داروهایی که از راه دور کنترل می‌شوند
قرار دادن یک داروخانه در داخل بدن انساناین چیپ‌های کوچک وایرلس نوید کمتر شدن درد و کاستن از میزان ناراحتی بیمار در هنگام دریافت دارو را می‌دهند و تضمین می‌کنند که بیمار دقیقاً به اندازه‌ای که نیاز دارد، دارو دریافت خواهد کرد و تمام این‌ها با فشار یک دکمه امکان‌پذیر خواهد بود.این وسیله‌های کوچک می‌توانند داخل بدن انسان قرار بگیرند و داروی مورد نیاز بدن را به صورت خودکار، وارد سیستم گردش خون بکنند.
سرویس خواندنی ها «فردا»: در آینده داروخانه‌های کامپیوتری قابل کِشت، جایگزین رفتن به مطب دکتر و داروخانه‌های امروزی خواهد شد. این وسیله‌های کوچک می‌توانند داخل بدن انسان قرار بگیرند و داروی مورد نیاز بدن را به صورت خودکار، وارد سیستم گردش خون بکنند.
این چیپ‌های کوچک وایرلس نوید کمتر شدن درد و کاستن از میزان ناراحتی بیمار در هنگام دریافت دارو را می‌دهند و تضمین می‌کنند که بیمار دقیقاً به اندازه‌ای که نیاز دارد، دارو دریافت خواهد کرد و تمام این‌ها با فشار یک دکمه امکان‌پذیر خواهد بود.
در آزمایشی که روی یک زن مبتلا به بیماری پوکی استخوان انجام شد، یک میکروچیپ که از راه دور کنترل می‌شد، داروی روزانه مورد نیاز بیمار را وارد بدن او می‌کرد. نتیجه کار، اگر نگوییم بهتر از تزریق‌های روزانه معمولی بود، درست به همان میزان اثر بخشی داشت. محققان می‌گویند این روش می‌تواند راه حل بسیار مناسبی برای کسانی که دوره‌های درمانی طولانی‌مدت دارند، باشد. در این روش دیگر لازم نیست بیمار زمان و میزان مصرف دارو را به خاطر بسپارند و پزشک معالج می‌تواند از طریق یک فرمان کامپیوتری یا یک تلفن ساده، دز داروی مصرفی را به دقت تنظیم کند.
رابرت لانگر، پرفسور موسسه دیوید اچ کُخ دانشگاه MIT، می‌گوید ممکن است روزی برسد که داروهای میکروچیپی که میزان دز مصرفی و زمان‌های مصرف در آن‌ها از قبل برنامه‌ریزی شده، به طور کامل جایگزین داروهای امروزی شوند.
لانگر و مایکل سیما، پرفسور همکارش در MIT، یک نمونه اولیه از چیپ قابل کشت برای تزریق دارو را در سال 1990 طراحی کردند. آن‌ها شرکتی را به نام MicroCHIPS Inc پایه‌گزاری کردند که روی چنین طرحی مطالعه می‌کرد و نتایج این مطالعات چندی پیش منتشر شد.
لانگر می‌گوید تیم آن‌ها تصمیم گرفت روی بیماران پوکی استخوانی کار کند به دلیل این‌که این بیماری و دارویی که برای کنترل آن استفاده می‌شود، وضعیت ویژه‌ای دارد. بسیاری از دارویی به نام تری‌پاراتید استفاده می‌کنند که عمل از بین رفتن بافت استخوان را معکوس کند، اما برای آن‌که این دارو به خوبی عمل کند، عمل تزریق باید به صورت روزانه انجام شود.
معنی این حرف این است که بیش از 75 درصد بیماران پوکی استخوان، از چنین روشی استقبال نمی‌کنند. همچنین این دارو بسیار قوی است و در هر نوبت تزریق باید فقط یک میکروگرم از آن به بدن بیمار تزریق شود. چنین شرایطی این بیماری و داروی آن را به یک مورد مناسب برای آزمایش میکروچیپ خودکار تبدیل کرده بود.
اما برای این‌که این چیپ به خوبی کار کند، باید تغییراتی در ساختار آن ایجاد می‌شد تا در داخل یک بافت زنده بتواند عمل کند. مثلاً این چیپ باید دارو را به خوبی در خودش ذخیره کند و یک سیستم تزریق کردن دارو در بدن داشته باشد. به گفته پرفسور لانگر این چیپ مجموعه‌ای از سوراخ‌های بسیار ریز دارد که دارو در آن‌ها ذخیره می‌شود. هر کداو از این سوراخ‌ها با یک لایه بسیار نازک از پلاتونیوم و تیتانیوم پوشانده می‌شود.
پس از قرار گرفتن این وسیله در بدن، یک دستگاه خارجی در زمان از پیش تعیین شده یا به دستور خود بیمار، از طریق امواج رادیویی، پیامی به این میکروچیپ می‌فرستد و در نتیجه آن ولتاژی به یکی از روکش‌های فلزی وارد می‌شود که آن را ذوب می‌کند و دارو وارد بدن بیمار می‌شود. میزان فلز ذوب شده هم بسیار کم است و برای بدن خطری ندارد.
وقتی پای یک وسیله کامپیوتری و سیستم وایرلس در میان باشد، احتمال خراب‌کاری هکرها هم وجود خواهد داشت. بنابراین تیم پرفسور لانگر می‌بایست فکری هم برای امنیت روش‌شان می‌کردند. این میکروچیپ از یک فرکانس خاص ارتباطی به نام «سرویس ارتباطی کاشت دارو» استفاده می‌کند. این فرکانس ارتباطی را FCC و FDA تأیید کرده‌اند. همچنین بین این میکروچیپ و دستگاه کنترل‌کننده آن یک ارتباط دو طرفه برقرار است که می‌توان از این طریق چیزهایی مثل میزان دز دارو و باتری میکروچیپ را کنترل کرد. برای تغییر دادن میزان دز دارو هم، پزشک یا بیمار باید از یک پسورد استفاده کند.
این تیم تحقیقاتی در ژانویه 2011 از هفت زن مبتلا به بیماری پوکی استخوان دعوت به همکاری کردند و با یک عمل جراحی این میکروچیپ را داخل شکم آن‌ها قرار دادند. هر کدام از این میکروچیپ‌ها حاوی 20 دز از دارو بود که برای یک سال بیمار کفایت می‌کرد. لانگر می‌گوید: «آن‌ها از این‌که چنین چیپ‌هایی را داخل بدن خود داشته باشند، ناراحت نبودند، چرا که دیگر لازم نبود به طور روزانه دارو تزریق کنند.»
در نهایت این وسیله توانست مانند تزریق‌های روزانه، داروی مورد نیاز بیماران را وارد بدن‌شان کند و هیچ گونه تاثیر جانبی بدی مشاهده نشد. اما این تحقیق نتیجه دیگری هم داشت که می‌تواند برای تحقیقات بعدی در این زمینه، مفید باشد.
وقتی یک چنین وسیله‌ای در داخل بدن یک انسان قرار می‌گیرد، بدن یک غشای لیفی کلاژنی درست می‌کند که جسم خارجی را می‌پوشاند. این غشاء می‌تواند روی نحوه وارد شدن دارو به داخل بدن بیمار و همچنین قدرت دارو، تاثیر بگذارد. در واقع یکی دیگر از اهداف این آزمایش بررسی تاثیر این غشای کلاژنی بود که محققان دریافتند این غشاء تاثیر زیان‌آوری روی دارو ندارد.
حالا که ثابت شده این روش عملی است، پرفسور لانگر و گروهش می‌خواهند این آزمایش را با داروهای دیگر، دزهای بالاتر و مدت‌زمانی بیش‌تر تکرار کنند. آن‌ها امیدوارند بتوانند چیپ‌هایی را طراحی کنند که بتواند چند نوع دارو را به بدن یک بیمار برسانند، حتی داروهایی را که در حالت عادی با یکدیگر سازگار نیستند. مثلاً ممکن است دو دارو اگر به صورت قرص مصرف شوند، با یکدیگر سازگار نباشند، اما با استفاده از این روش، بتوان آن‌ها را با یکدیگر مصرف کرد.
منبع: پاپیولار ساینس
پاسخ با نقل قول
علاقه مندی ها (بوک مارک ها)