Printable View
بسم الله الرحمن الرحیم
طعم ترش مرگ
مرگ را روزی به سر انگشت دعا می چینم
تا کنم من درد هستی را دوا می چینم
می دوم در باغ طاعات خدا پیش از مرگ
...و اجابت را من از باغ خدا می چینم
می روم از تنه ی مِیم قنوتی بالا
خوشه های ربنا و آتنا می چینم
طعم مرگ ترش است و طعم زندگی شیرین، من
ترش بهر خودم، شیرین بهر شما می چینم
سخت است در قافیه تنگ جمادات زیستن
شعر هستی را چه زیباست که رها می چینم
مرگ شعر مرا از قافیه، رها خواهد کرد
مرگ را روزی به سرانگشت دعا می چینم
شعر مرگ
http://poetry.files.wordpress.com/2005/10/death.jpg
مرگ
من شعر مرگ را برای لبانم خواستم
و همه آنها آهنگ بد نوای زندگی را نعره میزدند
کویر لبهایم
سکوت اشکهایم
زندان سینه‌ام
پاهای لرزانم
من یک انسانم
مثل همه آنها٬ مثل تو......
چه زیباست آن صنوبر سفید پیر
بر تپه‌ی کودکی‌ات
که امروز به دیدارش رفتی
زیر زمزمه‌اش یار مرده‌ات را به یاد می‌آوری
و در حیرتی از نوبت خویش که کی خواهد رسید
زیر نجوایش، احساس می‌کنی انگار
واپسین کتاب‌ات را نوشته‌ای
و حالا باید خاموش باشی و
اشک بریزی برای کلمات
تا برویند.
چگونه زیسته‌ای؟ شناخته را رها کردی برای ناشناخته
و سرنوشت؟ تنها یک‌بار به تو لبخند زد
و تو آنجا نبودی...
مرده بودم من
از جنون عشقش;
آماده دفن بودم
در آغوشش;
بیدار شدم
از بوسه هایش;
آسمان را دیدم
من در چشمانش
هر بعد از ظهر در غرناطه
کودکی می میرد هر بعد از ظهر.
هر بعد از ظهر آب فرو می نشیند
تا با همراهانش سخن بگوید.
***مردگان بالهای خزه بسته می پوشند.
بادها آرام و ابرآلود
دو قرقاول در پروازند میان برجها،
و روز، پسرکی زخمی ست.
***آنگاه که تو را در سردابه های باده دیدم
حتی پرواز چکاوکی در آسمان نمانده بود
و نه پاره ای از ابر فراز زمین
آنگاه که تو در رودخانه غرق شده بودی.
***خیزابی عظیم بر تپه ها فرو پاشید
و درۀ غلتان با سوسنها و سگان.
از میان سایه کبود دستان من،
تن تو مرده بر ساحل،
سرد،ملک مقربی بود
گورستانهای خلوتی هست،
گورهایی انباشته از استخوانهای بی صدا،
و دل که از میان نقبی می گذرد،
تاریکِ تاریکِ تاریک،
بدانسان که به هنگام شکستن کشتی، از درون می میریم
بدانسان که در دل غرق می شویم،
بدانسان که از جسم به درون جان سقوط می کنیم.
***اجسادی هستند،
پاهایی از گِل سرد چسبنده،
مرگ که درون استخوان هاست،
چونان آوای ناب،
چونان پارس بی سگ،
برخاسته از ناقوسها و گورها،
اشباع از رطوبت همچون اشکها یا باران.
می بینم گهگاه به تنهایی
تابوت های بادبان افراشته،
که حمل می کنند مردگان تاسیده، زنان گیسوان مرده،
نانوایان به سپیدی فرشتگان،
دختران غمین شوی کرده در محضر عمومی
تابوت هایی صعود کننده از فراز رودخانه مردگان،
رودخانه ارغوانی
فراز رودی، با بادبانهای آکنده از آوای مرگ،
آکنده از آوای خاموش مرگ.
مرگ به کرانه های پر خروش می رسد
همچون کفشی بی پای، همچون جامه ای بی تن،
می رسد تا با انگشتری بی نگین و بی انگشت به در بکوبد،
می رسد تا بی دهان، بی زبان و بی گلو فریاد برآورد.
***با این همه گام هایش طنین می اندازد،
وجامه اش ،خموشانه، به سان درختی، می توفد.
مرگ در تختخواب های سفری است؛
در تشکهای آرام، در پتوی سیاه
طاقباز می زید، و به ناگهان می خروشد:
آوای دلگیری سر می دهد که کفن ها را می انبازد؛
و بستران را به جانب بندری می راند
آنجا که مرگ به لباس دریاسالاری انتظار می کشد.
فرصت براي حرف زياد است
اما
اما اگر گريسته باشي...
آه...
مردن چقدر حوصله مي خواهد
بي آنكه در سراسر عمرت
يك روز، يك نفس
بي حس مرگ زيسته باشي
مرگ من روزی فرا خواهد رسید
در بهاری روشن از امواج نور
در زمستانی غبارآلود و دور
یا خزانی خالی از فریاد و شور...
مرگ پايان كبوتر نيست
مرگ وارونه يك زنجيره نيست
مرگ در ذهن اقاقي جاري است
مرگ در آب و هواي خوش انديشه نشيمن دارد
مرگ در ذات شب دهكده از صبح سخن مي گويد
مرگ با خوشه انگور مي آيد به دهان
مرگ در حنجره سرخ گلو مي خواند
مرگ مسوول قشنگي پرشاپرك است
مرگ گاهي ريحان مي چيند
و . . .همه ميدانينم
ريه هاي لذت پر اكسيژن مرگ است
مرگ را روزی به سر انگشت دعا می چینم
تا کنم من درد هستی را دوا می چینم
می دوم در باغ طاعات خدا پیش از مرگ
...و اجابت را من از باغ خدا می چینم
می روم از تنه ی مِیم قنوتی بالا
خوشه های ربنا و آتنا می چینم
طعم مرگ ترش است و طعم زندگی شیرین، من
ترش بهر خودم، شیرین بهر شما می چینم
سخت است در قافیه تنگ جمادات زیستن
شعر هستی را چه زیباست که رها می چینم
مرگ شعر مرا از قافیه، رها خواهد کرد
مرگ را روزی به سرانگشت دعا می چینم
محمد علی خدادوست
هرگز از مرگ نهراسیده‌ام
اگرچه دستانش از ابتذال شکننده‌تر بود.
هراسِ من ــ باری ــ همه از مردن در سرزمینی‌ست
که مزدِ گورکن
از بهای آزادیِ آدمی
افزون باشد