*رهگذر چه می گوید*

سلام
همه جا به دنبال مونس و یاری بوده ام که بتوانیم همه آنچه که در رهگذر عمرحادث میشود ، زشت یا زیبا ، مهم و یا غیر مهم برای هم بازگوییم ، سنگ صبور هم باشیم و با هم آرام گیریم .
در زندگی بسیاری از آلام ، آرزوها ، رازها و مشکلات وجود دارند که هرگز قابل بازگو کردن نیستند حتی برای پدر و مادر ، برادر و خواهر و یا دوست و آشنا و یا فرزندان .
منتظر حرفهایت هستم ، درگیریهایت ، شادیهایت ، تنفر یا عشقهایت ، کارها و مسئولیت هایت .
من با توام ، تو هم با من باش ، چه میدانم شاید روزی هم یکدیگر را دیدیم تا بازی روزگار چه باشد

سلام، ای که در دل ما از نظر دگران نهانی
ای نیمه پنهان که سالهای سال است برای یافتنت از خود گذشته ام
تویی که حتی یاد با تو بودن آنقدر لذت بخش و لطیف است که برای لحظاتی هر چند اندک این کویر خشک، این دل پیر را گلستانی و جوان میکند.

روزهای بدون تو چه قدر زود میگذرند، چه قدر زود...
نمیدانم این سرعت بالای روزگار است یا پیری و ناتوانی من که از آن عقب می مانم!
و آه که چه درازند این شب ها، شبهای بی تو...
گذر از این شب های تلخ چه قدر طولانی است
گاهی به طول یکسال،روز!!!
روزگار هم با ما سر ناسازگاری بر آورده است، بعد از سالها که شبی یادت را در آغوش میکشم، غروب را به طلوع می چسباند به سرعت یک نسیم دل انگیز، به سرعت یک خواب!
حرفهای دلم بسیار است
از چه بگویم؟
از بغض سردی که سالهاست در دل کویری ام منجمد شده!
یا حتی از نداشتن عکسی از تو ای نگارم تا با نگاه به چشمانش ذوب کنم این یخ چندین ساله را؟
کاش میشد، ای کاش....
نه! نمی خواهم از ای کاش ها بگویم، برای نگفتن همین ای کاش هاست که سالهاست برای رسیدنت تلاش میکنم.

بعد از آنکه نیامدی دل نگران شد و مرا محکوم کرد، محکوم به سفر...
تا بیام و بیابم تو را در هر کجا که هستی
این آمدن نه از بهر این است که نیایی، چون میدانم می آیی آخر تو یک روز
آمدن از بهر آنست که شاید دیر بیایی
با اولین یادت، لذت اولین بهار را چشیدم و شوق وصالت شد بهار دیگری
حال که از بهار و تابستان گذشته ام، مدتهاست در تنهایی گرفتار خزان شده ام
هم من و هم دل میترسیم از خستگی این خزان چند ساله به خواب فرو رویم. خوابی زمستانی!

آخر تو کی می آیی؟
یا کی می یابم تو را؟
کاش بدانی این هزاران خزانی که مرا در بین دو بهارت حبس کرده، دگر مرا نیز خزان کرده و گر می بینی توانی مانده برای چند خط سیاه کردن، همان اندک شوق وصالت است که در نهان خانه دل محفوظ داشته ام و پنهان تا هیچ گزندی از خزان به آن نرسد.

دگر آن جوان پر شور و سرمست نیستم، آری پیر شدم،ضعیف و نحیف و شکننده...
می دانی چرا؟
برای آنکه مانند دگر امواج این پر تلاتم و خروشان این دریای طوفانی با دیدن نزدیکترین ساحل، خود را به آن نرسانده و دلخستگی ها،غم ها و شتابم را در پهنای آن رها نکرده ام
سالهاست که این سونامی و خروش را در درون و اعماق خود غرق کرده ام، دگر شده ام یک گرداب!
کجایی ساحل آرامشم؟
نمیدانم نامت چیست یا چه بگذارم نامت را؟
ماه، ستاره،دنیا،هستی،آرامش،سحر ،ساحل و یا دریا...
هر چه هستی خوش باش، فقط بدان مانده ام تنها میان سیلاب غم ها
می دانم می آیی، می مانم چشم انتظارت، بیا...
و می دانم میابم تو را، پس همچنان سفر میکنم برای یافتنت...

سلام
بازهم من آمدم تا بنالم از درد نامرد دوریت!
تیشه دوریت عمریست ریشه دلم را ضربه باران کرده و میخواهد نابود کند من و این دل را، اما نمیداند که شوق دیدارت ریشه و تنه این دل را چقدر مستحکم کرده
بزن این ردر بی مروت محکم تر بزن اما جز خراش کار دیگری از پیش نخواهی برد
نمیدانم از چه بگویم از حرفای دلم که آهنگ غریب روزگار است یا غم تو که سالهاست آنرا در انتهای سینه محفوظ داشته ام
روزهای بارانی با من چه میکند، یادت!
طوفانی در دل بپا میکند که مثالش را ندیدم هرگز
و من چه میترسم، هراسان و به این سو و آن سو می نگرم تا بیابم تو را ای ساحل آرامش....
تا خود را به تو برسانم و همچو کشتی شکسته ایی برای همیشه در آنجا به گل بنشینم!
و اما یادت...
یادت را به رسم امانت در در پستوی سادگی دلم در تمام این حوادث محفوظ نگاه داشته ام و پنهان...

با کشتی خیالت و با همراهی ناخدایی دل، سکان یادت و دیده بانی به نام عشق از تمامی طوفان ها و بوران ها میگذرم تا به تو برسم، بیایم و برای ابدیت پهلو بگیرم در بندرگاه اختصاصی من و آغوش تو

گرچه راه بسیار است و طولانی و مرا خسته ی فراوان کرده اما هرگز در هیچ کجا و برای اندک لحظه ایی چشم به جزیره ایی ندوخته و نزدیک نشده ام
سواحلی که به رفت و آمد کشتی ها و موج ها عادت کرده بودند و هر چند لحظه ای نام کسی در ساحل نوشته میشد و با آمدن موج جدید نام جدیدی آورده میشد و قبلی راحت تر از لمه راحت پاک میشد و به خاطرها می پیوست
اما من تنها تو را میخواهم تویی که هیچ کشتی و موجی را پذیرا نشده ایی جز منی نام رهگذر و میدانم در ساحلت با قلم عشق نوشتی امیر و چشم انتظار هستی
دلم تنها تو را زیبا میداند و تنها از تو آرامش می گیرد.
میخواهم تو را بیابم تا تمام دلخستگی ها و دلشکستگی هایم را در آغوش تو رها کنم زیرا آنجاست که جایگاه من و است و بس....

سلام و باز هم سلام ای نازنینم
میخواهم باز از درد دوریت بنویسم، در این شامگاهی که به بامداد نزدیک است .
تمام دلنوشته هایم را شب ها برایت مینویسم تا بدانی که ای دنیای من بدون تو چه قدر تارک و تنهام........
شب ها برایت مینویسم تا این ظلمت در کلماتم نمود پیدا کنند...
بیا که قول میدهم برای آمدنت جشنی بی همتا برپا کنم، جشنی با حوض هایی پر از آب و فواره ها و رقاصی رقاصه ها و سمفئنی آهنگی که فقط برای تو نواخته میشود
آری بیا طراوت و ترنم من! بیا عزیز تر از جانم.........
بیا که سالهاست بغض دلم برای آمدنت لحظه شماری می کند تا با آمدنت قفل سکوتش را بشکند و همچو آهنگی غمناک با هق هق هایش برایت آواز شادی بخواندو چشم هایی که اشک هایشان برایت فواره خواهند زد و پلک هایی که در این فواره ها رقاصی میکنند.
این سان منتظر آمدنت هستم ، بیا........
نه آن سان بیایی که من دگر نباشم جز نامی که زیر غم سنگین و همچو کوه نبودنت له شده باشم. بیا......

نميدانم دگر چه بگويم
چنديست نواي رفتن سر داده ام
و كوله بارم را پر از تنهايي هايم ساختم
چشمانم همچون فانوسي ميتابد بر مسيرم

اما
پاهايم تاب تنها پيمودن ندارد

ميروم
و هرچه بيشتر از حال دور ميشوم
دلتنگيم بيشتر زبانه ميكشد

من عزم رفتن كرده ام
اما .............

اما ديدگانم انتهاي جاده را نمي يابد

من ميروم تا از خاطرات دور شوم
ميروم تا به ابديت نزديك تر شوم

غافل از اينكه خاطرات همواره درون قلبم است
و جا نخواهند ماند

و غافل از اينكه ابديت
همينجاست.............

براي تو مينويسم
براي تويي كه گام هايت فراخ و استوار است
و عزم رفتن كرده اي

براي تويي كه خسته از دست سرنوشت
كوله بار تنهايي ات را بر دوش كشيده اي

لحظه اي درنگ كن..............
تنها لحظه اي

ميدانم دگر براي ماندنت دير شده است
و جاده هاي زندگي چشم به راهند تا قدم در آن ها بگذاري

تنها ثانيه اي به پشت سرت نگاه كن!
شايد در ابتداي جاده كسي هست
كه تو را ميخواند
و
در انتظار رسيدن به تو گام بر ميدارد

تنها لحظاتي درنگ كن
و به عقب بنگر..............................*

دیگه بسه!!!
تا کی باید تو این جزیره متروک چشم انتظار اومدنت باشم؟
دیگه نمیتونم بمونم، دارم دیوونه میشم
میخوام دلمو بزنم به دریا، میخوام بیام کنارت...
میخوام پیدات کنم
من جزیره آرامشم رو تو دریای چشمای پیدا کردم
میخوام بیام و صید کنم و اون صدفهایی که مرواریدهاشون دارن از اعماق دریای چشمات برام چشمک میزنن
تو که میدونی این تن زخمیه، زخمی از یه خنجر زهر آهگین!
پس چرا نمیای کنارم
درد باشی یا درمون، من تو رو میخوام..........

هر کجا تو بودی گرمی بود و صفا
اینجا چه قدر سرد شده، سرد...
هر کجا تو بودی نور بود و روشنی
اینحا چه قدر تاریکه و بی روح...
از هر چی و کجا هراس داشتم به تو نگاه می کردم و آروم می شدم و اما حالا؟......
هر جا که تو بودی فقط عشق بود و زندگی
اینجا چه قدر سخته کشیدن، شدم یه مرده متحرک و دیگه زندگی نداره جریان اینجا
وقتی تو بودی، شب تاریک معنی نداشت، حتی آسمون هم داره جای خالیت رو فریاد میزنه
فریاد سکوتت داره گوشمو کر میکنه
حجم خالی زیاد بین انگشتام داره دستامو خورد میکنه
این همه تاریکی و ....
فریاد میزنه که نیستی....
که رفتی از اینجا.......
نیستی عشق من....
نیستی...

زندگی یعنی.....
زندگی یعنی من،نه!
و شاید یعنی تو، بازهم نه!
زندگی یعنی من،تو
یعنی ما
زندگی یعنی همین الان، همین لحظه.........
زندگی یعنی بودن با هم، برای هم، کنار هم...........
زندگی، زنده کردن لحظات است نه لحظه ها را به انتها رساندن
زندگی یعنی در لحظه زندگی کن
سالومه چه قشنگ گفت حرفش را و پای حرفش امضا کرد امضا را!
حرفش این بود نه تو راهبر باش و من در پی
نه من روان شده و جامانده
آری باش در کنارم
زندگی اینست
بگذار شانه هایم لمس کند شانه هایم را
این فاصله ها را با دستهایت کنار بزن
زندگی تنها لذت با تو بودن است
برای تو بودن است
اینست زندگی

بزن بارون....
بزن که یاد یار منو کرده آوار
شدم حالا یه سرگشته بی قرار
بزن که از من چیزی نمونده جز یه ویرونه
شایدم فقط یه دل که شده حالا دیگه دیونه
بزن که این دل بی همخونه
منو آتیش میزنه با هر بهونه
بزن تا ببارم، همپای تو تا هر کجا که میتونی
ابر چشام دنبال بهونه ست تو مکه خوب میدونی
بزن بارون که یاد اون تنها همدم شب هامه
بزن بارون که عشق اون هنوز توی نفس هامه
بزن بارون........

می خواهم برایت شعر بگویم

چشمانت به یادم می آید

دل ربا ترین آفریده خداوند

چه نیازی به شعر من دارد !

ما همه مان مثل همیم
بی آشیانه و بی رویا
کابوسهایمان گاه آنقدر واقعی است
که ازترسش بیدار هم نمی شویم و در همان خواب ،
می میریم و خیال میکنیم ،
زنده ایم ...

تا تو نباشی دنیا برام هیچه هیچه، فایده ای نداره
چه فایده وقتی نیستی، هوا همیشه ابریه و فضا دلگیره....
همه چیز با بودنت معنا داره، با در کنارت باریدن
بدون تو بارون با اون همه حرف هم دیگه معنا نداره
هنورم تو دلیلی برای بودنم ، هنوزم با تو عین بودن تو بهشته
بیا حس با تو بودن بهتر از با دنیا بودنه، بی تو دنیا زشته زشته
بذار باشن تموم دردها، تو باشی هیچ خیالی نیست
چه خوش گفت که جز غم دوریت دیگه هیچ ملالی نیست

صبور باش و تنها وسربزیرو سخت!

سکوت؛

سرآغاز رستگاری تمام رویاهاست

سلام!



حال همه‌ی ما خوب است

ملالی نیست جز گم شدنِ گاه به گاهِ خیالی دور،

که مردم به آن شادمانیِ بی‌سبب می‌گویند

با این همه عمری اگر باقی بود

طوری از کنارِ زندگی می‌گذرم

که نه زانویِ آهویِ بی‌جفت بلرزد و

نه این دلِ ناماندگارِ بی‌درمان!


تا یادم نرفته است بنویسم

حوالیِ خوابهای ما سالِ پربارانی بود

می‌دانم همیشه حیاط آنجا پر از هوای تازه‌ی باز نیامدن است

اما تو لااقل، حتی هر وهله، گاهی، هر از گاهی

ببین انعکاس تبسم رویا

شبیه شمایل شقایق نیست!

راستی خبرت بدهم


خواب دیده‌ام خانه‌ئی خریده‌ام

بی‌پرده، بی‌پنجره، بی‌در، بی‌دیوار ... هی بخند!

بی‌پرده بگویمت

چیزی نمانده است، من چهل ساله خواهم شد

فردا را به فال نیک خواهم گرفت

دارد همین لحظه

یک فوج کبوتر سپید

از فرازِ کوچه‌ی ما می‌گذرد

باد بوی نامهای کسان من می‌دهد

یادت می‌آید رفته بودی

خبر از آرامش آسمان بیاوری!؟

نه ری‌را جان

نامه‌ام باید کوتاه باشد

ساده باشد

بی حرفی از ابهام و آینه،

از نو برایت می‌نویسم

حال همه‌ی ما خوب است

اما تو باور نکن!

دنیا مگر چه خواهد جز همین خاموشی من و تو؟
بگو حرف دل تا نماند بگو این صفحه از آن تو

بگو حرف دل تا در این وادی بماند یادگار
حرف همان است که ما گوییم نه روزگار

به هم می رساند همین راهی از هم دورمان کرده ست
دستی که با تو بدرود می کند
خیابان و خانه هایی که با هم طی کردیم
نامم را به خاطر بسپار!
دوباره عاشقم خواهی شد

از انسانها غمی به دل نگیر
زیرا خود نیز غمگینند! با آنکه تنهایند ولی از خود میگریزند!
زیرا به خود و به عشق خود و به حقیقت خود شک دارند.
پس دوستشان بدار حتی اگر دوستت نداشته باشند!
دکتر علی شریعتی

آفتابگردان ها رابه جای آفتاب گذاشتم

کفش هایم را به جای راه

می توان هفت سین را هم به جای بهار بگذارم

اما جای خالی تو را

فقط باران پر می کند

گذر کردم از اینجا
گفتم برای سفرت توشه ای گذارم...
سفر که می روی
آرام از دشتها که می گذری
یادت باشد
گلبرگ گلی را بر باد ندهی
یا که شبنمی جا مانده از سحر را
در حرارت خورشید نگذاری بمیرد
آی... رهگذر
تنها که می روی
یادت باشد
خاطرات عشقت را با خود نبر!!
نکند در گذر پر پیچ کوهساری
دزدان دوره گردی آن را برباید!

فرصت با هم بودنمان انقدر کوتاه است که مجالی برای دوری نیست

شاید زندگی همین فرصت های کوتاه باشد

در این زودگذر

باید عاشق بود

باید عاشق مرد !

ن گاه كه يكديگر را ديدار مي كنيم
ماهيان رنگارنگ در برابرم آشكار مي شوند
و پروانه هاي آبي در فضاي دريايي به پرواز در مي آيند.
و آن گاه كه از يكديگر جدا مي شويم
تنها ساردين و كوسه ماهي برايم ظاهر مي شود
من به راستي سفر نمي كنم
جز در ميان خاطرتمان.
من به راستي اقامت نمي كنم
جز در چشمانت.

یشه ابرها می گریند
همیشه چشم ها می بینند
و آفتاب
گاهی حیات می بخشد و گاهی ظلم می کند
گاهی نمی دانم آدم ها به چه می اندیشند . . .
گاهی انگار اصلا کسی، کسی را نمی بیند . .
و روز ها در سکوت کامل می گذرند و من بی صدا اشک می ریزم
دیگر خانه و خانواده ای هم نیست
کسی نیست و می دانم فردا هم کسی نخواهد بود
باشد باشد
همه را می دانم
می دانم
گاهی وقت ها آدم ها انقدر تکراری هستند که . . .
می دانم
گاهی وقت ها آدم ها انقدر مزاحم هستند که . . .
می دانم
گاهی وقت ها آدم ها انقدر کوچک هستند که . . .
می دانم
گاهی وقت ها آدم ها انقدر دروغگو هستند که . . .
می دانم
گاهی وقت ها آدم ها اننقدر پوچ هستند که . . .

بغض می کنم و اشک در چشم هایم جمع می شود
زیر لب می گویم
می دانم که باید بروم . . .
و من بیرون رفتم
از جایی که شایسته ی من نبود
اما چیزی آنجا به امانت می گذارم و تنهایی را بر می گیرم

نه کسی را می بینم
نه صدای می شنوم
من تنها آتش سیگارم را می بینم و صدای سوختنش را می شنوم
گاهی دلم آنقدر برای آن روز ها تنگ می شود
که چشمانم را می بندم و همه چیز را از سر می گیریم
نمی دانم چرا "هنوز"...
اما دست خودم نیست. . .
دلم برای کفش ها ی سیاهی تنگ می شود
دلم برای راه رفتن
دلم برای تلفظ کلمات
دلم برای آبی ِ لباس هایش در آن روز [برای مشاهده این لینک باید ابتدا ثبت نام نمایید. برای ثبت نام اینجا کلیک کنید...]
نمی دانم
انگار دلی آنجا جا ماند
نمی دانم [برای مشاهده این لینک باید ابتدا ثبت نام نمایید. برای ثبت نام اینجا کلیک کنید...]
کاش مردن آسان بود
کاش جراتش بود . .
ای کاش مردن آسان بود
کاش تمام می شد
کاش کسی من را نمی دید
کاش کسی من را در ذهنش بزرگ نمی کرد
من چیزی ندارم تا به کسی بدهم . . .
وجودم پر از درد است
من فاصله دارم تا آرمش تا خواب بعد از ظهر
آن دور ها انگار زن و مرد هایی با زبانی دیگر حرف می زنند
من خودم را گم کرده ام ، می دانم کجا هستم . . . نمی توانم خود را بر گیرم و الا مژدگانی مقرر می کردم به اندازه ی تمام آن چه که هستم . . .
اما می دانم کجا هستم و آنجا جای من نیست
من خودم را گم کرده ام
کاش جراتش را داشتم تا چمدان هستی ام را پر از سنگ می کردم و بر پای ِ راستم می بستم
که آن را رها کنم در دریاچه ی اکنون. . .
اما باید منتظر ماند تا مرگ خودش فرا رسد . . .

http://triploo30.persiangig.com/image/weblog/vafa.jpg

در شب کوچک من ، افسوس

باد با برگ درختان میعادی دارد

در شب کوچک من دلهره ی ویرانیست

گوش کن

وزش ظلمت را می شنوی ؟

من غریبانه به این خوشبختی می نگرم

من به نومیدی خود معتادم

گوش کن

وزش ظلمت را می شنوی ؟

در شب اکنون چیزی می گذرد

ماه سرخست و مشوش

وبر این بام که هر لحظه در او بیم فرو ریختن است

ابرها ، همچون انبوه عزاداران

لحظه ی باریدن را گوئی منتظرند

لحظه ای

و پس از آن ، هیچ

پشت این پنجره شب دارد می لرزد

و زمین دارد

باز می ماند از چرخش

پشت این پنجره یک نامعلوم

نگران من و تست

ای سراپایت سبز

دستهایت را چون خاطره ای سوزان ، در دستان

عاشق من بگذار

ولبانت را چون حسی گرم از هستی

به نوازش های لب های عاشق من بسپار

باد ما را با خود خواهد برد

باد ما را با خود خواهد برد

گفتي مي خوام بهت بگم همين روزا مسافرم
«بايد برم» براي تو فقط يه حرف ساده بود
کاشکي مي ديدي قلب من به زير پات افتاده بود
شايد گناه تو نبود، شايد که تقصير منه
شايد که اين عاقبتِ اين جوري عاشق شدنه
***
سفر هميشه قصه رفتن و دلتنگيه
به من نگو جدايي هم قسمتي از زندگيه
هميشه يک نفر ميره آدم و تنها مي ذاره
ميره يه دنيا خاطره پشت سرش جا مي ذاره
هميشه يک دل غريب يه گوشه تنها مي مونه
يکي مسافر و يکي اين وره دنيا مي مونه
***
دلم نمياد که بگم به خاطر دلم بمون
اما بدون با رفتنت از تن خستم ميره جون
بمون براي کوچه‌اي که بي تو لبريزه غمه
ابري تر از آسمونش ابراي چشماي منه
***
بمون واسه خونه‌اي که محتاج عطر تن توست
بمون واسه پنجره اي که عاشق ديدن توست!

مرا... بگذارو بگذر
دگر یارای رفتن در تنم نیست
مثال خوابها کابوس گشتم
دگر راهی برای ماندنم نیست
مرا ... بگذارو بگذر
دگر گریان این شبها نگردم
برایم هیچ این دنیا نیارزد
خیال ماندنی در خاطرم نیست!

خوب است
همینکه می توانم راه بروم و نفس بکشم
خوب است
با آن زخمی که عشقت مرا زد
از آن ارتفاعی که من به زمین خوردم
همینکه زنده هستم
جای شکرش باقی است!
ولی نمی دانم چرا گاهی
آدمها که از کنارم رد می شوند، فاتحه ای برایم می خوانند
نکند ، من مرده ام!
نکند ، خبرندارم و هنوز داغ این روزگازم؟
مرده ای که راه می رود و زندگی میکند؟!!!!!

دیدی یادم رفت از نی نی نگاهت سهمم را بردارم؟

کنار عطر نسیم و صدای تنهایی بگذارم

پنهان کنمش برای روز مبادا...

دیدی یادم رفت تنها موی سفیدت را بردارم

کنار برف زار شقیقه هایم بگذارم....

هر روز نگاهش کنم و خوشحال تر......

که یک روز به پایان نزدیکتر شده ام.........

که یک سفید دیگر یعنی ........پایان این همه سیاهی......

دیدی یادم رفت بگویم.... دوستت دارم

و تو بگویی دروغ است و لبخند بزنم

و تو بگویی چه لبخند پرمعنایی

دیدی یادم رفت بگویم دروغ که معنا ندارد.........

دیدی باز باران بارید و تو و سنگفرشهای مهربان قدیمی

یادتان نبود.....

دیدی گفتم پیش از بارانی دوباره عاشق می شوی

و تو خندیدی

و گفتی محال است...

دیدی یادم رفت آخرین چای

را مزه مزه کنم قبل از نوشیدن

شاید تلخی امروز یادم برود

دیدی یادم رفت؟؟

حالا نه روز مبادایی است و نه بارانی و نه موی سفیدی

نه لبخندی و نه حال محالی و نه چای تلخ

نه دروغی ...نه دروغی

و دیگر هیچ حقیقتی تلخ تر از این راستی نیست

راست می گویند:

غروب برای عاشقی وقت مناسبی نیست

اما حیف که هر چه می گردم موی سیاهی نیست

دیدی یادم رفت؟؟

رد شدم... گفتم حالی از تو بپرسم!
شاید که دل آرام گیرد
دیدم که تو از حال خراب من هم ویرانتری !!
عجب روزگاری است...
رفتن و رفتن و رفتن
جایی بمانی ، پا گیر می شوی و در آخر هم باید که بگذاری و بگذری!
و این همان درد است ، که درمانی ندارد
اینکه پاگیر شوی و نتوانی که بگذری!
و می شود سرآغاز یک مرگ تدریجی...
خدا کند که حالت خوب شود

چقدر دلتنگم....

می خوام عبور کنم از این جاده های غریب
دلم تنگ است.....

گل مریم بخند جونم
میشه دوباره از نو شد

درنگاهت خوانده ام غرق تمنایی هنوز
گرچه درجمعی ولی تنهای تنهایی هنوز
بی توامشب گریه هم با من غریبی میكند
دیده درراهندچشمانم كه بازآیی هنوز

همه لذت بخش تر آن خنده ی پنهـانَت بود..

من چهره ات را نمیــ دیدم..
چون سرت را روی میز گذاشته بودی و میـ خندیدی!
وقتی سرت را بالا آوردی ...
آن چشمان ِ پُـر از اشک و شـور ِ تو پشت عینک میان ِ صورتی که از شدت خنده نمیـ توانست عادی شود..
جلوه نمایی میـ کرد...
چشمانَـت زلال بود..
هر چه سعی کردم خودم را در آن پیـ دا کنم نشد..!!
آری...
من در وجود ِ زلال ِ چشمان ِ تو گُم شده بودم..!
من محو زیبایی تو به راهـ ی رفتم که دیگر بازگشتـ ی نداشت..
من راه برگشت را در نگاه ِ تو گُم کردم!
ومن..
مدت هاست در این بیراهه ها قدم میـ زنم!
بی آن که بدانی چه کسی در تو جاری است...

امشب دلم گرفته است
اما...
جای دستهای نوازش گر تو
که چون مرحمی زخمهای دل شکسته ام را
تسکین میداد
بر روی شانه ی بی تکیه گاهم
خالیست
امشب دلم گرفته است اما
جایگاه سر انگشتان مهربان تو
بر گونه ی خیس من
خالیست
و جای تو
در اتاق خلوت و تاریک من
در بستر سرد و دلگیر من
همچنان خالیست
و من امشب آخرین غزل را
به یاد تو
و خالی دستانت سر میدهم
اما چه حیف
که جای تو
حتی در قلب شکسته ی من
خالیست...
و از تو و یاد تو عاریست...

اهي رفتن تنها يك واژه است
واژه اي كه در خيال جا ميگذارد تمام دلتنگي ها را
و آهسته گام برميدارد
تا دور شود از هرآنچه از او دور است و نزديك ميخواندش ............


گاهي بايد رفت
و قدم در جاده اي بي انتها نهاد

بازي روزگار است
بايد بگذري
و بروي...........

بنگر اي رهگذر
همه چيز را برداشته اي؟
؟؟؟

تنهايي ات
سكوتت
و
برگ هايي كه مرهم قلب خسته ات هستند

اما
قدم در چه راه ميگذاري؟
اين جاده بي انتهاست

بنگر
و بال هايت را با خود به همراه ببر
تا اوج گيري در بيكرانگي آسمان خيالت...............

سفرت به خير
اما
گاه و بي گاه به خاطر بياور زميني را كه از آن اوج گرفتي و رفتي* __________________

های رهگذر...
سفر رفته ای؟!
دیر گاهیست رد پایت را بر ساحل بودن نمی بینم!
نکند امواج دریای عشق تو را بلعیده باشد؟!
یا که نه...در مسیر پر پیچ و خم احساس پایت در گل مانده است؟!
های رهگذر...
حالت خوب است؟!
اگر که آری... پس ، از چه روی با گل وازه های شعرت به دیدار دوستانت نمی آیی؟!
های رهگذر...
هر جا که هستی باش!
سر سبز و سربلند و دلشاد...

به فکر تنهایی نباش ، تنهایی خودش تنهاست .
تنها به فکر کسی باش که بی تو تنهاست...

.................اين نقطه چين ها را كي پر خواهم كرد؟تو ميداني؟
چه سوالي !!!!!خودم هم نميدانم.............باز هم جاي خالي!!!! باز هم جوابي ندارم براي سوال هايت
درسهايم را خوب از بر نكرده ام !!!....ميبيني؟؟؟؟هنوز همان شاگرد بازيگوشم كه بودم كه حواسش به همه جا هست الا تو.....باز هم حواسم پرت است.........باز هم به قول تو در عالم نميدانم كجا به سر ميبرم
..........باز هم در خيال هاي كودكيم گم شده ام........باز هم تو از من ميپرسي و من ريز ميخندم......و چشمان تو از خنده ي كودكانه ي من برق ميزند و من جدي ميشوم......اين بار غرق ميشوم در نگاهت
از همان عالم نميدانم كجا بيرون مي ايم....خيال هاي كودكيم را فراموش ميكنم .....باز هم جاي خالي را پر نكرده ام.........باز هم حواسم پرت است....اين بار افسون چشمانت مرا گرفته......باز هم سوالت را تكرار ميكني.....زهرا حواست كجاست؟؟؟......باز هم جاي خالي...........

هر آن لحظه که با منی، هرگز از من برای من مگو
من مشتاق شنیدن از توام، تنها از تو بگو
عمر درازیست سر کردم با تنهایی، تا تنها تو بیایی...
بیایی تو و برایم بگویی بسیار
اما گفته هایت را نمیخواهم
همگان گفته هایت را شنیده اند
من نیز از همگان شنیده ام گفته ها را
گر آمدی در کنارم و یا در برم
تشنه شنیدن ناگفته هاین هستم
تنها از ناگفته هایت بگو

بخواب آرام ای عشقم که من بیدار بیدارم

فراقت تا سحر هر دم کند بیمار بیمارم

بخواب آرام جان من کنارت بودم و هستم

بخواب آرام من امشب چو هر شب سخت هوشیارم

تمام هستی ام خوابی ، برایت شعر می گویم

بخواب آرام تا فردا که من مشتاق دیدارم

میان سینه ام بغضی دل من گریه می خواهد

ز ترس بودن بی تو ، ز فکرش نیز بیزارم

دلم تنگ است می دانی که بی تو هیچ و تنهایم

نگر بر تلخی ام بی تو به این روز و شب تارم

چه میشد گر سحر میشد دلم بی تاب روی تو

نوازش کن مرا هر دم که من بی عشق بیمارم

به چشمانت قسم عشقم که بی عشق تو میمیرم

فدای پاکیت گردم گل زیبا و بی خارم

تمام آرزوی من ، بخواب آرام چون هستم

نوازش می کنم مویت بخواب آرام ، بیدارم