دعا، ندا، نجوا
نويسنده:سيد محمد ابطحي
اللهمَّ ... وَ اَسمَع دعائی اذا دَعَوتُک وَ اَسمع ندایی اذا نادَیتُک وأقبَل علیَّ اذا ناجَیتُک 1 خدایا... بشنو دعایم را هنگامی که تو را خوانم و بشنو صدایم را هرگاه تو را صدا زدم و روبه من کن هر گاه با تو راز گویم. دعا معنای عامی دارد و شامل خواندن و صدا کردن شخصی است به هر کیفیتی ، خواه دعوت شونده دور باشد یا نزدیک آشنا باشد یا بیگانه ، با صدای بلند دعوت شود یا آهسته .
در همۀ این موارد دعوت و دعا صدق می کند ولی ندا در جایی است که انسان شخصی را با کیفیت خاص دعوت نماید ندا دعاست ولی با فریاد و زمانی شکل می گیرد که شنونده با ندا دهنده فاصله داشته باشد البته گاهی انگیزه های دیگری باعث می شود که انسان ندا در دهد مثل کسی که وجودش سراسر درد و غم است و از این روی فریاد می زند هر چند مخاطب او از رگ گردن به او نزدیکتر باشد.2 و شاید از همین روی در مناجات شعبانیه می خوانیم واسمع دعائی اذا دعوتک و اسمع ندایی اذا نادیتک و اقبل علیَّ اذا ناجیتک. و گاهی انسان می خواهد که با محبوبش به طور خصوصی و سرّی صحبت نماید که در این صورت این کیفیت خاص در سخن را نجوا و مناجات گویند.
پی نوشتها:
1. فرازهایی از مناجات شعبانیه .
2. ق آیۀ 16.
پاسخ با نقل قول
علاقه مندی ها (بوک مارک ها)