فرهنگ اصطلاحات, پارسي

آب از آب تكان نخوردن: حادثه اي رخ ندادن, رخ ندادن جنجال و هياهويي كه احتمال بروز آن كم و بيش مسلم بوده است.

آب از لب و لوچه كسي راه افتادن: شيفته و فريفته شدن, به نهايت طمع افتادن.

آب خوش از گلوي كسي پايين نرفتن: با سختي و مشقت بسيار گذراندن.

آب زير پوست كسي دويدن: پس از بيماري و لاغري اندكي چاق شدن.

آب شدن و به زمين رفتن: گم شدن و ناپديد شدنم از ميان رفتن و نابود شدن.

آب كسي با كسي در يك جوي نرفتن: با هم نساختن, هم سليقه و همفكر نبودن.

آب ها از آسياب افتادن: فرونشستن هياهويي كه به دنبال حادثه اي برخاسته باشد. از ياد رفتن ماجرايي كه در زمان خود جنجالي ايجاد كرده باشد.

از آب در آمدن : نتيجه دادن, واقع شدن, حاصل شدن.

خود را به - آب و آتش زدن : به هر وسيله سخت و پر خطر متوسل شدن, براي رسيدن به مقصود خود را به مخاطره افكندن, هر خطري را استقبال كردن

آب و تاب: تكلف, پيرايه, لفت و لعاب.

آب و تاب ـ با: با شرح و تفصيل

آب و جارو: رفت و روب و آب پاشي.

آبروريزي: رسوايي, افتضاح.

آبروريزي بارآوردن: باعث رسوايي شدن, افتضاح بارآوردن.

آخر سر: بار آخر, نوبت نهايي, سرانجام, آخر كار.

آرزو به دلي: آرزويي كه برآوردنش به هيچ وجه مقدور نيست.

آروغ زدن: صدايي مخصوص كه اغلب پس از نوشيدن مشروبات يا غذاي زياد از دهان خارج مي شود و از لحاظ اصول معاشرت نوعي بي نزاكتي به حساب مي آيد.

آسمان غرمبه: رعد, صداي رعد, آسمان غرش,‌آسمان غره.

آس و پاس: در نهايت فقر و تهي دستي بودن.

آسياب: محلي كه در آن گندم را آرد مي كنند.

آش براي كسي پختن: براي كسي توطئه ترتيب دادن, براي اذيت و تنبيه كسي تصميمي گرفتن و تداركي ديدن.