◄*♥*►دهلوی * اشعار * غزلیات◄*♥*►

[M.A.H.S.A]

ژاله از نرگس فرو بارید و گل را آب داد

ژاله از نرگس فرو بارید و گل را آب داد		وز تگرگ روح پرور مالش عناب داد
چشم مست او که مژگان را به قتلم تیز کرد		خنجر زهرآب داده در کف قصاب داد
دوش بوی گل مرا از آشنایی یاد داد		جان گریبان پاره کرد وخویش را برباد داد
ترسم از پرده برون افتم چو گل کاین باد صبح		زان گلستانها که روزی با تو بودم یاد داد

□

دارد اندر دل غباری گریه وقت تست هان

کارکن اندر دش گر می‌توانی کار کرد

□

می کشد از چشم و خوشتر آنکه می‌گوید که خلق

خود همی میرند کسی را چشم من کم می‌کشد

□

ای که بر کندی دل از پیمان یاران قدیم		گاه‌گاهت یاد باید کرد از عهد و داد
محنت هجران ورنج راه و تشویق سفر		این‌همه گویی نصیب جان مهجورم فتاد

□

چند گویید ای مسلمانان که حال خود بگوی ؟

من همی گویم ولی از من که باور می‌کند ؟

[M.A.H.S.A]

گر کنی یاری و گر آزار بر من بگذرد

گر کنی یاری و گر آزار بر من بگذرد		هر چه می‌خواهی بکن ای یار بر من بگذرد
گفتی از من بگذرم زین‌سو بود بر تو ستم		این ستم ای کاشکی هر بار بر من بگذرد
هر سحر گاهی فرستم جان به استقبال او		تا مگر بویی از آن گلزار بر من بگذرد

□

من به گرمای قیامت خون خورم بر یاد دوست

جوی شیران را نما کو تشنه‌ی کوثر بود

□

دیشبش گفتم فلانی! زیرلب گفتا که «مرگ»!

طرفه مرگی بود این کز آب حیوان زاده شد

□

چند تن در مسجد و دل گرد کوی شاهدان

خرم آن‌کو آشکارا باده با یاری کشد

□

چون تویی از نسل آدم گشت پیدا نیست عیب

گر فرشته بوسه بربای منی آدم زند

□

دل من چرا چو غنچه نشو دریده صد جا

که صبا رسید و بویی زنگار من نیامد

[M.A.H.S.A]

خبرم شدست کامشب سر یار خواهی آمد

خبرم شدست کامشب سر یار خواهی آمد		سر من فدای آن ره که سوار خواهی آمد
غم و غصه فراقت بکشم چنانکه دانم		اگرم چو بخت روزی به کنار خواهی آمد
منم و دلی و آهی ره تو درون این دل		مرو ایمن اندرین ره که فگار خواهی آمد
می تست خون خلقی و همی‌خوری دمادم		مخور ا ین قدح که فردا به خمار خواهی آمد
منم آهوی رمیده زکمند خوب‌رویان		به امید آنکه روزی به شکار خواهی آمد
به یک آمدن ببردی دل و جان صد چو خسرو		که زید اگر بدینسان دو سه بار خواهی آمد؟

[M.A.H.S.A]

بت نو رسیده‌ی من هوس شکار دارد

بت نو رسیده‌ی من هوس شکار دارد		دل صید کرده هر سو نه یکی هزار دارد
دل من ببرد زلفش جگرم بحتست چشمش		تو مباش غافل ای جان که هنوز کار دارد
نتوانمش ببینم که رقیب ناموافق		چه خوشست گل ولیکن چه کنم که خار دارد
برو ای صبا و خالی که ترا ز هجر دیدن		برسانش ار چه دانم که کم استوار دارد
بخدا که سینه‌ی من بشکاف و جان به رو کن		که درون خانه‌ی تو دگری چه کار دارد ؟
برسی ای سوار و بنواز به لطیف خاکی را		که ز تندی سمندت دل پر خار دارد
چو اسیر تست خسرو نظری به مردمی کن		که زتاب زلف مست دل بی‌قرار دارد

[M.A.H.S.A]

در کین گشاد چشمت به خیال خود بگو تا

در کین گشاد چشمت به خیال خود بگو تا

زپی شفاعت من به میانه یی در آید

[M.A.H.S.A]

دل من ز زلف و رویت شد اسیر و چون نگردد

دل من ز زلف و رویت شد اسیر و چون نگردد

شب ماهتاب دزدی که به خانه‌یی در آید

[M.A.H.S.A]

دل‌بران مهرنمایند و وفا نیز کنند

دل‌بران مهرنمایند و وفا نیز کنند		دل بران مهر چه بندی که جفا نیز کنند
چند گویند که گه‌گه به دلش میگذری		این حدیثی است که بهر دل ما نیز کنند
عالمی را بکش از غمزه که ترکان به خدنگ		گربکشتند بسی صید رها نیز کنند
عاشقان گرچه ترا بهرجفا بد گویند		از پی چشم بد خلق دعا نیز کنند
هجر مپسند چو دانی که وکیلان سپهر		دوستان را بهم آرند و جدا نیز کنند
منعمان گر چه برانند گدا را از در		گه گهی حاجت درویش روا نیز کنند
سوی خسرو نگهی کن به طفیل دگران		کاهل دولت نگهی سوی گدا نیز کنند

□

باده کش دوزخیان بهتر ازین متقیان

کز پی خلد برین طاعت معبود کنند

□

دل ستد از من بیمار و به پرسش نامد

چون خبر یافت که جان می‌دهم آنگه برسید

[M.A.H.S.A]

گوش من از پی نام تو به هر کوی بماند

گوش من از پی نام تو به هر کوی بماند		چشم من از هوس روی تو هر سوی بماند
نه به گلزار گشاید دل من نه در باغ		بس‌که در جان من اندیشه‌ی آن روی بماند
بامدادان به چمن ناز کنان می گشتی		سرو یک‌پای ستاده به لب جوی بماند
ماجرای دل خود کام چه پرسی از من ؟		سالها شد که ز من رفت و در آن کوی بماند

□

پیش محراب دو ابروش که طاقست به حسن		عالمی دست برآورده به یارب نگرید
چشمش از هر مژه‌یی ساخته مشکین قلمی		می‌دهد فتوی خون همه مذهب نگرید
زلف بر مه زده در خانه‌ی دل داهدیش		نشد از دل اثر ماه به عقرب نگرید
اوست نوروز من و چون فتدش جعد به پای		راست با روز برابر شدن شب نگرید

[M.A.H.S.A]

ای که عمر از پی‌سودای تو دادیم بباد

ای که عمر از پی‌سودای تو دادیم بباد		یاد می‌دارد که از مات نمی آید یاد
عهدها بستی و می‌داشتم امید وفا		ای امید من و عهد تو سراسر همه باد
هر چه دارند ز آئین نکویی خوبان		همه داری و بدان چشم بدانت مرساد
ماجرای دل گم‌گشته‌ی بی نام ونشان		هر که را باز نمودیم نشانی به تو داد
کام خسرو بده ای خسرو خوبان که شده است		لعلی جان‌بخش تو شیرین و دل او فرهاد

□

زاهد از صومعه زنهار که بیرون نروی		که از آن سوی بلای دل و دین می‌گذرد
می‌گذشتی شب و از ماه برآمد فریاد		کاین چه فتنه است که بروی زمین می‌گذرد؟

□

مکن از گریه مرا منع که دل سوخته را

هیچ‌کس از جزع و گریه ملامت نکند

□

هست روشن به رخت دیده اگر خاک رهت		باز دریده کشم نور علی نور شود
بس‌که پروانه شود سوخته‌ی شمع زعشق		عارف از سوختگی عاشق پروانه شود

[M.A.H.S.A]

گر سر زلف تو از باد پریشان نشود

گر سر زلف تو از باد پریشان نشود		خلق بیچاره چنین بی‌دل و حیران نشود
ای مسلمانان آن موی ببینید آخر		چه کند این دل مسکین که پریشان نشود ؟
مردمان در من و بیهوشی من حیرانند		من در آن کس که ترا بیند وحیران نشود

□

مردن از دوستی ای دوست ز هندو آموز

زنده در آتش سوزان شدن آسان نبود