http://antwrp.gsfc.nasa.gov/apod/ima...water_isro.jpg
Printable View
http://antwrp.gsfc.nasa.gov/apod/ima...eep_andreo.jpg
جبار در گاز، غبار و ستاره ها
شرح:
صورت فلکی جبار جذابیت‌هایی بیش از سه ستاره متوالی در خود دارد. یک نوردهی طولانی مدت با دوربین عکاسی انواع جرم کیهانی، از سحابی تاریک تا خوشه‌های ستاره‌ای را نشان میدهد که همه و همه در توده‌های گازی‌ای گرد هم آمده؛ که مانند وصله‌ای به مجموعه ابرهای مولکولی جبار ملحق شده‌اند. سه ستاره‌ی پرنوری که در منتهی الیه سمت چپ تصویر میبینید، بدون شک سه ستاره‌ی معروفی هستند که کمربند جبار را تشکیل میدهند. درست زیر آلنیتاک، ستاره‌ی زبرین کمربند جبار، سحابی شعله است که با گاز هیدروژن بر‌انگیخته میدرخشد و باریکه‌هایی از غبار قهوه‌ای رنگ آن را پوشانده است. در وسط و پایین تصویر و درست در سمت راست آلنیتاک سحابی سر اسب قرار گرفته؛ یک توده‌ی تاریک از غبار متراکم که شاید شناخته شده ترین شکل از یک سحابی در آسمان باشد. در سمت راست و بالای تصویر
M42 یا همان سحابی جبار را می‌بینیم؛ یک دیگچه‌ی پرانرژی از گاز‌های نا آرام، که با چشم غیر مسلح هم نمایان است، و در حال بوجود آوردن یک خوشه‌ی باز جدید از ستارگان است. درست در سمت چپ M42 ، سحابی بازتابی آبی رنگ و بارزی قرار گرفته که گاهی با نام مرد دونده شناخته میشود که محل قرارگیری ستارههای آبی رنگ بسیاری است. تصویر بالا از کنار هم قرار گرفتن دیجیتالی تصاویری است که در شب‌های مختلف گرفته شده و محدوده‌ای را پوشش داده که حاوی اجرامی است که در حدود 1500 سال نوری از ما فاصله دارند و گستره‌ای در حدود 75 سال نوری را در آسمان در بر گرفته‌اند.
http://apod.nasa.gov/apod/image/0909...ox_cassini.jpg
زحل در اعتدالین
شرح:
زحل چگونه دیده خواهد شد اگر صفحه حلقه اش دقیقا به سمت خورشید باشد؟ قبل از ماه گذشته، کسی نمیدانست. هر 15 سال، آن طور که از زمین دیده میشود، حلقه های زحل دقیقا در جهت زمین قرار میگیرند و از دیده پنهان میشوند. حلقه های ناپدید شده بیش از این یک راز نیستند، حلقه های زحل بسیار باریک هستند و زمین نیز بسیار نزدیک به خورشید است به طوریکه هرگاه حلقه ها به سمت خورشید قرار میگیرند، از زمین نیز تقریبا از لبه دیده میشوند. خوشبختانه، در این هزاره سوم، بشریت آن قدر پیشرفت کرده تا یک فضاپیما داشته باشد که بتواند حلقه ها را در طول اعتدالین از پهلو ببیند. ماه پیش، فضاپیمای مدارگرد زحل، کاسینی، قادر بود تا یک سری تصویر بی سابقه از حلقه های زحل در اعتدالین بگیرد. یک ترکیب دیجیتال از 75 تصویر را در بالا میبینید. حلقه ها به طور غیرمعمول تیره دیده میشوند، و یک خط سایه بسیار باریک حلقه میتواند بر روی ابرهای بالایی زحل دیده شود. اجزای صفحه حلقه بسیار درخشان هستند و سایه های طولانی دارند. بررسی این تصاویر میتواند به درک بشریت از اندازه اجزای حلقه زحل و دینامیک عمومی حرکت مداری کمک شایانی بکند.
T ثور : یک ستاره در حال شکل گیری
اندازه یک ستاره به زمان شکل گیری خود شباهت دارد ؟ یک مثال در این مورد ستاره متغیر T ثور (گاو)است که با نور نارنجی رنگی در مرکز تصویر بالا مشاهده می شود. ستاره ای نارنجی رنگی که در مرکز این نمای قابل توجه تلسکوپی قرار گرفته ، نخستین نمونه از سری متغیرهای T ثوری است. یک ابر غبار زرد رنگ میان ستاره ای نیز، T ثور را احاطه کرده است که سحابی متغیر گوزن
نامیده می شود. بیش از 400 سال نوری دورتر از ما، در لبه این ابر ملکولی، هر دو ستاره و سحابی با تغییر پر اهمیتی در نور، دیده می شوند اما نه لزوماً به طور همان زمان ، این مسئله نیز به راز آلودی این ناحیه اضافه می کند. ستاره های T ثوری به طور کلی جوان شناخته می شوند ،با سنی کمتر از چند میلیون سال ؛ ستاره هایی مانند خورشید در این مدت تازه در مرحله ابتدایی شکل گیری خود قرار می گیرند. برای تحلیل بیشتر این تصویر، رصدخانه های فروسرخ با نگاه کردن به ناحیه نشان داده اند که خود T ثور جزوی از یک منظومه ستاره ای چند گانه است. به طور شگفت آوری به علت وجود یک گذرگاه گرانشی بسته در نزدیکی یکی ازاین ستاره ها ، ممکن است T ثوراز این منظومه بیرون رانده شود. تصویر رنگی بالااز محدوده ای به طول 4 سال نوری گرفته شده است.
عکس از: T. Rector(U. Alaska Anchorage),
H. Schweiker,
WIYN,
NOAO,
AURA,
NSF
http://apod.nasa.gov/apod/image/0910..._VIShst900.jpg
ستون کشتی و فورانها
این ستون کیهانی از گاز و غبار حدود 2 سال نوری پهنا دارد. این ساختار در داخل یکی از مناطق بزرگ ستاره سازی کهکشان ما، سحابی کشتی(Carina)، قرار دارد و در آسمان جنوبی در فاصله ای حدود 7500 سال نوری ما میدرخشد. حلقه های پیرامون ستون توسط بادها و تشعشعات ستاره های پرجرم، داغ و جوان کشتی شکل گرفته اند. اما درون خود ستون کیهانی خانه ای است برای ستاره هایی که در حال تشکیل هستند. در واقع، تصویر بالا در طیف نور مرئی گرفته شده است و با دیدن این تصویر میتوانید یک نما در طیف فروسرخ نزدیک از ستون را ببینید، حالا دو فوران پر انرژی و باریک در حال انفجار به طرف بیرون از یک ستاره کودک که هنوز پنهان است آشکار شده اند. هر دو تصویر نور مرئی و فروسرخ نزدیک توسط دوربین میدان دید باز 3 تازه نصب شده بر روی تلسکوپ فضایی هابل گرفته شده اند.
NASA, ESA, and the Hubble SM4 ERO Team
علیرضا عظیمی
http://antwrp.gsfc.nasa.gov/apod/ima...17p_2panel.jpg
شکارچی و دنباله دار
این تصاویر رنگارنگ هر دو منظرهی نجومی آشنایی از نیمکره‌ی شمالی را به نمایش می‌گذارند: زایشگاه ستاره‌ای معروف به سحابی بزرگ شکارچی. این تصاویر همچنین جزئیات خیره‌کننده و نا آشنایی از این منظرهی آسمانی پر سحابی به همراه دنباله‌داری گذران را عرضه می‌کنند. این دنباله‌دار توسط تلسکوپ کنترل از راه دور نیومکزیکو و در پایان هفته‌ی گذشته ثبت شد، تصویر سمت راست در 4 مهرماه و تصویر سمت چپ در 5 مهرماه گرفته شده است. دنباله‌دار 217P لینیر(217p Linear) دنباله‌ی ممتد متمایل به سبزی را از خود به نمایش می‌گذارد و در بالای سحابی بازتابی متمایل به آبی مرد دونده و در قسمت بالایی هر دو تصویر قرار گرفته است. موقعیت این دنباله دار با حرکت سریع آن در آسمان شب به وضوح در مقابل سحابی‌های کیهانی و ستارگان پس‌زمینه از شبی به شب دیگر آشکار است. در حقیقت این دنباله‌دار در 5 مهرماه در مقایسه با فاصلهی 1500 سال نوری سحابی جبار٬ در فاصلهی تقریبی 5 دقیقه‌ی نوری از زمین قرار داشت. دنباله‌دار 217P لینیر که بسیار کم نور‌تر از آن است که با چشم غیر مسلح دیده شود٬ دنباله‌دار کوچک متناوبی است که دوره ی تناوب آن در حدود 8 سال است. مدار این دنباله‌دار در دورترین فاصلهی خود از خورشید به فراسوی مدار مشتری و در نزدیک‌ترین فاصلهی خود از خورشید درست به مجاورت مدار زمین می رسد.
Rolando Ligustri (CARA Project)
آذر محمدآبادی
http://antwrp.gsfc.nasa.gov/apod/fap...ng_spitzer.jpg
حلقه‌ی غول‌آسایی از غبار در اطراف زحل کشف شد
چه چیز طوقه‌ای بزرگ از غبار را بر گرد کیوان بوجود آورده‌‌است؟ حلقه‌ی غبار تازه کشف شده، با قطری در حدود 200 برابر کیوان و بیش از 50 برابر بزرگتر از حلقه‌ی گسترده‌ی E ، بزرگترین حلقه‌ای است که تاکنون برای یک سیاره قابل تصور بود. این حلقه در طیف فروسرخ و توسط تلسکوپ فضایی اسپیتزر یافت شد. بهترین فرضیه‌ی کنونی، منشاء آن را مواد برخوردی برخاسته از قمر فیبی می‌داند که درست در میانه‌ی حلقه‌ی غبار مدار خود را طی میکند. احتمال دیگر آن است که حلقه‌ی غبار، منشاء تامین مواد اسرار آمیزی باشد که بخشی از قمر دیگر کیوان، یاپتوس، را می‌پوشاند که درلبه‌ی داخلی این حلقه در حال گردش است. در تصویر داخلی عکس بالا، بخشی از حلقه‌ی غبار با رنگ نارنجی کاذبی در مقابل ستارگان بی‌شمار پس زمینه‌اش، پدیدار شده است.
NASA/JPL-Caltech/Univ. of Virginia
http://apod.nasa.gov/apod/image/0910...elyan_c800.jpg
شهاب آذرگوی برفراز گرونینژن
شهاب آذرگوی درخشان شکار شده در این تصویر لحظه ای، یک بازدید کننده شگفت انگیز در آسمان گرگ و میش غروب سه شنبه بر فراز شهر گرونینژن(Groningen) بود. در واقع، شهاب نشانه گرفته شده، به روشنی ماه کامل بود و حدود ساعت 17:00 به وقت جهانی از بسیاری از نقاط هلند و آلمان گزارش شد. شهاب که با صدای غرش همراه بود با صدای انفجار مهیبی به خرده های درخشانی تقسیم شد، و سرانجام یک رد دود مانند پایدار از آن باقی ماند. با اینکه شهابهای آذرگوی درخشانی هر روز در جو سیاره زمین وجود دارند، اما نشانه گرفتن آنها بسیار نادر است زیرا که اغلب بر فراز اقیانوسها و مناطق بی سکنه رخ میدهند.
Robert Mikaelyan
http://antwrp.gsfc.nasa.gov/apod/ima..._PACS_c900.jpg
هرشل به راه شیری می‌نگرد.
هرشل تلسکوپی بزرگتر از تلسکوپ فضایی هابل با آینه‌ای به قطر 3.5 متر٬ رصدخانه‌ی مادون قرمز جدید آژانس فضایی اروپا ESA)) است. این تلسکوپ مستقر در فضا به یاد فردریک ویلیام هرشل٬ اخترشناس انگلیسی (متولد آلمان) و کسی که 200 سال پیش نور فروسرخ را کشف کرد٬ نامیده شده است. در آزمون‌های نخستین٬ دوربین‌های هرشل ترکیب شده‌اند تا چنین منظرهی پر‌شکوهی از صفحه‌ی راه شیری در صورت فلکی صلیب جنوبی را به تصویر بکشانند. با گستردگی در حدود دو درجه٬ تصویر اصلی فروسرخ دور با رنگ کاذب٬ ابرهای غباری سرد کهکشان راه شیری را در جزئیات به نمایش می‌گذارد و مارپیچی متصل از رشته‌ها و مناطق شکل گیری ستاره‌ای را نشان میدهد. این رصد‌ها و رصد‌های برنامه‌ریزی شده‌ی آینده‌ی هرشل به منظور گره گشودن از رموز شکل گیری‌ها ستاره‌ها با انجام نقشه‌برداری‌های گسترده از صفحه‌ی کهکشانی طراحی شده است.
ESA, SPIRE & PACS Consortia
JKCS041 دورترین خوشه کهکشانی که تا به حال کشف شده است
چه میشد اگر میتوانستیم آغاز عالم را ببینیم؟ میتوانیم، زیرا که سن عالم با گذشتن نور از عالم هویدا میشود. نگاه دقیق به اجرام دوردست، به ما میگوید که عالم حتی در نزدیکی آغازش چگونه بوده است. از آنجایی که تلسکوپها دروازه های زمان نیز هستند، رصد کردن خوشه های دوردست میتواند مورد استفاده قرار بگیرد، برای مثال: برای فهمیدن اینکه چه زمان و چگونه این توده کهکشانی بزرگ شکل گرفته است. قبلا، رکورد انتقال به سرخ برای یک خوشه کهکشانی حدود 1.5، متناظر با حدود 9 میلیارد سال نوری فاصله بود. اخیرا، با استفاده از اطلاعات تصاویر پرتو ایکس از رصدخانه فضایی پرتو ایکس چاندرا، یک خوشه دورتر یافت شده است. JKCS041 که در بالا میبینید، دارای انتقال به سرخ 1.9، متناظر با حدود 1 میلیارد سال نوری دورتر از رکورد قبلی میباشد. گاز پرتو ایکس داغ که گروه کهکشانی قابل رویت را به عنوان یک خوشه حقیقی کهکشانی، که در بالا با رنگ آبی منتشر شده است، تایید میکند، منطبق است با یک تصویر نور مرئی که ستاره های پیش زمینه زیادی را نشان میدهد. JKCS041 امروز در حالی دیده میشود که فقط یک چهارم سن حال عالم را گذرانده است.
پرتو ایکس: NASA, CXC, INAF, S. Andreon et al
نور مرئی: DSS, ESO/VLT
http://antwrp.gsfc.nasa.gov/apod/fap..._hallas800.jpg
حباب و M52
این ترکیب کیهانی آنگونه که به چشم می‌آید٬ سحابی حباب در سمت راست بالای تصویر و خوشه‌ی ستاره‌ای باز M52 را به خوبی در معرض مقایسه قرار میدهد٬ اگرچه این دو در مقیاس‌های دیگر نا‌متوازن به نظر می‌رسند. سحابی حباب (همچنین معروف به NGC 7635 )٬ جایگرفته در میان مجموعه‌ای از گاز و غبار میان ستاره‌ای و رانده شده با باد‌های تک ستاره‌ای پرجرم از نوع O ٬ پهنایی در حدود 10 سال نوری را دارد. از طرف دیگر٬ M52 خوشه‌ی پر‌ستاره‌ی بازی است که نزدیک به هزاران ستاره را در خود جای داده است. این خوشه خود در حدود 25 سال نوری گسترده شده است. فاصلهی سحابی حباب که در سوی مرز شمالی ذات‌الکرسی مشاهده میشود در حدود 11000 سال نوری تخمین زده میشود و این در حالی است که خوشه‌ی ستاره‌ای M52 در فاصلهی تقریبی 5000 سال نوری قرار دارد.
Tony Hallas
http://antwrp.gsfc.nasa.gov/apod/ima...gc2623_hst.jpg
ادغام کهکشانی از دید هابل
در زمان برخورد کهکشان ها ستارگان در کجا به وجود می آیند؟ برای یافتن جواب این سوال منجمان از کهکشان ادغامی NGC 2623 (که از پهلو دیده می شود) با کیفیت بالا و با استفاده از تلسکوپ فضایی هابل در سال 2007 تصویر برداری کردند. تحلیل این تصویر هابل و تصاویر دیگرش از NGC 2623 ، در نور مادون قرمز توسط تلسکوپ فضایی اسپیتزر، در پرتو X توسط تلسکوپ نیوتن-XMM و در فرابنفش توسط GALEX انجام شد؛ نتیجه تحلیل نشان می دهد که این کهکشان ادغامی توسط دو کهکشان مارپیچی به وجود آمده که با برخورد با یکدیگر شکل آنها تغییر کرده و هسته های آنها هم به صورت یک هسته کهکشانی فعال واحد درآمده است. (مترجم: در ادغام کهکشان های مارپیچی به علت بزرگی هسته ها و سیاهچاله های مرکزی، پس از ادغام کامل، هسته ای بسیار فعال به وجود می آید که به آن (AGN) می گویند). همانطور که در نزدیک مرکز تصویر بالا هم دیده می شود شکل گیری ستارگان در اطراف این هسته ادامه پیدا می کند؛ وسعت دنباله های کشندی انبساط یافته نیز در دو طرف تصویر دیده می شود (مترجم: دنباله های کشندی، بازو هایی از ستارگان کهکشان های در حال برخورد می باشند که به علت ادغام انبساط می یابند و بعضی اوقات تا 10 برابر قطر دو کهکشان در فضا کشیده می شوند.)؛ و به صورت اتفاقی در محدوده بالا، سمت چپ کهکشان، ناحیه ای خارج از محدوده هسته قرار گرفته که در آن خوشه هایی از ستاره های پرنور آبی رنگ وجود دارند. برخوردهای کهکشانی می توانند صد ها میلیون سال به طول بی انجامند و آثار مخرب جاذبه ای به بار آورند. NGC 2623 که با نام Arp 243 هم شناخته می شود، محدوده ای حدود 50 هزار سال نوری و فاصله ای نزدیک به 250 میلیون سال نوری در راستای صورت فلکی سرطان (خرچنگ)، از ما دارد. بازسازی (مدل سازی) کهکشان های ادغام یافته و پی بردن به چگونگی ادغام آنها اغلب چالش برانگیز هستند و بعضی اوقات هم غیر ممکن، اما به طور کلی این کار برای دانستن این که چگونه کیهان ما رشد کرده، بسیار مهم است.
عکس از: NASA, ESA and A. Evans (Stony Brook) et al.
مترجم: مهدی زمانی
http://apod.nasa.gov/apod/image/0911/ring_hst.jpg
سحابی حلقه
به نظر شبیه به حلقه ای در آسمان می رسد. صدها سال پیش ستاره شناسان متوجه یک سحابی با غیرعادی ترین شکل ظاهری شدند. و حالا این ابر گازی که M57 یا NGC 6720 نام دارد، به سحابی حلقه معروف شده است. حال می دانیم که این سحابی یک سحابی سیاره نما است، ابر گازی که در پایان حیات یک ستاره ی خورشید مانند خارج می شود. از آن جا که سحابی حلقه یکی از درخشان ترین سحابی های سیاره نمای آسمان است، می توان آن را با یک تلسکوپ کوچک هم در صورت فلکی شلیاق مشاهده کرد. سحابی حلقه تقریباً 4000 سال نوری دورتر از ما قرار گرفته و قطرش 500 برابر قطر منظومه ی شمسی ما است. در این تصویر که تلسکوپ فضایی هابل آن را در سال 1998 گرفته است، رشته های غبار و گلبول هایی دور از ستاره ی مرکزی قابل مشاهده هستند. این موضوع کمک می کند که دریابیم سحابی حلقه کروی شکل نیست بلکه استوانه ای شکل است.
عکس از:H. Bond et al., Hubble Heritage Team (STScI/AURA),NASA
http://www.khabaronline.ir/images/20...-large_web.jpg
تصویری زیبا از مشتری و سایه سه قمرش
چهارصد سال است که سیاره مشتری و رقص قمرهای گالیله ای به دور آن، علاقمندان به آسمان را شیفته خود کرده است. در منظره ای کم نظیر، سایه سه قمر به هنگام عبور از مقابل سطح مشتری روی آن افتاده که تلسکوپ 8 متری وی.ال.تی از آن عکس گرفته است.
این تصویر که در نور فروسرخ توسط تلسکوپهای وی.ال.تی در رصدخانه جنوبی اروپا تهیه شده، توانسته با استفاده از اپتیک سازگار، اثرات مخرب جو را خنثی کرده و تصویری شفاف از سیاره مشتری، دو قمر و سایه سه قمر به هنگام عبور از مقابل این سیاره تهیه کند. سایه بالا-چپ متعلق به قمر کالیستو، سایه وسط متعلق به قمر اروپا و سایه چپ متعلق به قمر گانیمید است. قمر آیو در زمان عکسبرداری در پشت سیاره مشتری قرار داشت و به همین دلیل در تصویر دیده نمیشود.
جالب اینجاست که قمر گانیمید به صورت جسمی آبی رنگ در بالا-راست سیاره دیده میشود و قمر اروپا در وسط مشتری، اندکی راست تر از سایه اش دیده میشود. شاید تعجب کنید که چرا سایه گانیمید اینقدر با خودش فاصله دارد، اما گانیمید در فاصله ای بسیار دورتر از اروپا به دور مشتری میگردد و به همین دلیل، چنین اختلافی بین سایه و خودش دیده میشود. قمر کالیستو که دورترین قمر گالیله ای مشتری است، در سمت راست و خارج از تصویر واقع شده و به همین دلیل فقط سایه آن دیده میشود.
نوارهای آبی و قرمزی که روی سیاره مشتری دیده میشود، کمربندها و مناطق روی مشتری است که نشاندهنده مناطق ژرف جو مشتری (گرم تر) و ابرهای مرتفع آن هستند. نواحی گرمتر با رنگ قرمز و نواحی سردتر با رنگ آبی مشخص شده اند.
با استفاده از تلسکوپی آماتوری نیز میتوان هر چند شب یک بار، چنین منظره هایی را بر سطح سیاره مشتری دید. سیاره مشتری را پس از غروب آفتاب میتوان در افق جنوبی مشاهده کرد که با توجه به روشنایی بسیار زیادش، به سرعت قابل تشخیص است؛ به طوری که تا نیمه شب که این سیاره غروب میکند، هیچ جسم دیگری به روشنی آن دیده نمیشود.
منبع : khabaronline
http://antwrp.gsfc.nasa.gov/apod/ima...3_SSRO_900.jpg
جزیره ای کیهانی از غبار
کهکشان درخشان NGC 253 یکی از پرنور ترین و پر غبارترین کهکشان های مارپیچی قابل روئیت است. بعضی ها به خاطر اینکه این جرم با تلسکوپ های کوچک هم دیده می شود نامش را کهکشان دلار نقره ای (Silver Dollar )، و بعضی ها به خاطر قرار گرفتنش در صورت فلکی جنوبی حجار، نامش را کهکشان حجار گذاشته اند. اولین نگاه به آن در سال 1783 میلادی و توسط کارولین هرشل (Caroline Herschel )، ریاضیدان ومنجم مشهور زمان خود صورت گرفت. این جزیره غباری کیهان، در فاصله 10 میلیون سال نوری از ما قرار گرفته و با وسعتی حدود 70 هزار سال نوری بزرگترین عضو گروه کهکشانی حجار است (نزدیک ترین گروه به گروه کهکشانی محلی ما). در این تصویر رنگی علاوه بر خطوط غبار مارپیچی، رگه های برجسته ای از غبار در حال بیرون آمدن از صفحه کهکشانی، همراه با خوشه های ستاره ای و ناحیه های شکل گیری ستارگان دیده می شوند. حجم بالای غبار باعث شکل گیری بیش از حد ستارگان شده و این امر به NGC 253 شکل ساختار یک کهکشان، که در حال متولد کردن ستارگان زیادی است، را داده. NGC 253 که همچنین به عنوان یک منشاء نیرومند از پرتوهای ایکس پر انرژی و پرتوهای گاما شناخته می شود، دارای سیاهچاله های پر جرمی در نزدیکی هسته کهکشانی خود است (مترجم: در واقع این سیاهچاله ها باعث ایجاد پرتو های گاما و ایکس قوی در این کهکشان شده اند).
عکس از: Star Shadows Remote Observatory and PROMPT/CTIO
(Steve Mazlin, Jack Harvey, Rick Gilbert, and Daniel Verschatse)
مترجم: مهدی زمانی
http://antwrp.gsfc.nasa.gov/apod/ima...12_cassini.jpg
گذر کاسینی فورانهای انسلادوس را نمایان میکند
بر سطح قمر زحل، انسلادوس، چه می‌گذرد؟ یخ فشان‌ها در حال فورانند! آرایه‌های غول‌پیکری از یخ در تصویر چشمگیری توسط فضاپیمای روبوتیک کاسینی هنگام گذر هفته‌ی پیش آن از کنار قمر انسلادوس نقش بسته. در تصویر بالا، آرایه‌های متعددی در حال برخاستن از دره‌های نوار-ببری در طول سطح ناهموار انسلادوس هستند. برخی از این فوران ها، که حتی در بخش تاریک هلال انسلادوس قابل مشاهده هستند، آن‌قدر بالا می‌آیند که نور خورشید را در خود بگسترانند. دیگر آرایه‌ها تقریبا در بالای تصویر، درست بر فراز بخش روشن این قمر قابل مشاهده اند. یخ فشان‌های شکاف‌های انسلادوس اولین بار در سال 2005 در تصاویر کاسینی کشف شد و از آن زمان تحت مطالعه دقیق قرار گرفت. ادامه‌ی تحقیقات در مورد این آرایه‌های یخی میتواند منجر به یافتن سرنخ هایی از اقیانوس‌های زیر سطحی، کاندیدای وجود حیات در این دنیای یخی دور، شود.
Credit: NASA/JPL/SSI; Mosaic: Emily Lakdawalla
پیکره های غبار در سحابی روزت
پیکره های غبار کیهانی در سحابی روزت(Rosette Nebula) را چه چیزی ساخته است؟ همواره قسمتهایی از سحابی روزت(که به نام NGC2237 نیز میشناسیمش) برای زیبایی رایج اشکال سرتاسرش مورد ملاحظه قرار میگیرد و وقتی که از نزدیک دیده میشود، زیبایی تمام و کمالی بروز میدهد. در بالا گلبولهای(اشکال کوچک کروی) گاز و غبار تیره که توسط نور پر انرژی و باد ستاره های پرجرم نزدیکشان به آرامی به سمتی ساییده میشوند، قابل رویت است. تنها و به اندازه کافی طولانی در سمت چپ، گلبولهای ابر مولکولی احتمالا میتوانند از ستاره ها و سیاره ها باشند. تصویر بالا در رنگهای بسیار بخصوص گوگرد(قرمز)، هیدروژن(سبز) و اکسیژن(آبی) گرفته شده است. سحابی روزت حدود 50 سال نوری وسعت دارد، در فاصله حدود 4500 سال نوری ما قرار دارد، و میتواند با یک تلسکوپ کوچک در صورت فلکی تکشاخ(Unicorn - Monoceros) دیده شود.
John Ebersole
علیرضا عظیمی
ایستگاه فضایی بین المللی بر فراز افق
این خانه بود. بیش از یک هفته پیش، خدمه مأموریت STS-129 توسط شاتل فضایی آتلانتیس از ایستگاه فضایی بین المللی (ISS ) جدا شدند و به زمین بازگشتند. تصویر بالا را آنها در هنگام جدا شدن شاتل از ایستگاه فضایی گرفته اند. بخش های متعدد (ماژول ها) ، بست ها (خرپا ها)، صفحات دراز و بال مانند خورشیدی، همگی عضو های قابل روئیت ISS در تصویر بالا هستند. خدمه شاتل فضایی تقریباً برای 12 روز ایستگاه فضایی را خانه می نامیدند. خدمه شاتل به ایستگاه فضایی آذوقه رساندند و قطعات فضایی با ارزشی را تحویل آن دادند. ISS در حال حاضر خانه 5 نفر دیگر از فضانوردان بیست و یکمین هیئت اعزامی است. هم اکنون خدمه ISS را فضانوردانی به نمایندگی از NASA (سازمان فضایی آمریکا)، سازمان فضایی اروپا، سازمان فضایی فدرال روسیه و سازمان فضایی کانادا، تشکیل داده اند.
عکس از: STS-129 Crew, Expedition 21 Crew, NASA
http://antwrp.gsfc.nasa.gov/apod/ima...ntuyneC900.jpg
دهانه‌های مسیه در تصویر استریو
بسیاری از سحابی‌ها و خوشه‌های ستاره‌ای درخشان در آسمان سیاره‌ی زمین با نام شارل مسیه‌ی اخترشناس از طریق دسته‌بندی معروف قرن هجدهم او پیوند خورده است. نام این دو دهانه‌ی برخوردی بزرگ بر روی ماه نیز با نام وی گره خورده است. دریای حاصلخیزی (مسیه) که در سمت چپ و در قسمت تاریک قرار دارد و مسیه A به ترتیب ابعادی به اندازه‌ی 15 در 8 و 16 در 11 کیلومتر دارند. شکل ممتد آنها از دنبال کردن خط سیر جسم برخوردی با زاویه‌ی باریک حاصل میشود که این دو دهانه را بر روی سطح ماه کنده کاری کرده است. این برخورد سطحی همچنین دو پرتو روشن از ماده را نیز که در طول تصویربه سمت راست امتداد یافته است را نیز به وجود آورده است. این تصویر استریو که برای مشاهده‌ی آن باید عینک‌های آبی/قرمز به چشم داشت (قرمز برای چشم چپ) اخیرا و با اسکن‌های وضوح بالا از تصاویر بدست آمده از ماموریت آپولو 11 به ماه (AS11-42-6304 , AS11-42-6305 )٬ تهیه شده است.
Apollo 11, NASA; Stereo Image by Patrick Vantuyne
http://antwrp.gsfc.nasa.gov/apod/ima...hart_900px.jpg
شهابهای جوزایی جنوبی
در این تصویر ترکیبی دست کم 34 شهاب مشاهده میشوند که در آسمان استرالیا و در بارش شهابی جوزایی باریدند. اگرچه ذرات غبار در مسیر‌های موازی با یکدیگر مشاهده میشوند، اما رگه‌های حاصل به وضوح از یک نفطه در آسمان در نزدیکی ستارههای دوقلوی آلفا و بتای جوزا ( سمت راست، پایین) تابیده شده‌اند. اثر تابشی ناشی از پرسپکتیو است که خطوط موازی را به گونه‌ای نمایش میدهد که گویی در فاصلهی دور به هم می‌رسند. در این بارش شهابی که در شامگاه 23ام آذر ماه روی داد و به مدت 2 ساعت به طول انجامید، ثبت منفرد شهاب‌ها در نوردهی کوتاه، ثبت ستارگان پس‌زمینه در نوردهی طولانی مدت، شعرای یمانی در بالا ، صورت فلکی جبار در سمت چپ و ستارگان و سحابی‌های کم سوی نوار راه شیری که در میانه‌ی تصویر قرار دارد با هم ترکیب شده‌اند. ستاره‌ی دیگری که در جوزا و در نزدیکی نقطه‌ی تابشی مشاهده میشود در حقیقت درخشش شهابی است که تقریبا از روبرو مشاهده میشود.
Phil Hart
http://antwrp.gsfc.nasa.gov/apod/ima...emma_tezel.jpg
توتولما: آنالمايي با خورشيد گرفتگي
اگر اگر هر روز در ساعت مشخصي بيرون برويد و عكسي بگيريد كه شامل خورشيد باشد، حركت خورشيد چگونه به نظر خواهد رسيد؟ با برنامه ريزي دقيق و تلاش بسيار، چنين سري تصويرهايي بدست خواهند آمد. شكل 8 لاتين مانندي را كه خورشيد در طول يك دوره ي يك ساله مي پيمايد آنالما ناميده مي شود. اين سه شنبه در نيمكره ي شمالي زمين روز انقلاب زمستاني خواهد بود و خورشيد در پايين ترين نقطه ي آنالما قرار مي گيرد. آنالماهايي كه از عرض هاي جغرافيايي و يا ساعت هايي مختلف پديد مي آيند، اندكي با هم تفاوت دارند. حتي با مقداري برنامه ريزي بيشتر و دقتي بالاتر مي توان سري هايي پديد آورد كه خورشيد گرفتگي كلي را دربر داشته باشند. در اين عكس چنين آنالمايي شامل خورشيد گرفتگي كلي يا توتولما به تصوير درآمده است. عبارت توتولما را عكاسان بر پايه ي كلمه اي تركي براي گرفتگي، ابداع كرده اند. سلسله تصاوير تركيبي بالا كه آغاز آن در سال 2005 بوده، از تركيه گرفته شده اند. تصوير اساسي اين زنجيره فاز كامل شده ي خورشيد گرفتگي كلي در مارس 2006 در تركيه است كه اين تصوير در كناره ي زنجيره ديده مي شود. زهره هم در مدت گرفت كامل قابل مشاهده بود و در سمت چپ پايين تصوير قرار دارد.
عكس از: (Cenk E. Tezel and Tunç Tezel (TWAN
http://antwrp.gsfc.nasa.gov/apod/ima...amitis_850.jpg
طلوع خورشید دسامبر از کیپ سونیان
خورشید یک هدف متحرک است. حرکت سالیانه اش ما بین شمال و جنوب آسمان کره زمین، از انقلاب تا انقلاب، باعث تغییر فصل ها می شود. در 21 دسامبر (30 آذر ماه)، انقلاب باعث شروع فصل زمستان در نیم کره شمالی و فصل تابستان در نیمکره جنوبی زمین شد. در واقع خورشید از دید ساکنین نیمکره شمالی، در جنوبی ترین نقطه ممکن در افق شرقی طلوع کرد. اوایل این ماه، کیپ سونیان (Cape Sounion ؛ نزدیک به دریای اژه در یونان) نقطه مناسبی برای دیدن این منظره زیبا است. معبد قدیمی پوسایدون (Poseidon. ؛ خداوند دریا) با قدمتی بیش از دو هزار و چهارصد سال در زمینه تصویر قرار گرفته است.
عکس از: Anthony Ayiomamitis (TWAN)
http://antwrp.gsfc.nasa.gov/apod/ima..._Greg_Noel.jpg
آبشار کمبل
شرح: صورتک ها ساختاری هایی ظاهری از ستارگان هستند که در محموعه ی 88 تایی صورت ها فلکی جای نگرفته اند. یکی از بزرگترین و شناخته شده ترین آنها ملاقه ی بزرگ در صورت فلکی خرس بزرگ است. اما آبشار کمبل در صورت فلکی بلند قامت زرافه، که با دوربین های دوچشمی به زیبایی دیده می شود هم صورتکی آشنا است که در آن نزدیک به 20 ستاره در کنار هم روی یک خط قرار گرفته اند و پهنایی 5 برابر گستره ی ماه کامل را پر کرده اند. این صورتک که توسط لوچان کامبل به شهرت رسید در تصویر از سمت راست و بالا به چپ و پایین کشیده شده است. سمت چپ تصویر جسمی نورانی دیده می شود که خوشه ی ستاره ای بازِ نسیتاً متراکم NGC1502 است.
عکس: Processing - Noel Carboni, Imaging - Greg Parker, New Forest Observatory
http://antwrp.gsfc.nasa.gov/apod/ima...alo_attila.jpg
هالۀ خورشید بر فراز کامبوج
آیا تا به حال، هاله ای به دور خورشید دیده اید؟ این اتفاق زمانی روی می دهد که ابر های رقیق و مرتفع که شامل میلیون ها کریستال یخ بسیار کوچک هستند، اکثر آسمان را بپوشانند. هر کریستال یخ مانند یک عدسی کوچک عمل می کند. چرا که تقریباً تمامی کریستال ها به صورت شش گوشه های مشابه ای در می آیند. نور از یک وجه کریستال وارد می شود و از وجه مقابل با انکسار (شکست) 22 درجه ای خارج می شود، که این زاویه در واقع برابر است با شعاع دایرۀ هالۀ خورشید (خرمن خورشید). هالۀ مشابه ای هم به همین شکل در طول شب برای ماه قابل روئیت است. در تصویر بالا یک هالۀ خورشید تقریباً کامل بر فراز معبد تاریخی بیون (Bayon ) در انکور، کامبوجیه (کامبوج، Angkor, Cambodia ) عکس برداری شده است. این که دقیقاً چگونه یخ- کریستال ها در بقایای ابر ها شکل می گیرند، هنوز در دست بررسی است.
عکس از: Nagy Attila
مترجم: مهدی زمانی
http://antwrp.gsfc.nasa.gov/apod/ima...4Franke900.jpg
M 34 ، این خوشۀ باز ستاره ای زیبا، تقریباً به وسعت قرص کامل ماه در آسمان است. این جرم که در تلسکوپ های کوچک به راحتی احساس می شود، با فاصله ای حدود 1800 سال نوری در صورت فلکی برساووش قرار گرفته. در آن فاصله، طبیعتاً باید M34 حدود 15 سال نوری وسعت داشته باشد. تمامی ستارگان M34 با سنی حدود 200 میلیون سال (مترجم: آن ها تازه در دوران نوجوانی خود قرار دارند.) ، در یک زمان و در یک ابر غبار و گاز شکل گرفته اند. اما مانند تمامی خوشه های ستاره ای باز، در صفحۀ کهکشانمان می گردد. M34 سر انجام تحت تأثیر کشش های جاذبه ای و مواجهه با ابر های میان ستاره ای و دیگر ستارگان راه شیری، دچار پراکندگی خواهد شد. بیش از 4 میلیارد سال پیش، خورشید ما هم در یک چنین خوشۀ باز ستاره ای شکل گرفته است.
عکس از: Bob Franke
http://antwrp.gsfc.nasa.gov/apod/ima...tte_andreo.jpg
ناحیه ی روزت
چه چیزی سحابی پرگل روزت را احاطه کرده است؟ برای بهتر تصویر کردن این ناحیه از آسمان به تازگی عکسی چشمگیر با میدان دید باز و عمیق گرفته شده که در آن علاوه بر این سحابی نشری مشهور پرگل که در گوشه ی سمت راست قرار دارد چندین جرم برجسته ی دیگر آسمان هم نمایان شده اند. مرکز سحابی روزت که NGC 2237 نام دارد پر از ستاره های درخشان آبی رنگ است که متعلق به خوشه ی ستاره ای باز NGC 2244 هستند و بادها و نور پرانرژی آن ها از مرکز سحابی خارج می شود. در پایین گل مشهور که نمادی از روز ولنتاین است، ستونی از گاز و غبار قرار دارد که مانند ساقه ی یک رز به نظر می آید ولی طولش صدها سال نوری است. در میان تصویر بالا ستاره ی آبی رنگی درست در زیر و سمت چپ مرکز قرار گرفته کهS تکشاخ نامیده می شود. این ستاره بخشی از خوشه ی باز ستاره ای است که NGC 2264 نامیده می شود و به خوشه ی دانه برف معروف است. سمت راست S تکشاخ عارضه ی تیره ی نوک تیزی قرار دارد که سحابی مخروطی نامیده می شود. این سحابی احتمالاً در اثر وزش باد از ستاره ی پرجرمی که غبار آنرا پوشانیده به این شکل درآمده است. در سمت چپ S تکشاخ، سحابی خز روباه قرار گرفته است. ناحیه ای پر آشوب که در اثر تغییرات سریع خوشه ی دانه برف ایجاد شده است. ناحیه ی روزت، در فاصله ی تقریباً 5000 سال نوری از ما، حدوداً دو برابر دورتر از ناحیه ی احاطه کننده ی S تکشاخ است. کل این زمینه را می توان با یک تلسکوپ کوچک که به سوی صورت فلکی تکشاخ (Monoceros) نشانه رفته باشد مشاهده کرد.
عکس از: Rogelio Bernal Andreo (Deep Sky Colors)
مترجم: بهدخت عرفانیان
http://antwrp.gsfc.nasa.gov/apod/ima...da_wise900.jpg
آندرومدای فروسرخ از نگاه WISE
این نمای واضح و گسترده میدان٬ نور فروسرخ کهکشان مارپیچی آندرومدا (M31 ) را به نمایش می‌گذارد. غبار گرم‌شده از سوی ستارگان جوان آندرومدا به رنگ زرد و قرمز نمایان است و این در حالی است که ستارگان پیرتر با غباری مایل به آبی مشاهده میشوند. این تصویر آسمانی با رنگ کاذب ترکیبی از تصاویر ماهواره ی جدید ناسا٬ پی‌جوی نقشه‌بردار فروسرخ گسترده میدان (WISE )٬ است. آندرومدا با قطر بیش از دو برابر قطر کهکشان راه شیری بزرگترین کهکشان در گروه محلی است. کهکشان‌های اقماری آندرومدا٬ M110 (پایین) و M32 (بالا) نیز در این میدان‌های ترکیبی قرار میگیرند. ماهواره‌ی WISE در دی ماه سال جاری پرتاب شد و در 25ام بهمن ماه نقشه‌‌برداری شش ماهه‌ی خود را از آسمان آغاز کرد. این ماهواره که انتظار می‌رود علاوه بر کشف سیارک‌ها‌ی نزدیک به زمین جهان دورتر را نیز بر ما مکشوف سازد٬ آشکارساز‌های حساس فروسرخ آن با هیدروژن منجمد خنک میشود.
عکس از:
NASA / JPL-Caltech / UCLA
ریزش بهمن در سیاره سرخ
با فرا رسیدن فصل بهار و گرم شدن نیمکره شمالی سیاره مریخ، یخ خشک (دی‌اکسیدکربن یخ‌زده) ذوب میشود و با تغییر در ویژگی‌های خاک، موجب سرازیر شدن بهمن در مرز بین کلاهک قطبی و نواحی اطراف میشود.
این تصویر را به‌تازگی مدارگر شناسایی مریخ، ام.آر.او تهیه کرده که نشان از طبیعت پویا در سطح سیاره سرخ دارد. پیش از این نیز نشانه‌هایی از گردباد و سیلاب در زمان حال، علاوه بر نشانه‌هایی از وجود دریاچه‌های آب مایع حداقل در 3 میلیارد سال پیش در سطح سیاره مریخ پیدا شده بود.
البته از دو سال پیش دانشمندان می‌دانستند که در مریخ، بهمن نیز روی میدهد. تصویر زیر را ام.آر.او در فروردین 1387 / آوریل 2008 ارسال کرد.
منبع : khabaronline
لکه ی 1057 که این روز ها به بزرگ ترین اندازه ی خود رسیده است.
لکه ی 1059 نیز که به تازگی بر روی خورشید نمایان شده است در سمت چپ تصویر دیده می شود.این عکس با فیلتر مایلار گرفته شده است و با تغییر دادن غلظت رنگ ها نمایی بدست آمده که به رنگ واقعی خورشید نزدیک تر است.
عکس از امیررضا کامکار
http://www.kabulsky.com/uploads/Rosette%202.JPG
هرشل:آشکار سازی ستارگان عظیمنکته جالب دیگر اینکه این ستاره ها در سحابی روزتا بسیار عظیم اند و هر یک ده برابر بزرگتر از خورشید می باشد. به گفته فردریک موت از آزمایشگاه اه ای ام پاریس " مناطق تولید کننده ستاره های بزرگ یا سنگین بسیار کم اند، بنابرین اخترشناسان باید سالهای سال منتظر می ماندند تا تلسکوپ فضایی مانند هرشل تولید و به فضا پرتاب شود.
تصویر فروسرخ از ابر مولکولی روزتا که توسط رصد خانه فضایی هرشل گرفته شده.
سحابی روزتا حدود 5 هزار سال نوری از زمین فاصله دارد. هر رنگ این تصویر از یک دمای مختلف گرد و غبار که بین 263 درجه زیر صفر ( فقط ده درجه بیشتر از صفر مطلق) در تابش های سرخ و دمای منفی 233 درجه به رنگ آبی می باشند، حکایت میکند.
لکه های سیاه در این سحابی، پیله یا زایشگاه های گرد و غباری اند که در نهایت به ستاره های بزرگ تبدیل میشوند و در آنصورت هم ده مرتبه بزرگتر از خورشید می باشند. لکه های کوچک نزدیک به مرکز و در مناطق سرخ رنگ این تصویر پیش ستاره هایی کم جرم اند که برابر با خورشید می باشند.
این تصویر تقریبأ نیم سحابی روزتا را نشان میدهد. رصد خانه فضایی هرشل میتواند به درون ابر های عظیم گرد و غبار نفود نموده و در نتیجه چیزی را آشکار سازد که هرگز چشمان ما قادر به دیدن آن نیست. این تصویر به کمک آرایه بزرگ فتومتریک و دریافت کننده طیف سنجی و تصویر سنجی رصدخانه فضایی هرشل گرفته شده.
منبع : kabulsky.com
http://daneshnameh.roshd.ir/mavara/i...c7/nebula1.jpg
این تصویر توضیح نداره.
گذاشتم از از یک زیبایی کلی لذت ببرید.
http://www.godandscience.org/images/crabnebulam1.jpg
Crab Nebula. This image combines 24 individual exposures obtained with the Hubble Space Telescopes's Wide Field Planetary Camera 2 in 1999 and 2000. Images were taken through different color filters, each revealing different elements. Blue indicates neutral oxygen, green shows singly ionized sulfur, and red comes from doubly ionized oxygen. Credit: NASA, ESA and Allison Loll / Jeff Hester (Arizona State University)
http://zuserver2.star.ucl.ac.uk/%7Ea...mosaic_hst.jpg
http://www.daviddarling.info/images/...supernovae.jpg
Location in the Milky Way of historic supernovas. This artist's impression shows a view looking down on the Milky Way Galaxy. The position of the Sun is shown, as are the approximate positions and names of historical supernovas, including the Crab Nebula. These are stellar explosions that are thought to have occurred in the last 2,000 years and may have been seen by early astronomers. Credit: NASA/CXC/M.Weiss
http://apod.nasa.gov/apod/image/0804...n_ssro_big.jpg
http://mattmcneil.org/wp-content/tarantula_ctio.jpg
http://www.bookcaseangel.com/images/milkyway.jpg
http://uanews.org/system/files/image...ck.preview.jpg
http://www.caelumobservatory.com/mlsc/m20.jpg
http://scienceblogs.com/bioephemera/galaxy1sml.gif
منظومه جبار و سحاب آتش
http://www.noojum.com/images/stories...op-space12.jpg
درون سحابیDoradus
http://www.noojum.com/images/stories...op-space17.jpg
سیارکی در کمربند کویپر
http://www.noojum.com/images/stories...op-space20.jpg
http://www.star.ac.za/graphics/n11lmc_noao.jpg
http://www.cbc.ca/news/background/sp...hoto_space.jpg
و مي ريم كه سفري به ماه داشته باشيم...
تو اين مواقع ميگن چشاتون رو ببنديد....
اما شما چشمهايتان را باز باز نگهدارين و اين هم تصاويري از ماه :
http://centroufologicotaranto.files...._full-moon.jpg
http://apod.nasa.gov/apod/image/0709...oMoon_seip.jpg
http://www.lpi.usra.edu/resources/lu...mages/moon.jpg
http://www.parssky.com/picture/20101...0-25-a-web.jpg
در اين عكس تركيبی، كهكشان های شاخك (آنتن، Antennae) كه فاصله شان تا زمين 62 ميليون سال نوری است، به تصوير كشيده شده اند.
تصوير تازه، تركيبی از تصويرهای گرفته شده توسط رصدخانۀ پرتوی ايكس چاندرا (قسمت های آبی)، تلسكوپ فضايی هابل (قسمت های طلايی و قهوه ای) و تلسكوپ فضايی اسپيتزر (قسمت های قرمز) است. داده های به كار رفته در تهيۀ اين تصوير، در سال های 1999، 2003، 2004 و 2005 جمع آوری شده است. نام كهكشهان های شاخك، از بازوهای بلند شاخك مانندشان گرفته شده كه در نماهای زاويۀ ديد باز اين سامانۀ كهكشانی ديده می شوند. اين اشكال توسط نيروهای كشندیِ ايجاد شده در برخورد، ساخته شده اند.
منبع : hubblesite.org