کابــــــــــــــوسهای شبـــــــــانه

[mozhgan]

امشب به یاد اسمت خوابم نمی برد باز

امشب به ياد اسمت خوابم نمی برد باز

مرغ دلم اسير است ديگر نمی پرد باز

زخمی که در دلم بود با رفتنت به خون شد

ليکن زبان الکن پرده نمی درد باز

اسمت ميان قلبم چون خنجری نشسته

خون بر دلم چو ليلی، مجنون نمی رسد باز

امشب به ياد چشمت در آسمان ستاره

گويی که شرمگين است هرگز نمی دمد باز

امشب به ياد رويت چشمم به ماهتاب است

اخم از رخ سپيدش بی تو نمی شود باز

امشب به ياد عشقت در سينه می تپد دل

از بهر تو تپيدن هرگز نمی نهد باز

بهر تو بود نازم هر کس خريد اما

دانم که چشم مستت آن را نمی خرد باز

قلبم ميان سينه چون بلبل اسير است

خو کرده با اسارت ديگر نمی رهد باز

اين يک شب سياه هم با ياد تو سحر شد

حتی شب سياه هم بی تو نمی رسد باز

[mozhgan]

در سخن بودم شبی با ایینه

گفتم: ان شادی چه شد ؟ گفت : گذشت !

گفتم : ان لبخند شادی بخش کو ؟

گفت: خوابی بود و این رویا گذشت ...

[mozhgan]

..
( نصف شب باشد، هر چه ...!
فاخته بايد بخواند! )
گفتم نگرانِ گفت و گویِ بلند من با باد نباشيد
دهانم را نبنديد، آزارم ندهيد
خوابم را خراب نکنيد
من نمی‌دانم سپيده‌ی نرگس کدام است
من نمی‌دانم شکوفه‌ی دريا چيست
من از فاخته‌های سحرخيزِ دره‌ی خيزران
هيچ آوازی نشنيده‌ام
فقط وقتی از بيتُ‌الَحْم
به جانبِ جُلجُتا می‌رفتيم
حضرتِ يحيی گفت:
چه زندان و چه خانه،
هر دو سویِ همه‌ی ديوارهای دنيا يکی‌ست.
..

[mozhgan]

داره از ابر سیاه خون میچکه
جمعه ها خون جای بارون میچکه
عمر جمعه به هزار سال میرسه
جمعه ها غم دیگه بیداد میکنه
آدم از دست خودش خسته میشه
با لبای بسته فریاد میکنه
داره از ابر سیاه خون میچکه
جمعه ها خون جای بارون میچکه
جمعه وقت رفتنه موسم دل کندنه
خنجر از پشت میزنه اونکه همراه منه
داره از ابر سیاه خون میچکه
جمعه ها خون جای بارون میچکه

[mozhgan]

می دانی ما چه می کنیم؟
اگر که نباشیم
چه کسی ثبت می کند لحظه های بی خوابی
یا درد را
اگر که نباشیم
صبح که فراموش می کنند همه زوزه گرگ را
چه کسی از هراس دل گوسفند آگاه می شود؟
می دانی که چه می کنیم
اگر که نباشیم که لحظه های باران را
ثبت کنیم
چه کسی راز خیسی چهره ای را می داند
از اشک
و همه از یاد می برند
لحظه های هق هق گذشته را

می دانی که چه می کنیم
چه می کنم؟
من لحظه های نا گفتنی را ثبت می کنم
داستان های نا نوشتنی
و بودن فراموش شده ای را
دوباره باز
معنا می کنم

می دانی که من چه می کنم؟
من اگر که نباشم
هیچ کس داستان درد را
به یاد نمی آورد
بر سنگ قبر گذشته هایم.
به لحظه ای می روم و
هیچ کس وقتی فریاد می کردم را
مرا با دشنام هایم
یا با خنده های پر سر و صدایم
به یاد نمی آورد
آنوقت
شعر هایم را می خوانند.

من می دانی که چه می کنم؟
شعر می گویم
می نویسم برایت همه را
..

[mozhgan]

شب
شعری می شود
نسیم .. شعر ی
بغض شعری می شود همیشه
اشک ها شعری
خنده هایم هم شعر می شوند
عشق کلمه های هر شعری
خواهش بدنم شعری چون شبی بلند
غروب
برف
باران
نگاه آب شعر میشوند
تا داستان مرا بگویند
واین داستان
شعری می شود و
این شعر داستانی
تا آنرا بر سر هر سر آشفته ای گویند

[mozhgan]

شبی ..
- کدام شب ؟
شبی ..
شبی ستاره ای دهان گشود
- چه گفت ؟
نگفت ، از لبش چکید
- سخن چکید ؟
سخن نه ، اشک
ستاره می گریست
- ستاره ی کدام کهکشان ؟
ستاره ای که کهکشان نداشت
سپیده دم که خاک
در انتظار روز خرم است
ستاره ای که در غم شبانه اش غروب کرد
نهفته در نگاه شبنم است..

[mozhgan]

من از نهایت شب حرف می زنم
من از نهایت تاریکی
و از نهایت شب حرف می زنم
اگر به خانه من آمدی برای من ای مهربان
یک چراغ بیار
و یک دریچه که از آن
به ازدحام کوچه خوشبخت بنگرم..

[mozhgan]

شب به خیر ای دو دریای روشن
شب به خیر ای دو دریای خاموش
گاه می پرسم : از خویش بی خویش
شاید آنجا در آن سوی سیلاب
خواب بی گریه ی سبز مرداب
برگ را با نسیم سحرگاه
گفت و گویی نبود و نبوده ست
باز می گویم
ای چشم بیدار
پس درین خشک سال ترانه
آن همه واژگان پر آزرم
بر لب لاله برگان صحرا
ترجمان کدامین سرود است ؟
شب به خیر ای دو دریای خاموش
شب به خیر ای دو دریای روشن
شب به خیر ای نگاه پر آزرم
این سرود درود است و بدرود

[mozhgan]

شب از نیمه گذشته است،
اما هنوز به صبح بسیار مانده.
روز که می رفت حرف تازه ای برای گفتن نداشت.
خورشید غروبش را در پس ابری نهان کرد،
و عاشقان بهانه های بسیار برای دلتنگی داشتند.
حالا شب از نیمه گذشته است دیگر.
خون را از افق آسمان شسته اند،
و کس خورشیدی را به انتظار نیست،
جز خورشید که تصویری مبهم از کاسه ای مسین
در رویای زربافت خود می بیند،
و سیاووشی که نگاهش در کاسه ی مس خونین است..