در يكى از تصاويرى كه اخيراً توسط تلسكوپ فضايى «اسپيتزر» گرفته شده يك جفت كهكشان رقصان ديده مى شوند كه ظاهراً براى يك ژست و خودنمايى كيهانى لباس به تن كرده اند.
آنچه كه اين تصوير فروسرخ آشكار مى كند چيزى شبيه به دو چشم آبى يخ زده است كه از ميان يك نقاب قرمز چرخان و باشكوه به بيرون خيره شده اند. اين «چشم ها» در واقع هسته هاى دو كهكشان در حال ادغام به نام NGC2207 و IC2163 هستند كه اخيراً به هم رسيده و شروع به چرخيدن به دور يكديگر كرده اند.اين «نقاب» از بازوهاى دوار و در هم پيچيده كهكشان ها بافته شده است. خوشه هاى غبارآلودى از ستاره هاى نوزاد نيز مانند رشته هايى از مرواريدهاى آرايشى اين بازوها را منجوق كارى كرده اند. اين اولين بارى است كه خوشه هايى از اين نوع كه اخترشناسان به آنها «مهره هايى منجوق شده» مى گويند در كهكشان هاىNGCت۲۲۰۷ و ICت۲۱۶۳ ديده مى شوند.دكتر «دبرا المگرين» از كالج «واسار» مى گويد: «اين پيچيده ترين منجوق كارى اى است كه ما در كهكشان ها مشاهده كرديم. اندازه و فاصله اين مهره ها از هم به طور منظم در امتداد بازوهاى هر دو كهكشان مشاهده مى شود.»
اخترشناسان مى گويند كه اين مهره ها زمانى كه اين جفت كهكشانى با هم ملاقات كرده اند به وجود آمده اند. دكتر «كارتيك شث» از مركز علمى تلسكوپ «اسپيتزر» در موسسه فناورى كاليفرنيا مى گويد: «اين كهكشان ها با لرزاندن يكديگر باعث حركت گاز و غبار در اطراف خود شده كه در نتيجه حفره هايى به وجود آمدند. اين حفره ها آنقدر چگال هستند كه دچار رمبش گرانشى مى شوند.» زمانى كه اين مواد متراكم و تبديل به ابرهاى مهره مانند متراكم مى شوند، ستاره هايى با اندازه هاى مختلف در ميان آنها به وجود مى آيند. دوربين فروسرخ «اسپيتزر» توانست اين ابرهاى غبارآلود را براى نخستين بار مشاهده كند زيرا در حيطه نور قرمز تابش مى كنند. ستاره هاى نوزاد و داغ كه در درون ابرها جاى گرفته اند غبار را گرم مى كنند كه در نتيجه باعث مى شوند اين غبار در طول موج هاى فروسرخ تابش كند. اين غبار در تصوير به رنگ قرمز مجازى است و ستاره ها به رنگ آبى نمايش داده مى شوند. داده هاى «اسپيتزر» همچنين يك مهره كه به طور غيرعادى درخشان است و سمت چپ نقاب را تزئين مى كند، آشكار مى سازد. اين گوى سماوى خيره كننده انباشته از موادى از جنس غبار است به گونه اى كه مسئول پنج درصد از كل نور فروسرخى است كه از هر دو كهكشان منشأ مى گيرد. گروه «المگرين» عقيده دارند كه ممكن است ستاره هاى مركزى در اين خوشه متراكم با هم ادغام شوند تا تبديل به يك سياهچاله شوند.تصاوير نور مرئى از اين كهكشان ها نشان مى دهند كه ستاره هايى درون اين مهره ها قرار دارند ولى خود مهره ها نامرئى هستند. در آن تصاوير، كهكشان ها بيشتر شبيه تعدادى چشم جغد هستند كه «پرهايى» از ستاره هاى پراكنده اطراف آنها قرار دارند.
كهكشان هاى NGCت۲۲۰۷ و ICت۲۱۶۳ در فاصله ۱۴۰ ميليون سال نورى و در صورت فلكى Canis Major قرار دارند. اين دو كهكشان طى ۵۰۰ ميليون سال نورى با هم ادغام مى شوند و يك كهكشان واحد را به وجود مى آورند كه در نتيجه اين روزهاى خودنمايى خود را به پايان مى رسانند.