ديوان اشعار ابوسعید ابوالخیر

[sorna]

در عشق تو ای نگار پر کینه و جنگ

گشتیم سرا پای جهان با دل تنگ


شد دست زکار و ماند پا از رفتار

این بس که به سر زدیم و آن بس که به سنگ

[sorna]

دستی که زدی به ناز در زلف تو چنگ

چشمی که زدیدنت زدل بردی زنگ


آن چشم ببست بی توام دیده به خون

و آن دست بکوفت بی توام سینه به سنگ

[sorna]

پرسید کسی منزل آن مهر گسل

گفتم که: دل منست او را منزل


گفتا که: دلت کجاست؟ گفتم: بر او

پرسید که: او کجاست؟ گفتم: در دل

[sorna]

درماند کسی که بست در خوبان دل

وز مهر بتان نگشت پیوند گسل


در صورت گل معنی جان دید و بماند

پای دل او تا به قیامت در گل

[sorna]

شیدای ترا روح مقدس منزل

سودای ترا عقل مجرد محمل


سیاح جهان معرفت یعنی دل

در بحر غمت دست به سر پای به گل

[sorna]

ای عهد تو عهد دوستان سر پل

از مهر تو کین خیزد و از قهر تو ذل


پر مشغله و میان تهی همچو دهل

ای یک شبه همچو شمع و یک روزه چو گل

[sorna]

در باغ کجا روم که نالد بلبل

بی تو چه کنم جلوهٔ سرو و سنبل


یا قد تو هست آنچه میدارد سرو

یا روی تو هست آنچه میدارد گل

[sorna]

هر نعت که از قبیل خیرست و کمال

باشد ز نعوت ذات پاک متعال


هر وصف که در حساب شرست و وبال

دارد به قصور قابلیات مل

[sorna]

می‌رست زدشت خاوران لالهٔ آل

چون دانهٔ اشک عاشقان در مه و سال


بنمود چو روی دوست از پرده جمال

چون صورت حال من شدش صورت حال

[sorna]

یا رب به علی بن ابی طالب و آل

آن شیر خدا و بر جهان جل جلال


کاندر سه مکان رسی به فریاد همه

اندر دم نزع و قبر هنگام سؤال