اشعار عبدالجبار كاكايي

[R A H A]

حال من دست خودم نيست، ديگه آروم نمي‌گيرم
دلم از كسي گرفته كه مي‌خوام براش بميرم
باز سرنوشت و انتهاي آشنايي
باز لحظه‌هاي غم‌انگيز جدايي
باز لحظه‌هاي ناگزير دل بريدن
بازم آخر راه و حس تلخ نرسيدن
پاي دنياي تو موندم مثل عاشقاي عالم
تا منو ببخشي آخر، تا دلت بسوزه كم كم
مثل آينه روبرومه، حس با تو بودن من
دارم از دست تو مي‌رم، عاشق كن منو نشكن

[R A H A]

وارث نجيب زخماي درشت
طاقت دلاي پرپر نداري
سرتو رو شونه‌هاي من بذار
وقتي عاشقي و سنگر نداري
پا به دنياي فرشته‌ها بذار
رو زمين دنياي بهتر نداري
زخماي روح شكسته‌تو ببند
وقتي عاشقي و باور نداري
دنياي فرشته‌ها تو خواب تو است
تو همون عكساي بي‌رنگ قديم
پاي اسم پهلوون‌هاي بزرگ
زير طاق آسون‌هاي يتيم
پا به دنياي فرشته‌ها بذار
دنياي فرشته‌ها حقيقته
برا تو كه بوي آسمون مي‌دي
گم شدن تو زندگي مصيبته
برا دلدادگي و رها شدن
يه دل شكسته بيشتر نداري
زير بارون گلوله‌ها بشين
وقتي عاشقي و سنگر نداري
آخرين نشونه‌ي رسيدني
كه برا هميشه بي‌نشون مي‌شي
پا به دنياي فرشته‌ها بذار
داري همسايه آسمون مي‌شي

[R A H A]

خبر

"باز آمدی" ناگه رساندند این خبر را
بادی به هم کوبید مشتاقانه در را

عمر سفر امروز هم پایان نمی یافت
نفرین نمی کردم اگر دیشب سفر را

دیر آمدی تا اشک هایم قد کشیدند
با اشک دیدم چهره ی هر رهگذر را

از من چرا- با خویش گفتم- دور کرده است
دست سفر آن خوب را ، آن خوبتر را

امروز اما آمدی عاشق تر از پیش
بادی به هم کوبید مشتاقانه ، در را

[R A H A]

خدایا کاش وصلی بود یک دم
نه دردی بود در عالم نه مرهم
نمیمیریم جز در آتش وصل
نمی سوزیم جز در حسرت هم

هر آن کو راه عدل و دین بگیره
مراد از طالع شیرین بگیره
مرا داغ برادر هاست در دل
فلک داد مرا سنگین بگیره

همان هایی که اهل راز گردند
دگر با خویشتن دمساز گردند
جراحت در جگر دارند و افسوس
کجا یاران رفته باز گردند

اسیر روزگار گرم و سردیم
مگر با گردش دوران بگردیم
همه آلوده دامانی به سر شد
بجز زخمی که از سر وا نکردیم

[R A H A]

شب کوتاه

بر شانه های این شب کوتاه
پاشیده گرد نقره ای ماه

دل خسته اند عارف و عامی
لب بسته اند عاقل و آگاه

افتاده است کوچه و میدان
در دست چند گزمه ی گمراه

شور است بخت هرکه نگرید
بر یوسفان زندان در چاه

شنگ است حال هر که نفهمد
لبخند های پنهان در آه

با آنکه نیست محرم و مونس
با آنکه نیست همدم و همراه

این بخت خفته دیر نپاید
می تابد آفتاب به درگاه

[R A H A]

باز ما مانديم و بغضي بين راه
اشك‌هايي در سراشيب نگاه
زخم‌هاي زهر تيغ آلوده ماند
اشك‌هاي بي‌دريغ آلوده ماند
باز ما مانديم و راهي روبرو
استخوان در دست و بغضي در گلو

[R A H A]

برای خاتم پیامبران :

نوبت درست لحظه ی آخر به ما رسید
انسان به عاشقانه ترین ماجرا رسید

حوا درنگ کرد زمین سیب سرخ شد
آدم سکوت کرد قیامت فرا رسید

کشتی شکستگان و رسولان نا امید
در انتظار معجزه بودند تا رسید

از دشتها تلاوت باران شروع شد
از کوه ها به گوش بیابان صدا رسید

تاریخ ایستاد جهان مکث کرد و بعد
فواره ای بلند شد و تا خدا رسید

پیغمبری به رنگ گل سرخ باز شد
عطر تنش به دور ترین روستا رسید

[R A H A]

می آمد و بر لبهایش یک شاخه گل سوسن داشت
رویای زمین در چشمش ابریشم و آویشن داشت

هر واژه ی دست افشانش در گوش زمین می پیچید
هر خنده ی پا کوبانش توفان جنون در من داشت

در دوزخی از دلتنگی شبهای غریبم می سوخت

شولای بهشتی موعود از جنس خدا بر تن داشت

[R A H A]

آدما

آدما دنیا رو دیوار می بینن
روزای آفتابی رو تار می بینن

دوس دارن یه روز بیاد رها بشن
مث شبنم از زمین جدا بشن

سایه هاشون روی دیواره ولی
پر و بالشون گرفتاره ولی

آدما آی آدمای رنگا رنگ
توی کوچه های این شهر فرنگ

میشه این دیوارو پشت سر گذاشت
می شه با فاصله ها کاری نداشت

می شه عاشق شد و پر کشید و رفت
اون سوی فاصله ها رو دید و رفت

دو نگاه وقتی که آفتابی می شن
می رسن به همدیگه آبی می شن

دو نگاه دو آرزو دو خاطره
مث گلدونای پشت پنجره

دنیا رو آبی آبی می بینن
شب و روزو آفتابی می بینن

[R A H A]

حرف آخر

روزي دو سه آن حادثه خواب از سر ما برد
ما را ز کجا ريشه درآورد و کجا برد

روزي دو سه گم شد بلم روشن خورشيد
اين کشتي توفان زده را باد و بلا برد

روزي دو سه بر پرسش ما مرگ ، تشر زد
رنگ از رخ وحشت زده ي چون و چرا برد

بر کتف زمين خورد کلنگي که نهيبش

فواره ي خون تا لب ايوان خدا برد