شکلات تلخ | پروین دروگر

صفحه 1 تا 5

فصل 1

وقتی آفتاب سرزمین آدمیان را تصرف کرد. قطار سرنوشت بر روی ریل زندگی خود را از سرعت گرفت.
با بلند شدن صدای زنگ تلفن ، مهشید سراسیمه از خواب پرید. در حالی که قلبش به شدت می زد به زحمت به سمت تلفن برگشت که روی میز کنار تختخوابش قرار داشت. با دلهره گفت :
- الو بفرمایید...
با شنیدن صدای بیژن نفس عمیقی کشید و گفت :
- بیژن جان تویی؟
- آره عزیزم ، خواب بودی؟
مهشید با تشویش گفت :
- چرا منو بیدار نکردی؟ بچه ها از مدرسه جا موندن.
- ساعت خواب ، بچه هارو فرستادم مدرسه ، نگران نباش.
مهشید با تعجب پرسید :
- جدی میگی؟ تونستی بدون مشکل آمادشون کنی؟
دستت درد نکنه . یعنی شوهرت این قدر دست و پا چلفتیه که از پس دو تا وروجک برنیاد.
مهشید با خنده گفت :
- نه جونم ، منظورم این نبود. آخه خودت که اون دو تا فسقلی رو میشناسی یه خورده بدقلق تشریف دارن.
- دِ...نشدها ، طوری حرف می زنی انگار من از اون باباهایی هستم که فقط و فقط دستگاه پول ساز هستند و هیچ کاری به خیر و شر و بچه شون ندارن...تو باید بهتر از هرکس بدونی که من تا چه اندازه به امور بچه هامون واقف هستم و از رسیدگی به کارهای ریز و درشت اونها نهایت لذت رو می برم.
امروز هم که صبحونشون را دادم، تو پوشیدن لباس بهشون کمک کردم.. چون هوا سرد و یخبندون بود ترجیح دادم به جای سرویس با ماشین خودم به مدرسه ببرمشون ، خب حالا مطمئن شدی بدون کوچکترین مشکلی از خونه خارج شدند.
مهشید گوشی را روی شانه اش گذاشت و در حالی که سعی داشت با سر آن را نگه دارد با آسودگی شروع به باز کردن موهای بافته شده اش کرد و گفت :
- بیژن اگه من تورو نداشتم چه کار می کردم...تو نمونه ای.
هم یک پدر دلسوز و وظیفه شناس برای بچه ها و هم یک همسر مهربون برای من.
با وجود تو در زندگی احساس امنیت و آرامش می کنم. خودت می دونی تو تنها تکیه گاه من در زندگی هستی.
بیژن با خشنودی گفت :
- و تو تنها مونس و همدم من هستی. تمام تلاش من به خاطر اینکه شما در سعادت خوشبختی کامل به سر برید. الان هم زنگ زدم تا برای مسافرت آخر هفته اعلام آمادگی کنم.
مهشید با وجد گفت :
- می دونستم آخرش به این مسافرت رضایت می دی ، یعنی جز این نمی تونست چیز دیگه ای باشه. با عقل هم جور در نمی اومد که من ، تنها خواهر مهرداد ، در جشن عروسیش شرکت نداشته باشم.
طفلی برادرم مگه او به غیر از من چند تا خواهر و برادر دیگه داره. خودت خوب می دونی که من همیشه ارزوی دیدن عروسیش رو داشتم و به هر شکل خودم رو به این جشن می رسوندم،به خصوص که او بعد از تلاش زیاد موفق شده نظر خانواده دلخواهش رو جلب کنه ، باید بگم این عروسی با تمام عروسی های که تا به حال رفتم فرق داره ، یک عروسی عاشقانه...دختر و پسر دو ساله در انتظار چنین شبی لحظه شماری می کردند. به نظرت این شیرینی خوردن نداره؟
بیژن که همیشه در مقابل خواسته های مهشید خود را خلع سلاح می دید با ملایمت گفت :
- چرا نداره؟ من هم مثل تو برای رفتن به این عروسی شور و هیجان دارم. اگه دیدی اولش یه خورده مخالفت کردم فقط به خاطر موقعیت حساس توست.
الان در ماه هفتم بارداری هستی و دکتر استراحت مطلق برایت تجویز کرده ، اما خب هر چی فکر کردم دیدم نمیشه توی این جشن شرکت نکنیم به خصوص که همین نیم ساعت پیش مادرت با من تماس گرفت . می خواست ببینه ما چه تصمیمی داریم. وقتی گفتم می آییم نمی دونی چقدر خوشحال شد. فقط تأکید داشت موقع رانندگی خیلی اروم و با احتیاط جاده چالوس رو بیایم. بنده خدا طوری حرف می زد که انگار دفعه اولم هست تو این جاده رانندگی می کنم. البته حق دارد الان فصل خوبی برای مسافرت نیست.فقط باید دعا کنیم آخر هفته هوا خوب و آفتابی بشه.
با بلند شدن صدای خنده مهشید بیژن با تعجب گفت : حرف مسخره ای زدم؟ به چی می خندی؟
مهشید در حالی که دستش را روی شکم برجسته اش می کشید با شور خاصی گفت :
- الهی قربونش بشم ، نیستی اینجا ببینی بچه تا اسم عروسی رو شنیده چه رقصی داره می کنه، وای ، وای...آروم باش عزیز دلم ، چه خبرته؟ پسر خوب نیست رقاص باشه...
بیژن با اشتیاق گفت : آخه تو از کجا می دونی پسره؟
مهشید با اطمینان گفت :
- می دونم حرکاتش ، به خصوص مشت زدن هاش مثل بوکسورهاست،شیطون شکم منو با رینگ بوکس اشتباه گرفته. می گم دانا ، که دنیا بیاد خوشبختی ما کامل میشه ، دو پسر و یک دختر خیلی عالیه مگه نه؟
بیژن گفت :
- اگه تو اشتباه کردی و به جای دانا ، تارا دنیا اومد اون وقت تکلیف چیه؟
مهشید فوری گفت :
- وا! یعنی چی؟ چه فرقی می کنه. خودت می دونی که برای من دختر و پسر نداره ، اگه می بینی میگم پسره فقط به خاطر اینکه حالتم درست مثل زمانیه که نیما رو حامله بودم. من حاضرم باهات شرط ببندم که بچه پسره.
بیژن گفت :
- راستی!؟ اما من میگم دختره،چون شنیدم زمانی که زن خیلی بخوابه بچه اش دختره.
مهشید به شوخی گفت :
- چشمم روشن ، پس جنابعالی خاله زنک هم بودی و ما خبر نداشتیم.حالا میشه بفرمایید که دیگه درباره زن های حامله چه می دونید؟
بیژن قدری فکر کرد و بعد گفت :
- آهان این رو هم شنیدم که میگن اگه زن حامله در زمان بارداری سیب سرخ و انار و به بخوره بچه اش زیبا می شه اگه موز بخوره موهای بچه اش پر پشت می شه ، اگه کنجد و کندر بخوره هوشش زیاد می شه
مهشید با لحن کشداری گفت :
- خیلی خوبه ، بگو ببینم دیگه چی می دونی؟
بیژن گفت :
- آهان برای تشخیص جنسیت بچه یادم رفت بگم که اگه زن حامله در زمان بارداری خوش اخلاق و خوش رو باشه بچه اش پسره و اگه بد اخلاق و عصبی باشه بچه اش دختره.
مهشید با لحن خاصی گفت :
- یعنی می خوای بگی که من بداخلاق و عصبی شدم ، به همین خاطر حدس زدی بچه دختره! خب ، جنابعالی چرا زودتر این اطلاعات مفید رو در اختیارم نذاشتی تا از تجربیاتت استفاده کنم.
بیژن با خنده گفت :
- به خاطر اینکه شما بدون اطلاع از این چیزها بچه های سالم و زیبا برای من به دنیا می آری ، احتیاج نیست دنبال این حرف ها باشی. خب خانم گل ، امروز حسابی کارام عقب افتاده اگه فرمایشی نداری تلفن رو قطع کنم.
مهشید با سرخوشی گفت : نه دیگه. منم زودتر باید پاشم برای ناهار فکری بکنم. راستی ناهار چی دوست داری درست کنم.
بیژن با مهربانی گفت :
- عزیزم لازم نیست با این وضعیتی که داری خودت رو به زحمت بندازی. سر راه که اومدم از رستوران غذای دلخواهت رو میگیرم. چلو گوشت چطوره؟
مهشید که با شنیدن اسم غذای مورد علاقه اش اشتهایش تحریک شده بود. با ولع گفت :
- هوم عالیه ، اما می دونی که بچه ها از چلوگوشت خوششون نمی آد.
بیژن فوری گفت :
- خب عزیزم اینکه مشکلی نیست برای او دو تا عزیز دردونه جوجه می گیرم. فرمایش دیگه ای نیست؟
مهشید در حالی که تبسم به چهره داشت گفت :
- ممنونم بیژن جان ، راستش امروز هیچ حوصله ی آشپزی نداشتم ، کارم رو راحت کردی.
بیژن که هیچ چیز به اندازه ی رضایت همسرش او را خشنود نمی ساخت با رضایت خاطر از او خداحافظی کرد . مهشید هم با انرژی از تخت خوابش پایین آمد. پس از اینکه تختش را مرتب کرد مقابل آینه قدی ایستاد و با دقت سر تا پایش را برانداز کرد.
با دیدن شکم برجسته اش که هیکلش را نامتناسب نشان می داد یک لحظه اشتیاقی که برای رفتن به عروسی برادرش در وجودش برپا شده بود را از دست داد.
او با حسرت آهی کشید و با خودش گفت :
- ای کاش مهرداد عروسی رو بعد از زایمان من می گرفت آخه با این وضعیت که نمی تونم از جام تکون بخورم. حیف شد چه نقشه ها که برای عروسی او در سر نداشتم. حالا مجبورم مثل بقیه مهمونا گوشه ای بشینم و نظاره گر باشم.
مهشید با نارضایتی نگاهش را از آینه گرفت. لباس خوابش را درآورد و از میان لباس های راحتی که مخصوص دوران بارداریش بود سارافونی پسته ای رنگ انتخاب کرد و آن را پوشید .
به سمت پنجره رفت و پرده ساتن عنایی رنگ را کنار زد . از دیدن دانه های درشت برف که همچون پر قو آرام آرام به زمین می نشست دوباره وجودش مملو از شور و هیجان شد. پنجره اتاق را باز کرد و دستش را بیرون برد تا لطافت آن دانه های پنبه گون را حس کند اما سوز سرمایی که به درون اتاقش یورش آورد فوری او را بر آن داشت که پنجره را ببندد .
لحظه ای دلش شور بچه هایش را زد که مبادا از سرما غافل شوند و بدون دستکش و کلاه از مدرسه بیرون بیایند.
می دانست تا لحظه ای که برگردند این دلهره همراهش خواهد بود.
خواست از اتاق خارج شود که چشمش به قاب عکس نیما و سارا افتاد که روی میز کنار تختش قرار داشت. آن را برداشت و با مهر و عطوفتی مادرانه قاب عکس را به سینه اش فشرد و بعد مثل همیشه به ارزیابی آن دو پرداخت. نیما از ارزیابی هیچ چیز کم نداشت ، در

از صفحه 6 تا 11

حقیقت آمیخته ای از چهره مهشید و بیژن بود و از هر كدام زیباترین جزء صورت را به ارث برده بود. چشمهایش مانند مهشید قهوه ای روشن، درشت و خوش حالت بود. ابروهای كشیده و دنباله دارش را از بیژن به ارث برده بود. بینی اش كه هنوز فرم اصلی خودش را نگرفته بود، به گفته بیژن عاقبت حالت بینی مهشید را می گرفت. قلمی و بدون هیچ گونه عیبی، لبهای قلوه ایش نیز تركیب لبهای مهشید بود، اما موهای مشكی اش برخلاف موهای خرمایی مهشید كه لخت و صاف بود مانند پدرش پرپشت و حالت دار بود. مهشید با اشتیاقی وصف ناپذیر به سارا خیره شد كه چهره كودكانه اش با معصومیت با او حرف می زد. او نیز ادغام چهره پدر و مادرش بود. گرچه به زیبایی و بی عیب و نقصی نیما نبود، اما روی هم رفته دختر دوست داشتنی و بانمكی بود كه مهشید دیوانه وار به او كه هنوز هفت سال بیشتر نداشت عشق می ورزید. همسر و فرزندانش مالكان قلبش بودند. تمام سعی او در زندگی بر این بود كه جوی مملو از عشق و محبت را بر كانون كوچك خانواده اش حاكم كند، چون تنها دنیا را در كنار آنان ستودنی می دید. این وابستگی از زمانی برایش به وجود آمد كه پس از فوت پدرش، مادر و تنها برادرش به شمال نقل مكان كردند كه خاك آبا و اجدادی شان بود. دو سال پس از ازدواج او با بیژن خانواده همسرش نیز برای زندگی به اروپا مهاجرت كردند. در طی آن دو سال مهشید نتوانست به هیچ وجه روحیاتش را مطابق با خواسته های بیژن درآورد. بین آنان اختلافات فاحشی حاكم بود كه باعث كدورتهای بی شماری شده بود. با وجود تمام این تمایزات، هیچ خدشه ای به عشق و علاقه بین مهشید و بیژن وارد نشد. آشنایی آن دو در دانشگاه آغاز شد. هر دو مدیریت بازرگانی می خواندند. مهشید جزوِ پرطرفدارترین دختران دانشجو بود. همین امر باعث شده بود بیژن متوجه او شود و پس از كلی درگیری با خانواده اش توانست نظر مثبت آنان را برای ازدواج با او جلب نماید. پس از اینكه مدركشان را گرفتند زن و شوهر شدند. با توافق مهشید از رفتن به سر كار منصرف شد و بیژن هم مدیریت یكی از كارخانه های تولیدی پدرش را كه مربوط به ساخت مواد شوینده بود را به عهده گرفت. آن دو از زندگی مرفهی برخوردار بودند و هیچ گونه مشكل مادی نداشتند.
مهشید درحالی كه قاب عكس نیما و سارا را هم چنان به سینه می فشرد متوجه تكانهای شدید جنینش شد، دستش را حالت نوازش بر پوست شكمش كشید كه روز به روز به نازكی می رفت. با خنده گفت: "ای حسود، نیومده ابراز وجود می كنی، داری می گی من هم هستم، الهی من قربون اون تكون خوردنهات بشم، دیگه طاقت انتظار ندارم. باور كن من بیشتر از تو برای دیدن روی ماهت لحظه شماری می كنم. برای اینكه بغلت كنم و دستهای كوچیكت رو تو دستهام بگیرم و با تمام وجود به صورت نرم و لطیفت بوسه بزنم، دارم می میرم. درسته كه بچه سومم هستی، اما برای مادر هیچ فرفی نمی كنه، انگار كه برای اولین بار می خواد بچه دار بشه. الهی فدات بشم، مثل اینكه خیلی برای اومدن بی تابی كه این قدر این روزها وول می خوری."
مهشید قاب عكس را سر جایش گذاشت و از اتاق خارج شد. خواست به طبقه پایین برود، اما نظرش به سمت اتاقی جلب شد كه برای مسافری كه در راه داشت آماده كرده بودند. همه چیز بدون كم و كاست در اتاق چیده شده بود. از تخت و گهواره و كمد گرفته تا اسباب بازیهای گران قیمت و لباسهای جورواجور. یك پارك كوچك با چادر، در گوشه ای از اتاق تعبیه شده بود كه پر بود از ماسه های شسته شده و درختچه های مصنوعی زیبا. وسط اتاق یویوی فنری آویزان بود و سقف دیوارها پر بود از عروسكهای مختلف. البته بعضی از آن تشكیلات از دوران كودكی نیما و سارا به یادگار مانده بود.
مهشید درحالی كه با ذوق به آن وسایل رنگی چشم دوخته بود به یاد حرف بیژن افتاد كه وقتی آن اتاق را آماده می كردند گفته بود: مهشید جان، انگار یك شاهزاده می خواد دنیا بیاد. بهتره وقتی متولد شد بگیم در میدون شهر چند توپ شلیك كنند تا همه خبردار بشن. مهشید هم در پاسخ او با خنده گفته بود برازنده وجودشه. توپ كه چه عرض كنم تمام مردم شهر باید هفت شبانه روز برای تولد شاهزاده جشن بگیرند. نمی دونم چرا احساس می كنم تولد این یكی با تمام بچه های دنیا فرق داره، یه طور عجیبی هستم، انگار سرنوشت تازه ای رو پیش رو دارم. نمی دونم چرا دلهره به وجودم چنگ می زنه. و بیژن درحالی كه متوجه دگرگونی او شده بود رو به او گفته بود: تمام زنها در زمان بارداری دستخوش توهمات و خیالات می شن. بهتره این افكارو نادیده بگیری و همیشه مثبت فكر كنی.
مهشید با یاد آوردن حرفهای همسرش درحالی كه خودش را سرزنش می كرد از اتاق خارج شد.

فصل 2

مهشید درحالی كه پشت پنجره ایستاده بود به نیما و سارا خیره شد كه آدم برفی خود را علم كرده بودند و با شادمانی كودكانه ای دور آن می چرخیدند. بیژن به او ملحق شد و شانه به شانه او ایستاد و به منظره برفی بیرون چشم دوخت. مهشید نفس عمیقی كشید و گفت: "عجب زمستون پربركتیه، از اول فصل یكسره آسمون در حال باریدنه. خدارو شكر به خاطر نزول رحمتش."
بیژن لای پنجره را باز كرد تا هوای اتاق عوض شود. شال بافتنی را روی شانه های مهشید انداخت و گفت: "نگفتی كی برای رفتن آماده می شی؟"
وقتی پاسخ خود را نگرفت با تعجب به مهشید نگریست كه غرق در افكار خود به كاجهای مخروطی شكل باغچه خیره مانده بود. دستش را به آرامی دور كمر او حلقه كرد و گفت: "عزیزم، به چی داری این طور عمیق فكر می كنی."
مهشید تكانی خورد و درحالی كه رنگ صورتش پریده بود گفت: "به خوشبختی! به اون چیزی كه منو و تو به طور كامل تصاحبش كردیم، به اینكه معنای خوشبختی بسیار وحشتناك تر از بدبختی است، به اینكه اگه روزی اونو از دست بدیم چی به سر یك یك ما می آد."
بیژن كه متوجه نگرانی مهشید شده بود به بازی او فشاری آورد و گفت: "بس كن عزیزم، چرا ما باید خوشبختی رو از دست بدیم؟ این افكار پوچ چیه كه تازگیها دامنگیرت شده!؟"
مهشید با نگرانی گفت: " فقط اینو می دونم كه انسانها حریف سرنوشت نمی شن. اگه تقدیر بخواد چیزی رو ازت بگیره به هیچ وجه نمی شه باهاش مبارزه كرد."
بیژن كه سعی داشت آرامش را به او القا كند گفت: "بس كن عزیزم، تو با این خودآزاریها هم به خودت و هم به بچه ای كه در شكم داری آسیب وارد می كنی، چه خوب شد كه مسافرت در پیش داریم و تو با تغییر آب و هوا و دیدن خونواده ات از این پریشان حالی در می آیی. همه اش تقصیر منه. صبح تا شب بدون هیچ تفریح و سرگرمی تو رو تو این خونه تنها می گذارم. خب معلومه كه می شینی و با خودت خیال پردازی می كنی."
مهشید نگاهی به آسمان انداخت و گفت: "داره غروب می شه. برو به بچه ها بگو بازی رو تعطیل كنند. می ترسم سرما بخورند."
بیژن به سمت كمد لباسهای مهشید رفت و پالتوی پوست گران قیمتی را به همراه دستكش و شال گردن آورد و گفت: "بیا كمكت كنم اینها رو بپوش. مگه به بچه ها قول ندادیم وقتی ساخت آدم برفی تموم شد به اونها ملحق بشیم."
نیما و سارا با دیدن آن دو كه از در ساختمان بیرون می آمدند با ذوقی كودكانه به طرفشان دویدند. مهشید با صدای بلند گفت: "آهسته تر بچه ها، سر نخورید."
سارا درحالی كه صورتش از سوز سرما گل انداخته بود خودش را در آغوش مادرش انداخت و گفت: "بیا ببین چه آدم برفی قشنگی درست كردم."
نیما درحالی كه دست مهشید را گرفته بود و او را به سمت آدم برفی می كشاند رو به سارا كرد و با اعتراض گفت: "چی چی رو من درست كردم، تو فقط شال و كلاه و هویج رو آوردی، بقیه كارهاش رو من كردم."
سارا لب ورچید و گفت: "یعنی می خوای بگی این آدم برفی فقط مال توست و من نمی تونم باهاش دوست باشم."
نیما با وجود سن اندكی كه داشت با ترحم گفت: "ناراحت نشو خواهر جون، این آدم برفی مال هردومونه، اما باید قول بدی كه دماغش رو برنداری بخوری."
مهشید و بیژن با شنیدن این حرف خندیدند و در بازی آن دو شركت كردند. برف با نرمی و لطافت بر سر و روی آنان می نشست و خود را هم بازی آن خانواده سعادتمند كرده بود. گویا آن قسمت از آسمان كه بر بام این منزل گسترده شده بود بدون هیچ گونه دلواپسی بر سر و روی آنان باریدن گرفته بود. سرما برای آنان كه در رفاه كامل به سر می بردند بیدادگری نمی كرد. مگر جز این بود كه آنان با چكمه های چرمی كه درونش از پوست خز ساخته شده بود بر زمستان گام می نهادند و معنای دویدن با پاهای برهنه را بر زمین یخ زده تجربه نكرده بودند. بیژن هیجان بچه هایش را به اوج رسانده بود. با گلوله برفی دنبال نیما و سارا می دوید. سارا برای فرار از هجوم پدر خودش را به پاهای مهشید چسباند، اما نیما چون مبارزی قدرتمند از میدان به در نرفت و تا جایی كه می توانست گلوله جمع آوری می كرد و به سر و روی بیژن شلیك می كرد. مهشید و سارا از شكلكهای بامزه ای كه بیژن بعد از خوردن گلوله برفی به خود می گرفت از خنده غش كرده بودند. ناگهان صدای غار غار كلاغی كه از میان شاخه های درخت كاج به هوا برخاست، خنده را بر لبان مهشید خشكاند، بیژن كه متوجه تغییر حالت مهشید شد فوری گلوله آماده ای را كه در دست داشت به سمت كلاغ پرتاب كرد و حیوان با سر و صدا به آسمان پرواز كرد. پس از لحظه ای از نظرها محو شد. بیژن خودش را به مهشید رساند و گفت: "چیه، ترسیدی؟"
مهشید كه سعی در پنهان كردن نگرانی اش داست خنده ای تصنعی بر لب آورد و گفت: "امان از عقاید خرافاتی قدیمیها، بیژن تو شنیدی كه می گن اگه یك كلاغ غار غار كرد پیام آور خبر شومیه، اما اگه دست جمعی غار غار كنند خبر خوشی به همراه دارند؟"بیژن پوزخندی زد و گفت: "خوبه كه خودت می گی خرافات وگرنه..."

از صفحه 12 تا 21

ناگهان با گلوله برفی که نیما به سمت صورتش پرتاب کرد دهانش پر از برف شد.مهشید از دیدن آن صحنه از خنده ریسه رفت و یاد آن کلاغ در ذهنش پر گشود.تا لحظه ای که هوا تاریک نشده بود داخل حیاط بزرگ منزلشان از آن روز برفی نهایت استفاده را بردند و خاطره اش را در دفتر ذهنشان یادداشت کردند.با رفتن به یکی از رستورانهای خوب شهر و خوردن سوپ داغ آن روز با تمامی زیباییهاش به پایان رسید.
طبق قولی که بیژن به بچه هایش داده بود روز بعد برای اسمی به شمشک رفتند و مهشید بخاطر موقعیت جسمی اش از رفتن سرباز زد و در منزل ماند تا لوازم سفر را مهیا سازد.از لحظه ای که بچه ها از خانه رفتند او دلش بشور افتاد.هیچگاه تا آن اندازه معنای نگرانی را نفهمیده بود.مرتب به ساعت نگاه میکرد و با بیقراری از این طرف به آن طرف میرفت.وقتی چمدان لباسها را میچید حالت عجیبی بر او مستولی شده بود.دلش میخواست هر تکه از لباسهای بچه هایش را بو کند و آنها را به سینه اش بفشارد.افکاری سیاه و درهم وجودش را به لرزه در آورد تا حدی که این تغییرات فیزیکی حالتی غیر طبیعی به جنین داده و او را وادار به جست و خیز میکرد.مهشید با کلافگی فشار اندکی به شکمش داد و گفت بس کن بچه جان دلم ضعف رفت چقدر بیقراری میکنی نکنه تو هم چیزهایی حس کردی نکنه برای نیما و سارا اتفاقی افتاده.و با گفتن این حرف خودش محکم با دست به دهانش کوبید و در حالیکه دندانهایش را بر هم میفشرد گفت:خدا منو لعنت کنه که اینقدر حرفهای مفت میزنم زنیکه احمق مگه دیوونه شدی که از دیروز تاحالا مثل جغد انتظار خبر شومی رو میکشی !الهی هر چی بلاست سر خودت بیاد الهی بلاگردون شوهر و بچه هات بشی.پاشو جای این حرفها میز عصرانه رو بچین که تا چند دقیقه دیگر هر جا باشن پیداشون میشه.
مهشید با دلداری دادن بر خودش از جایش برخاست و برای فرار از فکر مغشوش نوار موسیقی را داخل استریوی بزرگی گذاشت که گوشه اتاق پذیرایی قرار داشت.به آشپزخانه رفت تا میز را بچیند.منزلی که در آن زندگی میکردند یک خانه ویلایی بزرگ بود که در محله ای اعیان نشین بود.ساختمانی دوبلکس با نمای آجر سه سانت و حیاطی که به محض ورود به آن دالانی از گل یاس را مشاهده میکردی که بر چفت بندی آهنی پیچیده بود.باغچه ها دو طرف حیاط قرار داشت و در زمستان مملو از گلهای یخ بود که عطری جان افزا از خود منتشر میکردند گلهایی به رنگ زرد که در اطراف درختهای ماگنولیای همیشه سبز خودنمایی میکرد.داخل ساختمان با دکوراسیون گرمی که داشت جلوه تمام و کمال آن خانه را تصدیق میکرد تمام وسایل تزیینی که به کار گرفته شده بود همگی زیبا بود پرده های حریر شیری رنگ که پرده زینتی پوست پیازی از جنس ساتن بر رویش کشیده شده بود و مبلهای استیل که در وسط اتاق پذیرایی زیر لوستری از کریستال قرار اشت.در گوشه ای دیگر مبلهای اسپرت کرم رنگی چیده شده بود که مشرف به تلویزیون استریو آخرین سیستم بود.آکواریوم بزرگی به ابعاد دو در سه متر که داخلش را برای جولان ماهیهای زیبا و کمیاب با مرجان و صدفهای رنگی و گیاهان مصنوعی تزیین کرده بوند در نقطه دیدی عالی در وسط اتاق بین دو ستون گچ بری با عظمت قرار داده بودند.میز ناهار خوری هم در دنج ترین قسمت سالن قرار داشت که با نور لامپهای هالوژن حالتی شاعرانه پیدا کرده بود.کف اتاق با پارکتهای قهوه ای رنگ اتریشی پوشانده شده بود.چند پله با حالتی مارپیچ به طبقه بالا کشیده شده بود.دو اتاق خواب که یکی مخصوص نیما و سارا و یکی دیگر مخصوص بچه ای که در راه بود و سوییتی حدود سی متر آنجا قرار داشت که مختص مهشید و بیژن بود.آنجا جز رختخواب و مبل سرویس حمام و دیگر لوازم ضروری کتابخانه ای بزرگ هم قرار داشت.کف اتاق پذیرایی و اتاقهای دیگر قالبهای ابریشمی خوش نقش و نگار ایرانی حرف اول را بین آنهمه لوازم زینتی میزد.
مهشید پس از اینکه میز عصرانه را چید روی صندلی نشست و سعی در بیخیال جلوه دادن خود کرد اما ضربه هایی که با انگشت بر روی میز میزد نشانگر تنشی بود که در درونش سر به غلیان گذاشته بود.لحظه از ساعت چشم برنمیداشت عقربه ها ساعت 5 بعدازظهر را نشان میداد.زیاد اسان نبود مهشید بتواند برای یکساعت تاخیر آرامش خود را حفظ کند.حرکات عصبی اش گویای پایان تحملش بود.با حالتی هراسان از جایش برخاست و به سمت پنجره رفت.همین که پرده را کنار زد.در حیاط باز شد و بیژن همراه نیما و سارا چون کارناوال شادی قدم به داخل منزل گذاشتند.مهشید نفس راحتی کشید و بعد با آغوش باز به استقبال عزیزانش رفت.

فصل 3

با سر و صدای بچه ها مهشید چشمانش را از هم گشود.با دیدن جای خالی بیژن در کنارش فوری از رختخواب پایین آمد و حدس زد که او برای بیدار کردن بچه ها آن قیل و قال را انداخته است.به سمت پنجره رفت و آنرا گشود.با دیدن تابش نور خورشید که بر روی برفها بازتاب نقره ای بوجود آورده بود احساس سرزندگی و نشاط سراپای وجود را در برگرفت.برفها در حال اب شدن بود و آسمان برنگ فیروزه در حال درخشندگی تکه های ابر سفید هم چون حبابی در جای جای گنبد آبی با اشکال متفاوتی نقش بسته بود.با باز شدن در مهشید به عقب برگشت.هیچ چیز جز دیدن بیژن و بچه هایش نمیتوانست زیباییهای آنروز را برایش کامل کند.نیما و سارا بطرف او دویدند و پس از گفتن سلام و صبح بخیر از اتاق خارج شدندبیژن هم طبق عادت همیشگی صورت زیبای همسرش را بوسید و خواست در عوض کردن لباس خواب به او کمک کند.مهشید که ازماه چهارم بارداری بخاطر تغییرات عمده ای که در اندامش بوجود آمده بود دلش نمیخواست بیژن او را به ان شکل ببیند.از پذیرفتن کمک امتناع کرد .بیژن که متوجه خجالت مهشید شده بوداصراری در این کار نورزید اما دلش میخواست به گونه ای او را متوجه سازد که تخت هر شرایطی او برایش مهشید 10 سال پیش است و چه بسا این تغییرات فیزیکی جذابیت زنانه خاصی به او داده است و این تحریمهایی که او در طول بارداری برایش اتخاذ کرده روح او را جریحه دار میسازد.بیژن هرگونه ریاضتی را از جانب مهشید بجان میخرید اما حاضر نبود کوچکترین رنجشی به روح لطیف همسرش وارد شود.با حسرت دستی به بازوهای عریان مهشید کشید و بعد مانند طفلی که او را از شیر مادر منع کرده اند به بهانه آماده کردن میز صبحانه از اتاق خارج شد.مهشید هم از آن همه حساسیت و خودخواهی اش زجر میکشید ولی نمیتوانست خود را در مقابل نگاههای پرتمنای بیژن راضی کند.به حمام رفت و پس از گرفتن دوش آب گرم رخوت و سستی را از بدنش زدود.وقتی از پله ها پایین میرفت صدای سر و صدای بچه ها و خنده های بیژن فضای خانه را پر کرده بود.همین که وارد آشپزخانه شد نیما و سارا با دیدن او به قصد کمک به سمتش دویدند.سارا در حالیکه بغض کرده بود و دست مادرش را میکشید گفت:مامان جون مگه قرار نیست برای من یک خواهر کوچولو دنیا بیاری و اسمش رو هم تارا بگذاریم.
نیما روی صندلی ایستاد و در حالیکه سعی میکرد اقتدار خود را به سارا نشان دهد گفت:نخیر مامان خودش اون روز بمن گفت که مطمئنه بچه پسره اسمش هم داناست.
سارا که چیزی نمانده بود گریه بگیرد گفت:آره مامان؟نیما راست میگه؟
مهشید با درماندگی نگاهی به بیژن انداخت که همچنان میخندید گفت:این آتیش رو تو بپا کردی بیژن خان؟
بیژن به سختی فنجان چای خود را سر کشید و گفت:نه باور کن فقط گفتم بچه ها بنظر شما بچه دختره یا پسر که این دو تا مثل خروس جنگی به جون هم افتادند.
مهشید سری به علامت سرزنش تکان داد و گفت:خب پس حالا ساکتشون کن.
بیژن با تعمق سرش را خاراند و بعد مانند سفیر صلح رو به نیما و سارا کرد و گفت:هر دو نفرتون بنشینید روی صندلی مهشید جان تو هم بشین.
همه دور میز صبحانه نشستند و چشم به دهان او دوختند.پس از اینکه جو آرام شد گفت:میدونید چیه بچه ها؟
مهشید با چشمانی متعجب به بیژن خیره شد و طوری با نگاه به او فهماند چیزی نگوید که دوباره سر به پا شود.بیژن با خنده ای مطمئن به او فهماند که راهکار را پیدا کرده است.بهمین خاطر با لحنی جدی گفت:بچه ها مامان میخواد دوقلو بیاره یک دختر و یک پسر!
سارا با خوشحالی گفت:آخ جون یعنی دانا و تارا با هم دنیا می آن.
نیما لحظه ای به فکر فرو رفت و بعد گفت:اینطوری که نمیشه اونوقت ما همیشه اونها رو با هم اشتباه میگیریم.
بیژن با شوخی بینی کوچک نیما رو کشید و گفت:نه عزیزم اونکه دختره لباس دخترانه میپوشانیم و اون یکی رو هم لباس پسرانه.خب دیگه حالا راضی شدید.زودتر صبحانه تون رو بخورید و آماده سفر بشید.
مهشید خنده ای کرد و به شوخی گفت:اشتهات خیلی صافه مثل اینکه بدت نمیاد یک دو جین بچه قطار کنی موافقی دوازده تا بچه بیاریم؟
نیما با دستپاچگی گفت:مامان من دیگه نمیذارم شما بچه بیارین.ایندفعه نوبت باباست.چرا همیشه مامانا باید بچه بیارن؟خسته شدم از بس شما رو تو این لباسهای گشاد دیدم.از موقعی که شما شکمتون مثل بادکنک شده نه با ما بازی میکنید نه سینما و پارک می آین نه اسکی می آین همیشه ام که مجبوریم غذای بیرون بخوریم.
بیژن سرش را خاراند و گفت:کارم در اومد از امروز باید برم بگردم ببینم چه کار کنم حامله بشم.
مهشید از خنده ریسه رفت و گفت:تا تو باشی که شر بپا نکنی .بعد صورت نیما را بوسید و گفت:الهی من فدای تو بشم چقدر درد تو دلت بوده که من بیخبر بودم.
نیما د رحالیکه قیافه ای حق بجانب گرفته بود از جا برخاست و گفت:وقتی من بزرگ شدم و زن گرفتم نمیذارم بچه بیاره.میرم از پرورشگاه چند تا بچه خوشگل میخرم.مثل فیلم سینمایی که چند روز پیش تو سینما دیدم.
مهشید و بیژن با شنیدن این حرف سرتاپای نیما را برانداز کردند و در یک لحظه فکری از ذهن هر دوی انها گذشت و هر دو را دستخوش هیجان کرد.تجسم نیما در لباس دامادی نهایت آرزویشان بود.بیژن با حالتی سرگشته به سمت نیما یورش برد و او را در آغوش گرفت و با تمامی قوا شروع به چرخاندش کرد.سر و صدای نیما بهمراه سارا که بالا و پایین میپرید تا پدرش او را هم بچرخاند در سالن طنین انداخت.بیژن بعد از اینکه خوش و بش جانانه ای با بچه هایش کرد زودتر از بقیه برای روشن کردن ماشین جوار مشکی خود به پارکینگ رفت.بعد از اینکه موتور ماشین گرم شد با زدن یک بوق همه را به بیرون فراخواند.لحظه ای بعد همگی در محیطی کوچک و گرم راهی مسافرتی سه روزه شدند.
سارا در حالیکه از پشت گردن به پدرش چسبیده بود گفت:بابا جون قول میدی به شمال که رسیدیم برای قایق سواری به بندر انزلی بریم.
بیژن برای اینکه تسلط به رانندگی اش را از دست ندهد دستهای سارا را از دور گردنش باز کرد و به آنها بوسه شیرینی زد و گفت:عزیز بابا اینوقت سال که موقع قایق سواری نیست.تابستون که شد و هوا گرم شد و مامان هم دانا و تارا رو دنیا آورد همه با هم میریم قایق سواری باشه؟
پیش از اینکه سارا پاسخ بیژن را بدهند.نیما با هیجان گفت:پس با اسب سواری کنار ساحل باید موافقت کنید.خودتون قولش رو داده بودید.
بیژن به قصد سربه سر گذاشتن با نیما گفت:اسب سواری!منکه یادم نمیاد چنین قولی داده باشم.
نیما که کفرش در آمده بود محکم به صندلی تکیه داد و با بغض اخمهایش را درهم گره کرد.مهشید به عقب برگشت و با دیدن چهره گرفته نیما با سرزنش سر تکان داد و گفت:بیژن چرا بچه رو ناراحت میکنی؟مثل اینکه آوردیشون مسافرت خوش بگذرونن.خودم یادمه که قول اسب سواری رو بهشون داده بودی.پس چرا زیرش میزنی؟
بیژن دستی به صورتش کشید و گفت:خانم عزیز چرا منو پیش این وروجکها خراب میکنی خواستم یه خورده سربه سرشون بذارم.فقط همین.
نیما با شنیدن این حرف از جا پرید و با صدای بلندی فریاد زد:آخ جون پس اسب سواری یادتون نرفته ای بابای کلک میخواستید منو ناراحت کنید.
سارا دوباره از پشت گردن به بیژن چسبید و صورت او را بوسید و گفت:باباجون من اسب سفید میخوام.
نیما گفت:منم اسب مشکی میخوام.
بیژن در حالیکه دستهای سارا را از دور گردنش باز میکرد رو به مهشید کرد و گفت:جنابعالی اسب چه رنگی میخواید؟
مهشید با لبخند گفت:همین مونده که تو این وضعیت بشینم روی اسب.
نیما قهقهه ای سر داد و گفت:اسب بیچاره کمرش میشکنه بهتره که شما سوار فیل بشید.
سارا با تعجب گفت:چرا مامان نمیتونه سوار اسب بشه؟
نیما با همان خنده کودکانه گفت:مگه نمیبینی وزن مامان چقدر زیاد شده اسب از پا می افته.
سارا با لحنی ترحم آمیز به مهشید گفت:آره مامان جون؟نیما راست میگه؟شما نمیتونید اسب سواری کنید؟
مهشید دستی به صورت سارا کشید و با مهربانی گفت:چرا من باهاتون میام اما یه کنار می ایستم و شماها رو تماشا میکنم.
نیما با خیالی آسوده به صندلی تکیه داد و گفت:سارا جون وقتی دانا و تارا دنیا اومدند همه با هم میتونیم بریم اسب سواری.تازه به دایی مهرداد هم میگیم چهار تا اسب بگیره دو تا سفید دو تا مشکی و ازش میخوایم که آنها رو تو اصطبل پیش اسب خودش نگهداری کنه.
سارا کنار او ارام گرفت و در حالیکه دستش را دور شانه های برادرش می انداخت گفت:من به تارا اسب سواری یاد میدم تو هم به دانا باشه؟
نیما عاقلانه گفت:بله من و تو بیاد مواظب خواهر و برادر کوچولومون باشیم.باید هر چی که بلد نبودند بهشون یاد بدیم.
سارا گفت:مثل مامان بابا که به ما همه چی یاد دادند؟
نیما گفت:آره خواهر جون من و تو باید به مامان و بابا در بزرگ شدن دانا و تارا کمک کنیم.
سارا گره ای به ابروان نازکش انداخت و گفت:اما من حوصله گریه بچه ها رو ندارم و نمیدونم چطور باید ساکتشون کنم.
نیما مانند معلمی کارآزموده گفت:ببین سارا برای ساکت کردن بچه باید علتش رو پیدا کنی او یا گرسنه است یا اینکه زیرش رو خیس کرده اگه گرسنه اش بود که باید به شیشه شیرش رو بهش بدی و اگه زیرش رو خیس کرده بود.باید پوشکش رو عوض کنی همین.
سارا صورتش را درهم کشید و گفت:من هیچوقت اینکار رو نمیکنم حالم بهم میخوره.
نیما با لحن سرزنش آمیزی گفت:برات متاسفم تو دو روز دیگه میخوای زن بشی اونوقت حاضر نیستی پوشک خواهر کوچولوت رو عوض کنی؟
مهشید و بیژن با اشتیاق به حرفهایی که بین آن دو رد و بدل میشد گوش میدادند.هیچ موسیقی در آن جاده نمیتوانست دل انگیز تر از صدای بچه هایشان باشد زیرا که هر کلام و جمله آنان بوی شکفتن و تازگی میداد.اینکه پدر و مادر احساس کنند فرزندانشان میداد دید وسیعی دارند و میتوانند بجز خود دیگران را دریابند به نهایت آرامش خواهند رسید.امروز که کودکی پا به دنیا میگذارد پیری فرزانه کوله بار تجربیاتش را در کوچه پس کوچه های شهر فرود می آورد تا مشتی از آن را با الماس عمر محک بزند.برای مهشید و بیژن که تا آن لحظه زندگی عاشقانه ای داشتند همه چیز بدیع و تازه بود حتی آن جاده کوهستانی پر برف که بارها از آنجا گذر کرده بودند نمادی از آغازی دوباره بود.
دکتر سروش بهمراه همسرش آناهیتا متعاقب این کارناوال خوشبختی در حرکت بودند از پشت سر شاهد شور و هیجانی بودند که آن دو کودک در فضای کوچک اتوموبیل برپا کرده بودند.دکتر سروش زیر چشمی نگاهی به همسر جوانش انداخت که با چشمانی پر حسرت به صحنه مقابل خیره شده بود گفت:به چی فکر میکنی؟لابد دلت میخواست بجای بودن در این اتوموبیل سرد و بیروح داخل اون اتوموبیل مشکی رنگ بودی که با خود زندگی رو به همراه داره آره؟
آناهیتا بغضش را فرو داد و گفت:تو رو خدا بس کن چرا اینطور فکر میکنی.من در کنار تو همه چی دارم.
دکتر خنده تلخی بر لب آورد و گفت:الان مدتهاست که زیر نظردارمت.خیلی خوب متوجه میشم با دیدن یک بچه هاله ای از غم و اندوه صورت قشنگت رو در بر میگیره.بهت حق میدم.تو بعنوان یک زن این حق رو داری که مادر بشی.تو نباید بخاطر من بر خواسته ها و آرزوهات خط بطلان بکشی.
آناهیتا با مشت روی داشبورد کوبید و گفت:بس کن سروش من چطوری باید بتو بفهمونم نداشتن بچه هیچگونه خللی به عشق و علاقه ام نسبت بتو وارد نکرده تو نباید نسبت به حرکات من حساسیت نشون بدی.
دکتر آهی کشید و گفت:من مرد خودخواهی هستم.حتی دارم تو رو از لذت نگاه کردن به بچه های دیگران هم منع میکنم.من قصد نابود کردن تمایلات غریزی تو رو دارم و میخوام تمام احساسات تو رو سرکوب کنم.راستی که تو زن باگذشت و بزرگی هستی که میتونی رفتار منو تحمل کنی.
آناهیتا خسته از این بحث قدیمی سرش را به صندلی تکیه داد و گفت:سروش منو تو 15 ساله که داریم این حرفهارو تکرار میکنیم.هر وقت چشممون به یک بچه می افته.دست روی زخم دلمون میذاریم.آخه چرا باید اینطور باشه چرا نمیذاریم این زخم کهنه بشه تا به دست فراموشی سپرده بشه.چقدر خوبه که دیگه راجع به این موضوع حرفی زده نشه.
سروش با درماندگی دستی به موهای جوگندمی اش کشید و گفت:پس چرا نگاهت رو تغییر نمیدی چرا دست از عروسک بازی برنمیداری.فکر کردی بارها تو رو موقعی که عروسکی رو در بغل گرفتی و مشغول ناز و نوازشش هستی ندیدم.من

22-23......

چطور می تون خودم رو که مسبب این فقدان در زندگی تو هستم ببخشم و بی تفاوت باشم بذارم که تو مثل یک شمع آب بشی.آناهیتا من خیلی سعی کردم در زندگی هیچ چیز برات کم نذارم.از زندگی در خارج از کشور گرفته تا مسافرتهایی که به دور دنیا داشتیم.اما افسوس که هیچیک از اینها نتونست جای خالی بچه رو در زندگی برات بگیره.مطئنم که تو حاضری تمام زندگیت رو بدی تا یک لحظه بچه خودت رو در آغوش بگیری.
آناهیتا سرش زا از روی صندلی برداشت و با لحن ملتمسانه ای گفت:تو که تا این حد به فکر روحیه ی من هستی پس چرا موافقت نمی کنی یک بچه از پرورشگاه بیاریم.چرا داری کله شقی می کنی،هان؟
دکتر سروش فرمان ماشین را در میان دستانش فشرد و گفت:امکان نداره آناهیتا.چنین کاری به هیچ وجه برای من مقدور نیست.نمی تونم تن به این کار بدم.نمی تونم بچه ای رو که از گوشت و خون نیست به فرزندی قبول کنم.نمی تونم ببینم بچه ای رو که سالها به پاش زحمت کشیدم مردم به چشم یک بچه سر راهی به همدیگه نشون بدن.
آناهیتا با غیظ گفت:جناب آقای دکتر سروش،شما به عنوان یک فرد تحصیلکرده چرا این حرف رو می زنی،این نگرش درخور جنابعالی نیست.مگه این شما نبودی که بارها گفتی انسان هر کاری می خواد انجام بده اول برای رضای خدا باید باشه و بعد برای رضا و آرامش دل خودش،پس نباید به خاطر حرف دیگران از کار خیری که مد نظرت هست عقب نشینی کنی.من و تو اگه سرپرستی یک بچه محتاج ر وقبول کنیم رنگ زندگیمون عوض خواهد شد.این رکود و سکون حاکم بر خونه مون تبدیل به شور و هیجان وصف ناپذیری می شه.سروش تو به این نوع زندگی عادت کردی،اما مطمئنم اگه امروز به اجبار من حضانت یک بچه رو به عهده بگیری،فردا خودت برای آوردن بچه دیگری پی قدم می شی،امتحان کن...خواهش می کنم.
با وارد شدن به تونل کندوان هر دو فرصت کردند که دور از چشم دیگری،اشکی را که بر چشمانشان بی تابی می کرد،رها سازند.آناهیتا شعری را که برای این ناکامی خودش سروده بود و بارها در موقع دلتنگی بر زبان آورده بود با خود زمزمه کرد:آن زن انار دارد،آن زن ثروت دارد،آن زن همسر دارد،اما آن زن بچه ندارد.ان زن سبد دارد،اما سبد ان زن خالی از قاقالی لی است.ان زن سوزن دارد،سوزن ان زن نخ ندارد.ان زن در باران امد.چتر ان زن سوراخ است.ان زن بچه می خواهد.چراغ خانه ان زن خاموش است.ان زن نان دارد.سفره ان زن رونق ندارد.ان زن شکوه دارد،فریاد دارد،ناله دارد.ان زن بچه می خواهد،ان زن لالایی بلد است،ان زن گهواره دارد،ان زن اغوش دارد،بالین دارد،دستان مهربان دارد.ان زن همه چی دارد.ان زن فقط بچه ندارد.ان زن تب دارد،ان زن با تب در باران می دود.
مهشید نگاهی به صندلی عقب انداخت.نیما و سارا طبق عادت همیشگی که نشانگر وابستگی عاطفی شدید بین ان دو بود،دست در دست هم به خواب شیرینی فرو رفته بودند.مهشید با خشنودی گفت:تو رو خدا نگاهشون کن.ببین چقدر تو خواب دوست داشتنی هستند.
بیژن از آیینه نگاهی به آن دو انداخت و گفت:تمام بچه ها تو خواب مثل فرشته ها هستن،پاک و معصوم.
همین طوره،راستی چرا بهشون وعده دروغ دادی؟
کی؟من؟مگه چی گفتم.
همین که گفتی بچه دوقلوست دیگه.فکر نکردی بعد از به دنیا اومدن بچه،امکان داره چه ضربه ای بهشون وارد بشه.
ندیدی دست بردار نبودند.مجبور بودم یه طوری قانعشون کنم.حالا از کجا معلوم که بچه د وقلو نباشه.اگه به بزرگی شکمت دقت کنی به این موضوع شک می کنی.زمانی که نیما و سارا را حامله بودی،تو ماه هفتم بارداری شکمت خیلی کوچک تر از الان بود.تازه یکی دو بار خودت گفتی که احساس می کنی بچه دوقلوست.دکتر هم به این موضوع شک داره.
مهشید گفت:ای بابا،خدا نکنه د وقلو باشه،بزرگ کردنشون خیلی مشکله.
خب تقصیر خودته که حاضر نمی شی نه پرستار بگیرم،نه یک مستخدم برای

24 تا 25

کارهای منزل."
مهشید گفت: "خودت می دونی که من از این تشریفت خوشم نمیاد. وقتی خودم می تونم از پس کارها بر بیام چرا باید با ورود یک غریبه به منزلم، احساس آزادی رو از کانون خونواده سلب کنم."
"خوشبختانه تا امروز خیلی خوب از پس این مسئولیت براومدی اما فکر می کنم با تولد بچه یا بچه ها این کار برات مشکل خواهد شد."
"حالا تا ببینم چی پیش میاد اگه مجبور شدم یک نفر رو استخدام می کنم."
بیژن ابروهایش را در هم کشید و گفت: "تو رو خدا ببین هوا چی شد. اون طرف تونل چه آفتابی بود و این طرف ببین چه مه گرفته."
"خیلی مواظب باش. انگار هوا داره برفی میشه."
"نترس عزیزم خوشبختانه جاده خلوته به جز ما فقط یک شورلت سفید رنگه که دو ساعته پشت سر ما در حرکته."
مهشید با وحشت گفت: "چی، یعنی می خوای بگی به جز ما هیچ اتومبیل دیگه ای تو این جاده نیست."
بیژن به صورت ترسان مهشید خیره شد و بعد با لحنی که سعی می کرد خودش را خونسرد نشان دهد گفت: "چرا ترسیدی؟ مگه تو بر بیابون گیر کردیم؟ خوشبختانه هر چند قدم یک قهوه خانه و رستوران تو این جاده هست. اگه هوا صاف نشد در نهایت امشب رو یک اتاق می گیریم و فردا به راهمون ادامه می دیم. عجله ای هم که نداریم. عروسی مهرداد پس فردا شبه!"
و برای این که ذهن همسرش را از آشفتگی برهاند کاست موسیقی بدون کلامی را داخل ضبط گذاشت و با احتیاط پیچ و خم جاده را که لحظه به لحظه به انحصار مه غلیظی در می آمد پشت سر می گذاشت. وقتی به بلندترین نقطه ی جاده رسیدند کولاک وحشتناکی وزیدن گرفته بود. کم کم آثار ترس در صورت بیژن هم نمودار گشت. گذر از آن جاده ی کوهستانی بسیار سخت شده بود. بیژن به صورت مهشید خیره شد که رنگش پریده بود و عرق صورتش را خیس کرده بود. دست او را در دست گرفت و گفت: "چت شده مهشید چرا می لرزی؟"
مهشید در حالی که چانه اش می لرزید گفت: "بیژن می ترسم. هوا خیلی خرابه. بهتره توقف کنی."
"اینجا که نمیشه، هر طور شده باید خودمون رو به پایین کوه برسونیم. به طور حتم اونجا هوا بهتره. موندن در ارتفاعات خطر داره تازه راهی نمونده به اونجا که برسیم سختی راه رو طی کردیم."
مهشید دستش را روی شکمش گذاشت و دردی را که تمام وجودش را در بر گرفته بود از همسرش مخفی داشت. بیژن از دیدن چهره ی منقلب مهشید پرسید: "عزیزم چیزی شده؟ چرا این طور رنگت پریده؟"
مهشید که می ترسید با آگاه شدن بیژن از دردش او هم دچار اضطراب شود با استیصال گفت: "نه حالم خوبه. فقط این هوای لعنتی اعصابم رو خورد کرده."
بیژن بازوی مهشید را فشار داد و گفت: "ای بابا، مثل این که شوهرت رو دست کم گرفتی. نکنه به تبحر من در رانندگی شک داری؟"
مهشید با نگرانی گفت: "دلم بدجوری شور می زنه. فکر می کنم حادثه ای در کمین ماست. ای کاش عروسی مهرداد رو بعد از غید می گرفتند. این خونواده ی من هم عجب آدم های بی فکری هستند. تو اوج سرما و یخ بندان به فکر عروسی گرفتن افتادن."
"از قدیم گفتن در کار خیر حاجت هیچ استخاره نیست. به خصوص که شرایط مهرداد حساسه. مگه نمی دونی او سالهاست برای این وصلت خودش رو به آب و آتیش زده و اگه از آسمون شمشیر بباره او عروسی اش رو به تعویق نمی اندازه.ان شااله ما هم به سلامت می ریم و تو می تونی به عنوان تنها خواهر داماد حسابی جولان بدی. فقط سفارش می کنم مبادا مجبورت کنند با این وضعیت برقصی، باشه؟"
مهشید که درد امانش را بریده بود با درماندگی سرش را به علامت مثبت تکان داد و با نگاه هایی هراسناک به جاده و کوران خیره شد. بیژن با تبحر و احتیاط گردنه هزارچم را گذراند. با وجود این که چندین بار احساس کرد برف آنان را مغلوب خواهد کرد به راهش ادامه داد و عاقبت توانست آن مسیر صعب العبور را به سلامت طی کند.

26-31

پايين كوه مهشيد يك لحظه دردش را فراموش كرد و با حالتى شگفت زده گفت: « بيژن تو رو خدا نگاه كن، پايين كوه با آن بالا چقدر هواش فرق داره مى كنه. باورم نمى شه، خداروشكر كه به سلامت از اون كولاك وحشتناك خلاص شديم. راستش از ترس داشتم سنكوب مى كردم.»
بيژن با خنده گفت: « منو باش، فكر مى كردم خانم شجاع كنار دستم نشسته، با چه دلگرمى رانندگى مى كردم، با خودم مى گفتم هر جا گير كنم يكى رو كنارم دارم كه به دادم برسه، نگو خانم دلش مثل يك گنجشك تاپ تاپ مى كرده. بگذريم، تجربه اى بود. دفعه ديگه حواسمون باشه كه تو اين فصل سال براى مسافرت شال و كلاه نكنيم.»
بعد برگشت و نگاهى به نيما و سارا كرد كه همچنان در عالم بى خبرى در خواب به سر مى بردند. گفت: « چه خوب شد بچه ها اين مسير رو خواب بودند وگرنه ممكن بود دچار ترس بشن. خب خانم، موافقى براىناهار در مرزن آباد توقف كنيم.»
مهشيد كه شرايطش را بحرانى مى ديد گفت: « نه، بهتره تا دوباره هوا خراب نشده به چالوس بريم. مادرم منتظره ناهار رو با ما بخوره. اگه دير بريم نگران ميشه.»
بيژن پايش را روى پدال گاز فشرد و گفت: « پس پيش به سوى مادرزن عزيز. محكم بشين كه يه ساعت ديگه چالوس هستيم.»
با تكانى كه به ماشين وارد شد نيما و سارا از خواب پريدند. بيژن از آينه نگاهى به چهره اخم آلود آن دو كرد و گفت: « ساعت خواب، شما اومديد مسافرت يا استراحت. حيف نيست به جاى ديدن اين مناظر قشنگ خوابيديد.»
سارا چشمهايش را ماليد و نگاهى به بيرون انداخت و گفت: « واى خداجون، چه هوايى!»
بيژن با خنده گفت: « جاهاى قشنگى رو خواب بوديد. نديديد. مگه نه مهشيد؟» مهشيد به زور تبسمى كردو گفت: «شمال همه جاش قشنگه، من هنوز جاده اى به قشنگى چالوس نديدم.»
بيژن چشمكى به مهشيد زد و گفت: « آره، به خصوص ارتفاعاتش در زمانى كه كولاك شديد مى آد. راستىكه ديدنيه. آدم فكر مىكن هر لحظه ممكنه با ماشين تا ته دره اسكى كنه. اونم از نوع خانوادگيش.»
« زبونت رو گاز بگير مرد، اين قدر هم با سرعت نرو، مگه نمى بينى جاده چقدر لغزنده شده.»
بيژن نفس عميقى كشيد و گفت: « واى از دست شما زنها، مدام از كارها و حرفهاى شوهرتون ايراد مى گيريد. جدى در نظر شما زنها، مردها موجودات بى فكرى هستند؟»
مهشيد به تندى جواب داد: « بيژن مى شه ساكت باشى، حوصله جواب دادن به سؤالاتت رو ندارم.»
بيژن كه اين طرز برخورد مهشيد برايش تازگى داشت با تعجب نگاهى به او كرد كه چهره اش به طرز عجيبىشكسته به نظر مىرسيد. گفت: « عزيزم تو حالت خوب نيست، بهتره برگرديم مرزن آباد. من اونجا مسافرخونه خوبى رو ميشناسم كه مىتونى چند ساعتى استراحت كنى، بعد كه رو به راه شدى راه مى افتيم.»
نيما از صندلىعقب صورتش را به طرف مادرش برد و گفت:« مامان جون چت شده، چرا اين قدرعصبانىهستى. مگه بابا چى گفت.»
مهشيد در حالى كه كه دندانهايش را بر هم مى فشرد با لحن تندىگفت: « به تو ربطى نداره. ساكت بگير بشين.»

نيما با سماجت گفت: « مامان شما به ما ياد داديد هيچ وقت با تندى با حرف نزنيم، پس چرا سر بابا داد كشيدى. چرا دارى با ما بداخلاقى مى كنى. هان؟»

مهشيد كه با درد مبارزه مى كرد، يك لحظه اختيار از دستش در رفت و بدون اينكه تسلطى بر اعمال خود داشته باشد سيلى محكمى به صورت نيما زد كه بيخ گوشش داشت حرف مى زد. با اين كارش بيژن پايش را بر روى ترمز گذاشت و ماشين درجا متوقف شد. نيما دستش را روى گونه اش گذاشت و در حالىكه حلقه اى اشك در چشمان معصومش نقش بسته بود با بغض به صورت حيرتزده مادرش خيره شد. سارا با صداى بلند شروع به گريستن كرد. بيژن براى اينكه مهشيد را متوجه نگاه سرزنش آميزش بكند، دست بر سر نيما كشيد و بعد سعى كرد سارا را آرام كند كه ناگهان فرياد مهشيد فضاى ماشين را پر كرد. او با صدايىكه از فرط درد مى لرزيد با ناله گفت: « بيژن به دادم برس، دارم مى ميرم. بچه، بچه مى خواد دنيا بياد.»
با شنيدن اين حرف بيژن با دستپاچگى خواست ماشين را روشن كند، اما هرچه استارت مىزد، ماشين روشن نمىشد.
دكتر سروش كه شاهد توقف اتومبيل آنان بود، با ترديد گفت: « مثل اينكه براى اونها مشكلى به وجود اومده. چه جاى خطرناكىهم ايستادند.»
آناهيتا گفت: « بهتره زودتر خودمون رو بهشون برسونيم. فكر كنم به كمك احتياج ...»
هنوز حرف آناهيتا به پايان نرسيده بود كه متوجه شدند كه كوه در آن نقطه در حال ريزش است. دكتر سروش توقف كرد و با زدن بوقهاى پى در پى سعى در آگاه ساختن آنان داشت، اما درست در همان لحظه اى كه نيما با بوسه هايش قصد تسكين دادن درد مادرش را داشت، بهمن آنا را در كام خود كشيد.

فصل 4

بيژن براى چندمين بار وقتى چشمانش را از هم گشود با ياد آوردن فاجعه دوباره از هوش رفت. پرستارى كه براى تعويض سرم بالاى سرش حضور داشت با تأسف سر تكان داد و با خودش گفت: مرد بيچاره، اميدوارم خداوند به تو صبر بده و بتونى با اين مصيبت كنار بياى. راستى كه سرنوشت آدما به يه مو وصله. با يك مژه بر هم زدن مى ببينى تقديرت عوض شد. خدا مى دونه پس از اين چطور اين مرد كمر شكسته بتونه در برابر اين مصيبت كمر راست كنه. خدا به دادش برسه.
پرستار كه زنى مسن بود بالاى سر بيژن ايستاده بود و آن اتفاق را در ذهنش مرور مىكرد. با بهوش آمدن مجدد بيژن، او با لبخندى كه شگرد تمامى پرستاران زبده است، او را به آرامش فراخواند. بيژن تقاضاى آب كرد. پرستار زير سر او را بلند كرد و ليوان آب را نزديك دهان او برد. بيژن جرعه اى نوشيد و پس از اينكه گلويش را مرطوب كرد با صدايى كه از اعماق چاه برمى خاست گفت: « چى به سر زن و بچه هام اومده، اونها كجا هستند؟ تو رو خدا به من راستش رو بگيد.»
پرستار كه سعىدر خونسرد نشان دادن خود داشت با تبسم گفت: « همه اونها حالشون خوبه. فقط يه خورده دچار شكستگى استخوان شدند كه مداوا خواهند شد.»
در حالى كه رعشه تمام وجود بيژن را در بر گرفته بود به دستان پرستار چشبيد و با درماندگى گفن: « شما دارى دروغ مى گى. ماشين به داخل دره سقوط كرد، امكان نداره اونها زنده مونده باشن.»
پرستار به آرامى دستان او را رها كرد و گفت: « چرا چنين فكرى مى كنيد، خود شما به جز جراحت اندكى كه ديديد، مشكل ديگه اى ندارى؟ تا دو سه روز ديگه همگى از اينجا مرخص ميشين.»
بيژن كه تا حدودى اميدوارى پيدا كرده بود گفت: « يعنى باور كنم مهشيد عزيزم حالش خوبه. باور كنم كه بچه هاى قشنگم سالم هستند... شما اونها را از نزديك ديديد0 نيما و سارا رو ميگم.»
پرستار با شنيدن اسم آنها يك لحظه چهره اش درهم شد، اما قبل از اينكه باعث شك بردن بيژن شو با دستپاچگى گفت: « آره، اونها در بخش اطفال بسترى هستند و به زودى اونها رو مى بينى.»
بيژن مثل كسى كه پس از سالها حافظه اش را به دست آورده باشد از جا پريد و گفت: « راستى بچه به دنيا اومد؟ دوقلوست مگه نه؟»
اين بار پرستار با ذوقى كه نشانگر واقعيت بود گفت: « جواب سؤال اول آره است، اما جواب سؤال دوم منفى است. بچه يك دختر زيبا و سالم است كه به خاطر زود به دنيا اومدنش توى دستگاه زندانى است تا دفعه ديگه اين طور ناخوانده جايى نره.»
بيژن لبخند كمرنگى بر لب آورد و گفت: « آره ديگه، تمام اين اتفاقات به خاطر عجله اى بود كه او در اومدن كرد. حالا خدا رو شكر كه يه خير گذشت.» و به حالت نيم خيز نشست و گفت: « اگه مى شه زودتر منو مرخص كنيد، بايد برم به اوضاع و احوال مهشيد و بچه ها برسم.»
پرستار گفت: « نه ، نمى شه، شما بايد چند روزى اينجا بمونيد. دكتر بايد اجازه ترخيص بده.»
بيژن با كلافگى گفت: «« اى بابا، اين دوتا خراشى كه روى بدن من افتاده ارزش اين حرفها رو نداره. تو رو خدا مرخصم كنيد برم.»
بيژن مشغول جروبحث با پرستار بود كه طاهره خانوم، مادر مهشيد، بر سر و سينه زنان وارد اتاق ش. مهرداد هم متعاقب او آمد. طاهره خانوم در حالى كه چنگ بر سر و صورت چروكيده اش مى انداخت دامادش را در آغوش كشيد و بى توجه به وضعيت بيژن، در حالى كه گريه امانش را بريده بود گفت: « ديدى چطور خاك بر سر شديم... ديدى چطور دخترم سياه بخت شد... او از غصه مرگ بچه اش دق مى كنه، مى ميره، او به نفس بچه هاش زنده بود... خدا، خدا آتيش گرفتم، اين چه مصيبتى بود كه آخر عمرى ديدم. كاش من به جاىاو مرده بودم، كاش همه سياه منو مىپوشيدند. خدايا به داد مهشيد برس، گل نشكفته اش پرپر شد، خدا...»
بيژن با شنيدن اين كلمات جانكاه آتش گرفت. حيرتزده به ديوار مقابلش خيره ماند. پرستار در حالى كه صورتش از اشك خيس شده بود از مهرداد كه به آرامى مى گريست، خواست او را از آنجا ببرند. مهرداد به زحمت مادرش را از اتاق خارج كرد . در آن لحظه مغز بيژن از كار افتاده بود. چهره اش سرد و بى تفاوت بود. در اثر آن ضربه حيران مانده بود. با چشمانى از حدقه در آمده كه بى اختيار به اين طرف و آن طرف مى چرخيد گفت: « اينجا كجاست؟ چرا من زنده هستم؟ كى منو آورده اينجا؟»
پرستار آمپول آرامبخشى را كه براى آن لحظه آماده كرده بود به آرامى به بيژن تزريق كرد و بعد با لحنى متأثر گفت: « همه ما از اين اتفاق متأثر هستيم. صبور باش جانم، دنيا آبستن حوادث تلخ و شيرينه و شما به عنوان سكاندار كشتى شكسته زندگيتون وظيفه دارى بازماندگان اين كشتى رو به سلامت به مقصد برسونى. همسر شما به وجودتون نياز مبرمى داره، اگه بخواى روحيه ات رو ببازى زندگيت نابود خواهد شد. باز هم بايد شاكر خداوند بود كه يك نفر قربانى اين حادثه شد.»
بيژن مانند ديوانه ها به سمت پرستار خيز برداشت و در حالىكه يقه او را چسبيده بود گفت: « يك نفر؟ فقط يك قربانى؟ چقدر خوب! چقدر منصفانه، جاش زود پر مى شه، مگه نه؟ شما هميشه خبرها رو به اين راحتى مى ديد، مژدگانى چى

32 تا 35

می خوای ؟ پول , خونه, باغ, ویلا, هر چی بخوای بهت می دم . ببینم دوست داری تو جاده چالوس , همون نقطه ای که قتلگاه بچه ام بود یک ویلا برات بسازم ؟ جای خوبیه ها ؟ اگه بخوای زنم رو هم میارم پیشت تا تنها نباشی . عبادتگاه خوبی می شه , مگه نه ؟ "
همان موقع دستان بیژن شل شد و جسم ناتوانش بر روی تخت رها شد . وقتی پلکهای متورمش را بر روی هم نهاد پرستار سرم دستش را که جابجا شده بود درست کرد و بعد با حالتی مغموم اتق را تر ک کرد . در آن لحظه تنها چیزی که برایش سوال شده بود این بود که چرا آن مرد نپرسید کدامیک ار بچه هایش را از دست داده .
بیژن با قامتی شکسته مقابل پزشم قانونی نشست . لحظه اب بعد به دستور او لباس های تکه پاره و خون آلود نیما را نزد بیژن آوردند . پزشک با تعمق گفت : "آیا این لباس ها متعلق به کودک شماست ؟ "
بیژن با دیدن لباس های نیما بغضش را به سختی فرو داد و در سکوت لباس های او را بر سینه فشرد .
دکتر با تاثر گفت : " البته ما نمونه خونی رو که روی این لباس ها بوده با خون شما آزمایش کردیم و جواب گرفتیم . اما به خاطر اطمینان خاطر خواستیم که لباس ها رو شناسایی کنید ."
بیژن با صدایی گرفته گفت : " یعنی هیچ اثری از جسدش باقی نمونده ؟ "
دکتر با تاثر سر تکان داد و گفت : " متاسفانه حیوانات درنده جسداو را تکه پاره کرده اند و ما نتونستم جز این لباس های پاره و خون آلود چیز دیگه ای پیدا کنیم . آثار موجود نشانگر حمله چند حیوان درنده به جسد بچه بوده . "
بیژن سرش را بین دستانش گرفت و گفت : " خدای من چه مرگ بدی . چطور این تراژدی تلخ رو به فراموشی بسپرم . "
دکتر دلجویانه گفت : "البته این اتفاق هیچ وقت از خاطر شما شسته نمی شه , اما بی رنگ می شه , درضمن شما نفر اول و آخر نیستید که به این شکل کودک خودتون رو از دست دادید. این چندمین مورد هست که من دیدم . به هر حال از خداوند برای شما طلب صبر و شکیبایی مسئلت می کنم . ا میدوارم که آخرین غم زندگی تون باشه , در ضمن شما توسط زن و مردی که از اونجا گذر می کردند نجات پیدا کردید . می شه گفت فداکاری و کوشش شما در رساندن شما به بیمارستان قابل ستایشه . افسوس که فرصت نشد از نزدیک اون ها رو ببینید و به خاطر این جافشانی از اونا قدردانی کنید . "
بیزن با تردید پرسید : " این زن و مرد کی بودند , چطور نتونستند نیمای منو نجات بدند ؟ چرا به جای اینکه اون طفل بی گناه رو از مهکه به در ببرند به کمک من اومدند . "

دکتر گفت :" آروم باشید .این زن و مرد گویا پشت سر شما در حرکت بودند که متوجه می شن شما در نقطه نا امنی توقف کردید, اما قبل از اینکه بتونند شما رو متوجه خطر کنند ناگهان ریزش کوه اتومبیل شما رو به ته دره سوق می ده . اونها به هر شکلی که شده خودشون رو به ته دره می رسونند , در اثر ضربه ای که به اتومبیل وارد شده یکی از درها باز می شه و پسرتان به بیرون پرتاب می شه . این زن و مرد یک یک شما ها رو به ماشین خودشون منتقل می کنند , اما جستجو برای یافتن نفر چهارم بی فایده بوده . اونها مجبور می شن فوری بقیه رو به بیمارستان چالوس منتقل کنند. اونجا کمک های اولیه روی شماها صورت می گیره و بعد به خاطر وخامت حال همسر و دخترتون اونها رو به تهران می فرستند و شما اینجا می مونید . "
بیژن با ترسی که در صدایش هویدا بود گفت :" حال اون دو نفر چطوره ؟ آیا امید به زنده بودنشون هست ؟ "
دکتر سرش را به علامت مثبت تکان داد و گفت :" خوشبختانه خطر در مورد همسرتون رفه شده , اما دخترتون هنوز از حالت کما در نیومده . ضربه سختی به مغزش وارد شده . در این میان می شه گفت معجزه بزرگی صورت گرفته و اون مربوط می شه به نوزادی که تو این سانجه بدون کوچکترین آسیب دیدگی پا به دنیا گذاشته . اینجاست که انسان پی به تقدیر و سرنوشت می بره . به واقع که مرگ و زندگی در دست خداوند است . "

بیژن با حالتی عصبی از جا برخاست و به سمت پنجره رفت . سرش را به شیشه تکیه داد و به آرامی شروع به گریستن کرد . تصور اینکه از آن پس می بایست شاهد جای خالی پسرش می بود , تار و پود وجودش را از هم می درید . فکر اینکه دخترش با مرگ دست و پنجه نرم می کرد او را به مرز جنون می کشاند . رو به رو شدن با مهشید که عشق مادری در ذره ذره وجودش سرشته بود اورا دیوانه می کرد . ایا این نوزاد می توانست تمامی این جاهای خالی را پر کند . با دستی که به آرامی بر شانه اش نشست , با حالتی وحشت زده به عقب برگشت . چهره ارام دکتر نمی توانست مسکنی برای روح تخریب شده اش باشد . با نگاه دریده ای به او خیره شد و سپس با لحن تلخی گفت : "از دست دادن پاره تنمی دونید یعنی چی ؟ یعنی یک عمر زندگی در آتش و حسرت و دلتنگی . پا گذاشتن از بهشت به جهنم چی ؟ آیا معنی این یکی رو می دونید ؟ یعنی زنده به گور نفس کشیدن . جناب دکتر , به طور حتم نمی تونید پی به معنای داغ دیدن ببرید . مرگ یک شخص برای شما آقایان پزشک قانونی جنبه تفنن و سرگرمی داره . شکافتن و کشف کردن حرفه شماست , پس چه چیز می تونه برای شما به اندازه یک مرگ موموز , بازار کسب و کارتون رو رونق بده . تیغ کالبد شکافی تون رو تیز کردین تا برای به رخ کشیدن پیشرفت و علم خودتون پوست و گوشت انسان ها رو بدرید . شما با این همه ادعا و اهن و تلب چرا نتونستید ذره ای گوشت و پوست رو از لباسهای غرق به خون بچه ام پیدا کنید تا دست کم همون ذره رو به خاک بسپاریم تا محلی بشه برای روزهای دلتنگی من و مادرش . این طوری چگونه به قبر خالی او سجده کینم , هان ؟ چطوری خودمون رو قانع کینم . یعنی این دنیا این قدر کوچیک شده که یک وجب خاک حق بچه من نبود ؟ آخه من چطور مادر سیاه بختش رو راضی کنم که نیمای ما , پسرک ناکام ما این قدر بی توقع از دنیا رفت . "

دکتر شانه ای بیژن را که در طول آن دو روز در اثر فشار غم افتاد بودبه آرامی فشرد و با همان نگاه آرام گفت : " من به شما حق می دم که برای تخلیه روح و روانتون هرطور که می خواید با من و همکارام صحبت کنید , اما این طرز تفکر درباره فلسفه مرگ نشانگر سست بودن ریشه های ایمان شماست . خداوند امانتی رو که به شما داده حالا پس گرفته . ایا باید در مقابل خواست پروردگار با زمین و زمان جنگید و کفران نعمت کرد . شما به عنوان مرد خانواده باید بیشتر از این ها صبور و مقاوم باشید تا بتونید سرنخ رها شده زندگیتون رو به دست بیارید . خداوند اگز پسر شما رو ازتون گرفت در عوض دختری زیبا و سالم بهتون عطا کرد که می تونه تا حدودی از حجم این غم بکاهه , شما باید این موضوع رو برای همسرتون جا بیندازید تا مبادا لطمه ای به کودک تازه متولد شما وارد بشه . او احتیاج به کانونی گرم و با محبت داره تا رشد کنه , شما نباید او را از حق خودش محروم کنید . "
بیژن نگاهی به دکتر انداخت که سعی در تجلی بخشیدن او داشت . سپس بدون هیچ حرفی با حالتی آشفته اتاق را ترک کرد .
همان روز از بیمارستان مرخص شد و بدون اینکه فرصتی را از دست بدهد به همراه مهرداد راهی تهران شد . آن دو سوار بر وانت نیسانی که متعلق به مهرداد بود , مسیر را تا تهران از جاده فیروز کوه طی کردند . سکوتی سنگین در طول جاده همسفر افکار درهم آن دو بود . با پیش آمدن آن اتفاق عروسی مهرداد به تعویق افتاده بود و با از دست دادن این فرصت ازدواج با دختر دلخواهش را از محالات می دید , چون خانواده دختر از ابتدا با این پیمان مخالف بودند و مترصد فرصتی بودند که مجلس به هم بخورد , هر چند در آن لحظه هیچ غمی برای او به اندازه از دست دادن خواهرزاده اش سنگین نمی آمد . به خصوص که او تا حدوی خود را مسبب آن بلای بزرگ می دانست و احساس عذاب وجدان لحظه ای او را رها نمی ساخت . رفتار سنجیده و انسانی بیژن نسبت به او باعث شد که این مساله را به قضا و قدر نسبت دهد و بداقبالی را در این امر دخیل نداند .

پس از رسیدن آنان به تهران , بیژن با قامتی شکسته و چهره ای داغان وارد بیمارستان شد . پس از ده سال زندگی مشترک اولین بار بود که چهار روز از یکدیگر دور مانده بودند . وقتی وارد اتاق شد , از دیدن چهره آرام و متبسم مهشید برجا خشکش زد . موهای بافته شده او که به صورت دو ریسمان تابیده بر روی سینه هایش قرار داشت نشانگر آرامش او بود . بیژن می دانست هرگاه مهشید سر

36-39

حوصله است و از هر جهت آسوده خاطر است موهای بلند و انبوهش را به دو دسته تقسیم می کند و بعد با ظرافت آنها را می بافد.در آن لحظه که با شگفتی آمیخته با تردید به صورت مهتابی همسرش خیره شده بود یقین حاصل کرد هیچ بویی از ماجرا نبرده است.پرستاری سراسیمه وارد اتاق شد و در حالی که چهره اش برافروخته بود بیژن را به بیرون اتاق هدایت کرد و در حالیکه به محوطه بیمارستان می رفتند گفت:"آقای محترم ،همینطور ،سرتون رو می اندازید پایین و داخل اتاق بیمار میشید.من داشتم به آقایی که همراه شما بودند توضیح می دادم که مریض شما در چه موقعیتی است که شما راهتون رو کشیدید و رفتید سراغ بیمار.ببینم شما چیزی درباره اتفاقات رخ داده به اون گفتید؟"
بیژن با لحن سنگینی گفت:"نه خیر بنده متوجه شدم که همسرم از همه چیز بی اطلاع است وگرنه اینطور آرام و خونسرد نبود."
پرستار نفس راحتی کشید و گفت:"در حال حاضر او نباید در جریان این ضایعه قرار بگیره خیلی محتاطانه باید این قضیه رو برای ایشون شفاف کرد وگرنه ممکنه تاثیر نامطلوبی برجا بذاره.خب شما حالا می تونید برید ملاقاتشون کنید."
بیژن با صدایی گرفته ای گفت:"تکلیف نوزاد چی میشه آیا مادرش او را دیده."
پرستار گفت:"متاسفانه نوزاد بخاطر نارس بودن در دستگاه نگهداری میشه یکخورده مشکل تنفسی داره که به لطف خداوند رفع خواهد شد و تا چند روز دیگه می تونید او رو با خودتون به منزل ببرید."
بیژن درحالیکه از بازگو کردن آن سوال وحشت داشت با اضطراب پرسید:"دخترم ،از سارا بگید.آیا امیدی به زنده موندش هست.چطور می تونم با دکترش صحبت کنم."
پرستار که آثار غم را به آسانی از چهره بیژن می خواند گفت:"دخترتون در بخش دیگری بستری ایت.تا جایی که من خبر دارم او هنوز در حالت کما است."
بیژن با تشویش پرسید:"آیا امیدی به زنده موندنش هست یا خیر؟"
پرستار با تردید گفت:"متاسفانه ضربه ای که به ناحیه سرش وارد شده منجر به خونریزی مغزی شده اما با کارهایی که روی بیمار شده به لطف خداوند احتمال زنده بودن رو به حداکثر رسونده."
بیژن با بیقراری گفت:"می خوام دخترم رو ببینم باید با پزشکش صحبت کنم.او باید زنده بمونه حتی اگه لازم باشه برای مداوا به خارج می برمش تمام ثروتم رو به پاش می ریزم تا دوباره سلامتی خودش رو به دست بیاره،او تنها کسی است که میتونه با وجودش طناب پاره زندگیمون رو گره بزنه.اگه او هم از دست بره من و مهشید هردو تباه میشیم....خواهش می کنم بگید چکار کنم که دخترم رو از دست ندم."
پرستار با تاسف سر تکان داد و گفت:"آقای عزیز عمر دست خداست.در ضمن مثل اینکه وجود طفل نو رسیده رو به کانون خونواده تون فراموش کردید.او هدیه ایست از جانب خداوند برای شما که عزیزی رو از دست دادید.وجود او میتونه معنا بخش زندگیتون باشه.خواهش میکنم وجود موثر او رو در بهبود اوضاع نادیده نگیرید."
بیژن چنگی به موهایش زد و گفت:"حق با شماست اما اون کسی که در چند قدمی ما داخل اون اتاق قرار داره و غرق در رویاهای مادرانه اش با یک یک بچه هایش خلوت کرده نمی تونه بپذیره که میشه جای خالی یکی از دلبندانش رو با تولدی تازه پر کرد.چال کردن خاطرات نیاز به دستان بی رحمی داره که با قلب در رابطه نباشه.مهشید من ،همسر نازنین من،جزء جزء بدنش از عواطف و احساساتش فرمان می گیره.جایگزین کردن گرانبهاترین ثمره عمرش در خور توان او نیست.فراموش نکنید که او یک مادره نه یک تاجر که به راحتی بتونه با یک معامله جای جنس از دست رفته اش رو پر کنه.شما در باره وضع موجود به او چه گفتید؟"
پرستار که قطره ای اشک در چشمانش حلقه زده بود با لحنی اندوهناک گفت:"از سانحه چیزی رو به خاطر نداره.فقط تنها چیزی رو که به یاد داره و تو این چند روز مدام خودش رو
ملامت می کنه سیلی است که در آخرین لحظه به صورت فرزند مرحوم شما زده می گه بعد از اون هیچی رو به یادش نمی یاره البته ماهم به ایشون گفتیم که در اثر درد شدید بیهوش شده و شما او رو به بیمارستان چالوس رسوندید و از اونجا بخاطر عدم امکانات لازم به تهران منتقل شدی. در این مدت یکسره سراغ شما و بچه ها رو میگرفت و ماهم مجبور بودیم به گونه ای از پاسخگویی به سوالات پی در پی ایشون طفره بودیم."
بیژن با سردرگمی گفت:"وحالا این مسئولیت سنگین رو به عهده من گذاشتید تا تلخ ترین خبر زندگیش رو بهش دادم.چطوری؟با چه زبونی؟این کار در توان من نیست. خواهش می کنم کمکم کنید."
پرستار با تاسف سر تکان داد و گفت:"این خبر دیر یا زود باید گفته بشه ،پس بهتره که شما او رو در جریان قرار بدید اینطوری میتونه واقعیت رو بهتر هضم کنه ولی بهتره که شما او رو در جریان قرار بدید اینطوری می تونه واقعیت رو بهتر هضم کنه ولی بهتره زمانی که از بیمارستان مرخص شد و او رو به منزل خودتون بردید او را آگاه کنید. در غیر اینصورت ممکنه هیچ وقت جرات قدم گذاشتن و رویارویی با خاطرات گذشته رو پیدا نکنه."
"کی مرخص میشه؟"
"همینامروز اما نوزاد چند روز دیگه اینجاست تا از لحاظ تنفسی مشکلش رفع بشه.تا چند روز دیگه می تونید نوزاد رو از نزدیک ببینید.باید بگم خداوند دختر به غایت زیبایی به شما هدیه کرده.بین کودکانی که در این هفته متولد شده اند او از همه دوست داشتنی تر بوده.از نظر جثه به بچه هفت ماهه نمی خوره خیلی درشت تر نشون می ده خدا می دونه اگه نه ماه کامل رو در شکم مادرش میگذروند لابد بالای چهار کیلو وزنش بود."
بیژن ختده تلخی بر لب آورد و گفت:"افسوس پیش بینی هایی که درمورد تولد او کرده بودیم همه اش برعکس شد.او در جو بسیار آشفته ای پا به دنیا گذاشته.خواهر و برادرش خیلی آرزوی دیدنش رو داشتند ،بخصوص نیما چقدر دوست داشت صاحب یه برادر کوچولو بشه همیشه سر این مسئله با خواهرش بحث می کرد.با چه شور و شوقی اتاق براش چیده بودند و هر روز از مادرشون می پرسیدند چند روز دیگه به تولد بچه باقی مونده.پسرم این روزهای آخر حوصله اش سر رفته بود و مدام از وضع موجود شکایت می کرد بخصوص که مادرش روز به روز سنگینتر می شد و زیاد نمی تونست به بچه ها برسه بعد از هفت ماه انتظار او متولد شد اما افسوس که نه برادریه برای دیدنش بی قراری کنه و نه خواهری که با التماس از مادرش می خواست دختر باشه.وای خدای من...تو با ما چه کردی؟چطور دلت اومد کانون خونواده ای خوشبخت رو به جهنم تبدیل کنی.مگه گناه ما به درگاه تو چی بود....ما که داشتیم زندگی می کردیم بدون کوچکترین گناه ومصیبتی،پس چرا اینطور خوشیها رو برما حرام کردی؟مگه ما آزارمون به کی رسیده بود؟چه ظلم واجحافی در حق دیگران کردیم و ه مال حرومی رو وارد زندگیمون کردیم که حالا باید تقاصش رو پس بدهیم.مگه غیر از این بوده که همیشه در کار خیر پیش قدم بودیم.اینهمه انفاق و نیکی و گذشت پاداشش اینه؟پس عدالتت کجا رفته اینه ترازوی عدلی که داد انسانها رو می گیره.از توبه کی شکایت کنم به کی؟"
صدای بیژن که لحظه به لحظه اوج میگررفت افرادی را که در محوطه بیمارستان بودند را متوجه خود میکرد.پرستار که صورتش غرق در اشک بود افرادی را که به سمت آنان می آمدند با اشاره دور می ساخت.به سمت بیژن رفت و دست او را گرفت و گفت:"آروم باشید ممکنه همسرتون صدای شما رو بشنوه.صلابت و بردباری شماست که میتونه در برابر هر حادثه ای دیوارهای متزلزل زندگیتون رو با ثبات نگه داره."
بیژن در حالیکه با ناتوانی بر روی نیمکت می نشست با بغض گفت:"آخه من هم انسانم بغض تو گلو دارم می خوام متلاشی بشم مگه پدری که نه سال چشمش به رشد و نمو بچه اش دوخته می تونه بی خیال باشه و اشک نریزه.نیما ثروت جاودانه من بود.او قوت قلب باباش بود ،وجود او به من جرات می داد که از دست زدن به کارهای بزرگ نترسم.همیشه می گفتم اگه روزی بمیرم او هست که عهده دار مادر و خواهرش باشه.بچه با جربزه ای بود ،رگ غیرت داشت می دونستم می تونه در نبود من گلیم خونواده اش رو از آب بیرون بکشه اما حالا که او نیست فایده زندگی کردن چیه."
پرستار به آرامی گفت:"چطور شما از بچه ای که سرد و گرم زندگی رو نچشیده بود انتظار این رو داشتید که در نبودنتون بتونه جانشین شما بشه و گرداننده زندگی مادر و خواهرهاش باشه.امروز که برعکس شده و او نیست شما با تجربه سالها زندگی دارید از مسئولیت خودتون شانه خالی می کنید و دنیا رو فنا شده می بینید."

از صفحه 40 تا 45

من نمیگم چون شما مرد هستید نباید شیون کنید اشک بریزد ، دریا هم با اون همه عظمتش در مقابل گرفتگی واکنش نشون می ده وبا جوش و خروش عقده هاش بر سر ساحل خالی میکنه چه برسه به ما انسانها که در مقابل گزش یک پشه از خودمون واکنش نشون می دیم ودر پی نابودی او بر می اییم خداوند طبیعت انسان رو از یک یک اجزاء افرینش الهام گرفت اب،باد، خاک،اتش، این چهار پدیده عناصر تشکیل دهنده انسان هستند به این صورت که از مخلوط خاک و اب خمیری به نام انسان به وجود اورد. ذات او را از اتش افرید تا موجودی خون گرم باشد تا بتواند خوبیها وبدیها رو تمیز بده وعمر این موجود عجیب الخلقه رو همچون باد گذرا و کوتاه افرید تا نسبت به جهان مادی احساس مالکیت ابدی نکنه پس خداوندی که تا این حد حساب شده موجودی را به نام انسان رو خلق کرده ایا اختیار اینو نداره هر وقت که خواست به زندگی او پایان بده .،بیژن در حالی که به زمین خیره شده بود بی اختیار شقیقه هایش را در دست فشرد.با صدای مهرداد به خود امد که می گفت :خواهرم سراغ شما رو می گیره.بهتره پیشش برید.،بیژن به چشمهای مهرداد که در اثر گریه قرمز بود خیره شد -چی شده؟
-چرا چشمات این طور سرخ شده؟،
مهرداد در حالی که چانه اش در اثر بقض می لرزید گفت :خدا منو لعنت کنه که همه این اتفاقات بخاطر عروسی شوم من بود.ای کاش به جای لباس سفید دامادی کفن به تنم می کردم این روز ها رو نمی دیدم . خواهر بی نوایم سراغ شما بچه هایش رو می گیره .با خواهش التماس می خواد که نیما و سارا پیشش ببرم منم که نمی تونستم التماس هاش رو تحمل کنم فوری از اتقاق بیرون امدم. اقا بیژن، روم سیاه،اگه اجازه بدید من برگردم شمال،نمی تونم اینجا بمونم،احساس تقصیر داره بیژن از جیش بلند شد در حالی که دستش را به زیر چانه او می برد ، سرش را بالا گرفت وگفت : اگه بنا به تقصیر باشه تنها تو نبودی که دراین اتفاق نقشی داشتی ، خود من هم با توقف های بی جا یکی از عوامل این حادثه بودم ،من تو رو به هیچ وجه تبیخ نمیکنم مهشید هم اگر واقع بین باشه نباید جشن ازدواج تو رو به این موضوع ربط بده ، حالا می تونی بری و در اولین فرصت با زن دلخواهت ازدواج کنی ،در ضمن بیشتر مراقب مادرت باش او بخاطر این ضربه خانه نشین شده ،بهش بگو که نگران زندگی ما نباشه ... اتفاقیه که افتاده ، نمی شه با سرنوشت جنگید .، بیژن نگاهش را از مهرداد گرفت و به پرستار که نگاه پیروزمندانه به او می نگریست خیره شد گفت : اگه حرفهای معجزه اسای شما دکترها و پرستار ها نباشه انسانها داغدیده ای که بیمارستان رو تر می کنند باید برند خودشون زنده به گور کنند از شما بخاطر سخنان ارزننده تون سپاس گزارم .،
پرستار با لبخندی پر مهرانجا را ترک کرد . بیژن مهرداد را تنگ در اغوش کشید و گفت :دعا کن سارا زنده بمونه ، فقط همین . حالا می تونی بری.،
مهرداد دست او را فشرد ولحظه ای بعد او هم بیژن رو تنها گذاشت ورفت. می خواست بدون معطلی نزد مهشید برود ، اما هنوز در پاهایش این توان را احساس نمی کرد و بهتر دید در محوطه سرما زده بیمارستان قدم بزند به جز درخت کاج هیچ سبزی دیگری انجا به چشم نمی خورد . نظرش به سمت استخری که ان طرف تر از او قرار داشت جلب شد ، نا خوداگاه به سمت ان رفت و روی نیمکتی که رو به رو استخر قرار داشت نشست . از دیدن اب یخ زده استخر ناگهان یاد خاطره ای افتاد وقتی که نیما هفت سال بیشتر نداشت و برف زیادی باریده بود واز سرما سنگ می ترکید ، نیما با اصرار زیاد او و مهشید را راضی کرده بود که بگذارند او به داخل حیاط برود و برف بازی کند البته نیت نیما برف بازی نبود او به تقلید از یک برنامه تلوزیونی که اسکی رو یخ را به نمایش گذاشته بود میخواست این کار را ازمایش کند به محض اینکه وارد حیاط شد بدون معطلی به سراغ استخر رفته بود لحظه ای بعد سرو صدایش به گوش مهشید رسید . خوشبختانه به موقع او را از استخر که یخش شکسته بود بیرون کشیدند . همان هوس کودکانه باعث شد نیما یک هفته سینه پهلو بکند ودر بستر بیفتد مهشید هم در اثر ان ترسی که از دیدن ان صحنه به او غالب گشت یک شبانه روز در تب سوخت . این اتفاق باعث شد که مهشید برای پایان دادن به کابوسهای شبانه اش بیژن را راضی کند استخر را خراب کند وبه جایش باغچه ای زیبا جایگزین کنند. با سوز سردی که به صورت بیژن خورد به خود امد نفسی عمیق کشید و به قصد رفتن به نزد مهشید از جا بر خاست نگهان فکری به ذهنش خطور کرد . برای رفتن به ملاقات زنی که تازه زایمان کرده و از روحیه ای حساس بر خورد دار است، دست خالی رفتن کار جایزس نبود به دور از تمامی ان اتفاقات شوم، مهشید زنی زانو محسوب می شد که نیازی به توجه وتشکر داشت . فوری به سمت گلفروشی رفت و با سبد زیبایی ازگلهای مریم و میخک به دیدار همسرش رفت به محض ورود به بیمارستان کارکنانی که در جریان مشکل انان قرار داشتند از دیدن بردباری و صلابت ان مرد که سعی در زدو دن ردای غم از قامتش کرده بود با نگاهی تحسین بر انگیز او را تا داخل اتاق مشایعت کردند.
مهشید با لبخندی توصیف ناپذیری از و استقبال کرد . بیژن سبد گل را روی میزکه که کنار تخت بود قرار داد و بعد به سمت مهشید خم شد و دا ترین بوسه زندکیش را که نشات گرفته از التهاب درون بود بر گونه او نهاد . مهشید که لبریز احساسات شده بود ، دستان او را دست فشرد وبعد با لبخندی گفت : کجا هستی مرد، داشتم از دلتنگی دق می کردم .،
بیژن اب دهانش را به سختی قورت داد و گفت :راستش این قدر برای دیدنت بی تاب بودم که فراموش کردم با دسته گل به دیدنت بیام .به محض اینکه چشمم به بهت افتاد تازه متوجه اهمال کاریم شدم فوری برگشتم و این سبد رو تهیه کردم. حالا منو می بخشی یا نه؟
مهشید لبی شرین کرد و گفت والا چی بگم بچه اولمون نبود که بگم ناشی بودی ، با این وجود عذرت رو قبول می کنم خب، بگو ببینم از بچه ها چه خبر ؟ باور کن دلم برای دینشون پر می زنه دیگه حتی یک ساعت هم نمی تونم تحمل دوریشون رو بکنم قصه های مادر خوشش نمی اد می گه قدیمی هستند
مهشید با تاثر گفت : طفلی بچه ، الهی بمیرم . حالا بگو ببینم نیماچه کاره می کند لابد از اینکه بچه دختره حالش گرفته شده،
بیژن با شنیدن این حرف چنان دگرگون شد که فوری به سمت پنجره رفت تا مهشید متوجه تغییر حال او نشود در حالی که پرده را می کشید گفت : عجب زمستون سیاهیه مغز استخون ادم از سرما تیر می کشه خدا به داد کسانی برسه که اواره بی پناه هستند.
مهشید با تردید پرسید : بیژن چرا جواب نمیدی طفره می ری ببینم برای نیما اتفاقی افتاده ؟
بیژن با دست پاچگی گفت نه چرا این فکر رو می کنی
مهشید با نگرانی : اخه وقتی درباره نیما از مهرداد پرسیدم بدون هیچ جوابی اتاق رئ ترک کرد توهم داری حرف رو عوض می کنی نکنه طوری شده دارید از من پنهان می کنید
بیژن با لبخندی مصنوعی گفت: عجب زن شکاکی هستی. بهتره بگم ادمم منفی باف این فکرها چیه می کنی نینا قبراق و سر حال تو خونه گرم ونرم نشسته چشم انتظار باز گشت توست و از اینکه بچه دختره به هیچ وجه ناراحت نیست حالا دیگه می گی این طوری چون تک پسر هستم ، بیشتر عزیزم
قطره اشکی از صورت مهشید تراوش کرد و گفت : نمیدونی بخاطر سیلی که به صورت نیما زدم چقدر خودش رو سر زنش میکنم در یک ان اراده از کفم خارج شد چنان درد طغیان کرده بود که بی اختیار شده بودم باور کن در اون لحظه پی به روحیه بزرگ نیما بردم ، او دنیای گذشته و مهربونیه ، دیدی چطور صورت منو غرق بوسه کرد با این کارش میخواست به من بفهمونه به خاطرسیلی دلخور نیست پسر گلم تواین چند وقت توجه ان چنانی از من ندیده . دلم میخواست زود تر مرخص بشم تا جبران ان روزهای از دست رفته رو برای بچه ها برای تو این مدت به زحمت افتادی بکنم بیژن کنار مهشید نشست و کفت دیگه وقتشه که من وتو به خومون برسیم. فکر نمی کنی که ما دو نفر بیش از اندازه خودمون رو وقفه بچه ها کردیم فکرش رو بکن نزدیک ده ساله که بچه دار شدیم . کسره حرف بچه تو دهن من وتوست. انگار هیچ کار دیگه ای جز بچه داری و فکر کردن به اینده اونها نداریم . راستش تصمیم گرفتم این وابستگی عاطفی شدیدی که بین من و تو نسبت به بچه هامون به وجود اومده رو به شکلی کاهش بدم . این که نشد زندگی . منو تو برای فکر کردن به همدیگه هیچ جای خالی نگذاشتیم . وقتی به خودمون می اییم که هر دو پیر شدیم بچه هامون هر کدوم رفتند پی زندگی خودشون و یاد شون نمی اد پدر و مادر پیری دارند که سال های جوونی شون رو به پای انها گذاشتند مهشید به ارمی مشتی به سینه بیژن زد و با خنده گفت :ای حسود چطور دلت می اد این طوری بی رحمانه حرف بزنی ، این نظام طبیعته ، بگو ببینم مگه خود من وتو روزی روزی که پدر مادر مون لحظه لحظه عمر وزندگیشون رو به پامون ریختند برای انها چه کار کردیم ؟ خب این گردونه به موقع برای می گرده ؟
بیژن فوری گفت : خب منظور من هم همینه عاقبت زن و شوهر هستن که به درد هم می خورند برای همدیگه می مونند چرا باید برای بی وفایی مثل بچه ها اینقدر سوخت من یادمه پدرم همیشه به مادرم می گفت بچه ماریست که انسان در استین خودش پرورش می ده بیژن هدفش از ان همه مقدمه چینی گفتنه حقیقت بود صورت رنجیده همسرش به طرف خود بر گرداند ودر حالی که در عمق نگاهش اندوه را استتار کرده بود گفت : خانم من عزیزم چرا می خوای از واقعیت فرار کنی من که نگفتم بچه هامون رو از خود طرد کنیم ، ما وظیفه داریم تا اخر عمر مراقب اونها باشیم به خوصوص تا وقتی بتونند روی پا خودشون بایستند اما فراموش نکن کهانسان هستیم و یه خورده ام باید به خدمون فکر کنیم.تو چنان وابستگی شدیدی به بچه پیدا کردی که یک تب ساده اونها تو یک هفته بیمار می کنه در صورتی که نباید این طور باشی. شرط اول داشتن یک خانواده سالم سلامت روح و روان مادره. تو رو خدا سعی کن از این پس بردبار و صبور باشی . تو یک زن تحصیل کرده هستی با قدرت درک بالا، پس نباید از حرف های من دلخور بشی حالا پاشو کم کم حاضر شو بریم خونه .
مهشید با شنیدن این حرف همه چیز را فراموش کرد وبعد با خوشحالی چشمهایش را بر هم نهاد و گفت : وای چقدر خوب ، دلم باری زندگیم لک زده ، معلوم نیست این چند روز چی به سر خونه ام امده، البته نه ، مادر هر جا باشه اونجا گلستانه خب بیژ ن بچه چی میشه دکتر می گفت تاده روز باید داخل دستگاه نگه داری بشه اره؟
بله همین طوره ولی خب می تونیم هر روز بیایم بهش سر بزنیم
مهشید با ذوق پرسید او رو دیدی؟ من که هر چی التماس کردم نگذاشتند ببینمش فقط شنیدم مگن خیلی دوست داشتنی هست قشنگه
متاسفانه من هم مثل تئ انو ندیدم ولی هر وقت دیدمش می دونم چه کارش کنم که دفعه بعد هوس نکنه سر زده جایی بره .
مهشید چشمهایش را تنگ کررد و گفت : حیفت نمی اد بیژن بچه رو تبیخ کنی ، طفلی برای امدن دستپاچه بوده، ای نشون می ده بچه کنجکاوی داریم که برای کشف دنیا عجله داره ثل بعضی بچه ها خوبه که تا اخر نه ماهگی تو شکم مادرشون جا خشک مکنند همه رئ منتظر نگه می دارند به هر حال امدنش به جمع ما خیره و قدمش هم مبارکه مگه نه؟

46-47.........

بیژن سرش را به علامت تایید تکان داد و بعد مشغول جمع اوری وسایل مهشید شد.مهشید با نگاهی پرسشگر بیژن را برانداز کرد و بعد با تردید گفت:بیژن خیلی خسته به نظر می رسی،مثل همیشه شاد و سر حال نیستی،تو رو خدا به من بگو چه اتفاقی افتاده؟چیزی شده که تو رو اینطور دگرگون کرده؟
بیژن با سردرگمی گفت:نه،یعنی اره،برام مشکل کوچیکی به وجود اومده که به کمک و همیاری تو محتاج هستم.
مهشید با بیقراری پرسید:چه مشکلی؟بگو شاید تونستم کمکت کنم.
بیژن در چشمان مهشید خیره شدو بعد با حالت خاصی گفت:به طور حتم می تونی کمکم کنی فقط خواهش میکنم بذار به خونه برسیم،بعد تو رو در جریان می ذارم.
مهشید با دلواپسی گفت:نه بیژن،نمی تونم طاقت بیارم،باید همین الان بگی.
بیژن در اثر فشار عصبی چنان دندانهایش را بر هم می فشرد که تکان خوردن آرواره هایش از بیرون حس می شد.با لحنی امرانه گفت:ازت خواهش کردم تارسیدن به خانه طاقت بیاری،باشه؟
مهشید که رنگ صورتش پریده بود با بی صبری گفت:فقط بگو مربوط به بچه هاست یا نه؟
لحن پرسش مهشید چنان دردناک بود که بیژن سوزش عجیبی در ناحیه ی قلبش احساس کرد.خنده ی تلخی بر لب اورد و گفت:دیدی ؟تو هر شرایطی آب و نون از دهنت می افته،اما یاد بچه ها نه.
اینبار مهشید با لحن التماس گونه ای گفت:بیژن بچه ها تو خونه پیش مادرم هستند،مگه نه؟
بیژن سرش را به علامت مثبت تکان داد،اما پیش از اینکه حرفی به زبان بیاورد دکتر و پرستار وارد اتاق شدند.مهشید کلافه از بی پاسخ ماندن سوالش به آرامی جواب سلام دکتر را داد و گفت:دیگه با اجازه تون زحمت رو کم می کنیم.
دکتر با خنده گفت:کجا؟من هنوز برگه مرخصی رو بهتون ندادم.
بعد رو به بیژن کرد و گفت:شما بیرون تشریف داشته باشید تا من آخرین معاینات رو انجام بدم،در صورتی که بیمار مشکل خاصی نداشته باشد،می تونید همین امروز تشریف ببرید.
بیژن بدون هیچ حرفی از اتاق خارج شد.دکتر پس از معاینه اجازه ترخیص او را صادر کرد.اولین سوال برای مهشید زمانی پیش آمد که انها مجبور شدند با آژانس به منزل بروند.بیژن که متوجه آشفتگی مهشید شده بود با خونسرد جلوه دادن خود گفت بعد از برگشتن از شمال مجبور شده ماشین را برای سرویس به تعمیرگاه ببرد،اما مهشید با این پاسخ قانع نشد و با اضطراب مسیر بیمارستان تا منزل رادر سکوت گذراند.زمانی که پیاده شدند و در مقابل منزل خود قرار گرفتند،بیژن بر خلاف مهشید که برای رفتن به داخل خانه بی قراری می کرد،پاهایش هیچگونه کششی برای وارد شدن به منزل سوت و کورشان را نداشت.دیدن جای خالی کودکانشان که تا چند روز پیش گرمابخش محفل آنان بود دیدگانش را تار می کرد.استیصال او در مقابل مهشید را متعجب ساخت.با کلافگی گفت:ای بابا،چرا این دست اون دست می کنی،زودتر در ر وباز کن.مگه نمی بینی حالم چندان مساعد نیست.
بیزن در حالی که کلید را در قفل می انداخت با خود اندیشید که کلید همیشه و در همه جا مشکل گشای کارهاست،اما کلیدی که تا چند لحظه دیگر ان در را از هم می گشود،برای همیشه خوشبختی را در حفره ای عمیق قفل می کرد.با باز شدن در مهشید بی خبر از قدم گذاشتن در فصل خزان زندگیش با گامهایی پر شتاب به سوی حقایق تلخی که تا چند لحظه دیگر با ان دست به گریبان می شد حرکت کرد.چنان برای دیدن فرزندانش بی تاب شده بود که متوجه غبار غم آلود و غریبی نشد که فضای حیاط را در بر گرفته بود.بیژن که در درون جای اشک خون می چکاند با چشمانی ملتهب در استانه در ایستاده بود.ذهنش بی اختیار خاطرات گذشته را تعقیب می کرد.وقتی از عالم خیال درامد که صدای مهشید در فضای داخل ساختمان لرزه بر پیکرش نشاند.بدون معطلی وارد شد.مهشید در حالی که چهره اش شاد و خندان بود به این طرف و ان طرف می رفت و با صدای بلند می گفت:نیما جان،سارا کوچولوی من،کجا هستید؟شیطونها.زودترخودتون رو نشون بدید.

48-51.......

بعد رو به بیژن کرد و با خنده گفت:تو رو خدا می بینی چطور از مادرشون استقبال می کنند.معلوم نیست وروجکها کجا رفتند قایم شدند.بعد بی توجه به چهره گرفته بیژن پاورچین به طبقه بالا رفت و اهسته در اتاق نیما و سارا راباز کرد و با سر و صدا داخل اتاق شد و گفت:گیرتون اوردم،رفتید زیر تخت قایم شدید،آره؟
بعد رو تختی را کنار زد و خم شد تا انها را ببیند.با دیدن فضای خالی به همان شیوه وارد اتاقهای دیگر شد.اما نتیجه ای که برای رسیدن به ان دردهای جسمانی اش را فراموش کرده بود،حاصل نشد.برای فروکش کردن هیجانش به نرده چوبی پله ها تکیه داد و در سکوتی پر از پرسش نگاه رمیده اش را به اطراف دوخت.با دیدن یار دیرینه خود که به طرز عجیبی درون مبل فرو رفته بود و پی در پی پک به سیگار می زد،لبخندی ملیح به چهره اورد.گرمی خون دوباره در رگهایش به جریان افتاد و هم چون تشنه لبی عاشق خودش را به او رساند و از پشت دستانش را دور گرن او حلقه کرد و با عطشی خاص سرش را روی شانه او گذاشت و گفت:بسیار خب،من تسلیمم.اعتراف می کنم که در این مدت نسبت به تو بی توجه وسختگیر بودم و تو حق داری این طور دلخور باشی.منو ببخش اگه دیر متوجه خلوتی که به وجود اوردی شدم.ای کاش به جای این سکوت کردن ها و در لفافه سخن گفتن ها این قدر رعایت حال من رو نمی کردی.هر چند که گاهی اوقات پاسخ دادن به اشاره معشوق نیاز به زمان و مکان مناسب داره تو پس از ماه ها...
بیزن باشنیدن برداشت غلط مهشید از جو حاکم حرف او را قطع کرد و گفت:نه عزیزم،تو اشتباه فهمیدی.من یک انسان هستم نه یک حیوان که موقعیت تو رو به خاطر ناز جسمی و روحی خودم نادیده بگیرم.یک زن زمانی که بچه ای رو به دنیا می اره عاری از گناه می شه.یک فرشته پاک که برای دست زدن به او می بایست قابلیتهای لازم رو به دست اورد.مهشید جان فراموش نکن که من هم نفس بودن با تو رو برای لحظه ای کوتاه به لذت آنی نمی دم.وجودت در کنارم و شنیدن صدای گرم و مهربونت تمام نیازهای منو پاسخ می ده.این خلوتی که داری می بینی بانی اش من نبودم.
دستان مهشید از دور گردن بیژن رها شد.سرش را از روی شانه او برداشت و با تعجب پرسید:یعنی تو مادرو بچه ها رو بیرون نفرستادی؟پس اونها چی شدند،کجا رفتند؟
بیزن از جا برخاست.دستان مهشید را گرفت و با ارامش او را روی مبل نشاند.
سکوتش انقدر نظرمهشید طولانی امد که با بی قراری پرسید:چرا حرف نمی زنی،نکنه بلایی سر بچه ها اومده.تو چه چیزی رو از من پنهان می کنی.
بیژن صورت مهشید را بین دستانش گرفت و در حالی که به اعماق چشمان او می نگریست با شوریدگی گفت:تو تا چه حد به تقدیر و سرنوشت اعتقاد داری؟
مهشید پوزخندی زد و گفت:همون اندازه که به عشقم نسبت به تو و بچه هام اعتقاد دارم.
بیژن بی معطلی گفت:آفرین،پس انکارش نمی کنی واین بدین معناست که زندگی انسان ها در اختیار قضا و قدر ست،همون طور که عشق در گرو عقل و قلبه.پس نتیجه می گیریم بدون عقل و قلب نمی شه عاشق شد،همان طور که بدون قضا و قدر نمی شه زندگی کرد.درسته؟
مهشید اخم هایش را در هم کشید و گفت:بله،همین طوره.حالا منظورت از این حرفها چیه؟اینها چه ربطی به این خلوت لعنتی داره؟
بیژن مکث کوتاهی کرد،سپس با لحنی شمرده گفت:مهشید بدون عشق به بچه ها می شه زندگی کرد حتی در صورتی که وجو نداشته باشند.اگه هم وجود داشتند باید از روزی که صاحبشون شدی اونا رو به چشم یک امانت نگاه کنی که روزی باید پسش بدی.ما انسانها نباید به امانتی که بهمون داده می شه دل ببندیم.بچه تنها میوه باغ زندگی بشره،لحظه ای که در کالبد مادرش شکل می گیره ریشه اش از خودش نیست.این پدرو مادر هستند که سرزمین قلبهاشون رو با عشق و محبت زیر پای فرزندانشون می گسترانند تا شاهد روییدن گلهای امیدشون باشند،گلهایی که ممکنه روزی طوفان سرنوشت پر پرشئن کنه،اما ریشه هاشون هیچ وقت نخواهد پوسید.می دونی چرا؟
مهشید بدون هیچ حرف و واکنشی به گوشه ای خیره شده بود.حرفهای بیژن او را تحت تاثیر قرار داده بود.بیزن در حالی که دستان او را در دست

داشت و در مقابلش بر روی زمین زانو زده بود گفت:اون روز رو به یاد بیار،لحظه ای که درد صدای تو رو به عرش رسوند و بعد اون اتفاق،اون تراژدی تلخ،اون بازی منحوس اتفاق افتاد و همه چیز رو به کام خود کشید و گوهر ده ساله زندگیمون رو ربود.مهشید جان،نیما،گل پسرمون قربانی اون مسافرت شوم شد.دیگه نیما بین ما نیست.او رفت همون جایی که فرشته ها خونه دارند،به سرزمین پاک و مطهر،او به کره ادمیان تعلق نداشت.او اسمانی بود،مسافری بود از تبار عرشیان،پس همون طور که با اومدنش آهنگ شادی سر دادیم با رفتنش نباید بی قراری کنیم.ما امانتی را که نزدیک به ده سال از ان به خوبی مراقبت کردیم رو به صاحب واقعی اش پس دادیم.مهشید جان،می دونم که هضم این حرفها برات دشواره،اما مرگ تنها واقعیت بدون تردید است که تمامی موجودات روزی اون رو تجربه خواهند کرد.مرگ نیما نباید باعث نابودی زندگی ما بشه،من و تو در قبال تارا و سارا مسول هستیم.اون دو تا گناهی نکردند که از این پس در اتش فراق برادرشون بسوزند.به طور حتم روح نیما زمانی شاد خواهد بود که همه چیز به صورت عادی جریان پیدا کنه و مرگش هیچ گونه بازتابی در زندگیمون نداشته باشه.دستان منقبض مهشید و نگاه های یخ زده اش که بر نقطه ای دور دوخته شده بود بیژن را به تفکر وا داشت.بر خلاف تصور بیژن چهره اش انقدر سردو بی تفاوت نشان می داد که گویا هیچ اتفاقی نیفتاده بود.ایا این سکوت رازی درخود داشت؟مهشید چطور می توانست تا ان حد ارام باشد.آیا با فلسفه مرگ اشنا بود؟شاید هم چون آتش زیر خاکستر بود که هر لحظه امکان فوران و طغیان او می رفت.بیژن با دلو.اپسی گفت:مهشید،حرفی بزن،چیزی بگو؟چرا این طور ساکت و مبهوت ماندی؟به چی داری این طور عمیق فکر میک نی؟نکنه فکر کردی دارم با تو شوخی می کنم،آره؟
تو هیچ پاسخی به بیژن نداد،چشمانش به طرز عجیبی خیره شده بود،گویا قصد داشت با نگاه شکافی بر دیوار مقابلش به وجود اورد.بیژن که متوجه چهره مات او شده بود،سیلی محکمی به صورت او زد تا از ان حالت خطرناک بیرون اید،اما او حتی پلک هم نزد.به صورتش آب پاشید.این بار باعث شد او تکانی به جسم بی تحرکش بدهد.بیزن می باید او را وادار به گریستن میک رد وگرنه ممکن بود روح و روان مهشید برای همیشه در هم بشکند.او با لحنی سوزناک گفت:مهشیدم،گریه کن.بغضت رو فرو نده،فریاد بزن،شکوه کن.این حق توست،هیچ کس نمی تونه از فغان تو خرده بگیره.به سر و سینه ات بزن تا عقده ی دلت خالی شه،برای کی لحظه می تونی نبذیل به دیوانه ای بشی که هیچ کاری برای او قبیح نیست،مشت به دیوار بزن،پنجه بر زمین سابیدن می تونه از غم سنگینی که بر قلبت فشار اورده کم کنه.مهشید من،برای اروم بودن وقت زیادی داری،اما در این لحظه سکوت بی وقت اختیار کردی.تو در عالم ناباوری فرو رفتی.گره خوردن با این عالم برای همیشه تو رو از دنیای واقعی بیرون خواهد کرد.گریه کن لعنتی،گریه کن.مگه نشنیدی گفتم که پسرت مرده،تاجی که ده سال به روی سرت گذاشته بودی دیگه نیست.موندیم من وتو و دخترمون سارا که در حالت کما به سر می بره و نوزادی که هنوز در آغوش نگرفتیش؟
با شنیدن کلمه نوزاد،مهشید از جایش حرکت کرد و بی اختیار به طبقه بالا رفت.در اتاق تارا را از هم گشود ومدتی بدون هیچ تکانی به اتاق خیره شد.بیژن با تب و تاب لحظه ای چشم از او بر نمی داشت که ناگهان متوجه هجوم مهشید به داخل اتاق شد.وقتی خودش را به او رساند که دید مانند موجود افسار گسیخته ای به داخل اتاق یورش برده و تمام وسایلی را که در انجا قرارداشت با چنگ ودندان ازبین برد.درست مانند انسانی که به خانه دشمن دیرینه خود شبیخون می زند قصد نابودی همه چیز را کرده بود.بیژن درمانده و ناتوان چشم بر بروز احساسات او دوخته بود و جرات هیچ کاری را نداشت.مهشید یاغی پس از اینکه عقده اش را بر لوازمی خالی کرد که برای کودک نورسیده تهیه کرده بودند با حال و روزی پریشان ازاتاق خارج شد.سپس برای رسیدن به ارامش به اتاق نیما و سارا رفت و در را از داخل قفل کرد.بیزن خواست داخل اتاق شود که او با صدایی تحکم امیز گفت:برو،از اینجا برو،نمی خوام ببینمت.
بیژن با لحن عطوفت امیزی گفت:عزیز دلم،تنهایی برات خوب نیست.درو باز کن بذار بیام داخل،تو احتیاج به یک همدرد داری.
صدای قاه قاه جنون امیز مهشید در فضا پیچید.او با لحنی دور از ذهن به بیژن

صفحه 52 و 53

گفت :
- من به همدردی مثل تو احتیاج ندارم. حالا برو گورت را گم کن. برو پیش بچه ات. همون که قاتل پسر نازنینم بود. همون که به زودی سارای گلم رو ازم خواهد گرفت.
بیژن که از شنیدن این حرف ها رعشه وجودش را در بر گرفته بود گفت :
- بس کن مهشید گناه اون طفل مهصوم چیه؟ چرا این حادثه رو به اون ربط میدی؟
مهشید با تلخی گفت :
- غلط کرد بی موقع به دنیا اومد. تا این مصیبت به سرم بیاد. او یک موجود شومه. یک بدقدم که اگه روزی او رو از نزدیک ببینم با همین دست هام خفه اش می کنم.
بیژن با ناچاری گفت :
- مهشید جان ، خانم من ، عزیز دلم این حرفها برازنده ی تو نیست،این طرز فکر خرافاته ، یاوه است. می دونی با این حرفهات زندگی مون رو تیره تر از اینی که هست می کنی.
تارا همون موجودیست که تا لحظه ای که در شکم داشتی با هر تکانش هزار بار قربون صدقه اش می رفتی. فراموش کردی که برای دیدنش چقدر بی تاب بودی،تازه او چقدر برای نیما و سارا عزیز بود،به طور حتم داری با این حرف ها روح نیما رو آزار میدی. تو با شقاوت اتاقی رو که اونها با دوق و شوق برای او چیده بودند از بین بردی. آخه رو چه اصلی...رو چه حسابی ..هان؟
صدای زمزمه جانسوز مهشید فضای اتاق را پر کرد. او بی توجه به حرف های بیژن یادگاری های کودکش را سجده می کرد. سرش را روی تخت خالی نیما گذاشت و در حالی که دستانش در جستجوی او بود با خود گفت :
- نیما...پسر شیرین زبونم بیدار شو،تا کی می خوای بخوابی،پاشو برو بیرون رو ببین،داره برف میاد ، همه جا سفید سفید شده،تکون بخور تنبل خان.اگه پانشی باهات قهر می کنم.
او از جایش برخاست و به سمت در رفت و منتظر ماند که نیما با شنیدن این حرف فوری از جایش برخیزد و خود را به گردن او بیاویزد،وقتی از انتظار چیزی دستگیرش نشد به سمت تخت سارا رفت و سرش را روی بالش او گذاشت و باز هم در حالی که دستانش موهای نرم دخترش را جستجو می کرد با لحن بچه گانه ای گفت :
- دیدی داداشی منو تحویل نگرفت. همیشه تا بهش می گفتم باهات قهرم یک لحظه هم طاقت نمی آورد و خودش رو می انداخت تو بغلم اما حالا خواب براش از هر چیزی شیرین تر شده تو چی؟
تو که نمی خوای بخوابی...
لااقل تو بیدار باش.من از تنهایی می ترسم. اینجا خیلی سرد شده،چرا زمستون تموم نمیشه،همه جا رو مه گرفته،دستهات رو بده به دستم ، به گرمای وجودت احتیاج دارم دخترم.
شاید نیما سردشه باید پتو رو بکشم روش.
دوباره به حالتی نزار به سمت تخت نیما رفت.
پتوی او را برداشت با دیدن جای خالی او برگشت و به سمت در حمله ور شد و آن را از هم گشود و با دیدن بیژن که صورتش غرق در اشک بود او را به کناری زد و سراسیمه از پله ها پایین رفت و بدون هیچ پوششی خودش را به حیاط رساند. از این سو به آن سوی حیاط می دوید و نیما را صدا می زد.بیژن سعی داشت او را به داخل ساختمان برگرداند اما مهشید یقه او را چسبید و در حالی که چانه اش می لرزید با صدایی که با خشم در آمیخته بود گفت :
- نیما از سرما یخ می زنه چرا او رو به خونه برنمی گردونی،او به خاطر سیلی که بهش زدم از دست من رنجیده چرا گذاشتی قهر کنه ، پس تو اینجا چه کاره بودی اگه نیما رو همین حالا برنگردونی خونه برای همیشه خودت هم باید از اینجا بری.
بیژن دندان هایش را بر هم فشرد و به تندی گفت :
- نیما مرده ، میفهمی مرده،چرا نمی خوای واقعیت رو قبول کنی،این رفتارها حاصلی برای تو نداره. پس صبور باش و یاد خدارو آرام بخش دلت کن. مصلحتی در این کار بوده که ما از اون غافل هستیم.
مهشید با نوایی دردآلود فریاد سر داد و گفت :
- چطور دلت می آد بگی نیما مرده ، اون زنده است برمی گرده. اون قدر اینجا می مونم و چشم به در می دوزم تا برگرده میدونم که تا شب نشده سر و کله اش پیدا می شه ، آخه او از تاریکی می ترسه ، مگه به این زودی فراموش کردی فقط خدا کنه پوشش تو این سرما خوب باشه وگرنه سینه پهلو می کنه.
بیژن با نگرانی گفت :
- حودت چی؟ هیچ به حال و روز خودت فکر کردی؟ تو یک زن زائو هستی ، تازه زایمان کردی این سرما تندرستی ات رو به مخاطره می اندازه برگرد برو داخل ساختمون اینجا موندن فایده ای نداره...
هنوز حرف بیژن تمام نشده بود که ناگهان مهشید بر روی دستان او ضعف کرد و

از ص 54-تا57

از هوش رفت بیژن با زحمت بسیار او را به داخل خانه برد و بدون معطلی آرام بخش به او خورانید در آن لحظه که آن شرایط سخت را می گذراند متوجه تنهایی و بی کسی اش شد در طول سال های زندگی مشترک اغلب فامیل ونزدیکان قطع رابطه کرده بودند و در پیله تنهایی فرو رفته بودند چقدر در آن لحظه های دشوار محتاج کمک و همدردی دیگران بودند در آن زمان هیچ دوستی حتی برای عرض تسلیت هم در خانه شان را به صدا در نیاورد تنها کارگران کارخانه بودند که از مرگ فرزند کارفرمایشان بهره جسته بودند و به مدت سه روز دست از کار برداشته بودند بیژن از روی ناچاری با یکی از همکاران نزدیکش تماس گرفت و از او خواست تا با همسرش به منزل آنها بیاید آقای رستمی و همسرش جزو معدود آدم هایی بودند که با آنها رفت و آمد داشتند با ورود آنها بیژن مانند انسان بی پناهی که در صحرایی بی آب و علف تنها و بی کس مانده باشد آقای رستمی را تنگ آغوش خود گرفت و شروع به گریستن کرد .
خانم رستمی که زن جا افتاده ای بود در حالی که به آرامی می گریست بالای سر مهشید رفت و مفاتیحش را از کیفش در آورد و شروع به خواند ن دعای صبر کردآقای رستمی که سمت مشاور و یا به نوعی معاونت کارخانه را داشت با سخنان پخته اش سعی در دلجویی و آرام کردن بیژن داشت . در حالی که از پشت عینک ذره بینی اش به صورت غمگین بیژن خیره شده بود گفت: از شما بعیده که بخوایید خودتون رو این طور ببازید.
بیژن با لحن گرفته ای گفت: دوست عزیزم من بخاطر از دست دادن کودک بی گناهم نیست که گریه می کنم می دونم این خواست خدا بوده گریه من به خاطر حال و روز درد آور مهشیده اون بدجوری ضربه خورده نمی خواد مرگ نیما رو باور کنه از این می ترسم که اگه همین طور پیش بره کارش به جنون برسه باورنون نمیشه او یک نوزاد چند روزه رو مسبب این اتفاق می دونه و حاضر نیست اون رو ببینه این رفتار از زنی مثل مهشید بعیده که قلبش آکنده به عشق مادری بود و غیر قابل باوره.
خانم رستمی مفاتیح را بست و گفت: اون یک مادره ! هر واکنشی از اون سر بزنه یه امر عادیه اما مرور زمان واقعیت رو به اون می قبولونه باید شمااها در این مسیر یاری دهنده اش باشین و با اومدارا کنید راستی بیژنم خان از دخترتون چه خبر ؟ او در چه موقعیتی است؟ امیدی به بهبودیش است!
بیؤن چنگی به موهایش زد و گفت: متاسفانه در حالت کماست اما دکتر ها امیدوارند که به زودی به هوش بیاد عمل هایی که روی مغزش صورت گرفته است موفقیت آمیز بوده است.
خانم رستمی گفت: خدارو شکر وجود او می تونه تا حدودی آرامش رو برای شما به ارمغان بیاره .
آقای رستمی در ادامه حرف همسرش پرسید: این برای من سؤال شده که ریزش چطوری اتومبیل رو به داخل دره کشانده که بیشترین آسیب رو به عقب ماشین وارد شده!
بیژن گفت: نیما و سارا صندلی عقب نشسته بودند من و مهشید هم جلو بودیم سقوط خاک و سنگ قسمت عقب اتومبیل رو در برگرفت و ماشین سر خورد و به سمت دره رفت دره چندان عمیق نبود اما همان تکان شدید باعث شد که در سمت نیما باز بشه و او به بیرون پرتاب بشه و به سر سارا هم ضربه وارد بشه.
منم زمانی بهوش اومدم که روی تخت بیمارستان بودم.
خانم رستمی پرسید: چطوری نجات پیدا کردین؟
بیزن گفت: توسط زن و مردی که با اتومبیل پشت ما حرکت می کردند گویا وقتی این صحنه رو مشاهده می کنند فوری به کمک ما می آن اما افسوس که برای رساندن ما به بیمارستان عجله به خرج می دن و برای یافتن نیما چندان کوششی نمی کنند زمانی که پلیس وارد صحنه می شه و به جستجوی نیما می شتابد که هیچ آثاری از او باقی نمانده به جز لباس های پاره و دریده ای که به خون آغشته بود فقط همین!
خانم رستمی با لحن امیدوارانه ای گفت: یعنی ممکنه نیما زنده باشه ؟ شاید توسط شخصی نجات پیدا کرده باشه من می گم بهتره از جستجو دست نکشید اگه توسط حیونات درنده کشته شده باشه باید آثاری مثل استخوان و مو تو اون دره باشه.
بیژن با شیدن این حرف از جا پرید و در حالی که چشمانش بی اختیار یبه این سو و آن سو می چرخید گفت: اون زن و مرد از همه چی آگاه هستند باید اونها رو پیدا کنیم.
آقای رستمی با تعجب گفت: کدوم زن و مرد ؟
بیژن با عجله گفت: همون کسانی که ما رو نجات دادند به گفته ی یکی از پرستارها رفتار مرموزی داشتند به طور حتم اونا می دونند چه بلایی سر نیما اومده شایدم اونو ربودند و گرنه چرا باید آدرس اشتباهی به بیمارستان بدهند .
خانم رستمی پرسید: از کجا می دونید که نشونی اشتباه دادند .
بیژن گفت: آخه طبق گفته کارکنان بیمارستان به محض اینکه ما رو به بیمارستان می رسونند پس از سؤال و جواب مختصری که ازشونن به عمل میاد بیمارستان رو ترک می کنند
وقتی گروه تجسس به محل مراجعه می کنند و نتیجه ای حاصل نمیشه تصمیم می گیرند که اون زن و مرد را برای دادن اطلاعات بیشتر احضار کنند وقتی به نشانی آنها مراجعه می کنند متوجه میشن که قلابی بوده خب با این وصف به نظر شما این زن و مرد مظنون به نظر نمیان؟
آقای رستمی دستی به ریش های جو گندمی اش کشید و با تأمل گفت : شاید اما چه دلیلی داره که اونها بخوان یه پسر ده ساله رو که می تونه براشون دردسر سلز باشه رو بدزدند این کار زیاد با عقل جور در نمی آد.
خانم رستمی گفت: پس چه دلیلی داشته که نشونی اشتباه بدن؟
آقای رستمی گفت: خب خیلی ها دوست ندارند خودشون رو گرفتار قانون کنند چون می دونستند که یکی از افراد این گروه کشته شده نخواستند پاشون به این قضیه کشیده بشه.
بیژن از جایش برخاست و با لحنی مشکوک گفت: خانم رستمی شما حرفی زدید که منو به زنده بودن نیما امیدوار کرد تا شب نشده بایدخودمو رو به چالوس برسونم اما پیش از رفتنم سری به بیمارستان می زنم تا از اوضتع و احوال دخترم مطلع بشم از اونجا بدون معطلی به سمت چالوس حرکت می کنم این موضوع بایدروشن بشه .
از شما خواهش می کنم که دعا کنید نیما زنده باشه اگه این طور باشه زندگی امو به شما مدیونم خواهش دیگه که از شما دارم اینه که پیش مهشید بمونید و مراقبش باشید امیدوارم بتونم روزی محبت های شما رو جبران کنم.
خانم رستمی با لحنی آرام و شمرده گفت: شما به گردن ما حق دارید خوشحالم که بتونم گوشه ای از محبت های چندین و چند ساله شما رو جبران کنم.
آقای رستمی از جایش پاشد و گفت : با هم می رویم اینطوری خیلی بهتره!
و رو به همسرش کرد و گفت: از نظر تو اشکالی نداره ؟ می تونم با آقا بیزن بروم ؟
خانم رستمی گفت: ما زن ها بهتر حرف همدیگه رو می فهمیم با خاطر جمع برید امیدوارم که با حرف های خوشایند برگردید بیژن با عجله گفت: ان شاءالله شما هم اینجا روخونه ی خودتون بدونید همه چیز در اختیار شماست درباره ی مهشید سفارش نمی کنم چون می دونم بهتر از من می تونید آرومش کنید.
بیژن به اتاقش رفت و بعد در حالی که کیف در دست داشت چند بسته اسکناس مقابل خانم رستمی گذاشت و گفت: ا ین پول ها
پیش تون بمونه امکان داره سفر ما دو سه روزی طول بکشه .
خانم رستمی از گرفتن پول ها امتناع کرد اما وقتی اصراربیژن را دید کوتاه آمد.
بیژن سوار بر پژو سفید رنگ آقای رستمی با امیدی تازه خانه را ترک کرد ابتدا به بیمارستانی رفت که سارا در آنجا بستری بود دیدن دخترش زیر آن دستگاه های پیچیده چنان قلبش را بدرد آورد که بی مهابا شروع به گریستن کرد او همچون ماهی کوچکی داخل اتاقک پلاستیکی که شبیه آکواریوم بود حبس شده بود دلش برای در آغوش کشیدن او ضعف می رفت اما دکتر اجازه نمی داد حتی لحظه ای او را لمس کند آن زمان بود که بیژن احساس کرد او و مهشید بدبخت ترین زن و مرد روی کره ی خاکی هستند و سرنوشت نامعلوم نیما دست و پا زدن سارا بین

از صفحه ی 58 تا 59

مرگ و زندگی و نادیده گرفتن طفلی نو رسیده که پدر و مادرش جرات رویارویی با او را پیدا نکرده بودند . همگی نشانگر یک زندگی فرو پاشیده و ویران شده بود . بیژن با خود اندیشید چگونه یک بار دیگر خواهد تنوانست در زندگیش نظم گذشته را به وجود آورد و همه چیز را مانند روز اولش کند . آهی سوزناک از نهادش برخاست و در حالی که با چشمان خیس بر پیکر نیمه جان دخترش می نگریست به خودش گفت ای کاش تمام این صحنه ها خواب و کابوس بود . ای کاش میتوانستم بختکی رو ه بر سینه ام فشار می آورد کنار بزنم . ای کاش میشد گذشته رو تکرار کرد و به اون روز های طلایی بگشت . ای کاش زندگی ما انسانها در چرخش روزها نابود نمی شد .

بیژن در افکارش غرق بود که دستی ب شانه اش خورد و او را از عالم حسرت و تاسف در آورد دکتر در حالی که او را به بیرون ازاتاق راهنمایی میکرد گفت : ما برای زنده موندن او تمام سعی خودمون رو بکار گرفته ایم . اما فراموش نکنید ما فقط وسیله هستیم تصمیم گیرنده کس دیگری است . پس فقط از او بخواهید که لطفش را شامل حال شما بکنه .

بیژن سرش رو به طف آسمان گرفت و گفت : امیدم اول به خداست و بعد به شما دکترا تنها کاری که از دست خودم بر می آد اینه که میتونم هر چه قدر که بخواید خرج کنم تا او بهبودیش رو حاصل کنه . حتی اگه بدونم فرصت زنده موندنش در کشور های اروپایی و امریکایی بیشتره فوری او را به خارج می برم . نظر شما چیه دکتر جان ؟

به عقیده ی من بردن او به خارج کار بیهوده ایست . چون ما همون کارهایی انجام میدهیم که در کشور های دیگه انجام میدهند . در ضمن بیمار الان در موقعیتی نیست که بشه او را جابه جا کرد . کوچکترین حرکت اضافی ممکنه باعث مرگ او بشه . گفتم که بهتون اگه قرار باشه او زنده بمونه در همین جا با همین امکانات موجود دوباره به زندگی سلام خواهد داد .

در حالی که حرف حای دکتر بیژن را مجاب کرده بود از بیمارستان خارج شد آقای رستمی داخل اتومبیل مقابل درب بیمارستان انتظارش را میکشید . لحظه ای بعد آن دو به سمت جاده چالوس حرکت کدند . سه ساعت بعد به نقطه ای رسیدند که آن فاجعه هولناک در آنجا صورت گرفته بود بیژن بی توجه به سفارشهای آقای رستمی خودش را به سختی به ته دره رساند که پوشیده از برف انبوهی بود با دقت منطقه را از نظر گزراند . میدانست که به تنهایی برای یافتن سرنخ کاری از پیش نخواهد برد به خصوص که در طول آن یک هفته بر انبوه برفها افزوده شده بود او بر خلاف سوز و سرمایی که بر آن منطقه حاکم بود . احساس عطش میکرد آن سرزمین برفی به نظرش پایگاهی جهنمی می آمد که زندگی اش ا به تلی خاکستر بدل ساخته بود . محلی که اگر نشانی از نیما نمی یافت آنجا را گورستان امیدش تلقی میکرد چندین دقیقه را به امید معجزه ای در آن دره ی مخوف سپری کرد تا زانو در برف فرو رفته بود عاقبت به اصرار آقای رستمی از دره خارج شد .

ساعتی بعد آنها توانستند با اصرار زیاد پزشک قانونی را ملاقات کنند . دکتر نگاهی به ساعتش انداخت و با خستگی گفت : جناب شهرآرا الان ساعت نه شبه کاری از دست من ساخته نیست

بیژن با اصرار گفت : من فقط میخوام دستور تجسس دوباره بدید

دکتر گفت : این کا مربوط به دایره ی جنایی است شما این تقاضا را میبایست از پلیس بکنید .

آقای رستمی گفت : دکتر جان موقعیت این آقا و در نظر بگیرین . به طور حتم تا پلیس بخواد به خواسته ما جامه عمل بپوشاند چند روزی طول میکشه و اگر هم اثری به جا مونده باشه از بین میره .

دکتر با تامل گفت : آخه شما میخواید پرونده ای رو که بسته شده به جریان بندازید نمیدونم چرا نظر کارشناسان رو نفی میکنید شواهد موجود نشانگر مرگ بچه شماست .

بیژن آن چند روز فشار عصبی زیادی رو متحمل شده بود با پرخاش گفت : این نشانه ها دلیل قطعی مرگ او نیست . از کجا معلوم صحنه ساختگی نبوده اگه بچه ی من توسط حیوانات وحشی دریده شده پس چرا وچکترین اثری از استخوان و مو در اون محل کشف نشده یک تیکه لباس آغشته به خون

ص 60 - 63

نمی تونه فرضیه شمارو اثبات کنه. این پرونده به هر شکلی که شده باید به جریان بیفته. مطئنم دستهای پلیدی در این میان نقش داشته اند که ما از اون بی خبریم.»
دکتر با شماتت گفت: « براتون متاسفم ، شما دچار وهم و خیالات شدید. آخه مگه کسی کف دستش رو بو کرده بود که این اتفاق می خواد برای شما بیفته تا طبق یک نقشه از قبل تنظیم شده در کمین شما باشه. آقای محترم بهتره که این قضیه رو بیشتر از این دنبال نکنید ، چون بی نتیجه است. در ضمن ما که در این منطقه خدمت می کنیم به مراتب شاهد اینگونه حوادث بودیم ، که منجر به کشته شدن عده ای شده و یا عده ای مفقود شدند و هیچ اثری ازشون به جا نمونده. حتی داشتیم مواردی که در قسمتهای همیشه برفی و یخبندان اجسادی کشف شده کهمربوط به سالها قبل بوده که طعمه بهمن یا ریزش کوه شدند. از شما یک سوال دارم. آیا شما به فرد یا اشخاص خاصی ظنین هستید که این افکار به ذهنتون اومده؟ »
بیزن با تردید گفت: « من در طول زندگیم هیچ دشمنی نداشتم و به هیچ کس هم بدی نکردم که بخوام به کسی شک کنم ، اما اون روز یادمه که اتومبیل شورلت سفید رنگی پشت سر ما در حرکت بود که بدون شک متعلق به همان زن و مردی بود که ما ره به بیمارستان منتقل کردند. بعد از اون سانحه من چیزی رو به یاد نمی آرم ، اما طبق گفته پرستارها و کارکنان بیمارستان رفتار آ« زن و مرد شک برانگیز بوده ، به خصوص که بعد معلوم شد اونها نشونی اشتباه به بیمارستان دادند. »
دکتر دوباره نگاهی به ساعت انداخت و گفت : « بسیار خب ، پس شما تنها شکی که دارید نسبت به اون زن و مرد است ، بله؟ »
« تا حدودی. شاید هم بی تقصیر باشند ، اما یافتن او نها ضرری نداره. »
دکتر از جا برخاست و گفت : « خوشبختانه نام و فامیل اونها در دفتر ثبت شده. از این طریق می شه او نها رو یافت. اگه نتونستیم از این طریق به نتیجه برسیم توسط روزنامه آگهی می دهیم و ازشون می خوایم در اسرع وقت به ما مراجعه کنند. خب راضی شدید.»
آقای رستمی با تاملا گفت: « از کجا معلوم که نام و فامیل اشتباهی به شما ندادند؟ »
دکتر با اطمینان گفت: « از اونجا که موقع ورود به بیمارستان می بایست کارت شناسایی شون رو تحویل نگهبانی می دادند.»
در یک لحظه برق امید در چشمان بیزن درخشید ، اما خیلی زود مایوس شد و گفت: « اما فکرش رو کردید که چطوری می شه اونها رو پیدا کرد؟»
دکتر گفت» « در یک گوشه این آب و خاک زندگی می کنند دیگه. البته ما این کار رو به پلیس واگذار می کنیم. جای هیچ نگرانی نیست ، همه چیز رو به ما واگذار کنید. فردا می تونید به تهران برگردید. فکر می کنم اونجا خانواده تون بیشتر به وجودتون احتیاج داشته باشند. به محض اینکه خبری شد شما رو در جریان می ذاریم. »
بیزن با شنیدن این حرف دکتر تشکر کرد و گفت : « اکیدوارم از این حرف بنده سوءتفاهمی پیش نیاد. اگه اجازه بدید فردا خودم هم در صحنه حضور داشته باشم. راستش نمی خوام بی نتیجه چالوس رو ترک کنم. یافتن نیما می تونه زندگی دوباره به ما بده. »
دکتر با تاسف گفت : « حتی یافتن جسدش؟ »
بیزن با ناراحتی گفت: « امیدوارم بتونیم زنده او رو پیدا کنیم. چنانچه مخالف این شد جسدش می تونه تا حدودی به ما آرامش بده. یعنی یک کتر خاک سرد حق طفل ما نمی شه؟»
دکتر دستش را روی شانه بیزن گذاشت و گفت: « من قصد ناامید کردن شما رو ندارم. معلوم است خودتون رو برای روبه رو شدن با هر صحنه ای آماده کردید. زنده بودن او می تونه در این پریشانی معجزه ای برای روشنی دلها باشه.آرزوی ما هم اینه که بتونیم قدم خیری در این راه برداریم. خب جناب شهرآرا اگه اجازه بدید دیدار بعدیمون رو به فردا موکول کنیم.»
بیزن و آقای رستمی از جا برخاستند و پس از عذرخواهی و تشکر آنجا را ترک کردند. چهره آقای رستمی خسته نشان می داد ، با این وجود پشت رل نشست و گفت: « حالا کجا بریم؟ »
بیزن نگاهی به ساعتش انداخت و گفت: « فکر می کنم هتل بریم بهتر باشه. راستش نمی خوام با رفتن به خونه مادر همسرم، موجب اندوه و نگرانی اش را فراهم کنم. همین طوری بنده خدا از دیابت رنج می بره ، به خصوص که پس از این ماجرا به طور کلی داغون شده ، البته چنانچه خبر خوشی بدست آوردیم یه سری بهش می زنیم.»
آقای رستمی بدون هیچ حرفی اتومبیل را به سمت یکی از بهترین هتلهای شهر هدایت کرد. بیزن به محض رسیدن با منزلش تماس گرفت تا جویای حال مهشید شود. خانم رستمی گوشی را فوری برداشت. « الو ، بفرمایید>»
« سلام خانم رستمی ، بیزن هستیم.»
« حال شما چطوره. به سلامتی رسیدید؟ »
« بله ، الان در هتل هستیم. شما حالتون چطوره ، مهشید در چه حالی است؟ »
« نگران نباشید ، خوابه. فکر می کنم اثر قرصها باعث شده که در حالت گیجی باشه. بعد از رفتن شما از خواب بدار شد ، اما هیچ حرف و واکنشی از خودش نشون نداد. کمی سوپ بهش دادم و دوباره خوابید. انگار نه انگار که اتفاقی افتاده ، خیالتون آسوده باشه.»
بیزن نفس راحتی کشید و گفت: « خدا رو شکر. خب از بیمارستان کسی با منزل تماس نگرفته؟»
« نه، هیچ کس. خب شما چه کار کردید؟»
« موفق شدیم پزشک قانونی رو راضی کینم که با همکاری کنه و نظر پلیس رو به این جریان جلب کنه. فردا صبح اگه خدا بخواد جستجومون رو شروع می کنیم. ما به دعای خیر شما محتاج هستیم ، خواهش می کنم ما رو بی نصیب نذارید.»
خانم رستمی در حالی که تسبیح در دستش بود آن را مقابلش گرفت و با طمانینه گفت : « خداوند عاقبت تمامی بندگانش رو ختم به خیر کنه ، امیدتون به خدا باشه. همه چیز درست می شه.»
« انشاءالله. خب گوشی رو می دم به آقای رسستمی ، با بنده امری نیست؟»
« قربون شما ، عرضی نیست>»
بیزن گوشی را داد به اقای رستمی و برای اینکه آن دو راحت تر با هم حرف بزنند به بهانه سیگار کشیدن به تراس رفت. سوز و سرمای شدیدی در شهر سفره گسترانده بود. در نظر بیزن زمستان آن سال صورت کریه خود را در زیر پوسته خشنی مخفی نگه داشته بود تا هر لحظه قربانیان دیگری را در چنگال یخ زده و بی رحم خود اسیر سازد. در حالی که پک عمیقی به سیگار می زد با خود گفت: یعنی ممکنه نیما توسط شخصی از مهلکه دور شده باشه و الان در جای امنی قرار داشته باشه... اگه اینطور باشه دیر یا زود به خونه اش برمی گرده. اون روز زندگی من و مهشید دوباره شکل می گیره و با وجود نیما ، سارا و تارا دیگه چی از دنیا می خوایم. بیزن یک لحظه غرق در افکار شیرینی شد. بازگشت یک یک بچه هایش به خانه ، زیباترین تصویری بود که ذهنش می توانست آن را خلق کند. بعد از چندین روز ناخودآگاه لبخندی بر گوشه لبش نشست و او را برای فردایی بهتر امیدوار کرد.

از 64 تا 67

فصل 5

گروه تجسس، پلیس و نیروهای امداد گروههایی بودند که در محل حادثه حضور داشتند و فعالیت خود را در آن دره مخوف از سر گرفته بودند. بیژن از فعال ترین جستجوگران بود. او بیلی در درست داشت و با قدرتی مضاعف خاک و سنگها را زیر و رو می کرد. با هر توده ای که کنار می زد، قلبش از جا کنده می شد. وحشت رو به رو شدن با جسد یخزده بچه اش وجودش را می لرزاند. اصرار او برای جستجوی دوباره فقط به این خاطر بود که مطمئن شود پسرش زنده است. یک امید برای سالها انتظار و یک انتظار واهی برای سالها زندگی در پشت دیوارهای تردید. آیا روزی برخواهد گشت؟! بازگشت او چندین قرن به درازا خواهد کشید؟ آیا لحظه وصال را می توان با عمر از دست رفته بیژن و مهشید محک زد. و در نهایت آیا او زنده است؟ هجوم این سؤالات زمانی ذهن بیژن را پر کرد که نیروی تجسس پس از ساعتها تلاش بی وقفه دست از جستجو کشیدند و وسایل خود را جمع کردند. حتی چندین سگ دست آموز که برای یافتن جسد تربیت شده بودند نیز از صحنه عقب نشینی کردند. در آن میان تنها بیژن بود که خستگی ناپذیر تا عمیق ترین قسمت دره رفته بود و همه جا را زیر و رو می کرد. آقای رستمی نزد بیژن رفت که در آن سرمای کشنده عرق از صورتش تراوش می کرد. گفت: "بی فایده است دوست من. بهتره به همین جای کار رضایت بدی."
بیژن که به نفس نفس افتاده بود گفت: "تا شب فرصت هست، چرا این قدر زود از کار دست کشیدند؟"
آقای رستمی با تأسف سر تکان داد و گفت: "چیزی به غروب نمانده، موندن در این دره خطرات زیادی در بر داره، به خصوص که هوا داره دوباره خراب می شه. اگه اینجا اسیر کولاک بشیم زنده موندنمون با خداست."
بیژن با قاطعیت گفت: "شما با بقیه برید، من تا هوا تاریک نشده به جستجو ادامه می دم."
آقای رستمی با کلافگی گفت: "این کار آب در هاون کوبیدنه، هنوز یک بیل رو برنداشتی که می بینی گل و لای مجال برداشتن بیل دوم رو نمی ده. بهتره قبول کنی جسد نیما اینجا نیست و گرنه با وجود این همه کاوش و جستجو نتیجه ای حاصل می شد. این بار از سگهای دست آموز کمک گرفته شد. طبق گفته پلیس این سگها از فاصله چند متری می تونند بو رو تشخیص بدند. پس دیگه گشتن بیشتر چه فایده ای داره، باید یک فکر اساسی دیگه کرد."
بیژن لحظه ای فکر کرد و سپس با حالت تردید بیل را روی برفها رها کرد و گفت: "چه فکری جز اینکه نیما زنده است و باید هر طور شده پیداش کرد؟"
آقای رستمی با تأثر سر تکان داد و گفت: "ببین دوست عزیز، نمی خوام از زنده بودنش ناامیدت کنم، اما باید خیلی از حقایق رو پذیرفت. اول اینکه نیما یک پسر بچه ده ساله بود که چنانچه توسط شخصی نجات پیدا می کرد تا الان به پلیس اطلاع داده می شد. او در سنی است که کسی نمی تونه او را وادار به سکوت کنه. در ضمن به گفته پلیس ممکنه جسد او در رودخانه ای که در این نزدیکی قرار داره، متلاشی شده باشه. گویا از این اتفاقات اینجا زیاد رخ داده و به همین خاطر لقب وحشی رو بهش دادند. خواهش می کنم بیا برگردیم، تو تهران کارهای زیادی داری که بهش رسیدگی کنی. این کاوشها بی ثمر است، قبول کن."
بیژن با درماندگی گفت: "جواب مهشید رو چی بدم. اگر سراغ جنازه بچه اش رو گرفت چی باید بهش بگم؟"
آقای رستمی بی درنگ گفت: "واقعیت رو بگو دوست عزیز، چاره ای جز این نداری."
بیژن که عاصی به نظر می رسید گفت: "واقعیت؟! کدوم واقعیت؟ اینکه نیما یا زنده است یا مرده. می دونی تصور زنده بودن نیما امکان داره تبدیل به یک انتظار کشنده بشه. اینکه آدم ثانیه ثانیه زندگیش با انتظار سپری بشه عاقبت یا جنون یا مرگ دست به گریبان خواهد شد. اون هم کی ... مهشید! کسی که همیشه در صبر و انتظار کم می آره. من باید به هر شکلی که شده زنده یا مرده بودن او رو ثابت کنم."
با صدای بازپرس که آن دو را به سمت خود فرا می خواند، بیژن نگاهی به آقای رستمی انداخت و گفت: "مثل اینکه خبری شده، نکنه جسد نیما رو پیدا کردند."
آقای رستمی گفت: "چیه؟ چرا این قدر هول شدی؟ اگه این طور باشه خوشحالی یا ناراحت؟"
بیژن که انتظار چنین برسشی را نداشت با دلخوری گفت: "فکر می کردم منظورم رو تونستم به شما تفهیم کنم. کدوم پدر و مادری است که با دیدن جسم خفته بچه اش خرسند بشه؟ من از اطمینان صحبت کردم. چنانچه پی به مرگ نابهنگام او ببریم حکم این رو داره که در یک لحظه جرقه ای باعث به آتش کشیده شدن خرمنی می شه و بعد در چشم برهم زدنی از خود تلی خاکستر به جا می ذاره. اما چنانچه در زنده بودن او شکی وجود داشته باشه این خرمن برای به خاکستر نشستن سالها وقت می بره. در حقیقت می شه گفت نوعی مرگ تدریجی به دنبال داره. تنها در یک صورت ممکنه این حالت به وجود نیاید و اون اینکه نیما زنده باشه و در آینده ای نزدیک به جمع خانواده اش بپیونده باز هم با تمام این تفاصیل اگه بدونیم او زنده است حاضریم تا پایان عمر چشم به راهش بمونیم."
صدای دوباره بازپرس آن دو را به سمت خود کشاند. بیژن با حالتی مضطرب نزد او رفت و گفت: "خبری شده؟"
بازپرس با تأمل گفت: "بله، همین الان یکی از مأموران ما اطلاع داد اون زن و مردی که به دنبالشان هستیم شب گذشته ازا یران خارج شدند."
بیژن برآشفت و گفت: "چی؟ خارج شدند؟ کجا؟ با کی؟ نیما با اونها بوده؟!"
بازپرس اخمهایش را درهم کشید و گفت: "آقای عزیز طوری برخورد می کنید که انگار با عده ای آدم ربا طرف هستیم، اون زن و مرد مقیم کانادا بودند و خوشان به تنهایی از ایران خارج شدند. هیچ گونه شک و شبه ای دال بر اینکه اونها نقشی در این میان داشتند، وجود ندارد."
مأموری که حامل این خبر بود با صدای آهست در گوش مافوق خود زمزمه ای کرد که باعث نگاههای شماتت بار بازپرس به او شد. بیژن پرسید: "اتفاقی افتاده؟خواهش می کنم اگه موضوعی هست به من هم بگید."
بازپرس دوباره نگاه سرزنش آمیزی به مأمور انداخت و گفت: "آخه حال اون زن به هم خورده چه ربطی می تونه به این قضیه داشته باشه؟ هان؟"
مأمور که از خشم بازپرس رنگش پریده بود با صدای آرامی گفت: "حق با شماست. اما طبق وظیفه لازم دونستم به اطلاع برسونم که اون زن لحظه عبور از قسمت بازرسی دچار نوعی روان پریشی بوده که همین حالت او تا حدودی کار بازرسی رو به تأخیر می اندازه."
بازپرس بی توجه به سخنان او پرونده ای را که در دست داشت بست و باصدای بلند به تمام کسانی که به حالت بلاتکلیف آنجا ایستاده بودند گفت: "همگی بر می گردیم، زودتر اینجا رو تخلیه کنید." و بعد رو به بیژن کرد و گفت: "می بینید که همه ما تلاش خودمون رو کردیم و به نتیجه ای نرسیدیم. متأسفانه جسد پسر شما مفقود شده، بهتره این واقعیت را بپذیرید."
بیژن با لحنی مأیوس گفت: "جناب بازپرس با توجه به تجربیاتی که دارید آیا جای هیچ گونه ظنی نسبت به آن زن و مرد نیست؟"
بازپرس قاطعانه گفت: "خیر، چطور چنین چیزی ممکنه، اونها به تنهایی از ایران خارج شدند، چنانچه فرزند شما همراهشان بودن ما مطلع می شدیم،

68 – 71


به خصوص که او در سنی نبوده که بشه به راحتی از ایران خارجش کرد، به طور حتم پسر شما از لحاظ فهم و شعور به حدی رسیده بود که گول نخوره. از ربودن او چه چیزی دستگیر اون زن و مرد می شه، جز دردسر و گرفتاری. آقای شهرآرا بهتره بیشتر از این خودتون رو درگیر مبهمات نکنید. به یقین جسد پسر شما توسط حیوانات درنده از بین رفته، در ضمن به جای شک کردن به آن زن و مرد بی گناه، این مسئله رو نادیده نگیرید که شما و بقیه اعضای خونوادتون توسط همین دو نفر نجات پیدا کردید. درست نیست که فداکاری اونها رو به این شکل پاسخ بدید.
بیژن لحظه ای به فکر فرو رفت و در ذهنش به حلاجی سخنان بازپرس پرداخت. حرفی برای گفتن نداشت، جز تسلیم در برابر سرنوشت و سر فرود آوردن در مقابل مقدرات. وقتی به تهران برگشت، خودش را برای رویارویی با یک زندگی متلاشی شده آماده می دید. می بایست با مصائب و بلاهایی که بر زندگیش آوار شده بود مبارزه می کرد. تنها چاره برای آرام کردن طوفانی که زندگیش را زیر و رو کرده بود، زدودن تمامی اجبارها بود. دیدن مهشید در آن حال و روز زجرآور می توانست کمر بیژن را بکشند، اما او که به قصد مهار کردن تندباد سرنوشت قد علم کرده بود، درد را در درون خود سرکوب کرد.
بیژن از خانم رستمی که با سینی چای وارد اتاق شده بود پرسید:
- به نظر شما بهتر نیست او رو به یک پزشک نشان بدیم؟
خانم رستمی فنجان چای را مقابل بیژن گذاشت و گفت:
- سکوت وحشتناکی اختیار کرده، اگر همین طور بخواد پیش بره، خطرناکه. صلاح بر اینه که او رو نزد یک پزشک ببرید وگرنه ممکنه...
خانم رستمی سکوت کرد. بیژن که می توانست دنباله حرف او را بخواند با تردید گفت:
- بله می دونم، ممکنه دیوانه بشه. فردا صبح با دکترش تماس می گیرم و از او می خوام هر طور شده به اینجا بیاد.
آقای رستمی فنجان چای را سر کشید و بعد از جا برخاست و گفت:
- خب، آقا بیژن اگه اجازه بدید ما رفع زحمت کنیم. باید بریم سری به خونه زندگیمون بزنیم.
در یک لحظه بیم تنهایی وجود بیژن را در برگرفت. خواست از آن دو تقاضا کند چند روزی را آنجا بمانند، اما از این خواسته اش منصرف شد. او می بایست هر چه زودتر به وضع موجود خو می گرفت، به آن سکوت آزار دهنده و به آن نگاههای سرد و خاموش مهشید که هر لحظه ممکن بود طغیان کند. آقای رستمی سوییچ اتومبیلش را روی میز گذاشت و گفت:
- تا زمانی که ماشین نگرفتی می توانی از ماشین من استفاده کنی.
بیژن خواست از پذیرفتن ماشین امتناع کند که آقای رستمی با اصرار او را وادار به پذیرفتن کرد و در انتها به او اطمینان داد تا زمانی که گرفتاریهای خانوادگیش تمام نشده او خود به تنهایی عهده دار مسائل شرکت خواهد شد. بیژن نهایت تشکر و قدردانی را به عمل آورد، سپس تا در منزل آنها را مشایعت کرد. پس از رفتن آقای رستمی و همسرش، وارد ساختمان شد. سری به اتاق خوابشان زد. مهشید تحت تاثیر داروهای آرامبخش به خواب عمیقی فرو رفته بود. کنار تخت او نشست و با چشمانی نگران به صورت زرد و تکیده او خیره شد. چقدر زود ردپای بدبختی بر چهره اش نشسته بود. انگار سالیان سال بود که او را به مهمانی خویش فراخوانده بود و داغی کهن را بر پیشانیش حک کرده بود. به راحتی می توانست در آن چهره انفجاری مهیب را یپش بینی کند. حالت خفتن مهشید بسان ماده شیری زخمی بود که پنجه های خود را برای دریدن و انتقام تیز کرده بود و هر لحظه ممکن بود هم چون اژدهایی خون آشام عمل کند. با تکانی که مهشید خورد، به خود آمد و به آرامی دستان او را در دست گرفت. مهشید آهسته پلک از هم گشود. نگاهی سرد و بی تفاوت به بیژن انداخت که با سرگشتگی به او خیره شده بود. بیژن در ذهنش به دنیال حرف و سخنی می گشت که بتواند پیش از بروز حرکتی از جانب او بر وی غلبه کند، اما پیش از اینکه موفق به این کار شود، آن نگاههای خاموش لحظه به لحظه رنگ باخت و جای خود را به نوعی کینه و انزجار وصف نشدنی داد. برق نگاهش قلب بیژن را به لرزه درآورد. دلش می خواست هر چه زودتر خود را از سنگینی آن چشمان به خون نشسته برهاند، اما او مامور شده بود که از آن زن مصیبت دیده تا آخرین لحظه پاسبانی کند. با عطوفتی خاص به صورت او خیره شد و گفت:
- مهشید جان، حالت چطوره خانمم؟ می خوایی با من حرف بزنی؟ از دست من ناراحتی که این دو روز تنهات گذاشتم؟ آره؟
و سکوت کرد و منتظر حرف و واکنشی از جانب او شد.
مهشید با نگاه سعی در زهرپاشی داشت. چقدر نگاه هایش آغشته به نفرت و بدبینی بود. بیژن دستش را به سمت صورت او برد تا عرق پیشانیش را با دستمال خشک کند که مهشید به تندی از او رو برگرداند و به پنجره خیره شد. بیژن نفسی دردناک بیرون داد و گفت:
- عزیز من این قدر خودت رو آزار نده، حرفی بزن، چیزی بگو تا سبک بشی، این طوری داری خودت رو از بین می بری. می خوای به مادرت زنگ بزنم و ازش بخوام چند روزی بیاد اینجا. اگه او پیشت باشه یک هم صحبت داری که عقده هات رو یپشش خالی کنی.
مهشید با حالتی رمیده به سوی بیژن برگشت و در حالی که چشمانش ار حدقه بیرون زده بود گفت:
- هر چه زودتر منو ببر پیش نیما، می خوام برم سر قبرش خیمه بزنم. او شبها می ترسه، بچه ام تنهاست. تو چقدر ظالم هستی، چطور دلت اومد او رو تک و تنها توی قبرستون رها کنی. من تو رو بخاطر این سهل انگاری نمی بخشم. منو آوردی اینجا تو خونه گرم و نرم پیش خودت برای چی؟ از جون من چی می خوای مرتیکه کثیف، برو گورت رو گم کن. برو پیش خونواده لجنت که سالهاست طردت کردند، دیگه تو رو لازم ندارم. بذار تو تنهایی خودم بسوزم. از این پس بدون نیما و سارا دنیا برام جهنمه، دوزخی که تو و اون موجود نحس برام ساختید... می فهمی؟ تو و او.
بیژن بغضش را به سختی فرو داد و گفت:
- مهشید جان چرا پای طفل بی گناه رو میون می آری. او هم فرزند ماست، مثل نیما و سارا، مگه فراموش کردی چقدر برای دنیا اومدنش بی قراری می کردی. بوی نیما از وجود او می آد. فقط کافیه یک لحظه او رو بغل کنی تا مهرش وجودت رو لبریز کنه. این طور با شقاوت حرف نزن. خداوند قهرش می آد. می خوای فردا صبح بریم ملاقات سارا و تارا؟
مهشید با شنیدن نام تارا چنان منقلب شد که ناخودآگاه گلدان چینی را که روی میز کنار تختش بود به زمین کوبید و با خشم فریاد زد:
- من بچه ای به نام تارا ندارم. او باید هرچه زودتر سر به نیست بشه... زنده به گور بشه. بودنش تو این دنیا جز نحسی هیچ چیز دیگه ای نداره. او یک موجود بدقدم و بدشگونه. مگه ندیدی برای کشتن نیما چطور بی قراری می کرد. لعنت به او، نفرین به موجودیتش. دیگه حق نداری کوچک ترین حرفی از او پیش من بزنی، فهمیدی؟
لحن مهشید چنان تند بود که بیژن بناچار در مقابلش سکوت کرد. از نظر روحی در موقعیتی نبود که پند و اندرز در او کارساز شود. مجبور بود با هر طبلی که مهشید به صدا در می آورد سکوت کند. امیدوار بود که در روزهای آتی مهشید بتواند آن تغییری که در زندگیش به وجود آمده بود را بپذیرد. اما هر چه زمان پیش می رفت اوضاع مهشید بدتر می شد. نیمه های شب بود که او بهانه رفتن به گورستان را گرفت. خواهش و التماسهای بیژن او را بیشتر جری می ساخت. برای رفتن سر از پا نمی شناخت. انگار به بزرگ ترین ضیافت زندگی اش دعوت شده بود. پالتوی کرم رنگی را که نیما به آن خیلی علاقه داشت به تن کرد و شالی را که به عنوان کادوی روز تولدش از نیما هدیه گرفته بود را سر کرد. مقابل آینه قدی ایستاد و در حالی که مشغول بستن دکمه های پالتویش بود ناخودآگاه با دست شکمش را لمس کرد و متوجه جای خالی بچه هاش شد. در یک لحظه از این احساس دچار توهم شد. با خود گفت: بچه چی شده؟ چرا تکون نمی خوره؟ ناگهان تیر حوادث چنان از چله ذهنش گذشت که ارتعاش تمام وجودش را در برگرفت و بیهوش نقش بر زمین شد.

صفحه 72-75

فصل 6

دکتر پس از معاینه او از اتاق خارج شد. بیژن با چهره ای نگران در اتاق نشیمن منتظر بود.با دیدن دکتر از جا برخاست و از او خواست بنشیند. او به آشپزخانه رفت و لحظه ای بعد با فنجانی قهوه نزد دکتر آمد. نسخه ای به دست او داد و گفت: ((خوشبختانه با وجود زایمان سختی که داشتند از لحاظ جسمی مشکل خاصی ندارن، اما از نظر روحی در موقعیت حساسی قرار دارند که الزامیست هرچه زودتر تغییراتی در روحیه ایشون به وجود بیاد. یک خبر خوش می تونه از فشاری که فکر و روحش رو احاطه کرده کم کنه.))
بیژن پورخندی زد و گفت: ((خبر خوش کیلویی چند دکتر جان؟ اگه بدونم سر قله قاف میفروشن، می رم تهیه می کنم.))
هردو لخظه ای سکوت کردند، بعد بیژن با همان لحن گرفته گفت: ((شما که در جیران بدبختی ما هستید، از یک طرف مفقود شدن نیما، از طرف دیگه حال وخیم سارا و بیچارگی دیگه بلاتکلیفی نوزادی که مادرش حاضر به قبولش نیست، شما بگید با این اوصاف من چطوری می تونم به مهشید امیدواری بدم تا یکبار دیگه به زندگی روی خوش نشون بده. زن بیچاره از رندگی ساقط شده. او به عنوان یک مادر حق داره این طور خودش رو ببازه.))
دکتربا لحن سرزنش آمیزی گفت: ((حق داره؟ چون مادر شده باید خودش رو از بین ببره؟این طرز فکر شما صحیح نیست جناب شهر آرا. او تنها یک مادر نیست، او تنها به بچه هاش تعلق نداره، شما طوری حرف می زنید گویا هر کس مادر شد می بایست تا آخرین لحظه زندگیش خودش رو وقف بچه هاش کنه،یعنی اگه روزی بچه اش زودتر از خودش از دنیا رفت او هم وظیفه اش اینه که اون قدر خودش رو آزار و شکنجه بده تا از بین بره. به نظر شما این تفکر صحیح و عقلانیست. اگه این طوره پس وظیفه او به عنوان یک مخلوق اینه که به دنیا بیاد،بزرگ بشه و بعد که مادر شد موجودیت خودش رو فراموش کنه، اهدافش رو نادیده بگیره و در نهایت به دست و پاش غل و زنجیری به نام عواطف مادرانه ببنده تا مبادا دنیارو از دید دیگه ای ببینه_ اینکه او انسانست، حق زندگی وحیات داره و جدا از سمت مادر بودن او یک زن است که شریان زندگی در دستان اوست. ای کاش می شد یک طوری به تمامی مادرانی که عزیز خود را از دست دادن این جمله رو گفت چطور روزی که خداوند زیباترین هدیه زندگی رو بهت داد، سر از پا نمی شناختی. احساس غرور و شعف می کردی و خودت رو بر بلندای آسمانی می دیدی،چرا؟! چون این تنها هدیه ای می تونست باشه که موجودیت تو رو تکامل می بخشید. یه هدیه، بخشیدنی که می تونه با شرط و شروط باشه و یا بدون هیچ گونه بازپس گیری که این هم بستگی داره به نوع هدیه که از طرف چه کسی می گیرد. از خداوند یا از بنده او،هدیه ای که بندگی باشه طبق اخلاقیات پس گرفتنی نیست، اگر هم گرفته بشه دنباله اش با کینه و نفرت و دشمنی همراهه. این حال بشره که دوست نداره چیزی رو که بهش تعلق داره به راحتی از دست بده، اما خب بعضی اوقات بخشنده کسی است که در تمامی داده هاش روح معنویت رو دمیده،اکسیری که در ذره ای پر کاه و در عظمت یک کوه می شه جستجوش کرد و پی به بخشندگی بی منتش برد. پس چطور ما انسانها گاهی چشم به روی این همه بخشایش و نعمت می بندیم و حاضر نیستیمدر برابر دنیای رحمت او قسمتی از وجود خودمون رو بهش برگردونیم، این همه شور والتهاب و همه بی قراری اگه بخواد بر مصلحت پروردگار پیشی بگیره، نقطه پایانی است بر زندگی بشر و بالعکس صبر و مقاومت و ایستادگی در برابر بلایا و شاکر بودن می تونه تشکیل دهنده یک کانون فروپاشیده باشه جناب شهرآرا، همسر شما نیاز به تغذیه روح داره، کمکش کنید.))
بیژن با تأسف سر تکان دادو گفت:((او از من بریده،حتی حاضر نیست صدام رو بشنوه،منو مسبب این حادثه می دونه، دیدن من بیشتر باعث رنج و آزارش می شه.))
دکتر گغت: ((می تونید از دیگران کمک بگیرید،بهتره دورش شلوغ باشه، حتی یک مسافرت به منطقه خوش آب و هوا تأثیر زیادی در بهبودی اش خواهد گذاشت.))
بیژن گفت: (( متأسفم همسرم به خاطر روحیه خاصی که داشت کمتر با دیگران می جوشید تا حدی که همه فامیل متوجه این حالت او شده بودند و به همین خاطر رشته ارتباط خودشون رو با ما قطع کرده بودند.لابد در جریان هستید که خانوادهمن هم همگی در اروپا هستند. مهشید اجازه نمی داد با کس دیگه ای رفت وآمد داشته باشیم، شاید بخاطر همین تنهایی بود که او تمام دنیا رو در وجود من و بچه هاش خلاصه کرده بود. متأسفانه او با وجود این که زن تحصیل کرده ایست، اما هیچ وقت نخواست بپذیره که بقای انسانها در ارتباط یا دوستی با دیگران شکل می گیره. او اینجارو تبدیل به یک قصر متروکه کرده.)) بیژن با گفتن این حرف لبخند کمرنگی زد و گفت: (( البته اصطلاح قصر متروکه رو همیشه نیما به کار می برد، بچه ام همیشه از این وضعیت می نالید، اما مهشید سعی می کرد زندگی رو به نحوی ادامه بده که دلش می خواست، ما هم بعد از مدتی به این وضعیت خو گرفتیم و قبول کردیم که زندگی یعنی همین.)) بعد بیژن نگاهی به اطراف انداخت و پوزخندی زد و گفت: (( می بینید دکتر جان، همه چیز چقدر با دقت و ظرافت چیده شده، هرموقع به مهشید می گفتم این تغییرات چه لزومی داره، ما که رفت و آمد با کسی نداریم، این حرف منو به تمسخر می گرفت و می گفت چه کسی از تو و بچه هام مهمتره. می خوام صد سال سیاه پای کسی به این خونه باز نشه تا امنیت ما بهم نخوره.))
دکتر با تأمل پرسید: (( چرا؟مگه خانم شما از چیزی وحشت داشت؟))
بیژن سیگاری از پاکت درآورد و گفت: (( اجازه می دید روشن کنم.))
دکتر که متوجه فشار عصبی او شده بود گفت: (( اگه با پک زدن به این آلت کشنده به آرامش می رسید، می تونید روشن کنید.))
بیژن نگاهی به سیگار که بین انگشتاش قرار داده بود کرد و گفت: (( یک وسوسه س که مثل زالو به فکر آدم میچسبه... تا روشن نکنی و نکشی انگار یک چیز کم داری. خب دیگه اعتیاده، احتیاج به اراده داره که در حال حاضر در وجود من مرده.ببخشید اگه در حضور شما جسارت می کنم.))
دکتر که دلایل بیژن در نظرش مردود می آمد بحثی در این باره نکرد و منتظر ماند تا بیژن به پرسش پاسخ دهد. پس از سکوتی طولانی بیژن گفت: (( آشنایی من و مهشید از دانشگاه آغاز شد. با وجود اینکه دوسال از او بزرگتر بودم، اما هردو با هم وارد دانشگاه شدیم. هر دو سال اول مدیریت بازرگانی بودیم که باهم آشنا شدیم. مهشید همون روز اول نظر منوبه خودش جلب کرد. هم بخاطر زیبایی و هم بخاطر شادی وسرزندگی اش. هرجا می رفت با خودش شور و شادی می برد. خیلی از پسرها طالب دوستی بااو بودند، اما او کسی نبود که این نوع دوستیهارو بپذیره. من که متوجه روحیه او شده بودم، احساس کردم باید طور دیگه ای خودم رو به او نزدیک کنم تا مثل بقیه پسرها کنف نشم. یک روز او رو تا منزلشون تعقیب کردم. خونه اونها در وسط شهر قرار داشت، در محله ای نه چندان خوب. ظاهر زندگیشون نشانگر وضع متوسط اونها بود، چیزی که قابل قبول خانواده من که همگی در اروپا بزرگ شده بودند نبود.اونها فقط زندگی مدرن رو می پسندیدند. حقیقتش خود من هم که دست پرورده چنین خانواده ای بودم با دیدن ظاهر زندگی مهشید خودم رو برای مدتی عقب کشیدم، اما خب، از اونجا که مهرش در تمام وجودم رسوخ کرده بود، خیلی زود توانستم صفات نیک و پسندیده مهشید رو ملکه دهتم کنم و در اولین برخوردی که با اوداشتم از وی خواستگاری کنم. هیچ وقت اور روز رو فراموش نمی کنم. او روی نیمکت نشسته بود و مشغول تست زدن بود، سر صبح بود و

صفحه 76 تا 79

دانشكده خلوت. ما دو نفر زودتر از بقيه رسيده بوديم. موقعيت براي ابراز احساساتم جفت و جور شده بود. دل به دريا زدم و رفتم نزديك. با دستپاچگي سلام كردم. او نگاهي كوتاه به من انداخت و با متانت جواب سلامم رو داد. ازش اجازه خواستم كنارش بنشينم. خودش رو كنار كشيد و جارو براي نشستن من باز كرد. ابتدا در مورد تستهايي كه در دست داشت، سؤالاتي پرسيدم و او هم شمرده و متين به يك يك سؤالاتم پاسخ داد،همين آرامش او گستاخم كرد. با خود گفتم لابد او هم مدتهاست از من خوشش اومده و گرنه چه دليلي داره كه با من اينطور راحت باشه. هيچ وقت نديده بودم كه او خصوصي با پسري صحبت كنه. وقتي از جايش حركت كرد با لحن خيلي خودماني گفتم : مي شه راجع به يك موضوع مهم باهاتون صحبت كنم. او لحظه اي فكر كرد و بعد با ترديد گفت : تا چي باشه ؟ من هم بي درنگ با سادگي گفتم : شما حاضريد همسر من بشين. مهشيد با شنيدن اين حرف جا خورد، اما خيلي زود حالت عادي به خودش گرفت و در حالتي كهلبخند تمسخرآميزي گوشه لبش نشسته بود گفت : شما هنوز خيلي بچه هستيد، بهتره به جاي فكر كردن به ازدواج يه خورده وضعيت درسي تون رو بهبود ببخشيد تا اين قدر موقع جواب دادن به سؤالات تپق نزنيد. اينو گفت و بعد با غرور از من كه به حد انفجار رسيده بودم، فاصله گرفت. باورم نمي شد يك دختر منو اين طور تحقير كنه. از اون روز به بعد نسبت به او عشقي همراه با نوعي كينه شيرين احساس مي كردم. منظورم از كينه شيرين اينه كه انسان وقتي كسي رو دوست داره، جفايي كه ازاو مي بينه نمي تونه خدشه اي به اون عشق وارد كنه، اما باعث بروز احساساتي مي شه كه همون رفتار بيشتر طرف رو مجذوب مي كنه. از اون روز به بعد توجه مهشيد نسبت به من جلب شده بود. اخمها و پشت كردن هاي من به او براش سؤال برانگيز شده بود و من همين رو مي خواستم. هر چي او بيشتر به سمت من كشانده مي شد، من براي تلافي حرفهاي اون روزش از نزديك شدن به او خودداري مي كردم و حتي براي برانگيختن حسادت او با دختراي ديگه گرم مي گرفتم. جالب اينجا بود كه او كه با چنان پشتكاري به درس خوندن چسبيدم تا خودم رو هم پايه او كنم كه كم كم شدم رقيب سرسختش. رقابتي كه از درسهاي دانشگاه شروع شد و بعد منجر به رقابت در عشق و خواستن شد. وقتي به خود اومديم كه ديديم سراپا شور و دلدادگي هستيم. چهار سال اين عشق رو همچون رازي سر به مهر در دل خود جاي داديم و درست روزي كه هر دو ليسانس مديريت بازرگاني خودمون رو از دانشكده گرفتيم، سرنوشت ساز موافق خودش رو كوك كرد. دوباره همان صحنه چهار سال پيش تكرار شد با اين تفاوت كه هر دو با هم به سمت نيمكتي رفتيم كه ما رو به خود مي خواند، كنار هم نشستيم و موفقيت همديگر رو تبريك گفتيم و بعد به همون سادگي دفعه قبل ازش خواستگاري كردم. او برخلاف برخورد پيشش با چهره اي متبسم پيشنهاد منو پذيرفت و قرار شد در اولين فرصت با خونواده ام به خواستگاريش بريم. حال بگذريم زماني كه خونواده ام از اين موضوع مطلع شدند چه كودتايي به پا كردند. هيچ كدوم حاضر نشدند پا پيش بگذارند. مادر يكسره نفرين و بدوبيراه مي گفت و پدرم منو تهديد مي كرد كه از ارث محرومم مي كند. خواهر و برادرمم جز سرزنش هيچ كمكي تو اين راه نكردند. درست شده بود جريان كليشه اي كه آدم تو فيلم ها و داستانها مي خونه، عشق يك پسر پولدار به دختري كه از نظر طبقه با او فاصله داشت. خلاصه از من اصرار بود و از خونواده ام انكار. اون روزها كل خوانواده ام قصد جلاي وطن داشتند و مي خواستند براي زندگي به فرانسه برن. كارهاي من رو هم براي ادامه تحصيل در اروپا رديف كرده بودند. به همين خاطر به هيچ وجه راضي نبودند در ايران ازدواج كنم و ماندني شوم... اما عشق به مهشيد چنان روح و جسم منو تسخير كرده بود كه حاضر بودم پشت به مسلك آنان بكنم. وقتي خوانواده ام پي به ريشه عميق اين عشق بردن با كراهت و نارضايتي تن به ازدواج ما دادند.
دو سال اول زندگي من و مهشيد بر خلاف زوجهاي ديگه كه توأم با خوشي و شاديست، مكافات بي شماري به ارمغان آورد. دخالتهاي سرسام آور خونواده ام عرصه رو به ما تنگ كرده بود. هر چند كه به ظاهر مستقل زندگي مي كرديم، اما اين دليل نمي شد كه اونها ما رو به حال خود بذارند. چه از طريق تلفن و چه با آمدورفتهاي بي وقفه آسايش رو از ما سلب كرده بودند. هدف اونها پاشيدن زندگي ما بود كه خوشبختانه هيچ وقت موفق نشدند، اما بزرگترين تأثير نامطلوبي كه دخالتهاي خانواده ام بر زندگي ما گذاشت، ايجاد ترس و وحشت در مهشيد بود. ترس از جدايي و نابودي زندگي عاشقانه اي كه با هم داشتيم او رو وادار ساخت قبل از اين اتفاق تمامي درهاي ارتباطي اش رو با بيرون ببنده، اول از همه از سر كار رفتن انصراف داد و خانه نشين شد، بعد بطور كل رفت و آمدش با فاميل رو قطع كرد، خوشبختانه اين تصميم مصادف با عزيمت خانواده ام به اروپا شد. من فكر مي كردم با رفتن اونها مهشيد دوباره جريان عادي زندگي رو از سر مي گيره اما او كه در آن دو سال متحمل شكنجه هاي روحي شديدي شده بود، نوعي بدبيني كاذب نسبت به تمامي انسانها پيدا كرده بودتا حدي كه هر كس به زندگيش نزديك مي شد او احساس مي كرد نيت سويي نسبت به كانون گرم ما داره، به همين خاطر حركات نادرستي از او سر مي زد كه منجر به طرد شدن ما از فاميل و آشنايان شد. من و بچه ها هم در اين ميان قرباني كوته فكري خانواده ام و توهمات بي اساس مهشيد شديم.
بيژن كه با فكر كردن به گذشته رنج و دردش بيشتر مي شد لحظه اي سكوت كرد و بعد با حالتي سردرگم گفت : بعد از چندين سال به اين شيوه زندگي عادت كرده بوديم كه همه چيز دوباره زير و رو شد. نمي دونم چطوري مهشيد رو به اين جدايي عادت بدم. و به چشمان دكترخيره شد و با درماندگي گفت : آخه اين همه قرص و داروهاي خواب آوري كه شما برايش تجويز كرديد تا كي ادامه دارد... بايد بفهمه چي به سر زندگيش اومده.
دكتر با تأمل گفت : بگذار ببينم، شما مرگ نيما رو باور كرديد؟
بيژن با ترديد گفت : خير، احتمال زنده بودنش هم وجود داره.
و اگه مرده باشه چي؟
اگه هيچ وقت اثري از او پيدا نشه يك عمرچشم انتظارش مي مونيم.
بسيار خوب، شما شايد بتونيد اين انتظار رو تحمل بكنيد، اما همسرتان به طور حتم از پا در مي آد. پس بهتره هر چه زودتز قبري براي فرزندتون خريداري كنيد و راجع به خالي بودن او به كسي چيزي نگيد. اين طوري همسرشما مي تونه مرگ او رو باور كنه و پس از مدتي واقعيت رو بپذيره، فكر مي كنم زندگيتان هم زودتر حالت عادي به خودش مي گيره، فراموش نكنيد هميشه دوري و انتظار زنده ها رو از پا مي اندازه.
بيژن لحظه اي فكر كرد و به تأييد حرفهاي دكتر گفت : حق با شماست، من نبايد به مهشيد دلخوشي اي بدم كه خودم از عقوبتش اطلاعي ندارم. شايد به گفته پليس و پزشكي قانوني هيچ شكي در مرگ نيما وجود نداشته باشه، همين اندازه كه ذهن من درگير اين مسأله شده كافيه.
دكتر نگاهي به ساعتش انداخت و گفت : خوب ديگه، من بايد برم، بيمارانم منتظر هستند، امري با بنده نيست؟
بيژن از دكتر تشكر كرد و او را تا دم در همراهي نمود. وقتي به داخل ساختمان برگشت با خودش فكر كرد هر چه زودتر مي بايست به كارهايش سروسامان دهد، اول از همه بايد يك نفر را براي رسيدگي به امور خانه استخدام مي كرد و بعد پرستاري براي پرستار تازه متولد شده مي گرفت. در اين افكار بود كه زنگ به صدا در آمد فوري آيفون را برداشت. با شنيدن صداي طاهره خانم، مادر مهشيد، جان تازه اي گرفت و فوري در را روي او باز كرد. مهرداد هم همراهش بود.
طاهره خانم به محض اينكه چشمش به چهره رنجور بيژن افتاد، چنان از خود بيخود شد كه وي را در آغوش و با صداي بلند شروع به گريستن كرد، بيژن كه منتظر تلنگري بود تا بغض چند روزه اش را بتركاند، بي صدا اشكهايش روان شد. مهرداد كه خود را در آن غم بزرگ شريك مي دانست هم نتوانست جلودار گريه اش باشد، هر سه، در حالي كه وسط حياط ايستاده بودند، بي توجه به ريزش تند برف آن داغ بزرگ را با هم تقسيم كردند. بيژن كه متوجه دگرگوني حال طاهره خانم شده بود از آن دو خواست داخل ساختمان شوند، طاهره خانم كه حالت ضعف به او دست داده بود و نمي توانست روي پاي خود بايستد به كمك مهرداد وارد اتاق نشيمن شد، هراسناك به اطراف نگاهي انداخت، سكوتي مخوف آن خانه را احاطه كرده بود، ديگر از هياهوي كودكانه نيما و سارا خبري نبود، براي نخستين بار بود كه ان دو چنين استقبال سردي از مادربزرگ خود كرده بودند. دلش به درد آمد، در جستجوي آنان ديدگانش را به اطراف دوخت. تجسم مهشيد با آن قامت بلند و كشيده و چهره زيبا و جذابش دلتنگي اش را افزون كرد. ناخودآگاه و با لحني دردآلود نام يك يك آنان را صدا كرد، وقتي پاسخي نشنيد مأيوسانه ساكي را كه پر از

صفحه 80 تا 83

کلوچه های گردویی بود را به دست بیژن داد وگفت:بگیر مادر،سوغات شماله...برای بچه ها اوردم نیما و سارا عاشق این کلوچه ها هستند.همیشه به محض اینکه منو می دیدند اول از همه تقاضای کلوچه گردویی می کردند...خب بچه هستند دیگه،دلشون به همین چیزها خوشه.
مهرداد رو به مادرش کرد و گفت:بس کن مادر،قرار نشد بیای اینجا اینطور خودت روببازی.مگه نگفتی منوببر تا مرهمی بر دردهاشون باشم.اگه بخوای اینطوری بی قراری کنی اوضاع خواهرم بدتر میشه.تو رو خدا واقع بین باش.
بیژن با صدای گرفته ای گفت:راحتش بذار مهرداد جان،بنده خدا حق داره اینطور از خود بیخود بشه.چطور میتونه فراموش کنه که هر موقع وارد این خونه می شدهبا چه شور و شعفی مواجه بود.نیما و سارا به محض اینکه می فهمیدند مادر بزرگشون داره میاد از چند روز قبل خواب و خوراک نداشتند.نه رو زمین جا داشتند نه رو هوا.یکسره از مادرشون می پرسیدند چکار کنند تا چند روزی رو که با مادر بزرگ هستند خیلی خوش بگذرونند.اخه اونها به جز یک مادر بزرگ و دایی کس دیگه ای رو نداشتند،به همین خاطر هم وابستگی شدیدی به شما داشتند.
طاهره خانم با گوشه روسری گلداری که به سر داشت صورت خیس از اشکش را خشک کرد و در حالی که از شدت ناراحتی چانه اش می لرزید گفت:بیژن جان،امیدی به زنده موندن سارا هست؟میشه اون رو ببینم؟
بیژن گفت:دکترها امید دارند که زنده بمون،ولی ملاقات نمی دهند.
البته حالا که شما اومدید میتونم برم سری به اون و تارا بزنم.فکر میکنم امروز و فردا بچه رو مرخص کند.باید یک پرستار برایش بگیرم.
طاهره خانم با عجله پرسید:مهشیدم چکار میکنه.حالش چطوره؟
بیژن اهی کشید وگفت:الان تو اتاقش خوابیده،به خاطر اسیبی که به روحیه اش وارد شده،مجبور او رو با مسکن های قوی اروم کنیم.از روزی که جریان رو فهمیده بیشتر خواب بوده تا بیدار.پیش پای شما دکترش امپول مسکنی بهش تزریق کرد و رفت.فکر نمی کنم به این زودی بیدار بشه.
مهرداد گفت:شما میتونید برید به کارهاتون برسید،منومادر مراقبش هستیم.
طاهره خانم که لحظه ای اشک امانش نمی داد گفت:نمیخوای براش مراسم عزاداری بگیری،بچه ام اونقدر عمر نکرد که دامادی اش رو ببینم.
بیژن با اندوه گفت:نیازی به این کارها نیست،تصمیم گرفته ام تمام مخارج مراسم رو در راه امور خیریه خرج کنم.اگه خدا بخواد مدرسه ای به نام خودش تاسیس میکنم.اینطوری روح او شاد تر خواهد بود.
مهرداد حرف او را تایید کرد و گفت:فکر بسیار پسندیده ایست.هم اجر دنیوی داره و هم اجر اخروی.به نظر من بهتره اینکار در یک منطقه محروم صورت بگیره.
همین فکر رو هم دارم...به محض اینکه جای مورد نظر رو پیدا کردم،دست بکار خواهم شد.
طاهره خانم برای دیدن مهشید بی طاقت بود.گفت:برم سری به دختر بیچاره ام بزنم.الهی مادرش براش بمیره که تو اوج جوانی داغدار شد.
مهرداد گفت:ببین مادر،اگه مهشید بیدار شد،سعی کن خیلی ارامباهاش صحبت کنی.مبادا حرفی بزنی که نمک روی زخمش بپاشی.
طاهره خانم با دلخوری گفت:ای مادر،دیگه اون قدر ها هم نادون نیستمکه ندونم اون تو چه موقعیتی به سر میبره.من اگه نتونم به بچه ام تسلی بدم کی میخواد ان کارو بکنه،هان؟
بیژن گفت:پس من میرم سری به بمارستان بزنم.خودتون به امور اینجا رسیدگی کنید تا من برگردم.
طاهره خانم با حالت شوریده خودش را به اتاق دخترش رساند.از نزدیک شدن به اتاق نیما و سارا خودداری کرد،زیرا جرات روبه رو شدن با جای خالی انان را نداشت،وقتی وارد اتاق مهشید شد از دیدن صورت بیمار و پژمرده دخترش اه از نهادش برخاست.سرش را بر سینه متلاطم او گذاشت و ناخوداگاه جویبار اشکش روان شد.
بیژن به اتفاق دکتر وارد بخش مراقبتهای ویژه شد.سارا همچنان در عالم بیهوشی به سر میبرد.او به چنان خواب عمیقی فرو رفته بود که انگار سالهای کوتاه عمرش را در بیداری به سر برده بود.بیژن که بیش از ان طاقت نظاره کردن بدبختی هایش را نداشت رو به دکتر کرد و با صدایی که دلش میخواست ان را به عرش برساند گفت:پس چرا بهوش نمیاد،راستش رو بگید...میمیره؟
دکتر عینکش را روی بینی اش جا به جا کرد .با تامل گفت:اخرین عمل قراره دو روز دیگه صورت بگیره،تمام امید ما به موفقیت این عمل بستگی داره که مغز این عمل رو پس نزنه.به خدا توکل کنید که بهترین طبیب اوست.
ان روزها همه بیژن رو به صبر و شکیبایی دعوت می کردند.با دلی شکسته سراغ فرزند دیگرش رفت تا برای نخستین بار او را ملاقات کند.نوزاد در دستگاه نگهداری می شد.از دیدنش دچار حیرت گشت.باورش نمی شد ان موجود ظریف کوچک فرزند او باشد.چهره اش انقدر معصوم و پاک بود که بیژن با یاد اوری مهر قاتل که مهشید بر پیشانی ان طفل بی گناه زده بود،دچار عذاب وجدان شد.بیژن در حالی که با چشمانی ماتم زده به طفل خودش خیره شده بود.با خود زمزمه کرد:
تارا،دخترکم،عزیز دلم،قدمت به این دنیا مبارک باشه.امیدوارم خداوند عمری با کمال و زندگی ای با عزت بهت بده.میدونم که از دست من و مامانت ناراحت هستی،ما اونطور که باید نتونستیم استقبال شایانی ازت به عمل بیاریم،خب قسمت اینطور بود.امیدوارم با ورود تو به خونه و سلامت سارا زندگی تازه ای رو شروع کنیم.
مطمئنم به محض اینکه مادرت چشمش به تو بیفتهتا حدودی دردهاش رو فراموش میکنه.خداوند تورو به ما داد تا فقدان نیما مارو از پا نندازه.اخه به خاطر تو و سارا هم که شدهما باید در مقابل این مصیبت کمر خم نکنیم...مگه نه،کوچولوی بابا.
تارا به حالت خمیازه دهان کوچکش را که هم چون غنچه گل می مانست،باز کرد و بعد دستهای کوچک وظریفش را به داخل دهانش برد و با ولع شروع به مک زدن کرد.بیژن از دیدن ان صحنه قلبش از جا کنده شد.بچه پستان مادرش را می خواست،با صدایی که از پشت سر به گوشش رسید،برگشت.زنی میان سال،در حالی که سرنگی پر از شیر در دستانش بود،نگاهی به بیژن انداخت و بعد با حالتی سرزنش امیز گفت:پدر این بچه هستی؟
بیژن سری به علامت مثبت تکان داد.زن لباس خدمه بیمارستان را به تن داشت.با لحن سردی گفت:چه عجب!صاحب این بچه پیدا شد.ببینم اومدی ببریش؟
بیژن با تامل گفت:دکتر گفته تا زمانی که مشکل تنفسی رفع نشده باید اینجا بمونه.در ضمن دنبال یک پرستار میگردم تا زمانی که خانمم حالش بهتر بشه از بچه نگهداری کنه.کسی رو سراغ ندارید؟
زن با شنیدن این حرف برق شادی در چشمانش درخشید و گفت:من میتونم پرستار خوبی برای بچه شما باشم.به خصوص که در این مدت قلقش دستم اومده و میدونم چه عادت هایی داره.
بیژن بدون هیچ گونه مخالفتی پیشنهاد زن را پذیرفت وقرار بر این شد که زمان ترخیص بچه او به عنوان پرستار همراه انان شود.
وقتی از جانب نوزاد خاطرش جمع شد،برای خریدنگوری برای نیما راهی قبرستان شد.

84_87

فصل 7

وقتي بيژن وارد منزل شد با صحنه ي غيرمترقبه اي مواجه شد.مهشيد با نگاهي آرام روي صندلي نشسته بود و طاهره خانم كه تازه او را استحام كرده بود با چهره اي كه سعي داشت خود را بي خيال جلوه دهد، مشغول شانه كردن موهاي دخترش بود. بيژن از ديدن آن صحنه پي به وجود موثر طاهره خانم برد و با نگاه به او فهماند كه با دادن آرامش به مهشيد بزرگترين كار دنيا را انجام داده است. ناخودآگاه لبخندي كم رنگ صورتش را در برگرفت. بعد در مقابل مهشيد خم شد و به آرامي بوسه اي به دستان او زد و گفت:"خوشحالم سرحال مي بينمت. اي كاش زودتر مادر اومده بود. ديگه نمي ذارم هيچ وقت از اين جا بره. ببينم تو موافقي براي هميشه مادر رو پيش خودمون نگه داريم."
مهشيد با تكان سر پاسخ مثبت داد. براي بيژن همان جواب مختصر كفايت مي كرد تا بفهمد همسرش از آن اغتشاشات روحي تا حدي فاصله گرفته است. او رو به طاهره خانم كرد و گفت:" شما چي مادر، حاضريد اينجا بمونيد؟ خودم يك عمر غلامي تون رو مي كنم."
طاهره خانم تبسمي كرد و گفت:" آقايي پسرم. من جز شماها كسي رو ندارم. تا هر زمان كه لازم باشه و به وجودم نياز باشه خدمتتون رو مي كنم."
بيژن فوري گفت:" شما سرور ما هستيد. تو رو خدا اين طور شكسته نفسي نكنيد. وجود شما در اين خونه باعث دلگرمي ماست. مگه نه مهشيد جان."
اين بار هم مهشيد با تكان سر پاسخ مثبت داد. بيژن كه سعي داشت اوضاع را عادي جلوه دهد رو به مهرداد كرد و گفت:" انگار يك بوهايي از آشپزخونه مي آد. اون هم چه بوي اشتهابرانگيزي... ببينم شاهكار توست يا مادر."
مهرداد شانه هايش را بالا انداخت و گفت:" من هيچ وقت چنين خطري را نمي پذيرم. چون ممكنه يك محاسبه اشتباه باعث بشه همگي از بيمارستان سر در بياريم. خوشبختانه ي غذاي امروز هنر مادر زنه عزيزته ... با خاطر جمع بخور."
طاهره خانم به آشپزخانه رفت و از آنجا با اشاره دست، به طوري كه مهشيد متوجه نشود از بيژن خواست دنبالش برود. بيژن خود را به او رساند كه با چهره اي نگران گوشه اي ايستاده بود.
"چيزي شده مادر؟"
طاهره خانم با صداي آهسته اي گفت:" به بچه ها سر زدي؟ حالشون خوب بود؟"
بيژن به آرامي گفت:" پس فردا قراره آخرين عمل روي سارا انجام بگيره، تو رو خدا مادر دعا كن، دعا كن اين عمل با موفقيت انجام بگيره."
طاهره خانم با حالتي ملتمس رو به آسمان گفت:" توكل به تو اي پروردگار، خودت مرحمتي كن تا بچه ام نجات پيدا كن، بيشتر از اين مارو داغدار نكن، به طفوليت بچه ام و جووني پدر و مادرش رحم كن." و دستانش را كه به حالت دعا به طرف آسمان دراز كرده بود به صورتش كشيد و دوباره پرسيد:" خب، حال اون يكي چطوره؟ كي مرخص ميشه؟"
بيژن گفت:" از نظر تنفسي يه مقدار مشكل داره كه تا چند روز آينده خوب ميشه."
طاهره خانم آهي كشيد و گفت:" او كه بياد اوضاع مهشيد بهتر ميشه و كمتر به اتفاقات رخ داده فكر مي كنه. خب مادر، تا مهشيد به چيزي شك نكرده بريد تا ميز رو بچينم."
بيژن با شنيدن اين حرف با عجله گفت:" نه ،نه مادر. اين كارو نكنيد بهتره غذا رو سر سفره رو زمين بخوريم . مي ترسم مهشيد با ديدن جاي خالي نيما و سارا پشت ميز غذاخوري دوباره حالش دگرگون بشه."
طاهره خانم خودش را سرزنش كرد و گفت:" خدا منو بكشه. به اين موضوع فكر نكرده بودم . خوب شد يادآوري كردي مادر."
بيژن در انداختن سفره به طاهره خانم كمك كرد. كمي بعد شاهد غذا خوردن مهشيد بودند. همه از اينكه مي ديدن او خودش را با موقعيت جديد تطبيق داده خشنود بودند و سكوت او را به فال نيك گرفتند. خيلي سعي كردند به نوعي او را به حرف وادار سازند. اما هيچ همكاري در اين زمينه نكرد و همچون مجسمه نشسته بود و گاهي نگاهش را اين طرف و آن طرف مي چرخاند. حالتش براي بيژن خيلي غريب بود، انگار تنها جسمش در آنجا حضور داشت و روحش در جاي ديگري در پرواز بود. پس از سالها يكي بودن چنان شكاف عميقي بين خودش و او احساس مي كرد كه انگار هيچ نيروي مغناطيسي قدرت جذب دوباره آن دو را نداشت. در نگاه هاي بي روح مهشيد او هيچ جايي نداشت. گويا تمام آن سال هاي عاشق پيشگي سرابي بيش نبوده.
وقتي مهشيد به رختخواب رفت ، بيژن از طاهره خانم درخواست كرد نزد او بخوابد ، اما طاهره خانم كه زني پخته و با تجربه بود گفت:" پسرم زن و شوهر تنها كساني هستند كه تحت هر شرايطي قادرند به همديگر آرامش بدهند. به طور حتم مهشيد با داشتن شما در كنارش غم هايش رو با شما شريك ميشه. همين باعث سبك شدن غصه ش ميشه. برو پسرم و در مقابل ناملايمت هاي او صبور باش او محتاج توست و تنها اميدي كه در حال حاضر براش باقي مونده شمايي."
بيژن با تاثر گفت:" الآن ساعت هاست سكوت كرده، هيچ چيز هم نمي گه كه آدم پي به افكارش ببره، نمي دونم اين سكوت نشانه ي چيه؟ آرامشي است كه بعد از اون ناآرامي ها بدست آورده و با آتش زير خاكستره كه هر لحظه ممكنه شعله ور بشه."
طاهره خانم با درماندگي گفت:" چي بگم مادر، اين دختر از بچگي آدم خودداري بود. پي بردن به اسرار دلش كار آسوني نيست. خودت به اين خصوصيتش خوب آشنايي."
بين گفت:" بله ، مي دونم او در اكثر موارد زن سرسخت و سختگيريست. تنها در عشق به عزيزانش است كه با نهايت سخاوت برخورد مي كنه."
طاهره خانم ميان حرف بيژن پريد و با دلخوري گفت:" الآن موقع اين حرف ها نيست. اما خودت بهتر از همه مي دوني كه مهشيد قبل از ازدواج با شما چه روحيه لطيف و رفتار معقولي داشت، تمام اين حساسيت هاش از زماني شروع شد كه خانواده ات با رفتار هاي ناجور اعصابش رو داغون كردند... بگذريم، بهتره بري پيشش و تنهاش نذاري. اگه كاري داشتي بيدارم كن، هر چند كه با اين حال ناخوشي كه دارم، بعيد مي دونم بتونم بخوابم."
بيژن كه از تنها شدن با مهشيد وحشت داشت از سر ناچاري وارد اتاق شد. اتاقي تاريك كه مهشيد را هم چون مرده اي متحرك در سياهي دل خود جا داده بود. كورمال كورمال به سمت ميزي رفت كه آباژور زيبايي روي آن قرار داشت. به محض اينكه آن را روشن كرد، مهشيد اخم هايش را درهم كشيد، بيژن كه متوجه ناخشنودي او شد گفت:" چيه؟ نور اذيتت مي كنه؟ مي خواي خاموشش كنم؟"
مهشيد بدون اينكه جواب بدهد با حالتي غير عادي به او خيره شد. نگاهش چنان رعب انگيز بود كه بين براي فرار از برق آن نگاه به بهانه بستن پنجره به سمت آن رفت و پشت به او ايستاد. وقتي برگشت اميدوار بود مهشيد نگاهش را از او گرفته باشد اما او انگار دشمن ديرينه خود را يافته بود و گستاخانه و با غضب قصد داشت با نگاه وي را از پا بيندازد.
بيژن كه ديد انفجاري در پيش است به سمت او رفت تا گونه اي افكاري را كه بر ديوار هاي ذهنش مشت مي زد را خنثي كند. او سعي كرد آراشم ظاهري خود را به گونه اي به وي منتقل كند. كنارش روي تختخواب نشست و دستان سرد او را در دست گرفت و گفت:" مهشيد جان اجازه مي ديد امشب سرم رو روي شونه هات بذارم و بخوابم، مثل اون وقت ها... اجازه مي دي شب اينجا بمونم،

صفحه 88 تا 91

میخوام تا صبح باهات حرف بزنم.نمیدونی چقدر دلم برای صدای گرم وپر محبتت تنگ شده.تو تازگیها خیلی بی وفا شدی،دیگه مارو به خلوت دلت راه نمیدی،انگار فراموش کردی من شریک غم ها و شادیهات هستم...کسی که تحمل لحظه ای ناراحتی تورو نداشته حالا باید شاهد اب شدن نیمی از وجودش باشه تو با این نگاههای کشنده ات داری منو نابود میکنی.اخه کجا رفت اون لحظه های ناب،اون شیفتگی های بی پایان،اون نجواهای عاشقانه و اون ترانه های ناگفته ای که تو ذهنمون مخفی کرده بودیم تا در زمان موعود برای همدیگه بسراییم.مهشید من سزاوار این بی مهریها نیستم،خودت میدونی که عشق به تو باعث شده در برابر این ثانحه کمر خم نکنم...بیا مثل قدیم ها بشیم،یادته وقتی تازه به وصال هم رسیده بودیم چقدر در وصف حال همیدگه شعر میگفتیم وبا هم رقابت میکردیم.هر دو شاعرانی شده بودیم که تنها برای خلوت دل خودمون اشعار بی قافیه و ردیفمون رو میخوندیم و با سخاوت نوشته هامون رو برای همدیگه به حراج میگذاشتیم.یادمه اولین شعری که سرودی چقدر با حال و هوایی که در سر داشتیم مغایرت داشت.هنوز اون شعر روبه یاد دارم.
بیژن که متوجه گرمای دست مهشید شده بود پی به جادوی کلمتاش برد و بی درنگ به خواندن ابیات مشغول شد.میخواهم با تو باشم/اما افسوس/بر دریچه ی نگاهت نقطه ی مبهمی نقش بسته/بیم این دارم/اگه با توبودن اشتباه باشد/یه کناری میروم تا جویبار احساس خالی از تردید گردد/خالی از هر واکنش منفی/اما میبینم تو خود را بر تارهای توهم تنیده ای/دلخور از دست تنگ زمانه/یکه تر از خویش بر میگردم.
وقتی شعر به پایان رسید بیژن متوجه تاثیر ان بر روح و جسم مهشید شد.یه گونه ای که برای لحظه ای او را به عالم سحر انگیزی برد که فقط به ان دو تعلق داشت.مهشید در حالی که چشمانش را بسته بود،با صدای بغض الود که در اثر هیجان میلرزید با خود شروع به خواندن تلخ ترین شعر زندگیش کرد.
یاهو،سوختم سوختم،سوختم/اینجا کجاست؟سرزمین تب الود،/از این پیچکهایی که به زندگی ام تابیده اند،متنفرم/نفرتی اغشته به رنگ زرد/نظر در نظر کی بیافکنم/نگاهها سردند،عواطف در درجه انجماد بسته شده اند/وبچه های نیلوفران ابی/اسیر باتلاق نامردها شده اند/یک نفس کافیست/در این سرزمین مسموم/هوا دم کرده است/گلها مرده اند،اما/انها می خواهند به سبکی توبرایشان خانه بسازند/یک قفس کافیست/تابوتم را بیاورید/شب فرا رسیده/میخواهم در گورستان وجودم مرا دفن کنید.
مهشید پس از خواندن این شعر که هم چون مرثیه بر زبانش جاری شده بود اهی کشید برخاسته از الام درونش،بعد سرش را به تخت تکیه داد و چشمانش را بر هم نهاد.قطره های اشک به سختی مژگان بلندش را مرطوب کرد.قطره ای که اگر به سیلاب بدل می شد به طور حتم وجودش را از تمامی ان تلخکامیها شستشو میداد.بیژن که در دل دعا میکرد او با گریستن حال و روزش تغییر کند به ان قطره اشک که همچون دری گرانبها هویدا گشته بود،خیره شد.منتظر ماند تا اغازی باشد برای پایان ان قطره اشک که همچون دری گرانبها هویدا گشته بود،خیره شد.منتظر ماند تا اغازی باشد برای پایان ان لحظه های طاقت فرسا،اما افسوس دریچه های دردی که در دل مهشید خانه کرده بود،همچنان مسدود شده بود وهیچ روزنه ای نمیتوانست شکافی در بطن ان تاریکی به وجود اورد.
بیژن با حالتی التماس گونه او را به گریستن ترغیب کرد و گفت:مهشید جان،گریه کن-بغضت رو فرو نده،تو تنها با گریه میتونی تسکین پیدا کنی،با گریه میتونی تمامی ناباوریها رو بپذیری،چرا انقدر خود خوری میکنی؟چرا مانع ریزش اشکهات میشی؟گریه حق مسلم توست،هیچ قدرتی نمیتونه تو رو از این کار منع کنه،پس با همه وجود گریه کن تا روحت ارام شود.
مهشید بی توجه به حرفهای بیژن از جا برخاست و به سمت در حرکت کرد.
بیژن دنبالش راه افتاد و گفت:کجا داری میری؟اگه به چیزی احتیاج داری بگو برات بیارم.
مهشید به سمت او برگشت وبا لحن ارامی گفت:مرم به بچه ها سر بزنم،اونها منتظر هستند تابراشون قصه بگم،توبخواب،نگران من نباش.
بیژن با درماندگی گفت:من نگرانت هستم،تو دچار توهم شدی،نمیخوای واقعیت رو قبول کنی.
مهشید پوز خندی زد و گفت:واقعیت؟!چیزی به عنوان واقعیت توی این دنیا وجود نداره.همه انسانها در خواب سیاهی به سر میبرند.مگه نمیبینی شب وروز چقدر تاریک و مه گرفته است.
بیژن با تعجیل گفت:گرفتگی هوا به خاطر فصل زمستونه،این روزها یکسره هوا ابری ومه گرته بوده،این دلیل نمیشه که چنین تعبیری از دنیا داشته باشی.
مهشید با لحن تلخی گفت:تو مجبور نیستی دنبال من راه بیفتی و هر جا میرم مثل سایه تعقیبم کنی.از این پس خودم میدونم با دنیای تاریکی که با بچه هام ساختم...تو هم بهتره برای همیشه خودت رو از زندگی من بیرون بکشی،فهمیدی؟
بیژن که دیگر ذهنش کشش این همه سخنان جفا کارانه را نداشت با صدای بلاندی گفت:برو،اونقدر بروکه از چاهی عمیق سر در بیاری.تو فکر کردی تافته جدا بافته هستی که سرنوشت باید مطابق با خواسته های تو در گردش باشه. هیچ میدون هرگاه بخوای زندگیت رو از اینی که هست سیاه تر کنی؟برو،دیگه جلودارت نیستم.
مهشید بی توجه به هشدارهای بیژن از اتاق خارج شد و با شور و هیجانخودش را به اتاق نیما و سارا رساند.ان شب تا صبح همچون شبگردی عاشق اتاق را گر کرد و برای کودکان غایب خود تلخ ترین قصه ی عالم را گفت.بیژن بدون انکه لحظه ای پلکبرهم بگذارد،پشت در نشست و به مرثیه سرایی او گوش داد و در خلوت خود شکوه از روزگار کرد.
با روشنی هوا مهشید از فرط خستگی وسط اتاق بی حال بر روی زمین افتاد.بیژن او را که در ان چند روز وزنش به شدت کاهش یافته بود به اتاقش منتقل کرد و برای اینکه رخوت و سستی را که در اثر بی خوابی بر او مستولی شده بود از تن بیرون کند،دوش اب گرم گرفت و به طبقه پایین رفت.
طاهره خانم میز صبحانه را اماده کرده بود.تسبیح در دست داشت و ذکر می گفت،با دیدن بیژن به سمت سماور رفت واستکانی چای برای او ریخت و اورد.
از دیدن چهره گرفته بیزن با نگرانی پرسید:طوری شده مادر؟دیشب راحت خوابیدید؟
بیژن با صدای گرفته ای گفت:متاسفانه مهشید از نظر روحی خیلی وضعیتش خطرناک شده.دیشب تا صبح تو اتاق نیما و سارا بود.از من منزجر شده،فکر میکنم دیدن من او رو شکنجه میده،نمیدونم با او چکار کنم.هنوز واقعیت رو قبول نکرده.با خودش و افکارش درگیر است.اونقدر به وجود بچه هاش ایمان داره که حتی از ریختن اشک امتناع میکنه.طوری حرف میزنه انگار داره اونهارو میبینه.دیگه دارم کم میارم،نمیدونم چطور باید با او برخورد کنم مادر،شما فکری کنید.
مهرداد در حالی که در استانهدر ایستاده بود و به حرفهای بیژن گوش میداد،سلام و صبح به خیر گفت و بعد در حالی که پشت میزش می نشست گفت:اگه نظر منو بخواید باید او را با واقعیات رو به رو کنیم.اول از همه بهتره او رو به بیمارستان ببرید تا سارا رو از نزدیک ببینه.به طور حتم باعث تغیر روحیه اش میشه...بعد اگه حاضر شد برای اوردن نوزاد به بیمارستان برید...فکر میکنم بردن اوبر سر مزار نیما و دیدن خاک سردی که او رو در دل خودش جا داده باعث میشه بدون هیچ ابهامی مرگ او رو بپذیره.
طاهره خانم در حالی که با افسوس سرش را تکان میداد به پشت دستش زد و گفت:قبر او که خالیه،مهشید چطور میتونه مرگ پسرش رو باور کنه؟
بیژن فوری گفت:نه،او نباید بدون جسد بچه اش از بین رفته،خواهش میکنم این راز بین ما سه نفر بمونه که قبر نیما خالیه وگرنه مهشید دیوانه خواهد شد.
طاهره خانم با دست چند مرتبه به پیشانی اش زد و گفت:الهی این پیشونی تو گور می شد و این روزها رو نمی دید.داغ شوهر خدا بیامرزم تازه داشت کم رنگ می شد که این یکی جگرم روسوزوند.نمیدونم چکار کنم.حال و روز این دختره داره دیوونه ام میکنه.
مهرداد اخمی کرد و گفت:بس کن مادر،این ایه های یاس چیه که میخونی،مثلا اومدی اینجا مرهمی باشی برای درد های مهشید واقا بیژن،نه انکه یاد گذشته ها و دردهای خودت بیافتی.

92 تا 95

بيژن رو به مهرداد كرد و گفت:" مادر حق داره، او هم شريك غمهاي ماست. نمي تونه بي تفاوت باشه"
مهرداد با بغض گفت:" خدا شاهده آقا بيژن من دارم از درون متلاشي مي شم. اما به روم نميارم. بابا نيما خواهر زاده من بود، خودت بهتر از هر كسي مي دوني چقدر او و سارا براي من عزيز بودند. اگه پاش مي افتاد جونم رو هم براشون مي دادم. اما افسوس، افسوس كه روزگار مجال نداد خدمتي براشون بكنم. اي كاش من به جاي نيما قرباني اين حادثه شده بودم. آخه خدا مگه نمي دونست كه اين داغ براي خواهر من خيلي بزرگه."
بيژن سالها بود به صداقت او پي برده بود. دستي به شانه او زد و گفت:" عشق خواهر و برادري كه بين تو و مهشيد هست براي من ثابت شده. بخصوص پي بردم وقتي پدر يا مادري در كانون خانواده اي از دنيا ميرن بين اعضاي اون خانوداه انس و الفتي نا گسستني به وجود مياد كه اين عشق و وابستگي تا زماني كه زنده هستند ادامه داره. من هميشه به محبت شما دو نفر مباهات مي كنم."
مهرداد سرش را زير افكند تا كسي شاهد خيس شدن چشمهايش نباشد. بيژن كه ميلي به خوردن صبحانه نداشت از جا برخاست و گفت:" در ضمن پيشنهاد معقولي دادي، فكر مي كنم مواجه شدن مهشيد با بچه ها در بهبود او موثر است.الان مي رم و از دكتر مي خوام به هر شكلي شده زمينه رو براي روبه رو شدن او با سارا آماده كنه. وقتي مهشيد از خواب بيدار شد بهش بگيد مي تونه با سارا و تارا ملاقات كنه. او حرف شما رو بهتر قبول مي كنه. بهتر است كه من كمتر با او برخورد داشته باشم."
طاهره خانوم با عجله گفت:"منم بايد بيام بچه هام و ببينم.مي خوام به سارا بگم غصه نخوره. اگه خدا داداشش و ازش گرفته در عوض يه خواهر قشنگ مثل خودش بهش داده."
مهرداد گفت:" چي داري ميگي مادر؟ طفلي سارا بيهوشه،اون كه نمي تونه با كسي حرف بزنه."
بيژن در حالي كه براي رفتن عجله داشت گفت:" باشه مادر جان همه به اتفاق به بيمارستان مي ريم. حالا اگه اجازه بديد من زودتر برم موقعيت رو براي ملاقات فراهم كنم. اين را گفت و بعد از خداحافظي فوري از ساختمان بيرون رفت.
برف به صورت دانه هاي درشت و نرم در حال باريدن بود. سطح حياط را پوشش سفيد در بر گرفته بود. درختان سبز با زيبايي چشمگيري برگهاي سبز خود را لابه لاي حرير سفيد به نمايش گذاشته بودند تا در رقابت با درختچه هاي گل يخ كه تمام شاخه هايشان پوشيده از گل زرد خوشبو بود حرف اول را بزنند. روزي تماشاي آن منظره برفي براي بيژن سيري ناپذير بود، اما آن لحظه كه دلش به كبود خانه اي تبديل شده بود، هيچ نقش و نگاري در طبيعغت نمي توانست نظرش را جلب كند. از آسمان به خاطر ريزش بي وقفه گله مند بود حتي از ديدن برف بيزار بود و تا حدودي آن را مسبب نابودي زندگي اش مي دانست. پاهايش را با قدرت بر انبوه برفها مي فشرد تا به نوعي نفرت خود را به آن پديده آسماني نشان دهد. او نفهميد چگونه خودش را به پژوي آقاي رستمي رساند. همين كه كليد را درون قفل انداخت، متوجه صداي آشنايي از آن طرف حياط شد. قلبش فرو ريخت چيزي نمانده بود سكته كند. با شنيدن آن صدا لحظه اي منقبض شدن خون در شريانهايش را حس كرد. جرات برگشتن نداشت. لحظه به لحظه صدا واضح تر مي شد. صداي نيما بود كه او را به سمت خود فرا مي خواند. با همان لحن كودكانه هميشگي گفت: بابا، باباجون برگرد من اينجا هستم.ببين اومدم پيش تو،مگه دلت برا من تنگ نشده بود...
ارتعاش وجود بيژن را فرا گرفت. احساس كرد حياط برفي تبديل به باغي سرسبز و خرم شد. باورش نمي شد نيما برگشته باشد. با اين تصور چنين نيروي مضافي بر او القا شد كه با شيفتگي بي پايان به طرف صدا برگشت. در كمال حيرت او را ديد كه زير درخت كاج ايستاده بود. لباس زمستاني به تن داشت و گونه هايش در اثر سرما گل انداخته بود. خنده اي وصف ناپذير صورت دوست داشتني اش را در بر گرفته بود. چشمانش مانند هميشه از زيبايي مي درخشيد. بيژن چنان به تسخير آن صحنه در آمده بود كه كوچكترين تكاني نمي توناست بخورد. بيم آن داشت كه واكنشي كوچك آن صحنه بديع را محو كند. هم چنان منتظر ايستاد تا او خودش را به آغوشش برساند.در آن لحظه تنها دغدغه اش مهشيد بود. مي بايست به گونه اي او را متوجه حضور فرزندشان مي كرد. بدون شك او با ديدن اين تصوير به زندگي سلامي دوباره مي داد.بايد پيش از اينكه نيما آنجا را ترك مي گفت، مهشيد را با خبر مي كرد. در حالي كه با نگاه پر تمنايش از او دعوت به ماندن مي كرد با فرياد گفت:" مهشيد جان بيا.. نيما آمده، منتظر توست."
درهاي بسته ساختمان مانع رسيدن صداي او به داخل مي شد.بيژن احساس كرد فرصتي نمانده و هر لحظه ممكن است او سوار بر بال فرشتگان سفر سبز خود را به ديار ابديت آغاز كند. ايستادن را جايز ندانست بايد مهشيد را مطلع مي كرد. مثل لانساني كه با بزرگترين معجزه قرن روبه رو شده، به قصد رساندن اين خبر به همسرش سر از پا نمي شناخت. همان كه تكان خورد تا مهشيد را به آن بزم بي مثال دعوت كند نيما از نظرش محو شد. نمي توانست آن صحنه را خيالي شيرين بداند. به طور حتم نشانه اي از خود در آن نقطه به جا گذاشته بود. به اين اميد خود را به محل ايستادن نيما رساند . اما شدت بارش برف به حدي بود كه تا به آنجا برسد آثار به جا مانده را مستتر كرده بود. بيژن لحظه اي به خود آمد. ديدن آن اشباح را به علت بي خوابي شب گذشته دانست. با حالي مهجور خانه اي را كه به اسارت غم در آمده بود ترك گفت.
او توانست رضايت دكتر را براي ملاقات مهشيد با فرزندش جلب كند. سر راه به شركت سرس زد و اخبار را از آقاي رستمي گرفت. وقتي از امور آنجا مطمئن شد به منزل بازگشت.مهشيد حاضر و آماده در اتاق نشيمن نشسته بود. با ورود بيژن از جا برخاست و گفت:" زود باش منو ببر پيش نيما و سارا، خيلي وقته منتظرت نشستم."
طاهره خانوم با ملايمت گفت:" دخترم ، بزار بنده خدا استراحتش و بكنه ناهارش و بخوره بعد همه با هم ميريم."
مهشيد اخمهايش را در هم كشيد و گفت:"مادر طوري حرف مي زني انگار مي خوايم به جشن عروسي بريم. من دلم براي بچه هام لك زده، د حتي يه دقيقه ديگه هم نمي تونم طاقت بيارم."
بيژن رو به طاهره خانوم كرد و گفت:" بسيار خب، همين الان مي ريم حاضريد؟"
طاهره خانوم گفت:" آره مادر ، فقط يه چادر سر كنم آمادم."
مهرداد بلند شد و در حالي كه بالا پوش سبز رنگش را به تن مي كرد گفت:" با اجازتون منم ميام، ممانعتي كه نيست؟"
بيژن گفت:" نه وجودت خيلي هم لازم است."
مهشيد جلوتر از بقيه از ساختمان بيرون رفت. بيژن از موقعيت استفاده كرد و از طاهره خانوم پرسيد:" بهش چي گفتيد؟ واقعيت رو پذيرفته يا نه؟"
طاهره خانوم با لحني در مانده گفت:" نمي دونم. معلوم نيست چه حال و روزي داره. بهش گفتم مي خوايم بريم ملاقات سارا خيلي خوشحال شد. اما به محض اينكه اسم تارا رو آوردم . از اين رو به اون رو شد، انگار اسم عدوش رو آوردم. گفت اگه چشمم به او بيفته تيكه پارش مي كنم. از نيما پرسيد گفتم تو گورستانه. زد زير خنده و گفت:" نيما همين يك ساعته پيش اينجا بود. چطور چنين چيزي ممكنه نمي دونم... دخترم داره مشاعرش رو از دست ميده. زودتر بايد يه فكري براش بكنم وگرنه ممكنه زبونم لال از ديونه خونه سر در بياره..."
بيژن با تعجب پرسيد:" چي؟ گفت نيما يك ساعت پيش باهاش بوده؟ يعني ممكنه؟"
طاهره خانوم با تعجب گفت:" واه شما ديگه چرا حرفش رو باور مي كني؟"
بيژن خواست جرياني را كه صبح هنگام بيرون رفتن از منزل اتفاق افتاده بود را تعريف كند اما منصرف شد. مي دانست باز گو كردن آن توهمات بي فايده است.
وقتي از ساختمان بيرون آمدند مهشيد را ديدند مثل مجسمه وسط حياط ايستاده و با حالتي هاج و واج به اطراف نگاه مي كند. مهرداد زير بازوي خواهرش را گرفت و از او خواست سوار اتومبيل شود. مهشيد كه هيچگونه اراده اي نداشت مانند موجودي رام و مطيع جلو رفت. رفتارش معقول بود . بيژن در دل دعا كرد همه چيز خوب پيش برود و مهشيد با يك يك واقعيت منطقي برخورد كند.
وقتي وارد بيمارستان شدند پرستاري كه در جريان آن ملاقات قرار داشت آنان را به اتاق سارا راهنمايي كرد. خودش هم آنجا ماند تا اوضاع را زير نظر داشته باشد. طاهره خانوم كه به محيط بيمارستان حساسيت داشت به محض ورود دچار

96-97

سرگیجه و حالت تهوع شد.مهرداد مجبور شد فوری او را به محوطه بیمارستان برگرداند.مهشید همراه بیژن وخانم پرستار وارد اتاق شدند.مهشید چهره ای آرام داشت.با دیدن جسم بیهوش دخترش که زیر دستگاه های پیچیده ساکت و آرام چشمانش را برهم نهاده بود جیغی سرسام آور از اعماق وجود خویش کشید و چنگی به صورتش انداخت بعد مثل غزالی که بچه خود را در بند صید می بیند با نا آرامی سعی کرد او را از زیر آن لوله های مارپیچی نجات دهد.بیژن به کمک پرستار سعی در آرام کردن او داشتند اما مهشید با صدای آمیخته با درد و فغان ناله سر داد و گفت:"ولم کنید می خوام برم پیش دخترم.چرا اینطور شکنجه اش می دهید؟شما همه جلادید که دخترم رو تو این وضعیت دارید قربانی می کنید."وشروع کرد به مشت زدن به سینه بیژن."ای بی غیرت,ای بی وجدان چطور به خودت اجازه دادی با بچه ات این کارها رو بکنند. می کشمت,می کشمت"...
دیدن آن صحنه ها برای پرستار عادی بود.با لحن متینی گفت:"هیس...خانمم یک لحظه آروم بگیر تا شما رو در جریان اوضاع دخترتون قرار بدم اینجا بیمارستانه نمی تونید این طور سر و صدا راه بیندازید...اگه ساکت نشید انتظامات بیمارستان شما رو از اینجا بیرون می کنند خواهش می کنم یک لحظه به حرفهای من گوش بدید."
مهشید که گوشش به این حرفها بدهکار نبود با پرخاش گفت:"چه بلایی سر بچه ام آوردید؟چرا این قدر ضعیف و نحیف شده؟چرا هرچی صداش می کنم جوابی نمی ده؟شما او رو کشتید....درست می گم؟"
پرستار او را از اتاق به راهرو کشاند و در حالی که با روش خود سعی در مجاب کردنش داشت او را روی نیمکت نشاند و از بیژن خواست برای لحظه ای آندو را تنها گذارد.بیژن امیدوار بود پرستار بتواند تغییراتی در روحیه او به وجود آورد.در اتاق کنار سارا ماند تا از آن فرصت برای درددل با دخترش استفاده کند.مهشید که دچار حمله عصبی شده بود ناخودآگاه سرش را چند بار محکم به دیوار کوبید.پرستار شانه های او را ماساژ داد و با صدای آرامی گفت:"عزیزم....خانمم این رفتارها از شما بعیده این نوع برخوردها جز اینکه اوضاع رو خرابتر کنه هیچ چیز دیگه ای عایدتون نمی کنه.به جای این کارا صبوری پیشه کنید تا نتیجه اش رو ببینید.دختر شما مثل خیلی کسان دیگه که دچار این عارضه می شن در بخش مراقبتهای ویژه بستریست.این دلیل نمی شه که فکر کنید هیچ امیدی به زنده موندن او نیست.خوشبختانه تا به حال چندین عمل رو با موفقیت پشت سر گذاشته.ما امیدواریم فردا آخرین عمل با موفقیت به پایان برسه.شما نباید اینطور روحیه خودتون و همسرتون رو از بین ببرید.دنیا به آخر نرسیده که اینطور لباس رزم پوشیدید تا به جنگ با مقدرات برید.بعضی جاها باید ایستاد و بعضی جاها باید دوید.بعضی جاها هم باید سلانه سلانه پیچ و خمهای زندگی رو طی کرد.پس همه جا باید بود اما نه به گونه ای که فقط خودت و مشکلاتت رو ببینی....مثبت اندیشی چاره تمامی دردهاست و کم صبری به وجود آورنده کوه مشکلات.پس برای فردایی که نیومده هیچ وقت نه شادمانی کن و نه به سوگ بشین.شما با این رفتارت همه چیز و همه کس رو زیر پا له می کنید.من به هیچ وجه قصد سرزنش شما رو ندارم اما برخورد امروزتون نشون داد که سوار قطار خودخواهی با چنان سرعتی پیش می رید که هیچ متوجه ریلهایی که زیر پا دارید نیستید.عزیز من همسر شما همسفر شماست.اوست که راه رو برای شما هموار می کنه تا مبادا خللی در آسایش و راحتی تون به وجود بیاد.اینطور خصمانه با او برخورد نکنید.او تکیه گاه مطمئنی برای شماست.خواهش می کنم پشت به واقعیات نکنید."
پرستار پس از اندرزهای خردمندانه اش سکوت کرد تا شاهد اثر آن روی او باشد.مهشید چشمانش را گشود.گرچه نگاهش تا حدودی آرام شده بود اما در عمق آن چنان دردی شعله می کشید که هر لحظه امکان داشت تبدیل به زباله هایی سوزان شود.پرستار که خود را در مقابل حجم آلام او مقهور می دید با نا امیدی از جا برخاست و جای خود را به مهرداد و مادرش داد.طاهره خانم که با تزریق آمپول ویتامینی سرحال شده بود کنارش نشست و گفت:"دخترم سارا رو دیدی؟"مهشید پلکهایش را به آرامی باز و بسته کرد و با تکان دادن سر به او جواب مثبت

از صفحه 98 تا 101

داد. طاهره خانم با دیدن آرامش او جرات یافت و گفت:«حالش چطوره؟»

مهشید سرش را بین دو دستش گرفت و مستقیم به گوشه ای خیره شد. مادر منتظر جواب از جانب او نشد و همراه مهرداد وارد اتاق شد.

بیژن ناامیدانه بالای سر او ایستاده بود و در دل از خدا شکوه داشت که چرا او به جای کوکان معصومش قربانی آن حادثه نشده. با صدای ضربه محکمی که طاهره خانم به صورت خود زد، بیژن به سمت او برگشت. طاهره خانم که از دیدن نوه اش در آن حال و روز منقلب شده بود، چنان چنگی بر گونه های خود کشید که پوستش ملتهب شد. مهرداد سعی در آرام کردن او داشت، اما طاهره خانم گوشش بدهکار نبود و هم چنان بی قراری می کرد.

با آمدن پرستار به داخل اتاق و هشدار او مجبور شد ناله اش را در سینه خفه کند. لحظه ای بعد مهشید هم به جمع مصیب زدگان اضافه شد و بدون هیچ گونه اشک و ناله ای، شروع به چرخیدن دور تخت دخترش را کرد. حرکاتش چنان بود که گویا به طرف آنجا آمده بود. دلش می خواست ساعتها هم چون پروانه ای گرد آن شمع نیمه سوز بگردد تا با نیروی مادرانه اش مانع خاموشی او گردد، اما افسوس که نیمی دیگر از دلش در طلب فرزند دیگرش بود که پرستار وقت ملاقات را تمام شده اعلام کرد و او به اجبار با حالتی سیری ناپذیر آخرین نگاههایش را به او انداخت و همراه بقیه آنجا را ترک گفت. وقتی وارد محوطه بیمارستان شدند بیژن طاهره خانم را کناری کشید و گفت:«تارا تو همین بیمارستان در بخش دیگری است. به نظر شما چطوری او رو برای دیدنش راضی کنیم.»

طاهره خانم گفت:«باشه، من باهاش در میون می ذارم، ببینم چی می گه.»

«پس یه طوری رضایتش رو جلب کنید که دگرگون نشه.»

طاهرا خانم به طرف مهشید رفت و در حالی که از مطرح کردن آن موضوع دلش می لرزید به آرامی گفت:«دخترم؛ می دونی که اینجا فقط سارا بستری نیست، یک نفر دیگه هم هست که چشم انتظار مادرشه و می خواد مثل همه بچه ها آغوش مادرش رو احساس کنه... چطور دلت می آد اور و تنها و بی کس رها کنی و بری... می دونم خودت بیشتر از هر کس برای دیدنش تب و تاب داری. برگرد بریم پیشش. خدا رو خوش نمی آد یه طفل معصوم این طور با بی مهری روبه رو بشه. تارا پاره تن توست.»

مهشید مثل هر کسی که با شنیدن صدای بمب از جا کنده شود با چنان لحنی غرش سر داد که طاهره خانم از حرف زدن باز ایستاد. او برای اولین بار صدایش را سر مادرش بلند می کرد. فریاد زنان گفت:«تمومش کن، برای اولین و آخرین بار به همه تون می گم که کسی حق نداره اسم اون موجد نحس و بدشگون رو جلوی من بیاره. از او متنفرم... نمی خوام صورت نحسش رو ببینم. به جای اینکه از من دعوت کنید از اون شرور بد ترکیب دیدن کنم، زودتر منو پیش بچه ام ببرید... پیش نیمای عزیزم... او ساعتهاست در این هوای سرد منتظرم ایستاده تا پیشش برم، اون وقت شما می خواید با یک موجود شوم دیدار کنم.»

مهرداد با ترس دستش را دور بازوی خواهرش حلقه کرد و با لحن مطیعانه ای گفت:«باشه خواهر جون، هر چی تو بگی، هر چی تو بخوای... هیچ کس حق نداره مخالف میل تو عمل کنه. هر جا بگی می برمت. فقط قول بده آروم باشی و این طور پرخاش نکن، باشه؟»

بیژن سری با تاسف تکان داد و در کنار آنان از بیمارستان خارج شد. در حالی که پشت سرشان حرکت می کرد با خود به سرنوشت رقت بار تارا اندیشید، به اینکه او چگونه خواهد توانست با مادری زندگی کند که او را از بدو تولد این چنین زیر پاهایش له کرده. چه سرنوشتی انتظار دخترک را می کشید. آیا قادر به تحمل آن نامهربانیها، کدورتها و شنیدن این اتهامات بی اساس خواهد بود. اگر روزی قصه تولدش را بشنود، فریادش را بر سر چه کسی خواهد کشید. افکار آشفته بیژن تسلط بر ذهنش را از گرفته بود. از مهرداد خواست پشت رل بنشیند.

در سکوتی سنگین به گورستان رسیدند. بارش برف متوقف شده بود، اما سوز زمستان فضای متروک گروستان را به زیر چکمه های خود گرفته بود. درختان سر به فلک کشیده که در زیر انبوه برف به خواب زمستانی فرو رفته بودند، هرازگاهی با هجوم کلاغها بر روی شاخه های خشکیده تکانی می خوردند. همه چیز در آن نقطه پایان، بوی مردگی و نیستی می داد. صدای دلخراش کلاغها هم مزید بر علت بود، اینکه آنجا سرای مردگان است، محل خفتگان در خاک و جایگاه ابدی تمامی مسافرانی که زمین را به مقصد آسمان ترک گفته اند. آنان که جسم خود را زیر خروارها خاک مدفون ساختند و روح خود را برداشتند و اوج گرفتند. راستی چه حکمتی در این خاک نهفته است که فقر و غنی را به یکسان در دل خود جا می دهد تا طی از منه ازمنه تاریخ با هم درآمیزند.

مهشید شوریده برفها را از روی قبر نیما کنار زد و چشم بر سنگ مرمر دوخت که نام نیما را با شعری جانسوز بر روی آن حک کرده بودند. در آن سرمای جانسوز شعله های آتش در وجودش شعله می کشید. تازه آن زمان بود که متوجه داغی شد که روزگار بر قلبش گذاشته بود. دلتنگی اش اوج گرفت. خود را روی قبر پسرش انداخت تا مگر صدای پر طنینش به گوش او رسد. تصمیم گرفته بود آنقدر آنجا بماند و مویه سر دهد تا عاقبت دل سرد خاک به رحم آید و دهان خود را باز کند تا او بتواند کودکش را از آغوش سرد او پس بگیرد، اما تقاضای او که با ناله و فغان همراه بود هیچ تاثیری بر آن سرزمین یخی نداشت. به گریه متوسل شد، به ریزش اشکهایی که بیژن امیدوار بود با طغیانش کینه و نفرت را از وجودش بشوید و او دوباره به همان مهشید آرام و مهربان همیشگی تبدیل شود. لحظه به لحظه از دیدار فرزندش ناامید می گشت و بی تا بی اش بیشتر می شد. هم چون دیوانه ای مهار ناپذیر گل و لای را بر سر و روی خود می ریخت، انگار می خواست با اعمالش غرامت زندگی از دست رفته اش را از زمین باستاند، اما افسوس نفیر مرگباری که سر داده بود، هیچ گونه راهی به خوشبختی نداشت.

بیژن و مهرداد دستهای او را محکم گرفته بودند و طاهره خانم صورت او ر ا به سینه اش می فشرد. مهشید هر چه تقلا کرد خود را از دستانشان رها کند بی فایده بود، انگار فراموش کرده بودند او یک مادر بود، کسی که در مرگ از دست دادن بزرگ ترین ثروت زندگی اش سر به طغیان گذاشته بود. چرا رهایش نمی کردند تا آن حجم سنگینی را که در سیاه خانه دلش به بار نشسته بود دور ریزد؟ چرا برای مرهم نهادن بر سوزش درونش همراهی نمی کردند؟ چرا دستانی را که روزی نوازشگر وجود دلبند نازنینش بود این گونه در زنجیر پیچیده بودند تا مانع مشت زدن بر دل سرد خاک شوند؟ مگر جز این بود که او آمده بود پرده ناتمامی را که تقدیر بر زندگی گل نشکفته اش کشیده بود کنار زند تا به آن خاموشی جریان دهد. پس چرا هیچ کس بر آن نیت پاک صحه نمی گذاشت. مهشید با تمام نیروی مادرانه ای که در درون انباشته بود، خود را از میان بازوان آن دو بیرون کشید و برای میثاقی دوباره پناه به خانه ی ابدی فرزندش برد. اشکها ریخت و ناله ها سر داد. عاقبت در حالی پذیرفت آن رفتن را بازگشتی نیست که نگاهش متوجه قبر کناری نیما شد که انتظار همدمی را می کشید. سر از خاک برداشت و به آن نقطه خالی چشم دوخت. ناگهان از تصور هم نشینی سارا، تنها بازمانده زندگی اش در کنار نیما، چنان وحشتی سراپایش را احاطه کرد که از هوش رفت.

از صفحه ی 102 تا 105

فصل 8

همگی بی قرار چشم به در اتاق عمل دوخته بودند. صدای قدم های بیژن که طول راهرو را می پیمود با صدای ذکر گفتن طاهره خانم آن سکوت سهمگین را می شکست. مهشید آرام و ساکت روی نیمکتی که رو به روی در اتاق عمل قرار داشت کنار مهرداد نشسته بود .
لحظه ای بعد خانم و آقای رستمی به آن جمع منتظر اضافه شدند . هیچ کس حرف نمی زد . بیژن هر چند دقیقه یک بار به ساعتش نگاه می کرد از گذر کند زمان دچار کلافگی شده بود. دو ساعت از شروع عمل می گذشت اما درهای اتاق هم چنان بسته بود . خانم رستمی زیر چشمی مهشید را می پایید . از آرامش غیرطبیعی او متحیر بود. چندین بار سعی کرد سر صحبت را با او باز کند تا متوجه حالتهای درونی او شود. اما از ترس این که مبادا در آن موقعیت اوضاع را بدتر کند منصرف می شد .
همگی مهشید را به سان مجسمه ای سرد و بی روح می دیدند . نمی دانستند که آن زن آسیب دیده در آن لحظه در باغ خاطرات کودکی نیما و سارا پرسه میزند و یادآور آن روز های خوش است که او را برای لختی از آن لحظه های کشنده انتظار دور ساخته است. به درازا کشیدن زمان عمل باعث نگرانی همه شده بود . نگاهایی که بین آن ها رد و بدل میشد نشانگر حدسهای منفی بود که در ذهنشان شکل گرفته بود . در اوج فشار و نگرانی بودند که در اتاق عمل باز شد و پرستاری مضطرب با شتاب خارج شد و بی توجه به حال و روز منتظران که مقابل در تجمع کرده بودند بابدخلقی آن ها را به کناری زد و بدون این که پاسخی به آن ها دهد به سمت اتاق دیگری رفت .
با دیدن چهره ی گرفته پرستار ناخود آگاه خاطراتی که در ذهن مهشید در حرکت بود ، محو شد و با آشفتگی از جایش برخاست و همراه بیژن متعاقب پرستار راه افتاد . رفتار پرستارنشان می داد عمل با مشکل مواجه شده. بدن هیچ گونه پاسخی وارد اتاق دیگری شد و در را محکم بست و لحظه ای بعد دوباره از مقابل دیدگان هراسناک آنان گذشت و وارد اتاق عمل شد . همگی یقین کرده بودند نتیجه ی مطلوبی انتظار آنان را نمی کشد . دهان مهشید مانند چوب خشک شده بود. دوباره روی نیمکت نشست و این بار پرنده ی اندیشه اش را به سوی دهلیز های تنگ و تاریک ذهنش به پرواز درآمد .
آقای رستمی متوجه نگرانی بیش از حد بیژن شده بود و با سخنان امید بخش سعی در آرام کردن او داشت . طاهره خانم به آرامی اشک می ریخت و دعا میکرد. خانم رستمی هم چنان متوجه رفتار عجیب و غریب مهشید بود ، مهردار هم مانند نگهبانی کنار در اتاق عمل ایستاده بود تا به محض باز شدن در از حال و روز خواهرزاده اش کسب اطلاع کند. با سپری شدن لحظه ها به سختی نفس می کشیدند تا این که در گشوده شد و برانکار حامل سارا همراه گروه خسته پزشکان از اتاق خارج شد. این بار هیچ کس برای شنیدن پاسخ حاضر نبود پا پیش گذارد. همگی با حالتی حیران چشم به پزشک معالج سارا دوخته بودند. در نگاه یک یک آنها التماس موج میزد ، التماس برای گفتن خبری خوش. دیری نپایید که در چهره ی دکتر آثار لبخند نمایان شد. همان نشانه کافی بود که بیژن داوطلبانه نزدیک شود . مهشید که بیش از آن توان دوری از دخترش را نداشت با شور و شعف خودش را به او رساند.
بیژن دست دکتر رافشرد وگفت:( خسته نباشید دکتر جان ، ان شاءالله گل کاشتید؟)
دکتر با تبسمی سرش را به علامت مثبت تکان داد و گفت:(عمل مشکل بود اما خوشبختانه با موفقیت به اتمام رسید . به امید خدا تا چند ساعت دیگه بهوش میاد و می تونید با اون صحبت کنید)
بیژن با شادمانی گفت:(خدا رو شکر، شما به دخترم وما زندگی دوباره دادید. نمی دونم به چه شکلی باید پاسخگوی لطف شما باشم) دکتر با خرسندی گفت:(ما به جز وظیفه کار دیگه ای نکردیم ، این لطف الهی بود که شامل حال شما و دختر گلمون شد . همه ی ما امیدواریم هیچ وقت چنین مشکلاتی برای شما و هم وطنان دیگرمون پیش نیاد. خوب حالا اگه اجازه بدید از حضورتون مرخص بشم.)
بیژن دوباره تشکر کرد و به اتاقی رفت که سارا را به اونجا انتقال داده بودند. دیدن شور وشوق مهشید او را به وجد آورد. جعبه ای شیرینی در دست داشت و به همه کسانی که در آنجا حضور داشتند تعارف می کرد. طاهره خانم گوشه ای نماز شکر میخواند . بقیه دور تخت سارا جمع شده بودند و با امیدواری منتظر به هوش آمدناو بودند.
خانم رستمی مهشید را در آغوش کشید و گفت:(بهتون تبریک میگم. خداوند دوباره این بچه رو به شما هدیه کرد. ان شاءالله که مشکلاتتون یکی پس از دیگری حل می شه. ما رو در شادی خودتون سهیم بدونید.)
مهشید صورت او را بوسید و گفت:(نمی دونم چطوری از زحمتهای این چند روز شما تشکر کنم. بیژن بهم گفت اون روزهایی که من توی حال خودم نبودم به شما خیلی زحمت دادیم . از صمیم قلب به خاطر حسن توجه و همیاریتون سپاسگزارم. امیدوارم روزی بتونم پاسخگوی محبت شما باشم)
خانم رستمی با عطوفت گفت:(ما کاری نکردیم عزیزم ، همین اندازه که می بینیم روحی تون رو دوباره به دست آوردید خدا رو شاکریم)
مهشید آهی کشید و در حالی که سعی داشت بخاطر سارا غم هجران نیما را دردلش کم رنگ کند با تاُثر گفت:(حقیقتش با همین نیم ساعت پیش به ادامه ی زندگیم امیدوار نبودم....یعنی تو ذهنم می گفتم اگه سارا ازبین بره ، من به شب نرسیده از فشار درد و غصه دق خواهم کرد....اما حالا که به لطف خداوند عملش با موفقیت صودت گرفت ، مجبورم به خاطر او در مقابل مرگ نیمای عزیزم صبوری پیشه کنم....سارا هنوز خیلی کوچیکه، احتیاج به محیطی امن و آرام داره.نمی تونم اون رو قربانی عواطف و احساساتم کنم و با رفتاری نسنجیده ام از مرگ نیما برای اون یک تراژدی تلخ و وحشتناک بسازم)
حرفهای منطقی مهشید که به گوش حاضران رسید، همه را دچار حیرت کرد . هیچ کس باور نمی کرد که آن سخنان سازنده از دهان او درآمده باشد ، زنی که تا ساعتی پیش حالت انسانهای مالیخولیایی را داشت اینک باشنیدن یک خبر خوش این چنین تغییر رفتار و روحیه داده باشد. آن گونه که او نطق می کرد گویا این بود که تارا به زودی دردل او جا باز خواهد کرد و او خود دیدانه وار به استقبالش خواهد رفت.تنها کسی که در آن جمع توانست به آن تغییر ایمان داشته باشد بیژن بود. کسی که با رفتار همسرش آشنایی داشت و می دانست لحظه به لحظه اخلاقش در حال تغییر است و نمی شود به آسمان دل او که هم چون چهار فصل بهار متغیر است ایمان آورد لحظه ای طوفانی و لحظه ای دیگر آرام ، لحظه ای سرکش ولحظه ای دیگر سربه زیر و مطیع. همیشه این رفتاریس ثبات مهشید باعث سر در گمی بیژن بود.
پرستاری جوان وارد اتاق شد و با لبخندی مهربان گفت:(وقت ملاقات تمام شده لطف کنید اتاق رو ترک کنید)
طاهره خانم چادرش را زیر بغلش جمع کرد و با لحن معترضانه ای گفت:(چی خانم جان وقت ملاقات تمام شده ، تا نوه ام بهوش نیاد من یکی محاله از این جا برم)
پرستار گفت:(مادر عزیز، شما نمی تونید تو اتاق بیمار بمونید،اینجا یک محیط خاص است که جز کارکنان بیمارستان حضور دیگران در عیر وقت ملاقات ممنوعه. این یک قانونه که هیچ کس نمیتونه از اون سرپیچی کنه،فردا می تونید برای ملاقات تشریف بیارید.ان شاءالله تا فردا بهوش می آد و می تونید باهاش صحبت کنید)

106 تا 109

طاهره خانم دهان باز کرد که دوباره اعتراض کند، اما مهرداد مانع شد و از او خواست طبق قانون رفتار کند. در آن میان تنها یک نفر می توانست به عنوان همراه بیمار در آنجا بماند که آن یک نفر کسی نبود جز مهشید، او اولویت را به خود داد و عاقبت موفق شد نظر دیگران را برای ماندن جلب کند.
پس از خلوت شدن اتاق او مجال یافت تا با جسم بیهوش سارا درددل کند. سرش را به آرامی بر روی قلب کوچک او نهاد که ملودی زندگی می تواخت. با خود زمزمه کرد:« فدای تپش قلبت بشم مادر، دلم برای شنیدن این صدا شرحه شرحه شد، اما هیچ کس نبود متوجه سرگشتگی من بشه، اونها مدام منو به صبر دعوت می کردند، تو بگو، آدمی که تشنه است مگه صبر حالیشه. نبودی، رفتم خونه برادرت، آخ بمیرم برات، لابد از اینکه در ضیافت تنها برادرت نبودی دلت گرفته، ولی خوب ناراحت نباش، یک روز می برمت تا خونه ابدیش رو ببینی... اما الان بهت بگم او در خونه اش رو به روی ما باز نمی کنه. اگه دیدی ما رو تحویل نگرفت غصه دار نشی عزیزم. آخه این رسم همه کسانیست که پرواز رو آموختند. نباید از برادرت خرده بگیری. ما هر شب جمعه می ریم به خونه اش و براش شمع روشن می کنیم. ساعتها گرد اون خونه می چرخیم... من و تو نباید بذاریم چراغ خونه اش خاموش بمونه. مگه فراموش کردی نیما از تاریکی می ترسه.»
لحظه ای سکوت کرد و دستانش را در مقابل چهره آرام او گرفت و با بغض گفت: به این دستها خوب نگاه کن... می بینی چطور زخمی و مجروحه. هیچ کس نفهمید چرا من این بلا رو سر دستهام آوردم... برای تو یم گم، اما بین خودمون بمونه. روز حادثه که یادته؟ همون روز که من از درد خودم می پیچیدم و ناخواسته سیلی محکمی به صورت زیبایش زدم... او در برابر شقاوت من به گردنم آویخت و در حالی که حاقه ای اشک در چشمانش نقش بسته بود، صورت منو غرقبوسه کرد... وای، وای که یادآوریش منو داغون می کنه. چطور می تونم این خاطرات تلخ رو از ضمیرم محو کنم، چطور می تونم با این دستان گنهکار دست بر سنگ خونه او بکشم و طلب بخشش کنم. وای خدای من... این کابوس مثل بختکی بدچهره همیشه بر قلبم فشار خواهد آرد، آخه این رسم خداحافظی با این مهمون عزیز نبود، مگه نه دخترم؟! تو رو خدا یک چیزی بگو، دست کم بخاطر این دیوانگی توبیخم کن.»
بدن سارا تکانی آرام خورد. مهشید سرش را از روی قلب او برداشت. نفس در سینه اش محبوس گشت، حتی از فرط ناباوری پلک بر هم نمی گذاشت. می ترسید کوچکترین واکنش او باعث تاخیر در بهوش آمدن فرزندش شود. کم کم تکانهای بدنش جاندارتر می شد تا حدی که بر روی عضلات صورتش تاثیر گذاشت و منجر به تکانهای خفیفی در پلکها و دهان او شد. مهشید در انتظار گشودن لکهای او به صورتش خیره ماند، اما انگار خسته تر از آن بود که بتواند به آن زودی به روی مادرش چشم باز مند تا با قدرت نگاهش آتش نیاز او را اطفاء سازد. مهشید منتظر بود و دخترک خسته بازگشته از سفری پر رنج و مخاطره، اما این دلیل نمی شد مهشید او را به حال خود بگذارد، به خصوص که می دید او هیچ گونه عجله ای برای باز کردن چشمانش ندارد و ممکن است دوباره آن خواب سنگین فکر و جسم او را برباید. به همین سبب سرش را به طرف گوش او برد و آهسته زمزمه کرد:« دخترکم، عروسکم، چشمهای قشنگت رو باز کن، چقدر می خوابی... بیدار شو ببین مامان چقدر دلتنگ توست. نمی خوای چشمهایت رو به روی مامان مهشید بار کنی. با من قهری؟ گوش به حرفم نمی دی باشه، اشکالی نداره، اون قدر نازت رو می کشم که خسته بشی و چشمهایت رو باز کنی. آخ الهی فدای اون لبهای سرخ و کوجیکت بشم که داره تکون می خوره... بگو، بگو چی می خوای عزیز دلم. تشنه هستی؟»
سارا با صدایی که گویی از قعر چاه بر می خاست به زحمت گفت:« آب.. آب.»
مهشید چند قطره آب در دهن او چکاند و در انتظار بهوش آمدن کامل او به صورتش خیره ماند.
انتظارش چندان طول نکشید. او پلکهای متورمش را از هم گشود. مهشید ناخودآگاه جیغ کوتاهی کشید و صورت او را بین دستانش گرفت. اشکهایش بی اختیار روی گونه اش روان شده بود. با چنان شیفتگی بی پایانی به او خیره شده بود که انگار نظاره گر زیباترین مخلوق آفرینش بود. آن حالت سیری ناپذیر و توام با حرص و عصیان بود. دلش می خواست در آن لحظه می توانست او را با همه وجود در آغوش کشد و غرق بوسه کند، اما افسوس در وضعیتی نبود که بتوان او را تکان داد. مجبور بود تنها به نگاه کردن بسنده کند و تمایلان مادرانه اش را در درون سرکوب کند. هنوز از آن چشمه جوشان جرعه ای ننوشیده بود که دوباره سارا به خواب عمیقی فرو رفت و تا صبح پلک از هم نگشود.
بیست و چهار ساعت پس از عمل دوباره به هوش آمد. مهشید مشغول آب دادن به گلدان گلی بود که روی میز قرار داشت که ناگهان از دیدن سارا با چشمانی گشوده یکه خورد. او وحشت زده به محیط اطرافش می نگریست. با لبی خندان به اون نزدیک شد که نگاهش در جهت دیگری می چرخید. گفت:« سارا جان، عزیز دلم، بیدار شدی؟ الهی قربون اون چشمهای قشنگت بشم... چرا وحشت کردی؟»
سارا به محض اینکه دستان مادرش را لمس کرد خود را به او آویخت و در حالی که می لرزید با ترس گفت:« مامان جون، اینجا کجاست؟ چرا این قدر تاریکه؟ چرا چراغ رو روشن نمی کنی؟»
خنده بر روی لبهای مهشید ماسید و با تردید گفت:« چی؟ اینجا تاریکه؟ نه دخترم اشتباه می کنی. هوا روشنه، لابد چشمهات سیاهی رفته. آخه تو این مدت یه خرده ضعیف شدی و احتیاج به تقویت داری. به محض اینکه به خونه رفتیم باید هر چیز مقوی که برات خوبه بخوری... فهمیدی عزیز دلم؟»
سارا دستش را به سمت صورت مهشید برد و گفت:« اما مامان جون، من حتی شما رو هم نمی بینم... من هیچ جا رو نمی بینم. تو رو خدا برو چراغ رو روشن کن... اینجا خیلی تاریکه، من از اینجا می ترسم.»
مهشید با شنیدن این حرف گر گرفت. احساس کرد زیر پایش خالی شد و به اعماق زمین سقوط کرد، جایی که تاریکی مطلق بود، همان چیزی که دخترش توصیفش را کرد. چانه اش از شدت وحشت می لرزید.« سارا جان، چشمهات رو ببند و باز کن. چند بار این کار رو بکن تا پرده ای که جلوی چشمت رو گرفته کنار بره، اون وقت می تونی همه جا رو روشن ببینی. بهتره امتحان کنی.»
سارا مثل همیشه که از راهنماییهای مادرش نتیجه مطلوب می گرفت، فوری به حرف او گوش کرد، اما هیچ تغییری در ان سیاهی ایجاد نشد. با فریادی کودکانه نالید:« مامان مهشید دارم خفه می شم. چرا چراغها رو روشن نمی کنی، تاریکی اذیتم می کنه.»
مهشید چون انسان مجرمی که قصد فرار از محل ارتکاب جرم را دارد در حالی که عقب عقب به سمت در می رفت با لحن ترسناکی گفت:« حق با توست... برقها رفته... اینجا خیلی تاریکه. منم مثل تو جایی رو نمی بینم... به این زودی هم برق نمی آد.... باید این تاریکی رو تحمل کنبیم. از هیچی نترس عزیزم، از هیچی، چشمهات کم کم به تاریکی عادت می کنه، مثل من... ببین دارم تو تاریکی راه می رم.»
مهشید این را کفت و از اتاق بیرون زد. خواست با تمام نیرو از آن واقعیت بگریزد. با حالتی نامتعادل به سمت انتهای راهرو می دوید که ناگهان سکندری خورد و در آغوش بیژن افتاد. بیژن از دیدن حالت آشفته و پریشان او در جا خشکش زد. مهشید در حالی که چشمانش از حدقه بیرون زده بود یقه بیژن را چسبی و با نفسهایی که به شماره افتاده بود گفت:« سارا... سارا کور شده. او هیچ جا رو نمی بینه. بچه ام بینایی اش رو از دست داده.. از این پس باید عصا دستش بگیره... می فهمی... دخترت کور شده، کور شده....»
صدایش در راهروی بیمارستان پیچید. بیژن با شنیدن این خبر تکان دهنده دسته گل سرخی که گل مورد علاقه سارا بود را رها کرد و در جا مات ماند. طاهره خانم پاهایش سست شد و با ناتوانی روی زمین نشست. مهرداد هم از روی فشار این درد چنان مشتی به دیوار زد که آثار انگشتانش بر دیوار گچی به یادگار ماند. آقا و خانم رستمی با نگاهی متاثر به بداقبالی آنان چشم دوخته بودند.
چند پرستار با شنیدن سر و صدای مهشید با گامهایی پرشتاب خودشان را به جمع مصیبت زده رساندند و از اقای رستمی که چهره اش آرام تر از بقیه بود علت این سر صدا را پرسیدند. آقای رستمس که چهره اش آرام تر از بقیه بود علت این سر و صدا را پرسیدند. آقای رستمی در حالی که سرش را با تاسف تکان می داد به سرپرستار گفت:« ما همین الان آمدیم... از موضوع بی خبریم، ولی طبق حرفهای این خانم گویا دخترشون نابینا شدند... فاجعه است خانم پرستار، نباید بعد از چندین عمل این اتفاق می افتاد. از دیروز امیدوار بودیم که این دختر دیگه مشکلی نخواهد داشت، اما با این خبر ضربه شدید به این خونواده بیچاره وارد شد. نمی دونم دکتر چه جوابی برای این پیشامد داره»

110 تا 115

سرپرستار که متوجه پریشان حالی آنان شده بود رو به مهشید کرد و گفت:«خانم عزیز ،چرا اینقدر خودتون رو باختید....آروم باشید تا ببینیم چه کاری می تونیم بکنیم.»
مهشید با چهره ای غضبناک فریاد زد:«شما اگه عرضه داشتید برای او کاری بکنید که این طور نمی شد.حالا کدوم یکی از شما جرات می کنه بره بهش بگه که او قربانی بی تجربگی شما شده.من به خاطر این نقصی که پیدا کرده از همه شما شکایت می کنم.بابت یک جفت چشمی که از او گرفتید باید تمام زندگیتون رو بدید... نمی ذارم آب خوش از گلوتون پایین بره.می فهمید یا نه؟ برید به دکتر عزیزتون هم بگید که این بار تیغ سلاخی اش گلوی بد کسی رو بریده.»
پرستار با چهره ای درهم گفت:«بس کنید،شما بدون هیچ گونه اطلاعات پزشکی حق ندارید ندانسته قضاوت کنید.از کجا معلوم که دختر شما نابینا شده.بهتره به جای این خط و نشان کشیدن ها بذارید ما کارمون رو انجام بدیم.او باید معاینه بشه.امکان داره دچار تاری دید موقتی شده باشه که علتش عملی است که روی مغزش صورت گرفته... شما نباید این طور ناامیدانه صحبت کنید و چنین جو ناآرامی به وجود آورید.» این را گفت و فوری به سمت اتاق سارا رفت.
دخترک همچنان در تعجب به سر می برد.پرستار مقابل او قرار گرفت و با حرکت دست سعی داشت دید او را آزمایش کند اما او هیچ واکنشی به حرکت دست او نمی داد.
پرستار از او پرسید:«دخترم حالت چطوره؟»
سارا با حالتی غریبانه گفت:«شما کی هستید؟»
پرستار با مهربانی گفت:« من پرستار هستم.. اومدم ببینم اگه حالت خوب شده مرخصت کنم.»
سارا لب ورچید و با ناراحتی گفت:« چرا منو تو این اتاق آوردید؟ مامان مهشید راست میگه برق ها رفته؟»
پرستار از ناراحتی لبش را به دندان گرفت و گرفت:«آره دختر گلم، اما خیلی زود برق ها می آد.باید تحمل کنی.»
سارا فوری گفت:« خب چرا شمع روشن نمی کنید؟»
پرستار که متوجه هوش سرشار سارا شده بود گفت:«آخه اینجا خیلی بزرگه با نور شمع روشن نمی شه.بهتره درباره تاریکی دیگه حرف نزنیم.بگو ببینم حالت چطوره؟ جاییت درد نمی کنه؟»
سارا که اخم هایش را درهم کشیده بود گفت:«من از اینجا خوشم نمی یاد.چرا مامان و بابام نمی آن منو ببرن خونه دلم واسه همهشون تنگ شده.دوست ندارم اینجا بمونم.»
پرستار درحالی که دستان او را نوازش می کرد گفت:«به زودی برمی گردی خونه تون،اما باید مدتی اینجا بمونی تا حالت خب بشه.باشه عزیزم.؟»
«من از تاریکی بدم میاد.شما خسیس هستید،برید صدتا شمع بگیرید و روشن کنید اون وقت می فهمید که نور شمع همه جا رو روشن می کنه.»
پرستار که دلش از آن حرف ها به درد آمده بود،باخود گفت:طفل معصوم نمی دونه که اگه تمام شمع های عالم رو روشن کنند هیچ تاثیریدر دید او نداره.خدا به دادش برس.این کودک خردسال چه گناهی کرده که باید از این سن تو تاریکی زندگی کنه.
با ورود دکتر پرستار فوری صورتش را از اشک پاک کرد و گفت:«تشریف آورید دکتر؟»
دکتر با چهره ای مضطرب بالا سر او حاضر شد و بدون هیچ حرفی فوری به معاینه چشم سارا پرداخت.با نتیجه نا مطلوبی که به دست آورد،همان امید اندک که او را به آنجا کشانده بود در دلش خاموش شد.سارا به طور کامل بینایی اش را از دست داده بود.با این وجود دکتر چند آزمایش از او به عمل آورد و با دکترهای مجرب و کارآزموده دیگری به مشاوره پرداخت که متاسفانه همگی متفق القول گفتند که هیچ امیدی برای بازگرداندن بینایی اش نیست.
بیژن و مهشید در وضعیت روحی نابسامانی به سر می بردند.هردو به خاطر فشار غمهایی که در آن مدت متحمل شده بودند دچار افسردگی شدید بودند و فقط با روی آوردن به داروهای مسکن و خواب آور بود که می توانستند خود را از نابودی کامل برهانند.
روزی که سارا را از بیمارستان ترخیص کردند،دخترک در پوست خود نمی گنجید.امیدوار بود با خلاص شدن از آن تاریکخانه قدم در سرزمین نور و روشنایی بگذارد.او کوچک بود و زندگی را در روشنایی جست و جو می کرد.اما نمی دانست از آن پس می بایست در سیاهچال ذهنش آمال کودکانه اش را جست وجو کند.وقتی قدم به بیرون بیمارستان گذاشتند از سوز سردی که بر صورتش خورد فهمید از آن محیط تاریک خارج شده؛اما برایش عجیب بود که بیرون هم ظلمات بود.او محکم خود را به مهشید چسباند و در حالی که مثل بچه کبوتری می لرزید گفت:« مامان جون،پس چرا بیرون هم تاریکه.چرا خورشید رو نمی بینم؟ چرا آسمن معلوم نیست؟»
مهشید با اندوه گفت:« آخه عزیزدلم، الان شبه، بخاطر همین همه جارو تاریک می بینی.»
سارا نمی توانست حرف های مادرش را باور کند.محکم پا برزمین کوبید و با گریه گفت:« شما دارید دروغ میگید.اگه شبه پس چرا صدای گنجشک ها می آد؟ چرا ماه و ستاره های معلوم نیستند؟ به من بگید چه اتفاقی افتاده؟ چرا من هیچ جا رو نمی بینم؟هان؟»
مهشید از سر استیصال به بیژن متوسل شد.او به آرامی در گوش مهشید گفت:«کم کم باید .اقعیت رو بهش گفت.تا کی می خوای براش فیلم بازی کنی؟ او زرنگ تر این حرف هاست که بشه بازیش داد.آخرش چی؟ حرفی رو که قراره چند روزه دیگه بهش بگی بهتره همین حالا بفهمه.»
مهشید به تندی گفت:« نه، حالا نه.»
همان موقع سارا دستش را از دستان او بیرون کشید و شروع به دویدن کرد.هنوز چندقدمی از آنان فاصله نگرفته بود که سر خورد و با صورت نقش زمین شد.مهشید جیغ بلندی گشید و خودش را به او رساند.همین که او را به طرف خود چرخاند از دیدن خونی که صورتش را قرمز کرد،چشمانش سیاهی رفت.بیژن فوراً دستمالی درآورد و بینی اش را که در اثر ضربه خون آلود شده بود،تمیز کرد.سارا به شدت دست او را کنار زد و در حالی که با خشم مشت بر سینه پدرش می زد با گریه گفت:«ولم کنید... می خوام بدوم... می خوام برم جایی که روشن باشه.شما و مامان بدجنس هستید.ازتون خوشم نمی آد...می خوام برم پشی نیما،او روشنی رو بهم نشون میده... او به من میگه چرا همه جا تاریک شده ... او مثل شما و مامان دروغگو نیست.»
بیژن سر او را بر سینه اش فشرد و با بغض گفت:«تحمل کن دحترم، به زودی مامان برات قصه شهر تاریکی رو می گه،شهری که خورشید داره...ماه و ستاره هم نداره...اون وقت می فهمی چرا همه چیز سیاهه.»
سارا خودش را از بیژن جدا کرد و با تشویش گفت:«یعنی ما رفتیم تو شهر قصه ها،پس چرا نیما با ما نیست.شما او را جا گذاشتید؟»
بیژن که فهمید از هر راهی وارد می شوند سارا آنان را به گونه ای زیر سوال می برد از جا برخاست و با درماندگی گفت:«دخترم داره برف میاد.باید زودتر بریم خونه وگرنه ممکنه سرما بخوری.»
سارا دستش را از میان دستان بیژن بیرون کشید و با حالت قهر گفت:«خودم می تونم بیام.لازم نکرده شما دست منو بگیرید.»
بیژن به ناچار گفت:« دخترگلم،می خوای دوباره زمین بخوری؟ بذار کمکت کنم.»
سارا با لحن خاصی گفت:« مگه شما نگفتید اینجا شهر تاریکی است.پس شما و مامان چطور می تویند جلوتون رو ببینید؟ نکنه... نکنه ...» و دستش را به طرف صروتش برد و با هیجان گفت:« مامان مهشید، شما چشم منو با یک دستمال نامرئی بستید؟ مگه نه؟ می خواین با من قایم موشک بازی کنید؟ درست می گم؟»
مهشید که بیشتر از آن تاب و تحمل شنیدن آن حرف های تلخ و گزنده را نداشت او را در آغوش کشید و با شوریدگی گفت:«دخترکم، قصه شهر تاریکی قصه زندگی ماست.قصه قلب مه گرفته مادرته.می فهمی؟ بذار بریم خونه تا همه چیز رو برای بگم.یه خورده دیگه تحمل کنی متوجه واقعیت میشی.»
سارا سرش را به علامت تسلیم تکان داد و دیگر هیچ چیز درباره آن سیاهی مخوف نپرسید.برای بیژن و مهشید هم هیچ چیز از آن سخت تر نبود که خود از روشنایی بهره بجویند اما کودک خردسالشان در ابتدای راه زندگی برای ابد نور را گم کرده باشد و در جست و جوی روشنایی با بی قراری سرش را به این طرف و آن طرف بچرخاند.در آن چشمانی که روزی پر از عشق و زندگی بود، چنان غبار سردی نشسته بود که انگار می خواست همه چیز را به آتش کشد.نگاه او که برخاسته از دل تاریکی بود با چنان ظلمت ستیزی همراه بود که هیچ کس نمی توانست باور کند آن برق از چشمان دختربچه ای هفت ساله ساطع می شود.
وقتی وارد منزل شدند به امید آنکه چراغ های خانه با ورودش روشن شود فوری از اتومبیل پایین پرید.رایحه آشنایی که به مشامش خورد در یک لحظه باعث شد او شپیدی را حس کند و خود را از آن خوا سیاهی که چند روز جانفرسا با آن دست به گریبان بود خلاص ببیند.خنده شیرینی بر گوشه لبش نشست و با نشاطی کودکانه گفت:« مامان بابا من دارم به شمت روشنایی می رم.آخ جون... تا چند لحظه دیگه می تونم همه جا رو ببینم.» و با گام هایی آهسته شروع به راه رفتن کرد.
مهشید و بیژن با شنیدن این حرف نگاه ناباورانه ای به هم انداختند و در یک لحظه امید به معجزه سبب اشتیاق در آنان شد به گونه ای که نفهمیدند چگونه آن فاصله چند قدمی را طی کردند و مقابل او که با احتیاط تاریکی را در می نوردید قرار گرفتند.با دیدن چشمان مورب او که از روشنایی دلش نور گرفته بود کنار رفتند تا دخترک مسیری را که روزی با جست و خیز طی می کرد با چشمانی بسته تجربه کند.رایحه دل انگیز گل های باغ او را به سمت خود کشاند.او رد حالی که برای رسیدن به آنها سر از پا نمی شناخت با صدای بلندی که در باغ می پیچید گفت:« نیما ،داداشی، کجا هستی ؟من برگشتم خونه.دارم می آم پیش تو... اما اول می خوام برم تو باغچه چند شاخه گل یخ برات بچینم.صبرکن الان می آم.»
حرف هایش همچون خنجر قلب مهشید و بیژن را درید.
وقتی به قصد چیدن گل وارد باغچه شد پایش به سنگی اصابت کرد و با سر روی رمین خیس و گل آلود سقوط کرد.مهشید و ببژن با قلبی دردمند به سمت او دویدند. وقتی او را از زمین بلند کردند متوجه شاخه گل یخ زردرنگی شدند که با پیروزی در دستان او می درخشید.در حالیکه چشمان سارا به طور ناهماهنگی در حال رقصیدن بود با خرسندی گفت:« این گل رو برای نیما چیدم.از دیدنش خوشحال می شه،مگه نه؟»
مهشید با حالتی نزار رو به بیژن کرد و به تندی گفت:«بغلش کن ببرش تو خونه.مگه نمی بینی لباس هاش خیس شده و داره از سرما می لرزه.»
بیژن بدون معطلی او را درآغوش گرفت و با شتاب به طرف ساختمان رفت.طاهره خانم با چهره ای خسته و فرسوده به استقبالشان آمد.او که برای رویارویی با آن صحنه خودش را آماده کرده بود،گریه اش را در سینه خفه کرد و با بی تابی نوه اش را در آغوش کشید.سارا با استشمام بوی خوش مادربزرگش انگار جان تازه ای گرفته بود.سرش را روی شانه او گذاشت و در حالی که با دست صورت پیرزن را لمس می کرد گفت:«مادربزرگ،دلم براتون تنگ شده اما نمی تونم صورتتون رو ببینم.شما می تونی کاری بکنی همه جا روشن بشه.»
طاهره خانم با شنیدن این حرف ها چنان منقلب شد که بغضش اجازه پاسخ دادن به او را نداد.مهشید فوری دست او را گرفت و گرفت:«بیا دختر گلم،بیا بریم لباس هات رو عوض کن وگرنه سرما می خوری.»
او بی توجه به حرف مهشید با بی طاقتی گفت:« پس نیما کجاست؟ چرا نی آد پیش من؟ لابد رفته تو اتاق قایم شده آره مادربزرگ؟»
طاهره خانم با درماندگی نگاهی به مهشید و بیژن انداخت و با اشاره پرسید چه بگوید.مهشید از شدت ناراحتی روی مبل نشست و سرش را بین دستانش گرفت.طاهره خانم با دستپاچگی کاپشن او را درآورد و گفت:« ساراجان؟ چرا خودتو گلی کردی مادر؟ زود لباس هات رو عوض کن وگرنه سینه پهلو می کنی.»
سارا بدون هیچ حرفی به کمک مادربزرگش لباس هایش را تعوض کرد.بعد با خشمی پنهان گفت:« خیالتون راحت شد لباس هام رو درآوردم.حالا زودتر منو ببرید تو اتاقم پیش نیماودلم برای داداشیم تنگ شده.او به من می گه چرا همه جا تاریکه.»
مهشید سرش را بلند کرد و در حالی که صورتش خیس اشک شده بود با خشم

از صفحه ی 116 تا 119

گفت:(عزیز دلم بس کن ، نیما رفته مسافرت و به این زودی هم بر نمی گرده، تو باید دوریش رو تحمل کنی، می فهمی؟)
شاخه گل از دستان سارا رها شد و بر زمین افتاد. در نگاهش هیچ چیز دیده نمی شد.لحظه ای را بدون هیچ گونه واکنشی پشت سر گذاشت.پس با حالت قهر روی زمین نشست و صورتش را بین پاهایش مخفی کرد. مهشید و بیژن دو نفری به سمتش رفتند . بیژن به آرامی دستش را روی شانه ی او گذاشت وگفت :(چیه سارا جان؟ چرا با ما قهرکردی؟ نمی خوای حرف بزنی؟)
مهشید موهای نرم و زیبای او را نوازش کرد وبا عطوفت گفت:(عزیزم خسته ای؟ خوابت میاد؟ می خوای بریم تو اتاقت برات قصه بگم تا خوابت ببره؟)
سارا با شنیدن این حرف سرش را بلند کرد و در حالی که در چهره اش غمی ناشناخته به چشممی خورد با اشتیاق گفت:(آره،می خوام برام قصه ی شهر تاریکی رو بگی. باشه؟)
مهشید سرشرا تکان دادوبا بغض گفت:(باشه عزیزم، هر قصه ای که تو بخوای همون رو میگم.)
او خودش را در آغوش مهشید انداخت و گفت:(نیما کی برمی گرده مامان جون؟ مگه مدرسه نداره که رفته مسافرت؟ )
بعد انگار چیزی به ذهنش خطور کرده باشد گفت:(حالا فهمیدم....پیش دایی مهرداد مونده تا بهش اسب سواری یاد بده. مگه قرار نبود من و او با همدیگه سوارکاری یاد بگیریم بعد به تارا و دانا یاد بدیم؟)
با گفتن این حرف لبخندی در صورتش شکفت و دستی به شکم مهشید کشید و با خوشحالی گفت:(مامان جون تارا و دانا دنیا اومدند؟ اونها کجا هستند؟ چرا صداشون نمی یاد؟ یالا منو ببر پیششون ، می خوام ببینمشون؟ زود باش دیگه طاقت ندارم)
مهشید از شدت اندوه لبهایش را به دندان می گزید با ناتوانی گفت:(تو قصه شهر تاریکی به همه ی جوابات می رسی، اگه یه خورده حوصله کنی همه چیز رو می فهمی)
سارا با بی طاقتی گفت:(زود باش بریم تو اتاق، می خوام به قصه ات گوش بدم)
طاهره خانم که رنگ به چهره نداشت با احتیاط گفت:(سارا جان اول باید یه چیزی بخوری بعد بخوابی. برات کباب درست کردم . از همون کبابای زغالی که خیلی دوست داری)
سارا گفت:(باشه ،اما اول باید برم به قصه ی مامان مهشید گوش بدم. بعد که گرسنه ام شد می آم کباب خوشمزه شمارو می خورم. باشه مامان بزرگ جون)
طاهره خانم با محبت صورت او را بوسید و گفت:( باشه گلم ، اما باید قول بدی بعد ازقصه با اشتهای زیاد غذات رو بخوری)
سارا سرش را تکان داد وگفت:(قول میدم.... خوب مامان، پس چرا نمی آی بریم...)
مهشید که قصد داشت بزرگ ترین باردنیا را لابلای قصه ای تلخ بر زمین بگذارد احساس عجز وناتوانی می کرد، اما چاره ای نداشت.
او خود عهده دار آن مسئولیت خطیر شده بود و می بایست هم چون معلمی کارآزموده الفبای درد و رنج را به او می آموخت. وقتی آن دو قدم به اتاق گذاشتند سارا شروع به جست وجوی متعلقاتش کرد.
ابتدا به سمت تخت خالی نیما رفت و برای لحظه ای سرش را روی ـن گذاشت و گفت:(ای داداش ناقولا ، منوفراموش کردی ،آره؟ خیلی خوب، اشکالی نداره،هر وقت برگشتی میدونم می دونم چطوری تلافی کنم. چند روز باهات قهر می کنم و حرف نمی زنم. می رم تو اتاق تارا و دانا و پیش اونها میمونم. توتنها این جا بمون تا تنبیه بشی.....فکر کردی به راحتی می بخشمت.)
بعد ازاینکه عقده اش را برتخت نیما خالی کرد به اسباب بازی هایش سری زد و پس از اینکه با هر کدام ازآنها خوش وبش کرد به همه وعده داد پس از پایان قصه سراغشان خواهد رفت . امیدوار بود بعد از شنیدن قصه ی شهر تاریکی که مانند تمامی قصه ها فرجامی خوش خواهد داشت . او نیز غول سیاهی را شکست خواهد داد و بر بام روشنایی خواهد ایستاد. روی تختش دراز کشید . مهشید با چهره ای در هم روی صندلی نشست و شروع به نوازش صورت و موهای دخترش کرد. سارا برای شنیدن بی تاب بود و او برای نقل کردن سراپا ترس و دلهوره. در یک لحظه احساس کرد زبانش بند آمده و قادر به تعریف آن واقعیات تکان دهنده نیست اما فشاری که دستان کوچک سارا بر انگشتانش وارد می کرد او را وادار ساخت لب به اعتراف گشاید.
او چشمانش را بر هم نهاد تا با هم سفر کوچک خود به آن قصه ی بپردازد.
(( یکی بود ، یکی نبود....

فصل 9

با باز شدن در فولادی ومحکم زندان ، دختری سبزه رو وقد بلند ولاغر اندام با چشمانی درشت و نافذ قدم به بیرون نهاد.در چهره اش هیچ گونه احساس خوشحالی از آزادی نمودارنبود. رفتارش چنان با بی تفاوتی همراه بود که انگار بین آزادی واسارت هیچ فرقی قائل نبود.
کوله پشتی اش را روی شانه اش انداخت و روسری اش را تا نزدیک ابروانش پایین کشید، لحظه ای مردد به این طرف و آن طرف خیره شد، سپس زیر آفتاب ملایم اردیبهشت ماه شروع به قدم زدن کرد.
هیچ پولی در بساط نداشت تا بتواند خودش را به خانه برساند . هنوز چند قدمی از در زندان دور نشده بود متوجه مردی شد که کیف پولش از جیب پشت شلوارش مشخص بود و به طور وسوسه انگیزی به روی او چشمک می زد.
او که شکار خود را شناسایی کرده بود ، مترصد فرصتی بود تا آن کیف را ازآن خویش سازد. قدم هایش راتند کرد وبا شتاب از کنار آن مرد گذشت به گونه ای که تنه اش محکم به او خورد.

120 تا 125

مرد که چند کتاب زیر بغل داشت ، تعادلش را از دست داد وکتابهایش روی زمین افتاد . دختر پس از معذرت خواهی به بهانه کمک کردن به او خم شد شد و مشغول جمع اوری کتبها شد مرد جوان در حالی که با حالت تعرض بالای سرش ایستاده بود با ترشرویی گفت :حواست کجاست ؟ چرا جلوت رو نگاه نمی کنی ؟
دختر با شرمندگی کتابها را به دست او داد در حالی که چهره ای معصومانه به خود گرفت گفت معذرت می خوام ، حقیقتش قرار مهمی دارم می بایست سر موقع خودم رو برسونم بخاطر عجله این طور شد
مرد بدون اینکه چیز دیگری بگوید ،سری به علامت سرزنش تکان داد غافل ازاینکه کیف پولش ربوده شد دختر فوری مقدار اندکی را که داخل کیف بود ،برداشت وبعد دور از چشم دیگران کیف را به گوشه ای پرتاب کرد هنوز چند قدمی از نقطه دور نشده بود که متوجه چند بوق پی در پی شد که از پشت سر به گوش رسید . بی توجه به صدای بوق به راهش ادامه داد ناگهان با شنیدن صدای اشنایی که او را به نام خواند ، با خشم به عقب برگشت . مرد با صدای بلند و ارمانه ای گفت :
تارا با تو هستم ، چرا سوار نمی شی ؟
تارا دندانهایش را روی هم فشرد و با غضب گفت :دیگه چی از جونم می خوای چرا دست از سرم بر نمی داری من دیگه با تو کاری ندارم همه چی بین من و تو تموم شده بهتره راحت رو بگیری و بری .
مرد قهقهه چندش اوری سر داد در را برای او باز کرد وگفت : این تبلوبازیها چیه از خودت در می اری ،اگه حرف حساب داری مثل بچه ادم بیا بشین تو ماشین ومشکلت رو بگو من برای شنیدن درد دلهات از اینجا تا قله قاف در خدمتت هستم. فقط فراموش نکن که ادم وقتی نمک کسی رو می خوره نمکدونش رو نمی شکنه تارا برای فرار از نگاههای معنا داری که از گوشه و کنار به او دوخته شده بود ناچار داخل اتومبیل نشست ودر حالی که روی صندلی جا به جا می شد با طعنه گفت : نمک گندیده که نمکدون نداره ، اگه هم داشته باشه اسمش نمکدون نیست یک چیز دیگر است . توفکر می کنی می تونی یک بار دیگر سر منو با خزعیلاتت شیرهبمالی ناصر خان تو به من خیانت کردی یک سال بخاطر تو حبس کشیدم ، بس نیست ، ناصر پاهیش روی پدال گاز فشرد و نچ نچ کنان گفت : به خاطر من؟ تو عرضه نداشتی نقشه سرقت از جواهر فروشی رو درست حسابی پیاده کنی تقصیر من چیه؟
تارا به تندی گفت: تقصیر تو اینه که تا دیدی هوا پسه منو قال گذاشتی و رفتی هیچ وقت فکر نمی کردم این طور به من نارو بزنی تو ادم بزدلی هستی ومن دیگه حاضر نیستم با تو کار کنم .
ناصر با خونسردی گفت : تنها به قاضی نرو... بهتره خودت رو جای من بذاری . تو اگه جای من بودی چه کار می کردی؟ وقتی من بیرون جواهر فروشی کشیک می دادم متوجه شدم جریان لو رفته به جای دستبند طلایی که قرار بود از جواهر فروشی خارج کنی، پلیس دستبند اهنی رو دستهات انداخته مجبور شدم فرار به قرار ترجیح بدم چون تو گیر افتاده بودی وهیچ کاری از دست من ساخته نبود پس موندن من هیچ سودی نداشت جز اینکه با دستگیری من جرمی که مرتکب شده بودیم سنگین تر می شد این طوری سرقت تک نفره محسوب شد و قانون یک محکومیت یک ساله برات برید حالا هم که طی شد ورفت پی کارش ، اما اگه من گرفتار می شدم حالا حالا ها باید تو زندون هر دو اب خنک میخوردیم اون وقت می دونی چه لطمه ای به کارمون می خورد تمام زحمتهای این چند ساله به باد فنا می رفت من تو این یک سال کلی تشکیلات رو جلو بردم ، حالا تو استفادهاش رو می بری به نظرت خیلی ضرر کردی ؟
تارا با غیظ گفت باز هم باید همه رو مدیون من باشی چون با وجود تمام شکنجه هایی که به من دادند حاضر نشدم تو و گروه رو لو بدم سه ماه تو سلول انفرادی پوست انداختم اما لب باز نکردم .
بابا دمت گرم ، اخر با معرفتها هستی من در انتخاب تو به عنوان معاونم اشتباه نکردم مطمن باش این از خود گذشتگی رو منظور دارم من هرچی روی تو سرمایه گذاری کنم ضرر نکردم نمیدونی چه موتور توپی برات ردیف کردم می خوام به عنوان کادو ازادیت بهت بدم صد در صد از دینش کف می کنی تارا با شرویی گفت تو دلت به حال من نسوخته ناصر خان این کیسه گشادی که برای من دوختی می ترسم سرم رو به باد بده ... ببین رفیق یک کلام به صد کلام من به هیچ وجه حاضر نیستم نه با تو نه با هیچ مرد دیگه ای همکاری کنم اصلا نمی دونم چرا تو طالع من مرد نیفتاده خودت می دونی که چقدر از این جنس لاکردار نفرت دارم و اگه از دستم بر بیاد ریشه هر چی مرد تو دنیاست رو می خشکونم به همین خاطر از عاقبت همکاری با تو می ترسم از این به بعد می خوام خودم برای خودم کار کنم تصمیم دارم با زنی به نام هلن ، که تو زندون باهاش اشنا شدم یک گروه تشکیل بدم که فقط زنها عضوش باشن، ناصر با کنجکاوی پرسید: گفتی هلن او کی هست، با تو چطور اشنا شد ؟ تارا با اشک نگاهی به ناصر انداخت گفت : چیه باز اسم زن شنیدی گوشهات تیز شد نکنه خیال کردی از این زنهای خیابونی بی سر پاست که بشه رامش کرد نه جونم این یکی دم به تله تو یکی نمی ده . ما دو نفر با همدیگه به توافق رسیدیم که که گروهی درست کنیم از محالاته بذاریم پای مرد به گروهمون باز باشه هلن تا یکی دو ماه دیگه حبسش تمام مشه ما کارمون رو شروع می کنیم دیگه هم دوست ندارم بیشتر از این پاپیچم بشی عیسی به دین خود موسی هم به دین خود من که به تو تعهد نداده بودم تا اخر عمر کنارت باشم
ناصر با عصابش متشنج شده بود با مشت به فرمان کوبید گفت: تو خیلی غلط می کنی تکروی کنی ، خودت می دونی تو این سه سال چقدر خرجت کردم تا یک سارق حرفه ای بشی مثل اینکه فراموش کردی یک دله دزد بیشتر نبودی و من تو رو به این درجه رسوندم حالا وقتش شده نتیجه زحماتم رو به دست بیارم ساز مخالف کوک می کنی فکر کردی به همین اسونی دست از سرت بر می دارم تارا نگاه غضبناکش به ناصر دوخت و با صدای بلند گفت میخوای چه کار کنی ؟ سر از تنم جدا می کنی... بالا تر از این چیز دیگه امهست... یالا نگه دار می خوام پیاده بشم حالم از تو اون گروه کثیفت بهم خورده میخوام از این به بعد اون طوری زندکی کنم که دوست دارم دیگه از بندگی این و اون خسته شدم می خوام فقط بنده خودم باشم می فهمی یعنی چی؟
ناصر با ترمزی پر سرو صدا اتومبیل را متوقف کرد در حالی که نگاهش کینه توزانه بود با لحن تلخی گفت: هری برو گورت رو گم کن فقط بدون با بد کسی در افتادی منتظر نیش زهر اگین نا صر باش
تارا خنده نیشداری بر لب اورد و فوری از اتومبیل پیاده شد او در برابر چشمان به خون نشسته ناصر در اتومبیل را بر هم کوبید بدون معطلی تاکسی گرفت وسوار شد
راننده جوان از اینه نگاه موشکافانه ای به او انداخت و پرسید : از زندون ازاد شدی
تارا با خم گفت : تورا صننم ، رانندگیت رو بکن کرایه ات رو بگیر چه کار به کار دیگران داری
راننده پوز خندی زد وگفت : مشخصه توپت خیلی پر لابد اذیتت کردند حسابی اب خنک خوردی .
تارا به تندی گفت اقا مگه تو وکیل وصی مردم هستی ، نگه دار می خوام پیاده بشم
مرد ابرویش را بالا انداخت و گفت: چه بد اخلاق یک جواب دادن که قهر کردن نداره خب ما راننده های بیچاره که از صبح تا شب کارمون مسافر کشیه ، اگر قرار باشه نه چیزی بگبم ونه چیزی بشنویم که تو این شلوغی خوابمون می بره حقیقتش علت اصلی که باعث شد تو این خط کار کنم بخاطر برخورد با ادمهایی مثل شماست پای صحبت هر کدوم می شنی می بینی که داستان زندگیش مثنوی هفتاده من کاغذه .خب این طوری هم کارت می کنی هم اینکه از تجربیات کسانی که به سمت خلاف کشیده شدن سر مشق می گیری ابجی حالا فهمیدی چرا می خواستم بدنم زندون بودی یا نه؟
تارا نگاهش را به بیرون انداخت و گفت بهت توصیه می کنم خیلی هم پای درد ودل این طور ادما نشینی امکان داره یک وقتی ببینی از شهر خارج شدی و سر از کویر در اوردی .اونجاست که می بینی خودت وماشینت و یک ادم مجرم که تازه از زنذون در امده ودستش حسابی خالیه وبه دنبال پول وپله ایست که به جیب بزنه اون وقت مجبور میشی سرمایه زندگیت که یک ابوغراضه است را تقدیم اقای مجرم کنی و بعد در قبال یک تجربه بزرگ دست از پا درازتر برگردی البته اگه اون اقا عزیز مجال زنده بودن بده ودر اون صورت باید یک عمر یه لقمه نون بخوری و صد تومن صدقه بدی
مرد خنده بلندی سر داد و گفت : اینه ... دیدی چطور ناخواسته تجروبیات رو در اختیار من قرار دادی
تارا با بی حوصلگی گفت حالا با این همه تجربه ای که تا امروز کسب کردی به چه نتیجه ای رسیدی ؟ نمی بینم برای خودت کاره ای شده باشی . یک مسافر کش بیشتر نیستی .
مرد با لحن غرورامیزی گفت بزرگ ترین تجربه ای که از زندگی ادمای خلافکار به دست اوردم این بود که هیچ وقت اراده وجدانم رو به دست هوای نفس نسپارم ومانع به وجود اومدن حرص واز در زندگی ام بشم چه درسی از این بالاتر که متکی به بازوی خود هستم با خاطری اسوده نون حلال سر سفره می ارم
تارا با تمسخر نگاهی به مرد انداخت که حرفهایش به نظر او پوچ وبی اساس می امد بعد به سکوت به او فهماند که حوصله ادامه بحث را ندارد مرد که به پر گویی عادت داشت شروع به خواندن اشعار کوچه بازاری کرد
تاکسی در محله قدیمی که در جنوبی ترین قسمت شهر قرار داشت متوقف شد تارا کرایه تاکسی را به او پرداخت و در مقابل دیدگان متحیر او به سمت کوچه ای باریک حرکت کرد . مرد که از پشت سر او محو تماشای اوشده بود با تاثر گفت حیف این دختر نیست که تو این محله امد و رفت داشته باشه .بی خود نیست سالم نمونده چنین تیکه هایی در این جاها زود الوده می شن دختر با این قد و هیکل و زیبایی لیاقتش خیلی بهتر از اینهاست .
مرد هم چنان به تارا چشم دوخته بود متوجه دو جوان شد که به طرف او رفتند و چیزی گفتند که باعث عصبانیت دختر شد او کوله پشتی اش را محکم به سینه ان دو زد بعد با قدمهایی تند از ان دو فاصله گرفت و به داخل کوچه دیگری پیچید رااننده بار ها شاهد این صحنه زننده بود سری از روی تاسف تکان داد و ماشین را به سمت خیابان اصلی هدایت کرد تارا لحظه ای پشت در چوبی زهوار در رفته ای که فقر پوسته سیاهی روی ان کشانده بود مردد ایستاد سر ظهر بود و کوچه خلوت بود مستاصل بود که ان در را به صدا در اورد یا نه عاقبت از روی نا چاری مجبور شد گلون در را بکوبد پس از چند بار در زدن عاقبت صدای لخ لخ کفش هایی به گوشش رسید که بی تردید پدرش بود با شنیدن صدای سرفه های اوکه همراه با خاط سینه اش بود فهمید پدرش حال و روز خوشی ندارد دیدن او همیشه برایش نفرت انگیز بود اما مجبور بود بخاطر مادرش هرز گاهی به ان خانه که از کودکی محل شکنجه و عذابش بود سر بزند او هیچ وقت نتوانست ان موجود رذل و کثیف را به عنوان پدر بپذرید . کسی که که فقط او را برای منافع شخصی خود میخواست از او سود ببرد تارا به خوبی می دانست اگر حمایت های مادرش نبود ان مرد بارها او رافروخته بود تا خرج اعتیدش را در در اورد با باز شدن در هیبت موجود سیه چرده نمودار گشت چنان در اعتیاد غوطه می خورد که در صورتش هیچ شکل وشمایل انسانی به چشم نمی خورد کمرش در سن شصت و سه سالگی خمیده شده بود چرمی سیاه بر پوست بدنش نشسته بود هاله ای زرد رنگ اطراف مردمک چشمش نقش بسته بود و بوی مشتز کننده دود عرق از لباسهای چرگین و پاره اش متصاعد می شد دیدن او همیشه زنده کننده کابوس های شبانه تارا بود نگاهش را از او گرفت و با لحنی سرد سلام کرد و گفت امدم مادرم رو ببینم برو کنار بذار بیام تو
مرد که غلام رضا نام داشت با پشت استینش ریش سیبلش را که اغشته به غذا بود پاک کرد زهر خنده ای بر چهرش نمودار شد با صدایی ناصاف گفت خبر مرگت بیاد...تا حالا کدوم گوری بودی اجنه خیال کردم از شرت راحت شدم
تارا با دست او را به کناری هل داد و بی توجه به دشنام ونا سزا های رکیکی که برسر زبان می اورد وارد حیاط شد حیاطی مخروبه با ساختمانی قدیمی که خشت ان از

ص 126-127

با فقر و تهی دستی بنا نهاده بودند. محلی که مسکن دافراد مطرود جامعه بود. آسیب خوردگانی که به خاطر جهالت خویش آن محله متروک را به عنوان خطپایان زندگی خویش برگزیده بودد و هیچ تلاشی برای زدودن آن پیله عنکبوتی نداشتند که بر تار و پود آنان تنیده بود. برای تارا که از کودکی آن خرابه ها آشیانه رنج و بدبختی اش بود ، هیچ گوشه ای نمی توانست پس از ماه ها دوری برایش مهیج و خاطره انگیز باشد. در واقع حالش از تمای آن تشکیلات بهم می خورد. با این وجود خود را میراث دار آن اقلیم معدوم می دانست. با نگاهی گذرا به محیط اطرافش به سمت زیززمینی رفت که کنج حیاط قرار داشت. برای او دیدن پنجره های زنگ زده ای که با پلاستیک پوشیده شده بود و پشت بام های حلبی و حوض جلبک زد که دور تا دورش در اثر شستشوی لباس و ظروف ، سیاه و متعفن شده بود هیچ گوه هیجانی در بر نداشت. او خود برخاسته از همان آب و خاک بود و روزی تمام انگاره های کودکی اش از آن نقطه الهام می گرفت. او با عجله وارد زیرزمین شد.
کوکب مشغول جمع کردن سفره بود. با دین تارا هاج و واج به او خیره شد. او از پنجره زیرزمین به حیاط نگاهی انداخت تا موقعیت غلام رضا را شناسایی کند. با دیدن او که در اثر نئشگی از این سو به آن سو تلو تلو می خورد ، خاطرش جمع شد که تا رسیدن او فرصت کافی برای خوش و بش کردن با مادرش دارد. کوکب که در آن فضای نیه تاریک به آنچه مقابل دیدگان کم سویش شکل گرفته بود شک داشت با لکنت گفت: « تا...تارا خودت هستی؟ یعنی تو برگشتی.»
تا خودش را به او رساند و با خنده گفت: « چیه ، نکنه تو هم فکر می کنی من اجنه هستم؟ اگه شک داری بگو سم الله.»
کوکب محکم پشت دستش زد و بعد آغوشش را به روی تارا گشود و با اشتیاق گفت: « کجا بودی دختر جان ، منو دق مرگ کردی. می دونی الان چند وقته ازت بی خبریم.»
تارا با حالتی سرد صورت کوکب را بوسید و گفت « رفته بودم باغ دلگشا صفا ، نمی دونی چه حالی داد.»
کوکب سری با تاسف تکان داد و با صدایی آرام گفت: « باز هم زندون ، ایین بار به خاطر چی؟ »
تارا با کلافگی گفت: « ای ننه ... چه سوالها می پرسی ، تو نمی دونی هر بار چرا می فرستنم زندون. نکنه فراموش کردی حرفه دختر دست گلت چیه.حالا بگذریم از این حرفها ...زیاد فرصت ندارم. فقط اومدم یک سری به تو بزنم و برم. از خودت بگو... این مرتیکه هنوزم اذیتت می کنه.»
کوکب آه سنگینی کشید و گفت: « ای دختر جان ، دست رو دلم نذار که مثل همیشه خونه. مگه فقط مرگ منو از دست این از خدا بی خبر نجات بده. مگه نمی بینی حال و روزش رو. تا موقعی که نشئه است کاری به کارم نداره ، یسکره تو عالم چرت به سر می بره.اما وای به روزی که مواد بهش نرسه. از سگ بتر می شه ، خودت که می شناسیش.»
تارا خنده تلخی بر لب آورد و گفت : « بله ، ارادت دیرینه دارم. حیف اسم آدم که روی چنین موجود کثیفی باشه. هر وقت چشمم بهش می افته حالم دگرگون می شه. نمی دونم تو چطور تونستی یک عمر با این حیوون زیر سقف به این کوتاهی زندگی کنی.»
کوکب به آرامی می گریست با ناله گفت : « می خواستی چه کارش کنم ، ولش می کردم و می رفتم ، کجا؟ برای یک زن تنها و بی کس همین زیرزمین تاریک و نمناک هم زیادیه. همین اندازه که اسم ننگش به نوان شوهرروی سرم بوده ، خدا رو شکر می کنم. هر چی بوده گذشته ، این چند صباح باقیمونده عمرمون هم هرطور باشه ، سپری می شه. خب دتر جان تو از خودت بگو. چه کار می کنی. برای اینده ات چه تصمیمی داری.»
تارا با تامل گفت: « یم فکرهای بکری تو سرم دارم که به زودی عملی اش می کنم. مطمئن باش به محض اینکه وضعم خوب شد و تونستم پول و پله ای جمع کنممی آم تو رو از این جهنم نجات می دم. سختی تو تا یک سال دیگره. بعد خواهی دید چه زندگی اشرافی برات درست کنم دیگه نمی ذارم این غلامرضا ی خرخاکی مثل زالو خونت رو بمکه.»
کوکب آهی کشید و گفت: « من که می دونم همین که از این در بری دیگه معلوم نیست کی دوبارهسراغی از ما بگیری. الان چند ساله که سیر نمی بینمت.»

از صفحه ي 128 تا 131

تارا با عجله گفت: " آخه نمي تونم موندن من در اينجا صلاح نيست از يك طرف ميدوني كه چه كينه اي از اين پير كفتار به دل دارم آخرش ميترسم يا من خون او رو بريزم يا او خون من رو. از يه طرف ديگه ترس از عطا خان رو دارم. مي ترسم بياد سراغم رو بگيره و گيرم بياره. مي دوني كه او چه آدم خطرناكيه .اگه دستش بهم برسه زنده نمي ذارم. آخه او منو مسبب بهم ريختن تشكيلاتش مي دونه به همين خاطر تا زهرش رو نريزه دست از سرم بر نمي داره."

كوكب با نگراني گفت: " اما چهار پنج ساله كه از اين جريان مي گذره از او هيچ خبري نشده. مطمئن باش اگه مي خواست بلايي سرت بياره تا حالا اين طرفها آفتابي شده بود. از كجا معلوم او تا حالا دستگير نشده باشه و يا نمرده باشه."

تارا گفت : به هر حال نمي تونم بي گدار به آب بزنم. تو فقط دعا كن كار و بار من بگيره. اون وقت براي هميشه تو رو مي برم پيش خودم. اين لاشخور ِ مردهخوار رو هم بذار آخر عمري تو گند و كثافت خودش دست و پا بزنه.

كوكب با دست محكم به پايش كوبيد و بعد با دستپاچگي شروع به پهن كردن سفره پارچه اي كرد كه در آن نان پيچيده بود. گفت:واي خدا منو مرگ بده. پاك يادم رفت ناهار برات بيارم.

كوكب با عجله ته قابلمه را كه در آن مقداري نخود و سيب زميني باقي مانده بود زير و رو كرد و بعد با حالت تاسف گفت: ببخش دخترم كه غذايي از اين بهتر نداريم كاش زودتر اومده بودي تا كمي گوشت هم بهت ميدادم.

تارا گفت: ننه جلوي من اين حرف رو نزن. من بهتر از هر كسي ميدونم تو اين خونه آبگوشت تنها غذاي شاهانه ايست كه هر چند ماه يك بار درست ميشه....

اين رو هم ميدونم كه براي تهيه اين غذا چقدر خودت رو به آب و آتيش زدي. به خدا دلم به حالت مي سوزه. تو صبح تا شب تن به هر كار خفت باري مي دي و اين مرتيكه بي غيرت دستمزدت رو دود مي كنه ميفرسته هوا.

تارا از جا برخواست و نگاهي به بيرون انداخت. غلامرضا از شدت تشنگي كنار حوض افتاده بود و صورت پشمالويش در انحصار مگسها در آمده بود. با بيزاري نگاهش را از او گرفت و در حالي كه سر سفره مي نشست گفت: هميشه از اينكه از تخم و تار چنين موجودي به عمل اومدم از خودم بدم مياد. از روزي كه چشم باز كردم سايه اش مثل ديو بالاي سرم بود. اوايل فكر ميكردم پدر يعني همين زندگي رو به همون شكل پذيرفته بودم به خصوص كه مي ديدم تو چنان از او حساب مي بري و ازش ميترسي كه انگار جز اين نبايد طور ديگه اي مي بود. خب من هم از تو ياد مي گرفتم به همين خاطر بود در برابر شكنجه و آزارش جرات كوچكتريت واكنشي نداشتم.

تارا روسري اش را برداشت تا راحت تر غذا بخورد. كوكب با ديدن سر تراشيده تارا چنگي به صورتش انداخت و گفت : پس موهاي نازنينت كو؟ اين چه شكل و شمايليه كه براي خودت درست كردي.

تارا با خونسردي گفت: جوش چي رو ميزني جوونيم دود شد و رفت مي خوام صد سال سياه اين دولاخ موي شپشو رو سرم نباشه.

كوكب با ناراحتي گفت: تو نبايد سرت رو مي تراشيدي كدوم دختر عاقلي اين كار رو ميكنه كه تو كردي؟

تارا با اخم گفت : طوري حرف مي زني كه انگار خواستگارها الان پشت در صف كشيدند. اگه مي بيني سرم رو تراشيدم فقط بخاطر اين بود كه موهام پر از شپش شده بود. چاره اي جز اين كار نداشتم. از بس پوست سرم رو خارونده بودم زخم شده بود. ترسيدم گري بگيرم بترشم رو دستت بمونم به همين خاطر از ته موهام رو زدم.

كوكب با تاسف گفت: دختر جان تو هنوز جووني خوشگل و خوش قد و بالايي. اگه هيچي نداري فقير و بي كس و كاري به همين صورت زيبايي كه خدا بهت داده قناعت كن وقدرش رو بدون. خدا رو چه ديدي شايد يه روزي يه مرد خوب سر راهت سبز شد و ازت خواستگاري كرد.

تارا پوزخندي زد و گفت: مرد خوب دنبال زن خوب مي ره نه من كه سر تا پام پر از عار و ننگه. تازه اگه همچين اتفاقي بيفته و يك خدا زده به خواستگاريم بياد من كسي نيستم كه بخوام شوهر بكنم. تو بايد بهتر از هر كسي بدوني كه چقدر از جنس مرد نفرت دارم. كلمه مرد براي من فقط يه معنا داره و اونهم معناش خيانته. براي هر دختري پدرش سمبل مردانگي است. حالا فكر كن كه وقتي پدري نامرد از كار در بياد چطور اون دختر مي تونه به مرد ديگه اي اطمينان كنه. ننه شوهر تو به اندازه يك حيوون هم نيست چون خيانتي كه او به من كرد هيچ حيووني به فرزندش نمي كنه . اين پست فطرت همه چيز منو ازم گرفت حتي.....

سايه سهمگيني كه داخل زير زمين افتاد باعث شد حرف در دهان تارا بخشكد كوكب كه وحشت در صورتش نمايان بود. با دستپاچگي كاسه مسي را كه در آن مقداري نخود و سيب زميني بود مقابل تارا گذاشت و گفت: غذات رو بخور از دهن مي افته.

غلامرضا در حالي كه زنجيري را دور دستانش حلقه كرده بود تلو تلو خوران از پله ها پايين آمد. تارا كه متوجه خشم توفنده او شده بود فوري روسري اش را سر كرد و از جايش بلند شد. غلامرضا با هيبتي ترسناك به سويش خيز برداشت. كوكب بين آن دو را گرفت و مانند هميشه سپر بلاي تارا شد. اما غلامرضا وحشيانه چنان بر سينه او كوفت كه زن بيچاره با جثه ضعيف و نحيفش مثل پر كاهي به گوشه اي پرتاب شد. تارا كه برخلاف مادرش بلند قد و درشت اندام بود. بدون كوچكترين ترديدي پيش از اينكه موفق به عمل ديگري شود با يك دستش بازوي او را گرفت و با دست ديگرش زنجير تاب داده شده را از دور دستان او باز كرد و بعد با خشم مقابل او ايستاد و با لحني تهديد آميزگفت: اگه يك قدم ديگه برداري با همين زنجير خفه ات ميكنم. پس كاري نكن كه به درك واصل بشي. فهميدي غلامرضا خرخاكي؟

غلامرضا كه خود را خلع سلاح ديد حسابي خودش را باخت. با صدايي لرزان گفت: دختر جان من كه با تو كاري ندارم. مثل اينكه من پدرت هستم يه ارزن احترام برام قائل باش اين چه طرز رفتاره كه تو با من داري.

تارا چشمان نافذش كه در زمان خشم به طرز عجيبي قرمز مي شد را به او دوخت و در حالي كه زنجير را با تبحر خاصي به حركت در آورده بود با تندي گفت: تو پدر من هستي؟ تو چطور مي توني چنين ادعايي بكني. تو اسم هر چي پدر تو دنيا بود رو به ننگ آلوده كردي. لابد خودت مي دوني كه اگه بخواي يك بار ديگه ادعاي پدري بكني خيلي راحت قانون سرت رو بالاي طناب دار مي بره. اگه مي بيني هر از گاهي سري به اين جهنم مي زنم مطمئن باش دلم براي ديدن قيافه كريه تو تنگ نشده .... بخاطر اين پيرزن بخت برگشته است كه نمي تونم فراموشش كنم. پس خوب گوش كن اگه از اين لحظه به بعد يك تار مو از سر اين زن كم بشه چنان بلايي سرت ميارم كه اگه از درد مثل سگ زوزه بكشي كسي به دادت نرسه. حواست خيلي جمع باشه اين تارايي كه مقابلت قد علم كرده تاراي ده سال پيش نيست كه هر سازي بزني او برقصه. از اين به بعد جواب هاي رو با هوي خواهي شنيد. اين عقده هايي كه از تو سر دلم تلمبار شده تبديل به غده هاي بدخيمي شده كه هر لحظه ممكنه سر باز كنه خيلي مراقب رفتارت باش. دوباره بر ميگيردم. و اين را گفت و با خشم از آن پستو خارج شد.

غلامرضا از شدت خشم مقداري ناس را كه از قبل زير زبانش گذاشته بود پشت سر او تف كرد و بعد با غضب گفت: دختره پدر سگ براي من قداره كش هم شده اخلاق آدميزاد نداره همه اش مي خواد براي من اداي نرينه ها رو در بياره بذار يكبار ديگه پاش به اين خونه برسه مي دونم چه كارش كنم. آخرش گذر پوست به دباغخونه مي افته.

كوكب نگاهش را به ظرف غذاي تارا دوخت و بعد با حرص گفت : لااقل مي ذاشتي يك لقمه از غذاش رو مي خورد بعد مثل عزراييل بالاي سرش پيدا مي شدي.

غلامرضا با چهره اي درهم گفت: خفه شو زنيكه سليطه هر چي ميكشم از دست توست همين پشتيبانيهاي تو اين دختره هرزه رو اين طور دريده كرده از بس دست به سرش كشيدي ديگه ما رو آدم حساب نمي كنه.

كوكب سري با تاسف تكان داد گفت: هي! هي! امان از تو كه نفهميدي با اين دختر چه رفتاري داشته باشي از روز اول از گرده اش كار كشيدي هر طور كه دلت خواست با او همون كار رو كردي حالا توقع داري تو رو آدم حساب كنه.

غلامرضا لنگه كفش پاره اش را به سمت كوكب پرتاب كرد و با غضب گفت:آخه خبر مرگت بياد از لحظه اي كه اين دختره بيغوش رو آوردي تو اين خونه چنان

از صفحه ی 132 تا 135

شیرت برایش در آمده بود که انگار تو اون رو زاییده بودی ، اگه تمام اختیارت رو به دست من میدادی چنانش می کردم که حالا حالاها زیر سلطه ی خودم باشه. الان نزدیک ده ساله که او هیچ سودی برای ما نداره. هر چی دله دزدی می کنه میره تو جیب خودش.پس به چه حقی این طوری زبون درازی می کنه؟)
کوکب آهی کشید و گفت:(به تمام حق هایی که می تونست داشته باشه اما تو با نامردی ازش گرفتی. دیگه چی از جونش می خوای.تا جایی که ممکن بود ازش سود بردی،همین خرابه ای که توش داریم زندگی می کنیم از صدقه سر اوست وگرنه باید یک عمر آوارگی می کشیدیم.)
غلامرضا غرید . گفت:(ما خیلی بیشتر از این ها به گردنشحق داریم.تا روزی که زنده است باید زنده بودنش رو مدیون ما باشه.مگه فراموش کردی که خونوادش با او چی کار کردند،او نمی دونه ....تو که خبر داری او دختر واقعی ما نیست .پس چرا این قدر سنگش رو به سینه میزنی؟)
کوکب که زنی واقع بین بود گفت:(تو به خاطر منافع مالی خودت او رو قبول کردی....او می تونست منبع درآمد خوبی برات باشه،پس هیچ جای منتی نیست.مگه غیر از اینه که ما از یه طفل معصوم ،یک بچه گدا، دزد و قاچاقچی درست کردیم،او تو دامن من وتو خراب شد،فقط خداعاقبت این دختر رو به خیر کنه، )
غلامرضا مقداری ناس را زیر زبانش گذاشت و بعد با دهانی نیمه بسته گفت:(گور باباش، تو احمقی که جوش تخم و ترکه کس دیگه رو می زنی ، حالا که او نخش رو از ما کنده، می گم بره و برنگرده، والا....دیگی که برای من نجوشه، می خوام سر سگ توش بجوشه)
کوکب که از حرف های غلامرضا احساس خفقان می کرد به بهانه شستن ظرفها از زیرزمین خارج شد.


تارا پس از طی مسیری پر ازدحام وارد کوچه ای بن بست و باریک شد.جولوی هر خانه تعدادی زن تجمع کرده بودند و هر گروه مشغول به انجام کاری بودند.
تعدادی درحالی که تند تند تخمه می شکستند زیر گوش یکدیگر اراجیف می گفتند.و هر از گاهی با خنده های بلند و وقیح توجه دیگر زنان را به سمت خود جلب می کردند.تعدادی مشغول پاک کردن سبزی بودند و گروهی دیگر هم سرگرم کشیدن قلیان. بچه ها هم از بی توجهی مادران خود فیض می بردند و با دست و پای برهنه در جوی کنار کوچه فرو رفته بودند و مشغول کاوش در میان لجنهای متعفن بودند و هر چیزی را که نظرشان می گرفت با کثافتش داخل جیب خود مخفی می کردند. بافت محله بااین ترکیب آدمها نمایی از فقر و تخلف را به نمایش می گذاشت.همگی از یک قشر خاص بودند و زندگی مسالمت آمیزی با یکدیگر داشتند. از هیچ ضابطه و قانون معونی پیروی نمی کردند.آنجایکی از مناطق عمده ی خرید و فروش مواد مخدر بود. پلیس با وجود نظارت و توجهی که به این منطقه مبذول می داشت اما ساکنان انجا به شکلی کار خود را از پیش می بردند و با دادن ظاهری نازیبا به آن منطقه مدنیت و فرهنگ شهری را خدشه دار ساخته بودند . برای آنان که شکل واقعی زندگی را وارانه می دیدند، هیچ آینه ی حقیقت گویی نبود که با ترسیم خطوط مستقیم شفافیت را در وجود آنان نهادینه کند.
با ورود تارا به داخل کوچه پسر بچه ای شیطان با دیدن او خودش را به جمع زنان رساند که مشغول چرند گویی بودند.
چیزی در گوش دختر جوانی که بین آن عده شنونده بود رساند. دختر که نامش آرزو بود با شنیدن این خبر مانند برق گرفته ها از جایش پرید و با حالتی هراسناک از جا برخاست و به استقبال او رفت.
زنهای دیگر که چندان آشنایی با تارا نداشتند با نگاه هایی مشکوک او را زیر ذره بین بردند. تارا از دیدن آرزو در جمع آنان اخمهایش را در هم کشید و با سنگینی جواب سلام او را داد.تارا بی اعتنا به نگاه های پرسشگری که سر تا پایشرا برانداز می کردند در مقابل در آهنی کوچکی ایستاده بود . او با اشاره به آن دختر فهماند که فوری آن در را باز کند. آرزو کلید هایی را که با نخ به گردنش آویزان کرده بود از داخل پیراهنش در آورد. آن را با دست هایی که میلرزید باز کرد. تارا پس از طی چند قدم وارد ساختمان شد که از نظر ظاهری چندان قرفی با خانه غلامرضا نداشت. همان بو ، همان فقر با خشت خشت آن خانه در آمیخته بود. انگار ریسه ای مشترک بر بام تمامی آن خانه ها کشیده بودند که تنها با لامپهای سیاه خاموش و روشن می شد.
تارا با ضربه پا در چوبی کوتاهی را از هم گشود و وارد اتاقی نمور و تاریک شد.آرزو که سعی داشت خودش را از تیرس نگاه تارا دور سازد به بهانه ی درست کردن چای پرده چروک گرفته ای را کنار زد و وارد آشپزخانه شلوغ و درهم شد که هیچ گونه نورگیری نداشت . ظرف و ظروف بر روی یکدیگر تلمبار شده بود و هیچ کمد یا قفسه ای برای جا دادن آن ها وجود نداشت.کتری دود گرفته ای را روی گاز گذاشت و به آرامی مشغول جمع و جور کردن اطرافش شد.
تارا با خستگی روی تشکچه ای نشست و به دیوار تکیه داد . پس از لحظه ای با صدایی که در آن عصبانیت موج میزد با لحن تندی گفت:(آرزو خانم خوابت برده؟ زودتر یک استکان چای بیار، مردم از تشنگی)
آروز چادر را دور کمر خود پیچیده بود تا تارا متوجه واقعیتی ننگین نشود. سر به زیر از پستو خارج شد و مقابل او نشست. تارا که فوق العاده تیز بود با نگاهی که در آن خشم موج میزد به سمت اوخیز برداشت و چادر را از دور او باز کرد. لگدی به پهلوی او زد و با خشم گفت:( چی رو می خوای از من پنهون کنی لاشی....این ننگ از فرسنگ ها مشخصه، چادر دورت می پیچی؟ خودت رو از من قایم می کنی؟ فکر کردی به همین راحتی می شه روی کثافت کاریت رو بپوشونی؟ بگو ببینم کدوم بی وجدانی عقلت رو دزدید؟ چطور حاضر شدی تن به این ذلت بدی؟ مگه عهد و پیمانی که با هم بستیم رو فراموش کردی؟مگه قرار نبود پای هیچ مردی توی زندگی ما باز نشه ،چرا؟ آخه چرا خودت رو در اختیار یک نامرد قرار دادی؟ حرف بزن چرا خفه خون گرفتی؟)
ارزو در حالی کهپهلوی خود را گرفته بود با هق هق گفت:(تارا جان غلط کردم منو ببخش خواهش میکنم)
تارا با چشمانی از حدقه در آمده یقه آرزورا گرفت و با زور او را از زمین بلند کرد و گفت:(به همین راحتی ، فکر کردی باخواهش والتماس از خطایت چشم پوشی میکنم. کور خوندی من کسی نیستم که بویی از احساس و عاطفه برده باشم. وقتی سگ بشم بد طوری پاچه می گیرم. البته پاچه کسی رو می گیرم که استخونش بوی خیانت بده. روز اول هم بهت گفتم من شیر سگ خوردم و رحم ومروت تو کارم نیست. پس چطوری جرات کردی تو خونه ی من رگ غیرتت رو ببری؟)
آرزو در حالی که چانه اش می لرزید با التماس گفت:( تارا جان مهلت بده همه چیز رو برات می گم باور کن ناخواسته تن به این کار دادم. نمی خواستم ایت طور بشه...اما،اما....) تارا او را گوشه ای هول داد و در حالی که دندانهایش را بر هم می سایید گفت:(همیشه همین طور بوده ، ناخواسته...عذری که برای پوشاندن خطا به کار برده می شه. اما من هیچ دلیلی رو قبول ندارم. هیچ انسانی تا تمایل کامل برای انجام کاری نداشته باشه محاله که به دیگری اجازه ی انجام اون رو بده.تو به خاطر سر سپردگی در برابر هوای نفسانی یه بی وجدان ، پشت به موجودیتتکردی. متاسفم من دیگه نمی تونم تو رو به عنوان یک دوست ،همراه و شریک توی خونم نگه دارم.بهتره جور و پلاست رو جمع کنی و بری پیش همون کسی که چنین دست گل قشنگی رو به آب داده. یاالله بجنب. موندنت این جا درد سرسازه.
تا خونی ریخته نشده هری.)
آرزو سرش را بین دو تا دستش فشرد و درحالی که می گریست با شماتت گفت:(تو می گی سگ هستی اما در نظرمن تو حتی سگ هم نیستی. سگ مظهر وفاست. اما تو حتی فهم اینو نداری که توی این یک سال مثل نگهبان از خونت محافظت کردم...اون هم به خاطر این که هر وقت از زندان آزاد شدی یک سرپناهی داشته باشی)
تارا ابروهایش را در هم کشید و گفت:(عجب منتی ! می شه بگی موندنت تو این خونه چه ربطی به بالا اومدن شکمت داره؟)
آرزو با بغض گفت:(ربطش اینه که اغفال شدم....برای یک دختر فراری و بی کس و کار تو شهر غریب چه کاری وجود داره جز این که خودفروشی کنه تا از گشنگی نمیره. تارا خوبه خودت از سرنوشت این جور آدما اطلاع داری به نظر من کار خلاف خلافه هیچ فرقی در بین نیست وقتی آدم دست به دزدی زد پاش که بیفته نه از قتل روی بر میگردونه و نه از هزار جرم دیگه . تو به گمان خودت دزدی قاچاق و اعتیاد شرافتش به مراتب بالا تر از قتل و فحشاست. تو با این طبقه بندی می خوای شخصیت بهتری به خودت بدی.....در صورتی که متوجه نیستی رو پیشونی یک یک

136 - 139

ما مهر ننگین مجرم خورده و به عنوان یک دختر فراری تو این جامعه طرد شده هستیم«
تارا که اعصابش متشنج شده بود با غضب گفت: «لازم نکرده برای من قصه کلثوم ننه تعریف کنی.چرا روز اولی که به من پناه اوردی نگفتی همه کاره هستی؟یک سال پیش که قیافه ننه مرده ها رو داشتی و هرچه که من میگفتم رو تائید میکردی اما تو این مدت خیلی تغییر کردی راسته که میگن وقتی دختری عفتش رو از دست داد دیگه از هیچ ننگی رو برگردون نیست خیلی خب تو مختاری از این به بعد هر طور که میخوای زندگی کنی،اما نه اینجا ،فهمیدی؟»
آرزو در حالی که میگریست گفت؟« خیلی خب میرم اما بزار قبل از رفتنم برات تعریف کنم چطوری تن به این کار دادم»
تارا با بی تفاوتی گفت:«دوست ندارم پای درد و دل یک زن فاحشه بشینم دست خودم نیست از شخصیت اینگونه زنها خوشم نمیاد»
آرزو از جا برخاست و مقابل تارا ایستاد که یک سروگردن از او بلندتربود.بالحن دردمندی گفت: «ولی فکرکنم اکر بهت بگم این بلا روناصر سرم اورده رضایت میدی به حرفام گوش بدی.»
تارا با شنیدن نام ناصر چهره اش تغییر کرد . لحظه ای مات و مبهوت به صورت مهتابی رنگ آرزو خیره ماند ، سپس با صدای ضعیفی گفت:«ناصر،خدایا چطور دست به این کار زد؟»
آرزو قیافه حق به جانبی به خود گرفت و گفت:«درست شنیدی او یک حیوون به تمام معنی است از هیچ کاری ابایی نداره به هیچ کس و هیچ چیز رحم نمیکنه. دنیا برای او،توشهرت و مادیات خلاصه شده . چطور تا الان او را نشناختی؟»
تاراکه تعادل ایستادن نداشت به ارامی روی زمین نشست. آرزو متوجه خشکی دهان او شده بود فوری به اشپزخانه رفت و لحظه ای بعد با قوری چای و استکان برگشت فضای حاکم نسبت به قبل تغییر کرده بود. آرزو با دست گذاشتن روی نقطه ضعف تارا ماندنش را در ان خانه که تنها سرپناهش بودبه ثبت رسانید . امیدوار شده بود که تارا به خاطر مسائل شخصی خود بر ان موضوع سرپوش گذارد . درحالی که سعی میکرد چهره اش را غم زده جلوه دهد استکان چای را جلوی تارا گذاشت و منتظر ماند تا از او بخواهد ماجرا را برایش تعریف کند. مدتی سکوت حاکم شد تا اینکه عاقبت تارا از حالت بهت در امد و با تامل پرسید:«چیه؟داری با دمت گردو میشکنی لابد منتظری التماس کنم تعریف کنی چطوری چنین اتفاقی افتاد؟»
آرزو خودش را جمع و جور کرد و من من کنان گفت:«تو چه قدر دراین مدت عوض شدی،یادمه تا این اندازه خودخواه نبودی اولین بار که تو ترمینال جنوب تورو دیدم احساس کردم فرشته نجاتم رو پیدا کردم.باورم نمیشد به اون زودی بتونم توی تهران یه حامی پیدا کنم. اما تو با چنان اطمینانی نظر منو جلب کردی که همون شب دعوتت رو به خونت قبول کردم. تو نگاهت و گرمی دستات صمیمیتی اشکار به چشم میخورد. انگار با تمام زیر و بم زندگی گذشته ام اشنا بودی همین که گفتم یک دختر فراری شهرستانی ام دیگر نخواستی ازم بپرسی چرا فرار کردم فقط گفتی اگه فکر میکنی روزنه ای برای برگشتن به کانون خونوادت وجود داره برگرد،اما من که برگشتن برام به منزله مرگ بود تصمیمم رو عوض نکردم و موندم. اخه مطمئن بودم پدر و برادرهام منو خواهند کشت. در وقع من به خاطر وجود اونها و تعصبات بی موردشون از همه چی گذشتم تا به ازادی برسم. ازادی که حق مسلم هر انسانیست. اونها زندگی رو برام تبدیل به جهنم کرده بودند. حتی اجازه اینکه بدون بزرگتر پام رو از خونه بیرون بزارم نداشتم. تو خونه باید علاوه بر روسری مرتب چادرسرم بود، اون هم پیش کی ، پدر و برادرهام که محارم من بودن اگه بیرون یه تار موم معلوم میشد چنان منو زیر مشت و لگد میگرفتند که تا هفته ها بدنم کبود بود باورت نمیشه حمام رفتن و توالت رفتنم باید دور از چشم اونها صورت میگرفت در نظر اونها معنی نداشت وقتی چند مرد ولو پدر و برادرات خونه هستند دختره بره حمام شرشر اب راه بندازه. همون جا دخلم رو میاوردند . تازه اینها نمونه های خیلی کوچیکی از شکنجه های خونوادم هست. فکرش رو بکن ادم تو عصر تمدن زندگی کنه اما هنوز درگیر یک سری سنت های غلط و پوچ باشه. اونها با این تنگناهایی که تو زندگی برای دخترشون به وجود اوردن به فرار من دامن زدند . مگه من چقدر توان اذیت و ازار اونها رو داشتم. یک حیوون هم وقتی توی قفس زندانی است به محض اینکه در قفس باز میمونه فرار میکنه. منم دیگه نتونستم بیشتراز اون خودم رو در زندگی اسیر ببینم که پدرم و سه برادرم برام درست کرده بودند . شاید برات سوال باشه که من که اینقدر محدود و چشم و گوش بسته بودم چطور تونستم فرار کنم و سر ازتهران در بیارم. خب میشه گفت که یه کوره سوادی دارم. یه روز برادر کوچکم مجله ای رو به خونه اورد و بعد از اینکه نگاهی به اون انداخت فراموش کرد مثل همیشه اون رو داخل کمدش قایم کنه آخه اونها عقیده داشتند دختر نباید سراغ کتابهای داستان و مجلات بره. جالب اینجا بود که خود برادرهام همه کار میکردند و اهل هرجور خلافکاری ریز و درشت بودند تمام این کارها رو توی خونه ای انجام میدادند که محل تعلیم تربیت دختر خونواده بود به نظرم یک یک اونها بیمار بودند آخه ادم کسی رو امر به معروف و نهی از منکر میکنه که خودش از هر الودگی پرهیز کنه. خلاصه من اون مجله رو به هر شکلی که بود به دست اوردم و دزدکی و با حرص و ولع شروع به خوندنش کردم بین سرگذشت ها یی که تو اون مجله بود نظرم به داستان یک دختر فراری جلب شد و شروع به خوندن کردم. اون زندگینامه گرچه پایان تلخی داشت اما برای من اغازی بود که میتوانست باعث ازادی من از اون نکبت و جهنمی بشه که به قول معروف بالاتر از سیاهی رنگی نبود. تا کی میتونستم با اون زجر تو اون خونه نفس بکشم. بیست و سه سال زنده در گور دست و پا زدن بس بود. باید خودم رو به هر شکلی از چنگال بیرحم اونها بیرون میکشیدم. به همین خاطر یک روز که کسی خونه نبود از موقعیت استفاده کردم و فرار روبه اون قرار نکبت بار ترجیح دادم . به هر حال من تو اتیشی می سوختم که اونها با زورگویی و سختگیری هاشون به پا کرده بودند . پس برام چه فرقی داشت طور دیگه ای تباه بشم. دست کم اینطوری احساس آزادی و رهایی میکردم و دیگه اون سایه های هولناک بالای سر من نبودند . خودم میتونستم هر طور که دلم میخواد برای ایندم تصمیم بگیرم به خصوص تو این یک سال یاد گرفتم چطور روی پای خودم بایستم و خودم باشم. حالا که تو جوابم کردی میرم تا بختم رو جای دیگه ای امتحان کنم. دیگه چیزی ندارم که به خاطر از دست دادنش بترسم. ناصر از بی تجربگی من نهایت استفاده رو برد روزی که تورو گرفتن سراسیمه نزد من اومد گفت هرچه زود تر باید از این خونه برم وگرنه امکان داره مامورا بریزند اینجا و منو دستگیر کنن . با شنیدن این حرف بدطوری لرزه به وجودم افتاد ترس از دستگیری و تحویل به خونوادم وادارم ساخت به حرف ناصر گوش بدم وقتی به اون گفتم تو این شهر غریب هستم و کسی رو ندارم از خدا خواسته البته طوری که من هیچ شکی به نیت پلیدش نبرم از من خواست به باغی که تو جاده قزوین داره برم . منم بدون هیچ فکری در خونه رو قفل کردم و دنبال اون راه افتادم از برخورد هایی که با اون داشتم احساس کردم که ادم خیر خواهی است. به خصوص که میدیدم تو با اون همکاری میکنی خاطرم اسوده بود که نباید ادم بدی باشه اون تنها مردی بود که تو با اطمینان باهاش مراوده داشتی وقتی منو به باغ برد اول زیبایی چشمگیر باغ منو از خود بی خود کرد. وقتی وارد ساختمان شدم چنان خودم رو باختم که ناصر به خوبی به کم ظرفیتی من پی برد. حق داشتم من تا اون روز پا به خونه ای که تا اون حد لوکس و پر زرق و برق باشه نگذاشته بودم حتی تصور چنین خونه ای تو خیالم نمیگنجید هاج و واج در و دیوار و نگاه میکردم و نمیدونستم چه کار کنم احساس میکردم قدم به قصر شاهانه گذاشته ام و به واقع اون کاخ هیچ چیز کم نداشت لابد اون باغ رویایی رو دیدی و میدونی که چی دارم میگم؟»

تارا با نگاهی متعجب چشم به دهان اون دوخته بود و به ارامی سرش را به نشانه مثبت تکان داد آرزو مکثی کرد و بعد نفس بلندی کشید و با افسوس گفت :« اما حیف که همیشه زشتی ها خودش رو پشت دیوار زیبایی ها مخفی میکنه و زمانی خودش رو نشون میده که قشنگی ها رنگ باختند . مثل یک حباب معلق خودم رو در اون بهشت دروغی رها کرده بودم تا هر انچه میدیدم به عنوان سنبل زیبایی های عالم در خاطرم جا بدم ناصر که شکار خوبی به چنگ اورده بود منو با خیالی اسوده آزاد گذاشت تا به تحقیق و تفحصم برسم از ساختمان خارج شد و زمانی که برگشت من

صفحه 140 تا 143

همچنان غرق تماشا و لذت بودم.وقتی به خود امدم که دستهایش را روی شونه ام احساس کردم.چنان تکانی از این تماس به من وارد شد که او از حرکت تند من یک قدم به عقب برداشت.با دیدن سر و وضع او درجا خشکم زد.زیرپوش رکابی به تن داشت و شلوارک پوشیده بود.ظاهرش جلف و سبک بود.به خصوص نگاهش رنگ دیگه ای به خود گرفته بود.تازه اون زمان بود که فهمیدم من همراه مردی جوان در باغی دور افتاده تنها هستم .خواستم فرار کنم،اما خیلی دیر شده بود.وقتی به حالت رعب به سمت در خروجی گریختم متوجه قفل بودن ان شدم.به دست و پاش افتادم و با التماس خواستم به من کاری نداشته باشه،اما او که حالت طبیعی نداشت فقط قهقهه میزد.او که با یک نقشه از قبل تنظیم شده منو به اونجا کشونده بود گوشش به ناله ها و التماس های من بدهکار نبود.در یک لحظه چنان حالتش منو منزجر کرد که به سمتش حمله کردم،اما او که جثه تنومندی داشت،منو به گوشه ای پرتاب کرد و بعد از اون ماجرا چیزی نفهمیدم.وقتی چشمهام روباز کردم خودم رو با سر و وضع ناجوری تواتاق خواب دیدم.اون زمان بود که به یاد سرگذشت اون دختر فراری افتادم که تو مجله خونده بودم.در اون لحظه جز گریه کردن هیچ کاری از دست من ساخته نبود،به قول معروف خود کرده را تدبیر نیست.
من با اندیشه ازادی از خونه فرار کرده بودم و این قسمتی از ازادی بی قید وبند بود!پس می بایست این واقعیت رو می پذیرم که از این به بعد حکم یک دستمال رو بیشتر ندارم،دستمالی که اونقدر دست به دست خواهد شد تا زمانی که چرکین ومچاله بشه م عاقبت در سطل زباله معدوم بشه.کاری که اول تا اون حد برام زشت و زننده بود در روزهای بعد تبدیل به ک وظیفه شد.ناصر چهار ماه منو در اختیار خود گرفته بود تا زمانی که متوجه شد از او باردارم.تصمیم گرفت یک طوری منو از سرش باز کنه.البته او خیال نابود کردن بچه رونداشت.در ازای پول هنگفتی که به من حق سکوت داد خواست بچه رو نگه دارم.برای من جای تعجب داشت که هدف او از دنیا اومدن بچه ای نا مشروع چیه.هر کار کردم علت این خواسته او رو بفهمم بی فایده بود.اومی گفت این بچه هر طوری شده باید زنده بمونه.هر چی سعی کردم اورو متوجه خطراتش کنم بی فایده بود.ا. مصمم بود بچه رو نگه دارم.منم در برابر پولی که گرفته بودم،مجبور شدم بپذیرم.او منو دوباره به خونه ای برگردوند که در رهن توبود.در این مدت هم هرازگاهی سراغی ازم میگیره.این بود کل ماجرایی که تو این یک سال رخ داد.تارا،چیزی که تو این مدت دستگیرم شده اینه که ناصر مرد خطرناک و مرموزیه،ادم اگه ده سال باهاش زیر یک سقف زندگی کنه باز هم نمی فهمه که او چکارس.حواست رو جمع کن.اویک هیولاست در جلد ادم.گول ظاهر فریبنده اش رو نخور،من اگه جای تو بودم دیگه هیچ همکاری باهاش نمی کردم امکان داره همین بلایی که سر من اورده یک روز سر تو بیاره.باور کن از او هیچ کاری بعید نیست.
تارا با تردید نگاهی به شکم برامده ارزو انداخت و با تعجب گفت:یعنی هدف ناصر از دنیا اومدن بچه ای که میتونه براش دردسر ساز باشه،چیه؟تا جایی که من میدونم او بی نهایت محافظه کاره...چطور حاضر شده این جرم رو اشکارا به نمایش بذاره.باید نقشه ای تو کله اش باشه وگرنه چنین بی ملاحظگی نمی کرد.
ارزو که در نگاهش تمنا به چشم میخورد،از جا برخاست وبه سمت چوب لباسی رفت که به دیوار نصب شده بود.مانتو اش را برداشت و پوشید،تارا نگاهی به او انداخت وبا لحن امرانه ای گفت:کجا؟نکنه به سرت زده بری پیش اون مرتیکه رذل و کثیف.با این بلایی که سرت ا اورده باز میخوای بری اونجا؟نکنه خاطر خواهش شدی و ما خبری نداریم.
ارزو در حالی که سرش را زیر افکنده بود به ارامی گفت:یک دختر فراری جاش کجاس،پیش ناصر نشد،کس دیگه.می دونم در نظرت وقیح و پست جلوه می کنم،اما تو بگو چاره ای جز این دارم؟بلاخره باید یه طوری شکمم رو سیر کنم.
تارا دندانهایش را بر هم فشرد و با غضب گفت:کارد بخوره تو اون شکمت که به خاطرش خود فروشی نکنی!این همه راه وجود داره که از گرسنگی نمیری اون وقت رفتی پست ترین راه رو انتخاب کردی؟بابا منم مثل تو یک اواره بی کس و کار بیشتر نیستم.از زمانی که چشم باز کردم خودم رو تو لجن و تعفن دیدم.من تو زندگی به این نتیجه رسیدم که ادم بره گدایی کنه یا دزدی بهتر است تا تن به خواسته یک مرد بده.تو با این ضربه ای مه از پدر و برادرهات خوردی،چطور خواسته یک مرد روقبول کردی.می دونی چیه،تو غیرت نداری،ضعیف و ترسو هستی،توان مبارزه نداری،به محض احساس خطر مرد رو پناهگاه خودت قرار میدی،درست مثل موشی که موقع فرار از دست دشمن هر سوراخی که ببینه به قصد پنهان شدن داخلش میشه،اما نمی دونه که این سوراخ امکان داره لانه یک مار خطرناک باشه.او برای گریز از مرگمستقیم به کام مرگ میره.اصلا نمی فهمم اگه قرار بود که تو سر سپرده مرد ها باشی پس دیوونه بودی خونه زندگیت رو رها کردی.همان جا می موندی ویک عمر کنیز حلقه به گوش خانواده ات می موندی.می دونی منظورم چیه؟من میخوام به تو اینو بگم که اگه قول میدی برای ابد درواین جنس خبیث رو خط بکشی حاضرم تا پایان عمر تو رو نگه دارم.قول میدی؟
ارزو با شنیدن این پیشنهاد صورتش از هم شکفت و بعد با خرسندی گفت:قول میدم،اما دلم میخواد بدونم تو چرا تا این حد از مردها نفرت داری؟
تارا با شنیدن این سوال ناخود اگاه چنان چهره اش گرفته شد که ارزو در دل خود را به خاطر طرح این سوال ملامت کرد.در نگاه تارا انزجار وکینه بود که زبانه می کشید،حالتی که بیانگر نفرت عمیق او به مردها بود،چیزی که تارا در حرکات ورفتارش نمی توانست ان را پنهان سازد.
ارزو برای عوض کردن حرف نگاهی به اطراف انداخت و بعد با لبخند گفت:خدا مرگم بده،اگه میدونستم امروز ازاد میشی یه خورده به دور و ور می رسیدمهیچی هم تو خونه نداریم که ازت پذیرایی کنم.
تارا نگاه عمیقی به او انداخت و گفت:چرا قاطی زنهای کوچه شدی.لابد سیر تا پیاز زندگی خودت ومنو براشون تعریف کردی،اره؟
ازرئ با دستپاچگی گفت:نه به خدا،من راجع به هیچی باهاشون حرف نزدم،فقط به دروغ گفتم شوهرم زندانه و مجبورم تنها زندگی کنم.اخه اینطور مسائل اینجا خیلی طبیعیه.همه شون یک مشت خلافکارن که کاری هم به کار همدیگه ندارن.خیلی زنهای مهربون و خونگرمی هستند.نگاه به چهره های خشن وصداهای دورگه شون نکن،ادمهای غریبه نوازی هستند.از وقتی فهمیدند زن تنها و بی کس و کار تو این شهر غریب هستم،هوام رو دارند.
تارا پوزخندی زد و گفت:بنده خدا،طوری تعریف میکنی که انگار من از این قشر جدا هستم.خودم بهتر از تو میشناسمشون،اینها تا زمانی با ادم خوب هستند که کاری به کارشون نداشته باشی،اما وای به روزی که بفهمن نسبت به زندگیشون کنجکاو شدی،یک شبه سرت رو زیر اب می کنن.به همین خاطر بهت توصیه میکنم که رابطه هات رو باهاشون قطع کن.اگه خدا بخواد در اینده نزدیک از اینجا به یک جای بهتری نقل مکان می کنیم.فقط کافیه چند تا شکار درست و حسابی بزنیم.
ارزو مقابل او نشست و پرسید:منظورت چیه؟چه شکارهایی؟
تارا از جا برخاست و گفت:به زودی می فهمی،حالا پاشو یه چیزی برای شام ردیف کن که روده کوچیکه داره روده بزرگه رو میخوره.
تارا مانتوو روسری اش را در اورد و ان را به چوب لباسی اویزان کرد.ارزو با دیدن سر تراشیده تارا با تعجب پرسید:وای...پس موهات کو؟
تارا دستی به سرش کشید وبه شوخی گفت:یادگاری دادمشون به رئیس زندان،خوشگل شدم؟
ارزو خنده ای کرد و گفت:یه پارچه اقا شدی،خیلی بها میاد.
تارا سر تکان داد و در حالی که به ایینه شکسته روی دیوار می نگریست گفت:تازه راهش رو پیدا کردم.اینده ی خوبی انتظارمون رو میکشه ارزو خانم.به همه ثابت می کنم که یک زن هیچ چیز از مردها کم نداره.فقط کافیه یکگروه تشکیل بدیم که همه دختر باشند.دختر های فراری و سرگردانی که از هیچ چزی باکی نداشته باشند وبه قصد مطرح شدن دست به هر کاری بزنند.به تو هم پیشنهاد میکنم اگه میخوای پا به پای ما حرکت کنی،این تخم حرومرو نابودش کن.وجود او مانع پیشرفتت میشه.
ارزو با اندوه گفت:دیگه خیلی دیره.الان سه ماهه باردار هستم.همین چند روز پیش به فکر ان کار افتادم.رفتم پیش دکتر.گفت که چنین کاری غیر قانونیه...هم گناه داره و هم جرم محسوب میشه.به همین خاطر هیچ کسی حاضر به انجام سقط جنین نمی شه.
تارا با طعته گفت:ا...نکنه از گناهش ترسیدی که نگهش داشتی.لابد دو روز

144 تا 147

ديگه حس مادريت گل مي كنه و مي خواي بزرگش كني، از الان بهت بگم كه فاتحت خوندس، با وجود بچه هيچ كاري نمي توني از پيش ببري."
آرزو كه شرمساري در چهره اش به چشم مي خوردگفت:" نه من به ناصر گفته ام كه به محض اينكه بچه به دنيا اومد، او رو تحويل خودش مي دم. ناصر هم قبول كرده، مطمئن باش همين كار و مي كنم."
تارا شانه هايش را بالا انداخت و گفت:" براي من فرقي نمي كنه، هر طور خودت صلاح مي دوني همون كار و بكن.حالا بگذريم... سوالي برلام پيش اومده، تو از مادرت چيزي نگفتي، او زندس؟"
آرزو با شنيدن اين سوال غير منتظره يكه خورد و بعد از سكوت طولاني با لحن غمگيني گفت:" سال پنجم دبستان كه بودم پدرم مادرم را طلاق داد، او زن دوم پدرم بود زن اولش اون طور كه شنيدم با وجود سه پسر كه برادرهاي ناتني من بودند با يك مرد غريبه روابط نامشروع داشته و قصدش اين بوده كه از پدرم جدا شده و با اون ازدواج كنه. به همين خاطر سر ناسازگاري با پدرم ميزاره و اون قدر عرصه را به او تنگئ مي كنه كه با وجود سه پسر دوازده، ده و نه ساله اونو طلاق مي ده. زماني كه پدرم متوجه علت طلاق زنش مي شه تبديل به يك آدم رواني و بد خلق مي شه. بعد از يك سال كه از آن ماجرا مي گذره با مادر من ازدواج مي كنه و تمام عقده هايي را كه از زن اولش داشته سر مادر بيچاره من خالي مي كنه و همين اخلاق و رفتارش رو به پسرهاش كه اونها هم از موضوع خبردار بودند به ارث ميزاره. ده سال مادر نگون بختم تحت شكنجه و آزار او بود و دم بر نياورد عاقبت در اثر افسردگي روانه تيمارستان شد . بعد از رفتن اون بود كه پدرم و سه برادر ناتني ام كه همگي بالاي ده سال از من بزرگتر بودند انگشت روي من گذاشتند و تمام حساسيتها و بد دليهايشان را روي من پياده كردند و اين هم نتيجه عملكردشون... اگر من فرار نمي كردم مثل مادرم سر از ديوونه خونه در مي آوردم."
تارا كه متوجه دگرگوني حال آرزو شده بود، دستي به شانه اش زد و بعد به حالت شوخي گفت:" جونت سلامت، بقيه رو بي خيال، آزادي و عشقه. حالا پاشو يه فكري به حال اين شكم وامونده من بكن كه بد طوري ناله اش در اومده."
آرزو رطوبت چشمهايش را پاك كرد و از جا برخاست و به آشپزخانه رفت. تارا وسط اتاق دراز كشيد و نگاهش را به گوشه اي از سقف دوخت كه در اثر رطوبت ريخته بود. غرق در افكاري شد كه مدتها بود ذهنش را درگير ساخته بود آهسته با خودش زمزمه كرد" همين كه هلن از زندان آزاد بشه شروع مي كنيم. او با سابقه اي كه داره مي تونه راهنماي خوبي براي گروه ما بشه. اما تا وقتي كه او بيايد بايد از فرصت استفاده كنم و گروهي تشكيل بدم تا به محض آزادي او دست به كار بشيم. طبق قرار يك گروه هفت هشت نفره كافيه تا شهر رو قبضه خودمون كنيم... واي خداي من يعني ميشه روزي رو ببينم كه از اين فقر و فلاكت نجات پيدا كردم و صاحب پول و ثروت شدم؟"
تارا با ترسيم روياهايي كه بر خاسته از عقده ها و كمبودهاي دوران زندگي اش بود رفت كه با سياهي يكي شود.

فصل 10

به محض خارج شدن هلن تارا كه انتظارش را مي كشيد سوار بر موتور سيكلت سوزوكي مقابلش ايستاد. هلن با ديدن او پشت فرمان موتور جا خورد، اما واكنشي كه باعث شك اطرافيان بشود بروز نداد. با اشاره به او فهماند كه جلوتر منتظرش بايستد. تارا با يك حركت دور از ذهن چنان گازي به موتور داد كه در يك لحظه موتور به حالت نيمه خوابيده چند دور چرخيد و بعد با سر و صدا از محل دور شد. هلن متعجب با خود گفت: عجب اعجوبه اي تا حالا دختر مثل اين نديدم، چه مسلط، چقدر پر دل و جرات... و با اشتياق خودش را به تارا رساند كه منتظر او بود. دست او را محكم در دست خود فشرد با لحن گرمي گفت:" بابا دمت گرم...باور نكردنيه، تو يك پديده اي، يه موجود خارق العاده كه فقط به درد هنر هفتم مي خوري، كارگردانان هاليوود كجايند تو را كشف كنند. يك دختر پسر نما... خوشحالم كه دوباره مي بينمت جناب آرسن لوپن.
تارا با رضايت به او لبخند زد و گفت:" براي اين روز لحظه شماري مي كردم، بهتره زودتر سوار شي بريم بچه ها منتظرت هستند."
هلن با تعجب پرسيد:" بچه ها؟ منظورت كدام بچه ها هستند؟"
تارا نگاهي به اطراف انداخت و گفت:" به زودي مي فهمي، اينجا كه نمي تونم همه چيز و تعريف كنم"
هلن ترك موتور جابه جا شد و تارا با يك حركت راه افتاد. كمي بعد او همچون موتور سواري حرفه اي از لابه لاي اتومبيل هايي كه در حال تردد بودند مي گذشت. او كه خود را به شكل يك مرد در آورده بود نظر هيچكس را به خود جلب نمي كرد و همين باعث مي شد جسارت بيشتري از خود نشان دهد. رفتارش نزد هلن بسيار تحسين برانگيز بود . با وجودي كه او با هر نوع آدم خلافكاري سر و كله زده بود اما تا آن لحظه دختري به بي باكي تارا نديده بود. انگار از جنس ديگري بود. جنسي كه با هر ضربه اي مستحكم تر مي شد.
با متوقف شدن موتور مقابل در آهني بزرگ هلن با تعجب پرسيد:" تارا اين خونه متعلق به توست؟"
تارا كه انگار براي رفتن به داخل حياط عجله داشت گفت:" به زودي همه چي رو مي فهمي، تا موتور لو نرفته ببرمش داخل...مي ترسم الان گشت سر برسه."
هلن با سرزنش گفت:" چي؟ تو با موتور دزدي اومدي جلو در زندون و آرتيست بازي در آوردي؟ با چه جراتي اين كار و كردي؟"
تارا در حالي كه با كليد در حياط را باز مي كرد گفت:" يك آدم خلافكار هيچ وقت جرمي را مقابل در دادگاه و زندان و جلوي ماموران قانون مرتكب نمي شه، به همين خاطر چشم پليس به نقطه هاي دور عادت كرده. پليس جايي كمين مي كنه كه تخم خلاف كاشته شده باشه. پس اگه شخصي يك تريلي مواد قاچاق بزنه و مقابل در زندان پارك كنه هيچ كس به او مظنون نمي شه."
دلايل تارا هلن را مجاب نكرد. داخل حياط شد و گفت:" به هر حال ريسكه، تو بايد بيشتر از اينها حواست رو جمع كني."
تارا موتور را گوشه اي پارك كرد و دستي به آن كشيد در حالي كه چشمانش

صفحه 148 تا 151

می درخشید گفت:لا مصب عجب تیزه،یک گاز بهش میدی میخواد پرواز کنه باید ابش کنم و به جاش یکی دگه عین همین بخرم.
هلن گفت:چرا بفروشیش،پلاکش رو عوض کن.مگه تو این فازها نیستی.
تارا سرتکان داد و گفت:منظورت کدوم فازهاست؟
منظورم تو کار جعل پلاک و اسناد و مدارکه دولتی و غیر دولتی است.
تارا با غرور گفت:یک دزد حرفه ای اول از همه باید ک جاعل زیر دست باشه،که البته من دوره اش رو دیدم،اما به خاطر نداتن امکانات وبنیه مالی ضعیف،خریدن دستگاههای چاپ برام امکان پذیر نیست،اما به زودی تصمیم دارم یک چاپخونه راه اندازی کنم که فقط پول تقلبی روانه بازار کنه.
هلن دستش رو روی شانه تارا گذاشت که مقابل او ایستاده بود.گفت:کارهای بزرگ احتیاج به دست های متعددی داره،بهقول معروف یک دست صدا نداره،پس نگو من،بگو ما.
تارا خنده ای کرد و گفت:منو ببخش،اشتباه لپی بود.
هلن نگاهی به اطراف انداخت و گفت:ول کن این حرف هارو،بگو ببینم این خونه مال کیه؟
تارا با خوشحالی گفت:مال ما،یعنی من و تو شش دختر دیگه ای که الان دارند از اون بالا ما رو دید می زنند.
هلن با دیدن سایه هایی که از پشت پنجره مشخص بود گفت:خیلی خوبه...از این بهتر نمیشه.یک گروه زنانه که سرپرستش من و تو هستیم.
تارا فوری گفت:نه هلن جان،اینجارو اشتباه کردی.بهتره بگی یک گروه به سرپرستی تارا و معاونت هلن که بزودی دست به کار خواهد شد.
هلنبا شنیدن این حرف چهره اش در هم شد و گفت:تارا فراموش نکن من ده سال از تو بزرگتر هستم و به همین خاطر سرپرستی گروه باید به من واگذار بشه.
تارا دستش را به کمرش زد و با ژست خاصی گفت:قرار ما این نبود،ان لقمه ی اماده ای که میبینی حاصل یک ماه متوالی پرسه زدن توان شهر بی در و پیکره.
فکر کردی برای پیدا کردن این دختر ها اعلامیه پخش کردم یا تو روزنامه اگه دادم که برای تشکیل یک باند جنایتکار به چند دختر فراری که از هر جهت قابل اعتماد باشند نیاز داریم.نه جونم،اون طورام نیست که فکرش رو می کردیم.برای پیدا کردن یک یکشون چند روز وقت گذاشتم که بعد سر فرصت برات تعریف میکنم.
هلن بدون اینکه حرف دیگری بزند به سمت ساختمان دو طبقه نما سیمانی حرکت کرد.با ورود او و تارا به ساختمان،دختر ها استقبال گرمی از انان به عمل اوردند.فضای حاکم گرم و صمیمی بود تا حدی که هلن فوری کدورتی که از تارا به دل گرفته بود را فراموش کرد و مشغول خوش و بش با دختران جوان شد.
دخترانی که هر یک بنا به دلایلی از کانون خانواده خود گرختهبودند تا در این چالش برنده میدان شوند.تارا از همگی خواست بنینن،سپس رو به دختر ها کرد وگفت:خب دوستان اخرین نفر به جمع هفت نفره ما پیوست...به زودی کارمون رو شروع میکنیم.حالا از یک یک شما میخوام که خودتون رو معرفی کنید تا هلن باهاتون اشنا بشه.
اول از همه ارزو از جا برخاست وبا لبخند گفت:ارزو هستم،بیست و سه ساله از قزویت.مدت یک سال وخرده ایه از خونه فرار کردم،میزان تحصیلاتم سوم راهنمایی و علت فرارم...
تارا حرف او را قطع کرد و گفت:بهتره علت فرارت ودر حقیقت داستان زندگیت رو بعد برامون تعریف کنی.اینجا کسی مجبور نیست درباره گذشته اش حرفی بزنه.
ارزو سر جایش نشست .نفر بعدی دختری سفید رو با چشمانی عسلی و قدی متوسط بود،از جایش بلندشد و ارام گفت:سیمین هستم،بیست و چنج ساله از کرج.مدت سه ماهه از خونه فرار کردم،دیپلم تجرب دارم.
سومین نفر دختری بودبسیار ریز اندام که چهره اش زرد واستخوانی اش سن واقعی او را بسیار پایین نشان می داد.از جا برخاست وبا صدای ظریفی گفت:عاطفه هستم از گرگان،بیست و سه سال دارم.میزان تحصیلات دوم دبیرستان...م ماهه که به تهران اومدم.
نفر بعدی که در ان جمع از همه زیبا تر و جذاب تر بود با نوعی تفاخر که در سیمایش موج میزد با سنگینی از جا بلند شد و گفت:پرند هستم از تهران،بیست و دو سال سن دارم،میزان تحصیلاتم دیپلم وبه مدت دو هفته است خونه ام رو ترک کردم.
هلن که محو زیبایی پرند شده بودبا خود اندیشید که ان دختر با چنین زیبایی تحسین بر انگیز چطور جرات فرار پیدا کرده، ان هم در اجتماعی که مملو از انسانهای سود جوست.با برخاستن نفر بعدی هلن به خود امد وبه او خیره شد. دختر بعدی که چهره ای خشن داشت با لحنی سرد گفت:رانک هستم،بیست و چهار ساله از تهران...سواد مواد یخ.سه چهار روزه از خونه جیم شدم.اعصاب مصاب درست و حسابی هم ندارم،یکدفعه بدطوری قاط میزنم.فقط خواهشی که از شما دارم اینه که مراعات حال منو بکنید.
هلن پوز خندی زد و گفت:اما خانم قاط زن اینجا که اسایشگاه روانی نیست.اگه فکر میکنی احتیاج به محیط اروم و امنی داری بهتره از این دایره خارج بشی،تو کار ما تسلط داشتن بر اعمال ورفتار حرف اول رو میزنه.کوچک ترین تشنج ممکنه که گروه رو کن فیکون کنه.پس بهتره پیش از اینکه پای قرار داد روامضا کنی فکرت رو بکن و ببین می تونی بر رفتارت مسلط باشی یا نه.
فرانک با لحن نا خوشایندی گفت:من که نگفتم دیوانه ام،فقط خوش ندارم کسی سر به سرم بذاره.علت فرار من از خونه فقط بخاطر این بودکه از دست غرغر های خانواده ام خلاص بشم.اونها همه اش به من گیر سه پیچ می دادند،اینو بخور،اینو نخور،اینجا برو،اونجا نرو و هزار بکن نکن دیگه...
تارا حرف او را قطع کرد وگفت:خیلی خب،بهتره ادامه ندی،متوجه منظورت دم.ونگاهش را به نفر ششم دوخت که دختری سبزه رو و لاغر اندام بود و چهره ای متفاوت با بقیه داشت او گفت:نوبت توست،خودت رو معرفی کن.
دختر نگاه غریبانه اش را به زمین دوخت و و به ارامی گفت:لیلا هستم،بیست و یک ساله از اهواز،چهار ماهه از خونه فرار کردم و میزان تحصیلاتم دیپلمه.
با بلندشدن صدای قهقه عاطفه همه نگاهها به او خیره شد.او در حالی که از خنده ریسه می رفت گفت:عجب بابا!ک دپلمه به بالا تو این جمع حضور نداره همه ا سیکل ردی هستند یا دیپلم ردی.ماروباش،فکر میکردیم با یک تیم پزشکی،مهندسی ویا فرهنگی می خوام قرداد ببندیم.
هلن گفت:اه...نه بابا!از کی تا حالا دکتر و مهندسها از خونه فرار می کنند.اگه جایی سراغ داری بگو تا اونها رو هم به گروهمون دعوت کنم.
پرند با ناز و عشوه ای که عادتش بود گفت:دکتر مهندسها اگه فرار کنند میرن خارج مگه درباره فرار مغزها چزی نشنیدند.
هلنخواست جواب پرند را بدهد که تارا برای فیصله دادن به ان بحث گفت:خب هلنجان،به جای ان حرفها بهتره خودت روبه بچه ها معرف کن تا برم سر اصل مطلب.
هلنمکثی کرد وبا تامل گفت:همونطور که میدونید اسمم هلنه،سی و پنج سال دارم،اهل تهران هستم،از هفده سالگی از خونه فرار کردم و تا دوم دبیرستان بشتر نخوندم...هیچی دیگه...همین.
فرانک با تعجب پرسید:چی!همین؟عنی بعد از هفده سال فراری بودن تازه شدی این،پس چطور تارا به ما وعده داد که بهیک سال نرسیده همگی صاحب همه چیز خواهیم شد.
هلن فوری گفت:تارا درست گفته،اگه می بین در این مدتبه هیچ جا نرسیدمفقط به خاطر این بوده که تا امروز تکروی میکردم.بعد از سالها تجربه به این نتیجه رسیدم که یک دست صدا نداره.کار گروهی اگه بابرنامه ریزی صورت بگیره باز دهی خیلی مهمتری خواهد داشت،به خصوص که من و تارا می تونیم با استفاده از اخرین شگردهای روز شما رو با فوت وفن کار اشنا کنیم...فقط امیدوارم دختر های با استعدادی باشید.
سیمین رو به تارا کرد و گفت:خب تارا جان،همه ما خودمون رومعرفی کردیم،حالا نوبت توست.
تارا دستیبه موهای کوتاهش کشید وشانه هایش رابالا انداخت و گفت:والا چی بگم،اسمم که تاراست،فکر میکنم بیست و چهر سال بیشتر نداشته باشمواخه نه شناسنامه دارم ونه یک ننه بابا هوشیار که بشه روحرفشون حساب کرد.فقط مطمئنم توان شهرخراب شده به دنیا اومدم،اخه اینطور که معلومه ننه بابام تهرانی

از صفحه 152 تا 155

اصیل هستند. تا کلاس پنجم هم بیشتر نخوندم، اما به خاطر دوره هایی که در گروههای مختلف دیدم از اطلاعات خوبی برخوردارم. حالا هر کس منو با این شرایط قبول داره، دستش رو تو دستم بذاره.»
و لحظه ای بعد هشت دست گره کرده هم چون زنجیری در یکدیگر قلاب شد و پیمان همکاری در باند جنهای سیاه را امضا کردند.
عجله تارا فرصت اعتراض را از هلن گرفته بود. او که به مراتب با تجربه تر از تارا بود با برآورد اعضای گروه آنان را مناسب همکاری نمی دید. وقتی نشست به پایان رسید و هر کس به اتاق خودش رفت هلن زبان به اعتراض گشود.
«تارا این تی تیش مامانیها رو از کجا پیدا کردی، تو می خوای با اینها وارد عمل بشی؟به نظر من هیچ کدام به درد کار ما نمی خورند.تا بخوای به یک یک اینها فوت و فن کار رو یاد بدی عمرت تموم شده. مثلاً این دختره پرند...با این ناز و عشوه ای که می آد چطور می خواد از دیوار مردم بالا بره و یا جنس قاچاق برات رد و بدل کنه هان؟»
تارا با بی حوصله گی گفت:«هلن جان، تو رو خدا اول بسم الله ساز مخالف کوک نکن، دخترای به این خوبی مگه چه ایرادی دارند.»
هلن میان حرف او پرید و گفت:«اتفاقاً تنها ایرادشون اینه که خوب هستند...ما به اشخاصی احتیاج داریم که بویی از شرافت و وجدان نبرده باشند و به قول معروف گرگ بارون دیده باشند، کسانی باشند که اگه لازم شد دست به قتل و هر نوع جنایتی بزنند، تو از یک دختر بیست ساله که تا دیروز مادرش او رو تروخشک می کرده، چه توقعی داری،نکنه عشق معلمی به سرت زده و می خوای کلاس درس راه بندازی، من که نیستم.»
تارا با شنیدن حرفهای مأیوسانه هلن گفت:«به همین زودی آب پاکی رو روی دست ما ریختی و میدون رو خالی کردی. بابا این طورا هم که تو می گی نیست. فکر می کنی اگه یه عده لاشخور و سابقه دار رو دور خودم جمع میکردم برنده بودیم.نه جونم این طور اشخاص رام شدنی نیستند. هیچ وقت حاضر نمی شن یوغ بندگی رو به گردنشون بندازند. شاید در ظاهر باهات کنار بیاند، اما پشت پرده فقط منافع خودشون رو پیش می برند و اگه بخوای پاپیچ اونها بشی چنان از پشت بهت خنجر می زنند که نمی فهمی از کجا خوردی. آدمهایی که مد نظر تو هستند شاید احتیاج به درس شیادی و کلاه برداری نداشته باشند، اما در پی این دانسته هاشون هیچ اعتمادی برای باورکردن اونها وجود نداره. در صورتی که این گروه مبتدی رو می تونم اون طور که خودم می خوام تربیت کنم و شکل بدم و بعد از یک دوره فشرده از وجودشون با اطمینان استفاده ببرم. مگه غیر از اینه که ریشه مستحکم شاخه های پربارتری می ده، پس چی از این بهتر که ریشه رو خودمون عمل بیاریم، مطمئن باش در این صورت شیرین ترین میوه ها رو خواهیم چید.»
هلن که استدلالهای تارا تا حدودی در نظرش منطقی می آمد، چشمهایش را بر هم گذاشت و انگشتانش را در میان موهایش فرو کرد و به آرامی شروع به خاراندن سرش کرد. «فکر نمیکردم روزی کسی پیدا بشه که بیشتر از من بفهمه، تو دختر دوراندیشی هستی، مثل اینکه بد نیست این روش رو هم امتحان کنیم، آخه من تا به حال فکر می کردم کسانی رو باید شریک قرار بدی که یک پله تو کارهای خلاف از خودت بالاتر باشند. شاید به همین خاطر هم بوده که تا امروز هر گروهی که تشکیل دادم در کوتاه ترین زمان متلاشی شد.» چشمهایش را باز کرد و از جا بلند شد. در حال راه رفتن گفت:«آیا به اونها گفتی باید چه کارهایی بکنند؟ هدف اونها رو از فرار پرسیدی؟»
تارا پوزخندی زد و گفت:«هدف یک دختر فراری چی می تونه باشه جز رسیدن به آرزوهایی که حاظره بخاطرش هر نوع بدنامی رو به جون بخره. یادمه یکی از مددکارای اجتماعی که تو بهزیستی بود، هر وقت منو می دید می گفت باز بر گشتی؟ تا کی می خوای دست به این دله دزدیها بزنی؟ اصلاً هدف تو از این کارها چیه؟ چرا به خود نمی آیی. منم یه روز در جوابش گفتم: هدفم اینه که روزی تبدیل به یک دزد حرفه ای بشم. اون قدر تو کارم خبره بشم که بانک بزنم و اون وقت با پولش هر چی که دلم می خواد بخرم. او با شنیدن این حرف تا یک هفته کارش موعظه کردن من بود.اما کی بود که حرفهاش رو به گوش بگیره. این دخترهایی رو که می بینی خونواده شون رو رها کردند به طور حتم هدف بزرگی تو سر دارند که البته هم میتونه مثبت باشه و هم منفی. به هر حال خوشبختی شان اینه که به تور یک عده مرد فاسد و سودجو نیافتند. اگه این طور می شد سرنوشت نکبت باری دامنگیرشون می شد. خب حالا که مجاب شدی پاشو بریم بچه ها منتظر هستند فقط فراموش نکن کار ما پر از مخاطرس...پول هم در یک قدمی جرأت قرار داره.تو این کار باید دلت رو به دریا بزنی و از هیچ چیز نترسی، یا خوراک نهنگها و کوسه ها می شی و یا میخ موفقیت رو بر ساحل پیروزی می کوبی.»
هلن نگاهی به اطرافش انداخت و گفت:«نگفتی پول این خونه پریورت از کجا رسیده؟»
«نترس غصبی نیست، با پول خودم اینجا رو رهن کردم.»
هلن با تعجب پرسید: «چطوری؟ رهن اینجا خیلی بالاست.»
تارا با خنده گفت: «خب فکر بنده هم خیلی بالاست. یک سرقت جانانه ازجواهر فروشی ما رو صاحب اینجا کرد.»
هلن قهقهه زنان گفت: «زود باش بگو ببینم چطوری چنین گلی کاشتی؟!»
«خیلی راحت بود. من و آرزو به اتفاق وارد جواهرفروشی شدیم، البته من خودم رو به شکل و شمایل یک مرد درآورده بودم و آرزو نقش همسرم رو بازی می کرد. خیلی هم تیپ زده بودیم، طوری که هیچ کس باورش نمی شد ما مال این کارها باشیم، به خصوص آرزو با این شکم برجسته اوضاع رو طبیعی تر جلوه می داد.خلاصه وقتی وارد مغازه یارو شدیم اولین شانسی که آوردیم این بود که صاحب مغازه مدتی اونجا رو ترک و همه چیز رو به شاگردش سپرد که مشخص بود چندان خبره نیست. ما هم نامردی نکردیم، بعد از این که مخ طرف رو حسابی کار گرفتیم تو یک چشم بر هم زدن سرویس جواهر بدلی رو که مشابه اصلی بود و پشت ویترین دیده بودیم رو با با همدیگه عوض کردیم. قبل از اینکه گند کار دربیاد هم مغازه رو ترک کردیم. این طوری شد که با فروش جواهر تونستم این خونه رو تو شمال شهر رهن کنم. البته خونه اش کلنگی است، اما چون اتاقاش زیاد بود و در محلی ساکت و کم رفت و آمد قرار داره پسندیدمش. خب حالا خیالت جمع شد که این خونه هیچ موردی نداره.»
هلن با آسودگی گفت: «آره اما اون موتور دزدیه خیلی خطرناکه، باید فوری آبش کنیم.»
تارا با خونسردی گفت: «تو نگران نباش، یک کاریش می کنیم.»
«یک سوال دیگه، تو همیشه با قیافه پسرونه بیرون می ری؟»
«اکثر اوقات، چطور مگه؟ اشکالی داره؟»
«اگه یه روز گیر بیفتی چی؟»
«هیچی خودم رو به دیوونگی می زنم، این طوری کاری به کارم ندارند. اگه بخوای می تونی امتحان کنی، فقط کافیه موهات رو کوتاه کنی و لباس گشاد بپوشی.»
هلن دستی به موهای وز کرده بلندش کشید و با لبخند گفت: «نه بابا، این کار از من ساخته نیست، فوقش موهامو کوتاه کنم، هیکلم رو می تونم چه کار کنم.از ده فرسنگی مشخصه زن هستم. تو با این قد بلند و هیکل ترکه ای که داری خیلی راحت می تونی از پس این کار بربیای.ببینم تو این قد بلند رو از کی به ارث بردی؟»
تارا نگاهی به دست وپای کشیده اش انداخت و بعد با شوخی گفت: «فکر کنم از بقال سر کوچه مون، آخه نه بابام قد بلنده و نه ننه ام، اما یک حسین بقالی سر کوچه هست که به حاجی لک لک معروفه، یک مغازه فکسنیداره که وقتی میخواد بره تو مجبوره خم شه تا اون تو جا بشه. نمی دونی چقدر هم از من خوشش می آد. هر وقت منو می بینه کلی قربون صدقه ام می ره و می گه خدا رو شکر نمردیم و یک دختر قد بلند دیدیم که هیبت داشته باشه.»
هلن سر تکان داد و به شوخی گفت: «چه خوب، فکر می کنم خیلی به هم بیاین ببینم ازت نخواسته زنش بشی؟»
تارا که زیاد از شوخی هلن خوشش نیامد گفت: «اول اینکه سن بابابزرگه منو داره، دوم...اگه یک جوان بیست ساله ام بود زنش نمی شدم. حالا پاشو بریم پیش بچه ها، خیلی کارها باهاشون داریم.»
هلن در حالی که از جایش بلند می شد گفت: «به نظر من بهتره دو گروه تقسیم بشیم. دو گروه پنج نفره که من و تو تعلیمات لازم رو به هر گروه می دیم. این طوری زودتر به نتیجه می رسیم.»

صفحه 156 و 157

تارا لحظه ای فکر کرد بعد گفت:(خیلی خب،اما فراموش نکن که در هر صورت رهبری بر عهده منه.تو به عنوان دستیار می تونی شگرد های لازم رو به بچه ها یاد بدی،اما فراموش نکن هر چی عاید مون شد ، سه من ، یک تو و دو بقیه دخترا سهم می برند)
هلن گره ای به ابروهایش انداخت و با اعتراض گفت:(اما این منصفانه نیست. تو همه چی رو می خوای به نفع خودت تموم کنی.در صورتی که هر کس باید به حق خودش برسه.این طوری باند ثبات خودش رو حفظ خواهد کرد.)
تارا قاطعانه گفت:(همینه که هست ، هر کی نمی تونه این شرایط رو قبول کنه ، هری....)
هلن با چهره ای درهم گفت:(هی تارا توحق نداری با من این طور گستاخانه حرف بزنی.هر چی نباشه من چند سال از تو بزرگ تر هستم و به همون نسبت هم کارکشته ترم و درضمن فراموش نکن نقش من تا چه حد میتونه سازنده باشه.بدون من تو هیچ وقت نمی تونی به سلاح های گرم دست رسی پیدا کنی.دوره ی چوب و چماق گذشته.امروز برای سرقتهای بزرگ باید مسلح باشی و گرنه سه سوت گیر افتادی.پس اگر میخوای به خواب های طلایی که دیدی برسی برای من یک نفر رئیس بازی در نیار که با روحیه ی من یکی سازگاری نداره.طوری با من حرف میزنی که انگار با یک ناشی تازه کار طرفی . انگار فراموش کردی من مهره اصلی هستم.)
تارا میان حرف او پرید و با تندی گفت:( خیلی خوب بابا ، ایت قدر قپه های سرشونه ات رو به رخ ما نکش.هر شکاری که کردیم بعد با هم کنار می آییم....حالا که هیچ خط و خبری نیست)
تارا این را گفت و با حالتی حق به جانب از اتاق خارج شد.در آن خانه ی قدیمی که شباهت زیادی به مسافرخانه داشت شش اتاق کنار هم و یک راهرو باریک در طبقه بالا داشت و یک اتاق بزرگ در طبقه پایین که آشپزخانه ای متوسط به آن متصل بود. در آنجا هیچ گونه لوازم تزیینی و چشمگیری مشاهده نمی شد. جز یک دست مبل هشت نفره. یک تلویزیون سیاهو سفید چهارده اینچ ، یک ضبط کوچک . موکتی قهوه ای رنگ هیچ چیز دیگری در آنجا نبود. یک میز نهار خوری ده نفره هم گوشه اتاق نشیمن چیده شده بود.چند تخت آهنی فنردار مستعمل هم که از سمساری خریداری شده بود در اتاقها قرار داشت. پنجره ها توسط صاحبخانه با لوردراپه های کرم رنگی پوشانده شده بود. داخل حیاط باغچه کوچکی قرار داشت که در آن تنها چند بوته گل صورتی رنگ خرزهره به چشم می خورد. علفهای هرزی که از داخل باغچه بیرون زده بود نشانگر بی تفاوتی ساکنان آن نسبت به طبیعت بود . کف حیاط با موزاییکهایی فرش شده بود که در اثر گذر زمان ترک خورده بود . زیربنا زیرزمینی قرار داشت که یک پنجره کوچک برای نفوذ روشنایی در آنجا تعبیه شده بود.
زیرزمین حالت تونل و مخفیگاه را داشت که در نگاه نخست انسان را به یاد سیاهچال هایی می انداخت که هر انسانی در کودکی تصویری وحشتناک از آن را در ذهن داشته.به طور کل آن مجموعه ای که در آنجا پایه های خود را نشانده بود می رفت تا با ورق زدن صفحه های دیگری از جرم و جنایت هم چون موریانه به تخریب گوشه ای دیگر از این سرزمین بپردازد. برای تارا که از بدو تولد شیرازه اش را با درد و بدبختی سرشته بودند، آن فرمول زندگی، خود زندگی بود.به همین سبب هیچ واژه انسان سازی در جوهره اش کاری نبود.او چون فرمانده ای کار آزموده شروع به آموزش دختران کرد. گرچه برای بعضی از آنها دست زدن به این آلودگیها ناپسند بود اما مجبور بودند برای دست یازیدن به آمال و آرزوهای خود تی به هر کاری بدهند جز فحشا و قتل که در مفاد عهدنامه ای که امضا کرده بودند جایی نداشت. تارا به همکاری هلن توانست در مدت دو ماه مدرک قبولی یک یک دختر ها را در حرفه دزدی به آنها بدهد.
شبی که به خاطر اولین شکار دلچسب خود چشن پیروزی گرفته بودند تارا با اشتیاق نگاهش را به ماشین بنزی دوخت که داخل حیاط پارک شده بود با سرافرازی گفت:(گل کاشتید بچه ها ،شما به من نشون دادید که درساتون رو خوب فرا گرفتید.با این پیشرفت خوبی که داشتید مطمئن هستم به یک سال نمی کشه که هر کدوم صاحب خونه و ماشین و کلی دم ودستگاه مجزا برای خودتون می شید.اون موقع است که می فهمید زندگی پولداری یعنی چه)
فرانک با چهره خشن همیشگی اش گفه:(حالا سهم ما رو کی میدی؟)
تارا از پشت پنجره کنار رفت و پس از وقفه ای کوتاه گفت:(چه عجله ای داری؟ تا

صفحات 158 تا 163 ...

ماشین فروش نره که نمی تونم سهم شماها رو بدم. باید صبر کنید هلن برگرده».
سیمین به آرامی پرسید: «کی برمی گرده؟»
تارا به تندی نگاهی به او انداخت و گفت: «چیه؟ تو هم برای گرفتن سهمت عجله داری؟»
پرند با همان ژست متکبرانه خاص خود چشم و ابرویی بالا انداخت و گفت: «خوب معلومه... همه ما برای گرفتن حق خودمون عجله داریم. تا الان که چیزی عایدمون نشده، همگی رو این مال حساب باز کردیم.»
تارا با ترشرویی گفت: «طوری حرف می زنید انگار من تا الان حق شماها رو خوردم. نکنه فکر کردید چند تا کیفی که تا به امروز قاپیدید پولش تو جیب من رفته. مثل اینکه کورید و نمی بینید هشت نفر آدم کلی مخارج دارن... من از روی همین پولها خرج خودتون می کنم.»
عاطفه با شماتت نگاهی به گروه انداخت و گفت: «چرا امشب رو می خواید با این حرفها خراب کنید. ماشین که سر جاشه و هیچ اتفاقی نیفتاده.» بعد رو به تارا کرد و گفت: «هلن کی برمی گرده؟»
تارا دوباره پشت پنجره رفت و نگاه درخشانش را به اتومبیل دوخت و گفت: «تا زمانی که نتونه مدارک لازم رو برای فروش ماشین درست کنه، نمی تونه برگرده. جعل اسناد و پلاک ماشین کار آسونی نیست که یک روز بشه انجامش داد.»
آرزو سینی چای را روی میز گذاشت و بعد در حالی که نفس نفس می زد روی مبل نشست و گفت: «فردا باید برای خونه خرید کنیم، هیچی تو خونه نداریم. همین یک خرده مرغ و برنج بود که امشب درست کردم.»
تارا رو به او کرد و با اخم گفت: «همین سه روز پیش بود کلی خواروبار خریدم آوردم. به همین زودی تموم شد؟ معلوم هست چطوری پخت و پز می کنی که یک هفته دوام نیاورد.»
پرند با صورتی درهم گفت: «فکر می کنم به زودی خورد و خوراکمون جیره بندی بشه، همین الان هم چشممون می بینه و ناخنمون نه، وای به حال روزی که مثل قحطی زده ها لقمه جلومون بذارند.»
تارا پوزخندی زد و گفت: «چیه، مثل اینکه اینجارو با هتل پنج ستاره اشتباه گرفتید. اگه دوست داشته باشید می تونم چند تا خدمتکار براتون استخدام کنم که احساس راحتی کنید.»
آرزو با درماندگی گفت: «تو رو خدا تمومش کنید، عجب غلطی کردم گفتم تو خونه چیزی نیست. انگار شبهایی که هلن نیست جو اینجا مغشوش تره. از این یک به دو کردنها جز اینکه اعصابمون خرد بشه، چی عایدتون می شه.»
تارا بی توجه به حرف آرزو گفت: «می دونید اشکال کار چیه. اگه شماها بعد از اینکه از خونه هاتون فرار کردید در به دری و گرسنگی و آوارگی می کشیدید و مجبور می شدید از شدت گرسنگی تو سطل زباله دنبال یک لقمه نون بگردید. قدر اینجا رو بهتر می دونستید، به قول قدیمیها گرسنگی نکشیدید که عاشقی یادتون بره.»
پرند با همان لحن مغرورش گفت: «این طور نیست که تو می گی، تو این دوره تحت هر شرایطی دخترا جایگاه خودشون رو دارند، فقط کافیه تیپ بزنی و بری کنار خیابون بایستی اون موقع است که می بینی صد تا ماشین مدل بالا پشت سر هم صف کشیدند که تو رو سوار کنند. اینجا انتخاب با دختره که کدوم یکی رو قبول کنه.»
تارا با تأسف سر تکان داد و گفت: «پس چرا این کارو نکردی؟ چرا به محض اینکه من رو دیدی و بهت پیشنهاد دادم با من اومدی؟»
پرند فوری گفت: «برای اینکه خر بودم و گول حرفهات رو خوردم، تو به من در باغ سبز نشون دادی... فکر می کردم بعد از مدت کوتاهی می تونم برای خودم پول و پله ای به جیب بزنم و بعد خودم رو به اون طرف برسونم، اما الان نزدیک سه ماهه که خودم رو اینجا علاف کردم و دریغ از یک پاپاسی... این طوری که نمی شه. همه ما به دلخوشی وعده و وعیدهای تو اینجا جمع شدیم وگرنه راههای دیگه ای هست که بتونیم بهتر زندگی کنیم.»
تارا خواست جواب دندان شکنی به او بدهد، اما از این کار منصرف شد و به فکر فرو رفت. آن صدای اعتراض اگر همه گیر می شد به طور حتم باعث فروپاشی آن گروه تازه کار می شد. به همین سبب از در ملایمت وارد شد و گفت: «هر طور می خواید فکر کنید، اما نیت من برای همه شما خیره، تو هر کاری صبر لازمه، به خصوص تو این موارد حساس که اگه کوچک ترین غفلتی بشه طرف حسابمون با قانونه. به نظرم در آموزشهایی که تو این مدت به شما دادیم اگه تجربه نبود به طور حتم نمی تونستید در این مدت کوتاه شیوه های دستبرد رو به این خوبی یاد بگیرید و در اولین برنامه گیر می افتادید. هیچ وقت فکر نمی کردم شما بتونید به این زودی ماشین به این گرونقیمتی رو به سرقت ببرید. خب این کار شما نشون می ده که تا چه حد جرأت و جربزه دارید. اگه همین طور پیش برید، طولی نمی کشه که همگی به تمام خواسته هاتون خواهید رسید. فقط شرطش اینه که اتحاد خودتون رو حفظ کنید. یک نفر از شما اگه بخواد تک روی کنه، اطمینان و اعتماد لازم از بقیه گروه سلب می شه و بعد...»
تارا گرم نصیحت کردن بود که فرانک آهسته در گوش پرند که پهلوی او روی کاناپه نشسته بود گفت: «تو رو خدا ببین کی داره ما رو ارشاد می کنه. تا یکی می گه کش از کشمش، می ره پای منبر و شروع به سخنرانی می کنه.»
پرند پوزخندی زد و زیر لب گفت: «قربونش برم تمام این حرفها رو تو زندان دیکته کرده، قسمتهای خوبش رو از برنامه های فرهنگی زندان یاد گرفته و قسمتهای بدش رو هم از زندانیهای سابقه دار.»
تارا که متوجه پچ پچ آن دو نفر شده بود، سکوت کرد و با حالتی پرسشگر به آن دو خیره شد. آرزو که از چهره ی درهم تارا متوجه خشم پنهان او شده بود برای عوض کردن جو با لحن شادی گفت: «از این حرفها بگذریم، اگه موافق هستید از امشب به نوبت گذشته مان را برای هم تعریف کنیم.»
پیشنهاد آرزو چنان غیر منتظره بود که باعث تعجب دخترها شد. آرزو از سکوت آنان بهره جست و گفت: «پس موافقید، خب حالا کی داوطلب می شه داستان زندگیش رو اول بگه؟»
هر یک برای فرار از بازگو کردن علت گریز خود از خانه، حواس خود را به سمت و سویی دیگر پرت کرده بودند. آرزو که از این پیشنهاد خوشحال بود، با هیجان گفت: «خیلی خب، حالا که کسی داوطلب نیست قرعه کشی می کنیم.»
پرند چشم و ابرویی بالا انداخت و گفت: «تو که این قدر مشتاق هستی، خب خودت اول شروع کن.»
آرزو فوری گفت: «آخه داستان زندگی من چندان شنیدنی نیست، تازه برای تارا همه چیز رو تعریف کردم. بهتره یکی از شماها داوطلب بشه.»
فرانک با لحن سرد همیشگی اش گفت: «اگه یکی نخواد چیزی بگه حکمش چیه؟»
آرزو با غیظ گفت: «اَه، شد یک نفر یه پیشنهاد بده و بقیه مخالفت نکنند. آدم می ترسه دهن باز کنه به تریج قبای خانمها بر بخوره.»
عاطفه دستش را روی شانه آرزو گذاشت و به شوخی شروع به نوازش او کرد و گفت: «آرزو جان، حرص نخور. برات خوب نیست. ممکنه بچه ات بیفته.» بعد رو به دخترها کرد که با حالت تمسخر لبخند به چهره داشتند و گفت: «چرا این طفل معصوم رو اذیت می کنید، مگه نمی بینید تو چه موقعیت خطرناکی قرار داره. همه ما باید ششدانگ حواسمون به این باشه که بلا ملایی سرش نیاد. فهمیدید یا نه؟»
پرند با پوزخندی که بر گوشه لبش داشت گفت: «مگه ما چه کار به او داریم، فقط دلمون می خواد بدونیم که این دسته گلی که خانم به آب داده مال کیه. آخه تا اونجایی که ما می دونیم کسی تو این گروه حق نداره با مردی رابطه داشته باشه. پس این آرزو خانم چطوری صاحب بچه شده؟»
فرانک با موذیگری گفت: «مگه نمی دونید عصر حاضر عصر پارتیه، هر کی هر جا بتونه برای خودش پارتی دست و پا کنه نونش تو روغنه. این طور که معلومه بخت با آرزو یار بوده.»
آرزو که چهره اش گر گرفته بود با غضب از جا برخاست. سیمین که همیشه میانجیگر اعضای گروه بود فوری صورت آرزو را بوسید و با لحن آرام کننده ای گفت: «بابا ول کنید این حرفهارو. خب من داوطلبم تا قصه تلخ زندگی ام که خیلی هم شنیدنی است رو بگم. از فردا شب هم از کوچکترین عضو گروه شروع می کنیم.»
با شنیدن این حرف نگاهها به سمت لیلا کشیده شد. دختری که در طول آن مدت حتی یک کلام هم حرف نزده بود. در سکوت یک یک آن چهره های سرد، خشن، متکبر، مهربان، ماجراجو و عاصی را نگریست، اما در مقابل هیچ یک واکنشی که نشانگر احساس درونش باشد بروز نداد. همیشه گوشه ای می نشست و شروع به جویدن ناخنهایش می کرد. مدام انگشتهایش روی لبهایش می لغزید. انگار اگر می توانست با دندانهایش به جویدن تمام وجودش می پرداخت. او چنان در این کار سمج بود که بارها از ناخنهایش خون بیرون زده بود، اما بی تفاوت به درد و سوزشی که داشت، به آن خودآزاری پنهانی ادامه می داد. در آن جمع هر یک به نوعی با بدبختی دامنگیر بود. هیچ حس نوعدوستی وجود نداشت که برای لحظه ای کوتاه به کالبد شکافی درون آن دخترک تنها بپردازد که روز به روز جسم و روحش به تحلیل می رفت.
لیلا زیر نگاههایی که در نظرش تحقیرآمیز و نکوهنده می آمد، مثل گلوله ای نخ خودش را جمع کرد. صورت زرد رنگش مثل گچ سفید شده بود و پلکهایش را مرتب بهم می زد. ترسی محسوس در نگاهش به چشم می خورد. گویا حکم اعدام او را صادر کرده بودند که این چنین رمیده بود. واکنش او در مقابل پیشنهاد عاطفه با چنان دگرگونی همراه بود که ناخواسته همه را متوجه حساس بودن زندگینامه خود کرد و نوعی اشتیاق برای شنیدن در بین آن دسته برانگیخت.
سیمین لحظه ای دلش به حال مظلومیت او سوخت. با سروصدا نگاهها را به طرف خود خواند تا او را از آن فشار رها سازد. تارا بی توجه به حرفهایی که بین آنان رد و بدل می شد، هم چنان از پشت پنجره به حیاط چشم دوخته بود که آن شب با وجود اتومبیل بنز سفید رنگ صفایی دیگر پیدا کرده بود. سیمین بدون معطلی به آشپزخانه رفت و استکانها را از چای پر کرد و سینی به دست وارد اتاق شد.
تارا روی پلکان نشسته بود و عمیق به سیگار وینستونی که در دست داشت پک می زد. وقتی سیمین سینی چای را روی میز گذاشت پرند حالت بدی به خود گرفت و گفت: «ای بابا، تو این خونه هیچ کوفت و زهرمار دیگه ای به جز چای پیدا نمی شه. چپ و راست سینی چاییه که می ره تو آشپزخونه و برمی گرده. بی خود نیست همگی یبس شدیم.»
عاطفه با شنیدن این حرف قهقهه بلندی سر داد و گفت: «پرند تو فکر نمی کنی با این اخلاقی که داری یبس مادرزاد بودی؟ غلط نکنم موقعی که مامانت تو رو حامله بوده یکسره چای سر می کشیده که حالا اخلاقت این طوریه.»
پرند چهره اش را درهم کشید و گفت: «زر مفت نزن، مگه من اخلاقم چشه، هر چی نباشم از توی موذیِ آب زیر کاه که بهترم. فکر کردی نمی دونم از این جیب بریهایی که می کنی، مقداری رو برای خودت کف می ری.»
تارا با شنیدن این حرف نگاه مشکوکی به عاطفه انداخت که حسابی دست و پایش را گم کرده بود. در حالی که دود غلیظی از دهان و دماغش بیرون می داد گفت: «عجب، پس هم از توبره می خوری و هم از آخور. ما رو باش که به چه کسانی اعتماد کردیم. مثل اینکه باید یک فکر دیگه بکنم. این طوری نمی شه که هر کی هر طور دلش خواست حساب و کتاب پس بده. حق و حقوق هر کسی باید مشخص بشه.»
فرانک فوری گفت: «والا ما نفهمیدیم اینجا آژانس دزدیه، یا سازمان حمایت از حقوق بشر.»
تارا به تندی گفت: «هر جا هست، قانون داره، آدم برای مستراح رفتن هم باید یک سری قوانین رو رعایت کنه، چه برسه به یک تشکیلات حساس که کوچک ترین تخلفی باعث فروپاشی اون می شه.»
فرانک حالت مسخره ای به خودش گرفت و گفت: «اِوا، خدا مرگم بده، نکنه ما وارد یک گروه تروریست شدیم و خودمون خبر نداریم.»
تارا که از شنیدن حرفهای بی سر و ته آنان حسابی خونش به جوش آمده بود با توپ پر گفت: «چیه؟ خیلی از اینجا ناراضی هستید، می تونید همین شبونه گورتون رو گم کنید و برید. من اینجا نه رو گنج نشستم که خرج تون رو بدم و نه حوصله کل کل کردن با شماها رو دارم. حسابی شورش رو درآوردید، انگار ما اینجا فقط لولوی سر خرمن هستیم. هر کی هر چه می خواد می گه، هر کاری هم که دلش می خواد انجام می ده، شماها که این قدر خودرأی هستید غلط کردید کار گروهی قبول کردید. اینو جدی می گم اگه بخواید به این بچه بازیهاتون ادامه بدید به محض اینکه حق خودتون رو بابت ماشین گرفتید باید از اینجا بذارید برید. شیر فهم شد یا نه؟»

سیمین که اوضاع را درهم دید برای آرام کردن تارا گفت: «تارا جان، فراموش نکن هر یک از ما دخترای بدبخت و بیچاره ای هستیم که از روی ناچاری مجبور شدیم از