر سره بازي كنند
وكودكان سر خوشانه بخندند
.
ميخواهم شادي را باراني كنم
نرم نرمك ببارد بر سر مردم شهر
بشويد غم ها را
تا گل لبخند را
روي لبها بكارم
تا باز اقاقيا ها پر گل بشوند
.
آه من چقدر سبزم امشب
و چه اندازه دلم آرام است
به اندازه ي يك خواب لطيف
وچه اندازه دلم ميخواهد
گم شوم در اين لحظه ي ناب عميق
فلب من گويي امشب
بازيافته است نظم قديمش را
آرام ،متين و صبور
. .
امشب آنقدر مست و سر خوشم
كه نت هاي خاموشي ام حتي ميرقصند
و ملودي زيبايي را در فضا طنين انداخته اند
راستي با من والس ميرقصي؟.
آه انگا رفراموش كرده ام
كه بگويم
اين همه شور و شعف
از آن تست
براي تست
اين همه را
سبب توئي
.
قلب من امشب
از هميشه عاشق تر است
تنها
عاشق تو
تو
تو

[Mohamad]

من دلم مي گيرد
كاغذي هست و قلم و دلي پر شِكوه ...
باز آن حس ندانسته ي خوب
- شايد عشق !‌-
سينه ام را بوسيد
باز خوابيد به ناز تابش يك خورشيد !‌
باز چشمي كه به تاريكي من مي خنديد
دورتر مي شد ، دور ،
باز او خواهد رفت باز من خواهم ماند
كاغذي هست و قلم و دلي از غم ، پُر ...
من دلم مي گيرد
نفسي هست و نفس پر تَر از آن ،
شور چشم تو براي سفري بي برگشت
نفسم مي ميرد ،درد سختيست ، از آن سوزان تر :درد بي دردي من !...
كاغذي هست ، ولي قلم از شدت تنهايي خود،مي شكند ،
من دلم مي گيرد سينه ام مي سوزد ،
تاب من ، مي سازد - بغض من مي ترسد ! -
حال و روز دل من سخت تر مي گيرد ...



دلم گرفته به دل نگير اين روزها با هر بهانه ي كوچك زود بهم مي ريزم و با هر بهانه ي كوچك تر از كوره در مي روم
مثل هميشه ، پژمرده كه مي شوم چشم هايم مي تركد از خنده
شب تا گاه صبح بيدارم به تماشاي شب
صبح تا ظهر در خوابم به تمناي خواب !
با جيغ گربه اي ، از خواب مي پرم بر مي خيزم با شتاب ،
از شب . ظهر تا عصر ، عابر پياده مي شوم غروب تا شب ،
غريب خانه ام !...
اگر دلم گرفته به دل نگير عزيز
هميشه من هم مردانه قول مي دهم به دل نگيرم
.
.
.

[Mohamad]

امشب، مي خواهم دوباره تو را بخوانم .
هنوز هم تنها مخاطب ِ آشناي ِ حرف هاي ناگفته و بغض هاي در گلو مانده ام، تويي !
حرف هايي هست، كه بايد بگويم .
حرف هايي كه براي خودم مانده و بوي غربت و غم مي دهد.
ديگر به دنبال كلمات نمي گردم !
حرف هايم هذيان غريبي ست كه به واژه و كلمه در نمي آيد
كلمات درد را نمي فهمند. هرگز كلمه اي را ديده اي كه از نارفيقي و ناسپاسي شكوه كند؟
كلمات از بي كسي و تنهايي چيزي نمي دانند.
هرگز كلمه اي را ديده اي كه زير باران بي يار و چتر مانده باشد ؟
امشب اما، قلب من شكسته و به ماتم نشسته،
محتاج ِ يكي نگاه توأم !
گريه مي كنم ،
بگذار شكوفه هاي لطف و نگاه تو در سرماي حقير روزهايم جوانه بزنند.
گريه مي كنم، نمناكي اشك هايم مرا آشكار خواهد كرد !
امشب، بغض تلخ ديرينه ام در آغوش ِ شيرين تو شكسته شده،
گريه مي كنم.
ديگر ميان من و تو فاصله كلمات نيست.
دست خطي نمي نويسم تا از من دستگيري كند.
گريه مي كنم، گريه مي كنم تا اراده اي مرا به تو برساند.
گاهي در سفر به تو مي رسم،
امشب چقدر از تو دورم !
اشك هايم نذر تو ؛ گريه مي كنم تا اين عطش را اجابت كني

[Mohamad]

رای بغض فردا تو کنون زار نزن !

به یاد صبح ناپیدا دم از راز نزن !

رویش افکار خود با اشک و آه تحریر مکن !

چنگ بر ساز دلت اینگونه بدنام نزن !

در شبستان افق بر وصال دل خود اندیشه کن

گر نشد خاموش ! از عشق ذلیخا دم نزن !

[Mohamad]

پرواز در هوای خيال تو ديدنی ست
حرفی بزن که موج صدايت شنيدنی ست

شعر زلال جوشش احساس های من
از موج دلنشين کلام تو چيدنی ست

يک قطره عشق کنج دلم را گرفته است
اين قطره هم به شوق نگاهت چکيدنی ست

خم شد- شکست پشت دل نازکم ولی
بار غمت ـ عزيز تر از جان ـ کشيدنی ست

من در فضای خلوت تو خيمه می زنم
طعم صدای خلوت پاکت چشيدنی ست

تا اوج ، راهی ام به تماشای من بيا
با بالهای عشق تو پرواز ديدنی ست

[Mohamad]

وقتی که شب می شود در آسمان شب شهر سرد ، تنها یک ستاره بیدار است


آن ستاره توایی ای مهربان ستاره ی من ، تویی که همانند فرشتگان بدون

لحظه ایی غیبت به شهر سرد من خیره می شوی تا هزاران هزار گناه من را

نظاره کنی تا ساعت ها خواب جاهلانه را مزه کنی ، خیره می شوی تا شریک

دقایق سرد مرده ایی همچون من شوی ، ستاره ی من


ستاره مهربان من


آهنگ حضورت آنچنان لطیف و شاعرانه است که من را مدهوش می کند


تو تنها چیزی هستی که برای من ارزش فکرکردن را داری





نمی دانم چقدر از شهر من دوری اما همجا حست میکنم میشنومت


تو تکرار همیشگی عشقی و من فقط انعکاس بی ارزش نور تو هستم و دیگر هیچ


تو مثل نگاه معصومانه کودکی می مانی که گم شده است


چه عشاقی که برای لحظه ایی دیدنت موی سپید کرده اند


و تو چه صبورانه در زندان شب با نگاهت به آنها امید دادی


از دوریت ناله نمی کنم چون می دانم اگر روزی به تو نزدیک شوم آزارت می دهم


پس با تمام خون دل ها دوریت را دوست میدارم و می پرستمت


می خواهم حس کنم افسانه ایی دست نیافتنی هستی


می خواهم نبودنت باعث این شود که بی لیاقتی خود را حس نکنم


ستاره ی معصوم من


دوست دارم عبورت را عاشقانه بنگرم


دوست دارم صدای تو تنها صدای جهان من باشد


دوست دارم چارقد آسمان را بدزدم به خانه ی دلم بیاورم


به غیر از تو دیگر ستارگانش را پاک کنم


و از روی تو آنقدر نقاشی کنم که دستم جز نقش تو چیزی را نشناسد


ستاره من ایمان بیاور که نور تو زیبا ترین آواز زندگی من است


گرچه می دانم که تو آن را برای خدا می خوانی


اما حسادت نمی کنم چون می دانم من نامحرمی چشم چرانم


ستاره ی من اگر یه روز به سمت خدا سفرت را آغاز کردی


این را بدان این پایین ها چشمهایی هست که تا ابد به انتظار توست

[Mohamad]

نگاهم می کنی و می گذری

بی آنکه بدانی در دلم چه می گذرد

نگاهت می کنم و در دل آهسته می گریم

با آنکه خوب می دانم که تو اسیر دیگری هستی

اما چگونه بگویم

که منم لیلی تو

در دل نامت را فریاد می زنم

آنچنان که بند بند تنم می لرزد

چه شبهایی که به امید دیدنت در عالم رویا رها می شوم

و تو می آیی و عاشقانه مرا در آغوش می کشی

هزاران بار می گو یم که دوستت دارم

و تو دستانم را عاشقانه می فشری

و آنگاه

بی واهمه، در چمنزاری سبز و بی انتها می دویم

تا به دشت مهربانی خدا می رسیم

اما افسوس

که با آمدن سحر

باز تو دستانم را رها می کنی و به سوی او می روی

[Mohamad]

صدایی طنین انداز شده
که گوشم را می نوازد
صدایی از جنس رسیدن
از جنس امدن
شاید صدای پای آشنای تو باشد
که به سویم می آیی
گام هایت را پر شتاب پیمانه کن
وقت تنگ است
و من مسافر

[Mohamad]

پرستش خيال تو

در محراب آرزو هايم

آرامش درياي ِ طوفاني ِ دلي تنگ و بي قرار است


آري


ياد تو گلداني شمعداني با گل هاي صورتي است

پشت پنجره نگاهم

كه دزدانه دلم را به پيشواز باراني ميبرد

كه در پسش تو مي آيي

و رنگين كمان عشق

.

.

.

دلم يقيـن دارد

.

.