# یک نفر تا به ابد دلتنگ است... #

عشق آبی رنگ است...

اشک ها جاری شد...

در فرو دست انگار ، یک نفر دلتنگ است...

همه ی شهر کنون خوابیدند ،

چشم من بیدار است ،

با تپش های دل پنجره گویی امشب ،

لحظه ی دیدار است...

در دل شهر غریب ،

با تو این عمر گرانمایه رقم خواهم زد ،

در شب تنهایی...

با تو در کوچه ی مهتاب قدم خواهم زد...

یاد آن روز بخیر...

فاصله بین من و تو ، فقط نامت بود ،

در میان همگان ،

دل من در سفر عشق خریدارت بود ،

تا افق همسفرت خواهم بود...

با دلم باش که در این وادی

دل مردم سنگ است...

یاد این باش که در پشت سرت ،

یک نفر تا به ابد دلتنگ است...

روزگاري رفت و من در هر زمان ـ

آزمودم رنج « غربت » را بسي

درد « غربت » ميگدازد روح را

جز « غريب » اين را نميداند كسي

هست غربت گونه گون در روزگار

محنت غربت بسي مرگ آور است

از هزاران غربت اندوه خيز

غربت « بي همزباني » بدتر است

مثل یه کابوس بارون عشق پایان گرفت
من
به باور نرسیدم
که چه تنها ماندم
و تمام رویاهایم
خشکیده شد
و تمام روزها و شب هایم در یکرنگی خود می پوسد
و من تنهام
تنهاتر از دیروزهایی که با
زجر یکی شدن می گذشت
و چه شیرین بود همان تحمل های یکسان
که حجم
روزهایم را سبک میکرد
و من احمقانه
پس می زدم
کسی را که از جنس
خودم نبود
اما از جنس عمیق دوست داشتن های ناب بود
شاید
فقط
من فردا را شادتر در انتظارم

زخم می خورم عمیق و جانانه
و یک چیز عجیب دردناک در دلم می شکند
بی صدا
و فریاد بغض آلودم از گلو خارج نمی شود
و هوای اطرافم را خفقان می دهد
دوباره و سه باره
و من را پشیمان می کند
از این
اصرار به ماندن های پوچ

ندانستم که هستی و ستم بر خود روا کردم

برای لحظه ای مستی ، دل از اصلش جدا کردم



کمند عشق را اول تو دادی دست من اما

ندانستم بهایش را ، به آسانی رها کردم



قدم های نگاهم را ، نگاهت تا افق می برد

به پاس قدر دانی پس ، جفا این سان چرا کردم؟



سوارم کرده بودی در ، میان هاله های عشق

پیاده خود شدم از آن ، چرا من این خطا کردم



نگاهم باز امشب در میان آینه سر خورد

به روی شانه دستت را ، دلم دید و صدا کردم:



بده فرصت که من یک بار دیگر عاشقت گردم

خودم می دانم این مدت به نفس خود جفا کردم



پس از هجر تو بی چشمت به چاه و چاله افتادم

تو تا دستم بگیری من ، چه شب ها که دعا کردم
بده در چشم خود راهم ، که کوری را رها کردم

اولین قلم
حرف حرف درد را
در دلم نوشته است
دست سرنوشت
خون درد را
با گلم سرشته است
پس چگونه سرنوشت ناگزیر خویش را رها کنم؟
درد
رنگ و بوی غنچه ی دل است
پس چگونه من
رنگ و بوی غنچه را ز برگهای تو به توی آن جدا کنم؟
دفتر مرا
دست درد می زند ورق
شعر تازه ی مرا
درد گفته است
درد هم شنفته است
پس در این میانه من
از چه حرف می زنم؟
درد، حرف نیست
درد، نام دیگر من است
من چگونه خویش را صدا کنم؟

ما دو نفر بودیم
باد که آمد

یکی رفت و خاطره شد
یکی ماند تا خاطراتش را مرور کند

¸¸.•` جان گرفته `•.¸¸

ミ از دفتر : مرگ رنگ ミ


http://image.kocholo.org/user/Sana/t...ne/line104.gif


ازهجوم نغمه ای بشکافت گور مغز من امشب
مرده ای را جان به رگ ها ریخت
پا شد از جا در میان سایه و روشن
بانگ زد برمن :‌ مرا پنداشتی مرده
و به خاک روزهای رفته بسپرده ؟
لیک پندار تو بیهوده است
پیکر من مرگ را از خویش می راند
سرگذشت من به زهر لحظه های تلخ آلوده است
من به هر فرصت که یابم بر تو می تازم
شادی ات را با عذاب آلوده می سازم
با خیالت می دهم پیوند تصویری
که قرارت را کند در رنگ خود نابود
درد را با لذت آمیزد
در تپش هایت فرو ریزد
نقش های رفته را باز آورد با خود غبار آلود
مرده لب بر بسته بود
چشم می لغزید بر یک طرح شوم
می تراوید از تن من درد
نغمه می آورد بر مغزم هجوم

در دور دست
قويي پريده بي گاه از خواب
شويد غبار نيل ز بال و پر سپيد
لبهاي جويبار
لبريز موج زمزمه در بستر سپيد
در هم دويده سايه و روشن
لغزان ميان خرمن دوده
شبتاب مي فروزد در آذر سپيد
همپاي رقص نازك ني زار
مرداب مي گشايد چشم تر سپيد
خطي ز نور روي سياهي است
گويي بر آبنوس درخشد زر سپيد
ديوار سايه ها شده ويران
دست نگاه درافق دور
كاخي بلند ساخته با مرمر سپيد

سهراب سپهری

به سراغ من اگر مياييد
پشت هيجستانم

پشت هيچستان جاييست
پشت هيچستان رگ هاي هوا پر قاصدهاييست
كه خبر مي ارند از گل واشده ي دورترين بوته خاك
روي شن ها هم نقش هاي سم اسبان سواران ظريفي است ك صبح

به سر تپه معراج شقايق رفتند
پشت هيچستان چتر خواهش باز است
تا نسيم عطشي در بن برگي بدود
زنگ باران به صدا مي ايد
ادم اينجا تنهاست
و در اين تنهايي سايه ي ناروني تا ابديت جاري ست

به سراغ من اگر مي اييد
نرم و اهسته بياييد مبادا كه ترك بردارد
چيني نازك تنهايي من.

و خدایی که در این نزدیکیست...

سهراب گر چه عارف نام نگرفت اما شیوه اش کم از عرفان نداشت و نوای اشعارش


گرچه غزل نبود کم از غزل نداشت

و کنون در این روزگار که "نفس آدم ها سر به سر افسردست و هر نشاطی مردست"

یادمان هست که در ظلمت سوزان غم خود کافیست بگوییم

" چترها را باید بست زیر باران باید رفت "

یادمان هست اگر رفت دلی از برمان بدانیم که " مرگ پایان کبوتر نیست "

ویادمان باشد که از چشمان او :

"عشق پیدا بود ... موج پیدا بود"

"برف پیدا بود ... دوستی پیدا بود "

*-* در قیر شب *-*

دیرگاهیست در این تنهایی
رنگ خاموشی در طرح لب است
بانگی از دور مرا می خواند
لیک پاهایم در قیر شب است.


رخنه ای نیست در این تاریکی
در و دیوار به هم پیوسته.
سایه ای لغزد اگر روی زمین
نقش وهمی است ز بندی رسته.


نفس آدم ها
سر به سر افسردست.
روزگاریست در این گوشه ی پژمرده هوا
هر نشاطی مردست .


دست جادویی شب
در به روی من و غم می بندد.
می کنم هر چه تلاش
او به من می خندد.


نقش هایی که کشیدم در روز
شب ز راه آمد و با دود اندود.
طرح هایی که فکندم در شب
روز پیدا شد و با پنجه زدود .


دیرگاهیست که چون من همه را
رنگ خاموشی ذر طرح لب است .
جنبشی نیست در این خاموشی
دست ها پاها در قیر شب است .

http://image.kocholo.org/user/Sana/tazin/sahm_zard.gifروشن شبhttp://image.kocholo.org/user/Sana/tazin/sahm_zard.gif

http://image.kocholo.org/user/Sana/tazin/roban_kh.gif


روشن است آتش درون شب
وز پس دودش
طرحی از ویرانه های دور
گر به گوش اید صدایی خشک
استخوان مرده می لغزد درون گور
دیرگاهی ماند اجاقم سرد
و چراغم بی نصیب از نور
خواب درمان را به راهی برد
بی صدا آمد کسی از در
در سیاهی آتشی افروخت
بی خبر اما
که نگاهی درتماشا سوخت
گرچه می دانم که چشمی راه دارد به افسون شب
لیک می بینم ز روزن های خوابی خوش:
آتشی روشن درون شب

رو به غروب


http://sl.glitter-graphics.net/pub/2...aiklq2mm8p.gif

ریخته سرخ غروب
جا به جا بر سر سنگ
کوه خاموش است
می خروشد رود

مانده در دامن دشت
خرمنی رنگ کبود
سایه آمیخته با سایه
سنگ با سنگ گرفته پیوند

روز فرسوده به ره می گذرد
جلوه گر آمده در چشمانش
نقش اندوه پی یک لبخند
جغد بر کنگره ها می خواند

لاشخورها سنگین
از هوا تک تک آیند فرود
لاشه ای مانده به دشت
کنده منقار ز جا چشمانش

زیر پیشانی او
مانده دو گود کبود
تیرگی می آید
دشت می گیرد آرام
قصه رنگی روز
می رود رو به تمام
شاخه ها پژمرده است
سنگها افسرده است

رود می نالد
جغد می خواند
غم بیامیخته با رنگ غروب

می ترواد ز لبم قصه سرد
دلم افسرده در این تنگ غروب

غمي غمناك

****

شب سردي است و من افسرده

راه دوري است و پايي خسته

تيرگي هست و چراغي مرده

ميكنم تنها از جاده عبور:

دور ماندند ز من آدم ها.

سايه اي از سر ديوار گذشت،

غمي افزود مرا بر غم ها

فكر تاريكي و اين ويراني

بي خبر آمد تا با دل من

قصه ها ساز كند پنهاني.

نيست رنگي كه بگويد با من

اندكي صبر،سحر نزديك است.

هر دم اين بانگ برآرم از دل:واي،اين شب چقدر تاريك است!

خنده اي كو كه به دل انگيزم؟

قطره اي كو كه به دريا ريزم؟

صخره اي كو كه بدان آويزم؟

مثل اين است كه شب نمناك است.

ديگران را هم غم است به دل،

غم من،ليك،غمي غمناك است.

¸¸.•` خراب `•.¸¸

ミ از دفتر : مرگ رنگ ミ

http://image.kocholo.org/user/Sana/t...ne/line103.gif

فرسود پای خود را چشمم به راه دور
تا حرف من پذیرد آخر که : زندگی
رنگ خیال بر رخ تصویر خواب بود
دل را به رنج هجر سپردم ولی چه سود
پایان شام شکوه ام
صبح عتاب بود
چشمم نخورد آب از این عمر پرشکست
این خانه را تمامی پی روی آب بود
پایم خلیده خار بیابان
جز با گلوی خشک نکوبیده ام به راه
لیکن کسی ز راه مددکاری
دستم اگر گرفت فریب سراب بود
خوب زمانه رنگ دوامی به خود ندید
کندی نهفته داشت شب رنج من به دل
اما به کار روز نشاطم شتاب بود
آبادی ام ملول شد از صحبت زوال
بانگ سرور دردلم افسرد کز نخست
تصویر جغد زیب تن این خراب بود

دوستت دارم زیاد

زیاد زیاد دوستت دارم

اما برای خوشبخت کردن تو

" من " کافی نیستم چه رسد به " دوست داشتنم " !

تا انتهای حضور

امشب
در یک خواب عجیب
رو بهسمت کلمات
باز خواهد شد
باد چیزی خواهد گفت
سیب خواهد افتاد
روی اوصاف زمین خواهد غلتید
تا حضور وطن غایب شب خواهد رفت
سقف یک وهم فرو خواهد ریخت
چشم
هوش محزون نباتی را خواهددید
پیچکی دور تماشای خدا خواهد پیچید
راز سر خواهد رفت
ریشه زهد زمان خواهد پوسید
سر راه ظلمات
لبه صحبت آب
برق خواهد زد
باطن اینه خواهد فهمید
امشب
ساقه معنی را
وزش دوست تکانخواهدداد
بهت پرپر خواهد شد
ته شب یک حشره
قسمت خرم تنهایی را
تجربه خواهد کرد
داخل واژه صبح
صبح خواهد شد

اینجاهمیشه تیه

ظهر بود
ابتدای خدا بود
ریگزار عفیف
گوش می کرد
حرفهای اساطیری ‌آب را می شنید
آب مثل نگاهی به ابعاد ادرک
لکلک
مثل یک اتفاق سفید
بر لب برکه بود
حجم مرغوب خود را
در تماشای تجرید می شست
چشم
وارد فرصت آب می شد
طعم پک اشارت
روز ذوق نمکزار از یاد می رفت
باغ سبز تقرب
تا کجای کویر
صورت ناب یک خواب شیرین ؟
ای شبیه
مکث زیبا
درحریم علف های قربت
در چه سمت تماشا
هیچ خوشرنگ
سایه خواهد زد
کی
انسان
مثل آواز ایثار
در کلام فضا کشف خواهد شد؟
ای شروع لطیف
جای الفاظ مجذوب خالی

سمت خیال دوست

ماه
رنگ تفسیر مس بود
مثل اندوه تفهیم بالا می آمد
سرو
شیهه بارز خک بود
کاج نزدیک
مثل انبوه فهم
صفحه ساده فصل را سیاه می زد
کوفی خشک تیغال ها خوانده می شد
از زمین های تاریک
بوی تشکیل ادرک می آمد
دوست
توری هوش را روی اشیا
لمس می کرد
جمله جاری جوی را می شنید
با خود انگار می گفت
هیچ حرفی به این روشنی نیست
من کنار زهاب
فکر می کردم
امشب
راه معراج اشیا چه صاف است

تنهای منظره

کاج های زیادی بلند
زاغ های زیادی سیاه
آسمان به اندازه آبی
سنگچین ها تماشا تجرد
کوچه باغ فرارفته تا هیچ
ناودان مزین به گنجشک
آفتاب صریح
خک خشنود
چشم تا کار می کرد
هوش پاییز بود
ای عجیب قشنگ
با نگاهی پر از لفظ مرطوب
مثل خوابی پر از لکنت سبز یک باغ
چشم هایی شبیه حیای مشبک
پلک های مردد
مثل انگشت های پریشان خواب مسافر
زیر بیداری بیدهای لب رود
انس
مثل یک مشت خکستر محرمانه
روی گرمای ادرک پاشیده
فکر
آهسته بود
آرزو دور بود
مثل مرغی که روی درخت حکایت بخواند
در کجاهای پاییزهایی که خواهند آمد
یک دهان مشجر
از سفرهای خوب
حرف خواهد زد ؟

مي گن دلت ديگه برام تنگ نمي شه چشماي مهربونتم ديگه برام از جنس بارون نمي شه

مي گن از وقتي اومدي قلبتو دادي به كسي اون كيه كه زندگيتو به پاي حرفاش مي زاري

عهدي كه بسته بوديمو چه زود شكستي نازنين قول و قرار و حرفامون يادت رفته اي بهترين

طفلكي اين دل من هم عاقبت تلخي داره چه سرنوشت شومي و چه بخت تاريكي داره

عيب نداره عزيزكم الهي كه خوشبخت بشي به پاي اونكه دوست داري بموني وعاشق باشي

چشمان یک عبور

آسمان پرشد از خال پروانه های تماشا
عکس گنجشک افتاد در آبهای رفاقت
فصل پرپر شد از روی دیوار در امتداد غریزه
باد می آمد از سمت زنبیل سبز کرامت
شاخه مو به انگور
مبتلا بود
کودک آمد
جیب هایش پر از شور چیدن
ای بهار جسارت
امتداد در سایه کاج های تامل
پک شد
کودک از پشت الفاظ
تا علف های نرم تمایل دوید
رفت تا ماهیان همیشه
روی پاشویه حوض
خون کودک پر از فلس تنهایی زندگی شد
بعد خاری
پای او را خراشید
سوزش جسم روی علف ها فنا شد
ای مصب سلامت
شور تن در تو شیرین فرو می نشیند
جیک جیک پریروز گنجشک های حیاط
روی پیشانی فکر او ریخت
جوی ‌آبی که از پای شمشاد ها تا تخیل روان بود
جهل مطلوب تن را به همراه می برد
کودک از سهم شاداب خود دور می شد
زیر بارانم تعمیدی فصل
حرمت رشد
از سر شاخه های هلو روی پیراهنش ریخت
در مسیر غم صورتی رنگ اشیا
ریگ های فراغت هنوز
برق می زد
پشت تبخیر تدریجی موهبت ها
شکل پرپرچه ها محو می شد
کودک از باطن حزن پرسید
تا غروب عروسک چه اندازه راه است ؟
هجرت برگی از شاخه او را تکان داد
پشت گلهای دیگر
صورتش کوچ می کرد
صبحگاهی در آن روزهای تماشا
کوچ بازیچه ها را
زیر شمشاد های جنوبی شنیدم
بعد در زیر گرما
مشتم از کاهش حجم انگور پر شد
بعد بیماری آب در حوض های قدیمی
فکر های مرا تا ملالت کشانید
بعد ها در تب حصبه دستم به ابعاد پنهان گل ها رسید
گرته دلپذیر تغافل
روی شنهای محسوس خاموش می شد
من
روبرو می شدم با عروج درخت
با شیوع پر یک کلاغ بهاره
با افول وزغ در سجایای ناروشن آب
با صمیمیت گیج فواره حوض
با طلوع تر سطل از پشت ابهام یک چاه
کودک آمد میان هیاهوی ارقام
ای بهشت پریشانی پک پیش از تناسب
خیس حسرت پی رخت آن روزها می شتابم
کودک از پله های خطا رفت بالا
ارتعاشی به سطح فراغت دوید
وزن لبخند ادرک کم شد

حالا من يه گوشه تنهام با يه عكس يادگاري

رفتي بي وفا و گفتي كه منو دوسم نداري

حالا باز دوباره بارون مي خوره رو تن شيشه

اخه چي كم شده از تو كه مي ري واسه هميشه

عزيزم دنيا كوچيكه تو بگو اخه كجايي

ياد تو مي افتم هر وقت

هي مي گم جاي تو خالي

هي ميگم جاي تو خالي

تو شباي پر ستاره

دل من هواتو داره

ياد من مي مونه نيستي

بودنت خواب و خياله

روي بام خاطراتت من كبوتر شدم اما

با يه سنگ نفرت تو پريدم از بوم دنيا

حالا بعد رفتن تو من يه گوشه اي نشستم

هي مي گم كجايي اخر اخه من دل به كي بستم

ديگه خسته ام از اين عشق خيالي

هي ميگم جاي تو خالي

بی تو اما عشق بی معناست ، می دانی؟

دستهایم تا ابد تنهاست ، می دانی؟

آسمانت را مگیر از من ، که بعد از تو

زیستن یک لحظه هم ، بی جاست ، می دانی؟

تو ، خودت را هدیه ام کردی ، ولی من هم

شعرهایم را که بی پرواست ، می دانی؟

هر چه می خواهیم – آری – از همین امروز

از همین امروز ، مال ماست ، می دانی؟

گرچه من ، یک عمر همزاد عطش بودم

روح تو ، هم – سایه دریاست می دانی؟

دوستت دارم!» - همین ! – این راز پنهانی

از نگاه ساکتم پیداست ، می دانی؟

عشق من ! – بی هیچ تردیدی – بمان با من

عشق یک مفهوم بی « اما» ست ، می دانی؟

حسرت دیده بی تاب تو بیمارم کرد

آن نگاه نگرانت دل تبدار مرا خوابم کرد

بی جهت نیست که مست رخ زیبای تو ام

لب گلگون تو در دشت خزان آبم کرد

مستی ام جام نگاهی ز افق های تو بود

آه ،آن صورت مهتاب تو در خوابم کرد

شهر را از تب بیماری من جایی نیست

راه گم کرده به دنبال تو آواره و ویرانم کرد

اشکم از دیده به گرمای نفسهای تو بود

جام اندوه تو مر همره و همرام کرد

زندگي سخت نيست ما سختش ميکنيم

عشق قشنگ نيست ما قشنگش ميکنيم

دل ما تنگ نيست ما تنگش ميکنيم

دل هيچکس سنگ نيست ما سنگش ميکنيم

شنبه : با نگاهی عاشقانه مست شدم ...

یکشنبه : به او گفتم گرفتارت شدم ...

دو شنبه : همچو لیلی عاشق صحرا شدم ...

سه شنبه : بی وفایی کرد و من گریان شدم ...

چهار شنبه : اسیر هجرانش شدم ...

پنج شنبه : او رفت و من در عاشقی فانی شدم ...

جمعه : بی او تنها شدم

کاش بودی تا دلم تنها نبود

تا اسیر قصه ی فردا نبود

کاش بودی تا برای قلب من

زندگی اینگونه بی معنا نبود

کاش بودی تا لبان سرد من

قصه گوی قصه ی غم ها نبود

کاش بودی تا نگاه خسته ام

بی خبر از موج و دریا نبود

کاش بودی تا زمستان دلم

این چنین ر سوز و سرما نبود

بهش نگید!


بهش نگید که من چقدر دوسش دارم ,

برای بردن دلش کوه و رو شونم میذارم ...

بهش نگید دیوونه ی چشاش شدم ,

مست همه شیطونیهاش , عاشق خنده هاش شدم ...

اگه بفهمه عاشقم , میره و پیداش نمیشه ,

کی میدونه عاقبت این دل زارم چی میشه ؟!

اگه بگم دوسش دارم قلبش و پنهون میکنه ,

پیش چشای عاشقم رقیب و مهمون میکنه ...

رو به تو سجده می كنم دری به كعبه باز نیست
بس كه طواف كردمت مرا به حج نیاز نیست
به هر طرف نظر كنم نماز من نماز نیست
مرا به بند می كشی از این رهاترم كنی
زخم نمی زنی به من كه مبتلاترم كنی
از همه توبه می كنم بلكه تو باورم كنی
قلب من از صدای تو چه عاشقانه كوك شد
تمام پرسه های من كنار تو سلوك شد
عذاب میكشم ولی عذاب من گناه نیست
وقتی شكنجه گر تویی شكنجه اشتباه نیست
قلب من از صدای تو چه عاشقانه كوك شد
تمام پرسه های من كنار تو سلوك شد
عذاب میكشم ولی عذاب من گناه نیست
وقتی شكنجه گر تویی شكنجه اشتباه نیست

شبی همصحبتی میگفت:

((که با روییدن یک مرگ


شهابی می چکد

از چشمهای آسمان ناگاه))


و من با گریه پرسیدم:


چرا درمرگ دل

اما


سقوط بی نهایت اشک


کافی نیست؟!

از خود نمی پرسی : چرا

این خسته را آزردمش؟

با خود نمی گویی ؟- چرا ،

این مرغک پر بسته را

در دام غم افسردمش؟

اما چرا،

عشق تو را،

من سالها در سینه پنهان داشتم

وین راز دردآلود را ،

در دل نهفتم- آه- تا جان داشتم

این آتش سوزنده را، آخر کجا می بردمش؟

ای داد ... او هم رفت

.

کوتاه نیا ولی

میبینی چه به قصد کشت میزنند ؟

باید به قصد کشت ایستاد ...

وگرنه

خانه نشین میشود دوباره این احساس تند.

این نفسهای آشفته در تلاطم یک پیکار ،

یکی یکی

سرد میشوند

در دهم ثانیه ای ، سرد.

پیش از آنکه سرودی خوانده باشند.

مغرور مغرور

با گردنی بلند تر از همیشه

ومشتاق بوی خوش صبح ،

از لای دندان های سخت به هم چسبیده.

فریادی بزن تا دیر نشده

ای داد ... ای داد ... ای داد ... ای داد ...

او هم رفت... او هم رفت ... او هم رفت ...

من که باورم نمیشه ...


تو نباشی ....

عشق نباشه...

گل نباشه...

بشت بنجره نباشی...

دلم از

دلت جدا شه....

من که باورم نمیشه...

تو نمونی...

تو نباشی...

من نباشم...

مگه میشه؟؟؟

تو نمونی...

من نمیرم...

زنده باشم...

من که باورم نمیشه...

بردن اسم تو از یاد

اخه حس عاشقی رو

دستای تو یاد من داد

زیر سایه تو بودن

از گذشته تا همیشه

منو جا نذار تو دردها

اخه باورم نمیشه

من که باورم نمیشه

يک روز و يک شب ديگر هم بي تو گذشت ...
و من اينجا از پشت قاب پنجره تنهايي ام به گذشته هاي با تو بودن و فرداهاي بي تو ماندن مي نگرم!
آري... اين صداي قدم هاي توست که کم رنگ و کم رنگ تر مي شود...ردپايي اما باقيست!
شايد فرصتي باشد هنوز براي رسيدن...درنگ نمي کنم!
کبوتر دلم را به سويت روانه مي کنم!مي روي ....مي آيد! مي روي و باز هم مي آيد!
باراني مي شود هواي دلم از اين دويدن ها و نرسيدن ها!
اين بار تو رفتي اما تقلاي کبوتر خيس بالم براي رسيدن به تو بي ثمر ماند!
دگر صدايي نيست!!
کبوتر هم گويي اسير باد و طوفان شد!
حال نه تو ماندي نه کبوتر دلم غمگينم!
حتي دگر ردپايي نيست براي تقلايي دوباره!
باران تندتر و تندتر مي بارد ....
و من باز اينجا از پشت قاب پنجره تنهاييم جز شيشه اي گريان نمي بينم!

اي که گفتي هيچ مشکل چون فراق يار نيست


گر اميد وصل باشد همچنان دشوار نيست

خلق را بيدار بايد بود از آب چشم من

وين عجب کان وقت مي‌گريم که کس بيدار نيست

نوک مژگانم به سرخي بر بياض روي زرد

قصه دل مي‌نويسد حاجت گفتار نيست

بي‌دلان را عيب کردم لاجرم بي‌دل شدم

آن گنه را اين عقوبت همچنان بسيار نيست

اي نسيم صبح اگر باز اتفاقي افتدت

آفرين گويي بر آن حضرت که ما را بار نيست

بارها روي از پريشاني به ديوار آورم

ور غم دل با کسي گويم به از ديوار نيست

ما زبان اندرکشيديم از حديث خلق و روي

گر حديثي هست با يارست و با اغيار نيست

قادري بر هر چه مي‌خواهي مگر آزار من

زان که گر شمشير بر فرقم نهي آزار نيست

احتمال نيش کردن واجبست از بهر نوش

حمل کوه بيستون بر ياد شيرين بار نيست

سرو را ماني وليکن سرو را رفتار نه

ماه را ماني وليکن ماه را گفتار نيست

گر دلم در عشق تو ديوانه شد عيبش مکن

بدر بي نقصان و زر بي عيب و گل بي خار نيست

لوحش الله از قد و بالاي آن سرو سهي

زان که همتايش به زير گنبد دوار نيست

دوستان گويند سعدي خيمه بر گلزار زن

من گلي را دوست مي‌دارم که در گلزار نيست

سعدي

http://wallpaper1.persiangig.ir/imag...landscape1.jpg


منم كه گام ميزنم هميشه در مسير تو
بدون توكجا رود دلي كه شد اسير تو
هميشه سر پناه من حريم دست هاي تو
هميشه سايبان من نگاه سر به زير تو

قاصدک ! هان ، چه خبر آوردی ؟
از کجا وز که خبر آوردی ؟
خوش خبر باشی ، اما ،‌اما
گرد بام و در من
بی ثمر می گردی
انتظار خبری نیست مرا
نه ز یاری نه ز دیار و دیاری باری
برو آنجا که بود چشمی و گوشی با کس
برو آنجا که تو را منتظرند
قاصدک
در دل من همه کورند و کرند
دست بردار ازین در وطن خویش غریب
قاصد تجربه های همه تلخ
با دلم می گوید
که دروغی تو ، دروغ
که فریبی تو. ، فریب
دیگر حتی به امید تو نیز نخواهم بود قاصدک

صبح مي‌خندد و من گريه کنان از غم دوست***اي دم صبح چه داري خبر از مقدم دوست

بر خودم گريه همي‌آيد و بر خنده تو**********تا تبسم چه کني بي‌خبر از مبسم دوست

اي نسيم سحر از من به دلارام بگوي********که کسي جز تو ندانم که بود محرم دوست

گو کم يار براي دل اغيار مگير************دشمن اين نيک پسندد که تو گيري کم دوست

تو که با جانب خصمت به ارادت نظرست**********به که ضايع نگذاري طرف معظم دوست

من نه آنم که عدو گفت تو خود داني نيک*********که ندارد دل دشمن خبر از عالم دوست

ني ني اي باد مرو حال من خسته مگوي************تا غباري ننشيند به دل خرم دوست

هر کسي را غم خويشست و دل سعدي را******همه وقتي غم آن تا چه کند با غم دوست

http://forum.1pars.com/images/smilies/53.gifhttp://forum.1pars.com/images/smilies/53.gifسعديhttp://forum.1pars.com/images/smilies/53.gifhttp://forum.1pars.com/images/smilies/53.gif