مدير باز نشسته
ساده مي گويم عزيزم دل بريدن ساده نيست
چشمهاي مهربانت را نديدن ساده نيست
از زمان رفتنت خورشيد را گم کرده ام
ناله هاي ابرراهرشب شنيدن ساده نيست
قلب تو پر بود از ماه وهزاران پنجره
ماه راازپشت يک ديوارديدن ساده نيست
بوسه هايت دلنشين و خنده هايت دلفريب
طعم تلخ اين جدايي راچشيدن ساده نيست
باز هم آمد بهار اما هوا افسرده است
آه ازدست زمستان هم رهيدن ساده نيست
قلب من آتش گرفت ازدوريت باران من
ازدل اين آتش سوزان پريدن ساده نيست...
مدير باز نشسته
روزگاری چشم پوشیدم ز خواب
تا بخوانم قصه مهتاب را
این زمان دور از ملامت های ماه
چشم می بندم که جویم خواب را
روزگاری یک تبسم یک نگاه
خوشتر از گرمای صد آغوش بود
این زمان بر هر که دل بستم دریغ
آتش آغوش او خاموش بود
روزگاری هستیم را می نواخت
آفتاب عشق شور انگیز من
این زمان خاموش و خالی مانده است
سینه از آرزو لبریز من
عشقم عاقبت بر سر شکست
خنده ام را اشک غم از لب ربود
زندگی در لای رگهایم فسرد
ای همه گلهای از سرما کبود ...!
مدير باز نشسته
ای عشق از ماندن بگو، ایثار کن ایثار کن
یا مرگ خود را در دلم ، انکار کن
گل خواستی بر داده ام
جان خواستی سر داده ام
فرمان نبردی سهل اگر، بردار کن بردار کن
در جان بی تابم بتاب در چشم بی خوابم بخواب
احساس خوابالوده را ، بیدار کن بیدارکن
دل از تو آبادی ندید از تو کسی شادی ندید
ای عشق ویران میکنی
ای عشق ویران میکنی
اقرار کن اقرار کن
ای یار نالیدی زعشق همواره بالیدی زعشق
ای عشق خود را در دلم تکرار کن تکرار کن ...
مدير باز نشسته
چه خوش باشد دل امیدواری
که امید دل و جانش تو باشی!
همه شادی و عشرت باشد، ای دوست
در آن خانه که مهمانش تو باشی
گل و گلزار خوش آید کسی را
که گلزار و گلستانش تو باشی
چه باک آید ز کس؟ آن را که او را
نگهدار و نگهبانش تو باشی
مپرس از کفر و ایمان بی‌دلی را
که هم کفر و هم ایمانش تو باشی
مشو پنهان از آن عاشق که پیوست
همه پیدا و پنهانش تو باشی
برای آن به ترک جان بگوید
دل بیچاره، تا جانش تو باشی
عراقی طالب درد است دایم
به بوی آنکه درمانش تو باشی
مدير باز نشسته
دیگر بخار چای تلخ نمی رقصد
دیگر سایه های پشت در نمی لرزند
اینجا انتظار خشکیده است
و زمان سرعت را خواب می بیند
خوشبختی ست یا سیاه بختی
چشم به در ماندن و
انتظار دیدن تاریکی یک سایه منسجم
قلمی ست و دفتری کهنه
که تن پوش جامه های دریده یک فکرند
دویدن هزاران خاطره
در پایکوبی باران چشمان
اینجا نفس ها کوتاه می خوانند
و دل مستانه و مسرانه
بر حجم تکیده سینه می کوبانند
جای تو خالیست.....
جای تو نه در سر نه در سینه...
نه در خواب نه در سراب....
در حجم این دنیای پر هیاهو خالیست.....
مدير باز نشسته
بعد از رفتن تو
چقدر غریب شده ام میان این همه آشنا…
چند روزی است حجم تنهایی را بر روی قاب آبی دلم نقاشی می کنم
نه
قلم در دست من نیست
من نقاش این تنهایی نیستم ....
مدير باز نشسته
وصالش را طلب كردم فراقش شدنصيب اما
گل ازمن بود وسرخوش ازوصالش عندليب اما
شنيدم هرشبي آيد به بالين گرفتاري
به بالين من دلخسته هم آيد طبيب اما
به جمع عاشقانش ميزند حرف دل خودرا
به من هم ميزند ازقعردل گاهي نهيب اما
چنان عيسي كشد دست شفابر سينه ياران
به روي سينه من هم كشد گاهي صليب اما
خورد هرتشنه اي آب ازلب مردم فريب او
ازآن سرچشمه من هم ميخورم گاهي فريب اما
مدير باز نشسته
به شقايق سوگند که تو برخواهي گشت
من به اين معجزه ايمان دارم ...
" منتظر بايد بود تا زمستان برود، غنچه ها گل بکنند ... "
مدير باز نشسته
راستش نمیدانم اقرار به پشیمانی خودش پشیمانی میاورد یا نه...
اما بگذار آیینه وار اغرار کنم...
پشیمانم...
از تمام حس هایی که نثار این یخ بسته های سنگی کردم...
از تمام لبخند هایی که با تایید اهل دل به روترشی اهل عقل زدم
از تمام سادگی های بی جواب مانده ام...
از تمام نیمه های پر لیوان ها که دیدم...
سخت...
پشیمانم...!
پشیمان میشوم شاید...
از اینکه ماندم و رفتی...
پشیمان میشوی روزی...
از اینکه رفتم و ماندی...
مدير باز نشسته
فریادها مرده اند
سکوت جاریست
تنهائی حاکم سرزمین بی کسی است
میگویند خدا تنهاست ما که خدا نیستیم
پس چرا از همه تنهاتریم ؟!! "دکتر شریعتی"
پاسخ با نقل قول
علاقه مندی ها (بوک مارک ها)