شعرهای زنده یاد احمد شاملو

[emad176]

اگر غمی هست بگذار باران باشد
و این باران را
بگذار تا غم تلخی باشد از سر ِ غمخواری.
و این جنگل‌های سرسبز
در این جای
در آرزوی آن باشند
که مگر من ناگزیر به برخاستن شوم
تا درون من بیدار شوند.

من اما جاودانه بخواهم خفت
زیرا اکنون که من این چنین
در تپه‌های کبودی که برفراز سرم خفته‌اند
بسان درختی
ریشه‌ها بازگسترده‌ام،
دیگر مرگ
در کجاست؟

اگرچه من از دیرباز مرده‌ام
این زمینی که چنین تنگ در آغوشم می‌فشرَد
صدای دم زدنم را
همچنان
بخواهد شنید

[tina]

به جُست و جوی تو
بر درگاه کوه می گریم ،
در آستانه ی دریا و علف .

به جُست و جوی تو
در معبر بادها می گریم
در چار راه فصول ،
در چارچوب شکسته ی پنجره یی
که آسمان ابر آلوده را
قابی کهنه می گیرد .
.............
به انتظار تصویر تو
این دفتر خالی
تا چند
تا چند
ورق خواهد خورد ؟

جریان باد را پذیرفتن
و عشق را
که خواهر مرگ است .
و جاودانه گی
رازش را
با تو در میان نهاد .

پس به هیأت گنجی درآمدی :
بایسته و آزانگیز
گنجی از آن دست
که تملک خاک را و دیاران را
از این سان
دل پذیر کرده است !

نام ات سپیده دمی ست که بر پیشانی آسمان می گذرد
متبرک باد نام ِ تو !

و ما هم چنان
دوره می کنیم
شب را و روز را
هنوز را ...


در خاموشی فروغ...

[tina]

سکوت سرشار از سخنان ناگفته است

از حرکات ناکرده

واعتراف به عشق های نهان

و شگفتی های بر زبان نیامده

در این سکوت حقیقت ما نهفته است

حقیقت من و تو

[tina]

روزگار غریبیست نازنین.....

دهانت را می بویند مبادا گفته باشی دوستت دارم
دلت را می پویند
مبادا شعله ای درآن نهان باشد
روزگار غریبیست نازنین
و عشق را کنار تیرک رهبند تازیانه می زنند
عشق را در پستوی خانه پنهان باید کرد
شوق را در پستوی اتاق پنهان باید کرد
روزگار غریبیست نازنین.....

[tina]

با سکوتی، لب ِ من
بسته پیمان ِ صبور ــ
زیر ِ خورشید ِ نگاهی که ازو می‌سوزم
و به‌نفرت بسته‌ست
شعله در شعله‌ی من،
زیر ِ این ابر ِ فریب
که بدو دوخته چشم
عطش ِ خاطر ِ این سوخته‌تن،
زیر ِ این خنده‌ی پاک
ورد ِ جادوگر ِ کین
که به پای گذرم بسته رسن...


آه!
دوستان ِ دشمن با من
مهربانان ِ درجنگ،
همرَهان ِ بی‌ره با من
یک‌دلان ِ ناهم‌رنگ...

من ز خود می‌سوزم
همچو خون ِ من کاندر تب ِ من
بی‌که فریادی ازین قلب ِ صبور
بچکد در شب ِ من
بسته پیمان گویی
با سکوتی لب ِ من.

احمد شاملو

[emad176]

ــ نازلی! بهار خنده زد و ارغوان شکفت.
در خانه، زیرِ پنجره گُل داد یاسِ پیر.
دست از گمان بدار!
با مرگِ نحس پنجه میفکن!
بودن به از نبودشدن، خاصه در بهار...»

نازلی سخن نگفت
سرافراز
دندانِ خشم بر جگرِ خسته بست و رفت...

«ــ نازلی! سخن بگو!
مرغِ سکوت، جوجه‌ی مرگی فجیع را
در آشیان به بیضه نشسته‌ست!»

نازلی سخن نگفت؛
چو خورشید
از تیرگی برآمد و در خون نشست و رفت...

نازلی سخن نگفت
نازلی ستاره بود
یک دَم درین ظلام درخشید و جَست و رفت...

نازلی سخن نگفت
نازلی بنفشه بود
گُل داد و
مژده داد: «زمستان شکست!»
و
رفت...

زندان قصر ۱۳۳۳