نوشته های من و تو

ستاره ديده فروبست و آرميد بيا
شراب نور به رگهاى شب دويد بيا
ز بس به دامن شب اشك انتظارم ريخت
گل سپيده شكفت و سحر دميد بيا
شهاب ياد تو در آسمان خاطر من
پياپى از همه سو خطِ زر كشيد بيا
ز بس نشستم و با شب حديث غم گفتم
ز غصه رنگ من و رنگ شب پريد بيا
به گامهاى كسان مى‏برم گمان كه تويى
دلم ز سينه برون شد ز بس تپيد بيا
نيامدى كه فلك خوشه‏خوشه پروين داشت
كنون كه دست سحر دانه‏دانه چيد بيا
اميد خاطر سيمين‏دل شكسته تويى
مرا مخواه، از اين بيش نااميد بيا

عشق و غم

مثل آهو مي كشد گردن ولي رم مي كند

با رميدنهاي خود از عمر من كم ميكند

مي نهد بر شانه هاي خسته ام بار نگاه

بار سنگيني كه پشت كوه را خم ميكند

گر چه مي ريزد شراب از چشم هاي مست او

كا سه ي صبر مرا لبريز از غم ميكند

با رقيبان مي نشيند باده نوشي ميكند

چون مرا مي بيند از غم چهره در هم مي كند

بس كه دور از چشم هايش سوگواري كرده ام

هر كه مي بيند مرا ياد از محرم ميكند

در عبور از لحظه هاي زندگي عشق نيست

آن كه اسباب غم ما را فراهم ميكند



تنها

آيينه حيرت

جلوه كرد آيينه حيرت . دهانم باز ماند

شور عشقم پرده شد. بر چهره ابراز ماند

بس كه جوشيد از زمين جام شقايق باده رنگ

هر نگاهم يك طرف مدهوش چشم انداز ماند

اين بهارم . موج گل . با فوج مرغان . هر چه داشت

من گلويم در قفس . حسرت كش آواز ماند

فصل سرخ بوسه ام . يك هفته جوش گل نداشت

باغ آغوشم تهي از غنچه هاي ناز ماند

كس به رمز حيرتم كامل در عالم پي نبرد

هچنان ((تنهائي)) ام در هاله ْ ابهام ماند



تنها

چه زيباست بخاطر تو زيستن وبراي تو ماندن وبه پاي تو سوختن وچه تلخ وغم انگيز است دور
از تو بودن براي توگريستن وبه عشق ودنياي تو نرسيدن ای كاش ميدانستي بدون تو وبه دور از
دستهاي مهربانت زندگي چه ناشكيباست .


شب براي چيدن ستاره هاي قلبت خواهم آمد.بيدار باش من با سبدي از بوسه خواهم آمد و قبل از
چيدن ستارها آن را روي گونه هايت خواهم کاشت تا بداني اي مهربانم دوستت دارم


بخدا خسته شم
خسته شدم از اين همه تنهايي و نبودنت
منتظر تو موندن هيچ وقت تو رو نديدنت
خسته شدم از اين همه آوارگي دربه دري
به دنبال تو بودن و از نبودن خبري


تنها

نگاه

نگاهت چون كلامت را ادا كرد

دل آشفته ي از من جدا كرد

شراب شعر شادي ها در آن ريخت

مرا با واژه ي عشق آشنا كرد

كمان ابرو بنازم آن نشانه

نگاهت را نگر با من چه ها كرد

وجودم را زبنيان ريخت بر هم

وجود ديگري از نو بنا كرد




تنها

با دلي بي تاب مي خوانم تو را
مثل شعري ناب مي خوانم تو را
در كنار جويباري از غزل
با سرود آب مي خوانم تو را

من با تو می نویسم و می خوانم
من با تو راه میروم و حرف می زنم
و ز شوق این محال:
که دستم به دست توست
من جای راه رفتن پرواز می کنم !
آن لحظه ها که مات در انزوای خویش
یا در میان جمع
خاموش می نشینم
موسیقی نگاه تو را گوش می دهم
گاهی میان مردم ، در ازدحام شهر
غیر از تو هرچه هست را فراموش می کنم

وشتم سر خط آب بابا بابا نان داد .اره بابا نان داد بابا اب داد! اما بابا ی روزی اومذ ظرف و شکست و رفت مادر عصبانی شد آخه همیشه پدر عادت داشت که خسته از سر کار بیاد .این روزها میگن که عید اما خوب دل خوش کجاست که عید باشه میگن آخه دل ادم ها بابد اون جایی باشه که خوشه حالا دل ما کجا خوشه نمیدونیم دل ما با نگاه ساده شاد میشه با نگاه ساکت یه دوست که بهم می خنده به دختر گل فروشی که دماغشو می چسبونه به شیشه چه ناز میشه آقا من اصلا نمیدونم این روزها همه چیز قاطی باطی شده! مثل دل من که این روزها دل پیچه گرفته!!!

باز ليلاي بهار
باز مجنوني بيد
باز هم رنگين کمان
باز باران بهار
باز گل مست غرور
باز بلبل نغمه خوان
باز رقص دود عود
باز اسفند و گلاب
باز آن سوداي ناب
کور باد چشم حسود
باز تکرار دعا
يا مقلب القلوب
يا مدبر النهار
حال ما گردان تو خوب
راه ما گردان تو راست
باز نوروز سعيد
باز هم سال جديد
باز هم لاله عشق
خنده و بيم و اميد

برای چشم هایت




گفتی که:«کاش چون تو مرا، ای دوست!

گویا، زبان شعرو سخن می بود

تا قصه ساز آتش پنهانم

شعر شکفته بر لب من می بود»

گویم به پاسخ تو که:« ایا هست

«شعری ز چشم های تو زیبا تر؟

«یا من شنیده ام ز کسی هرگز

«حرفی از آن نگاه، فریباتر؟

«دریای سرکشی ز غزل خفته است

در آن نگاه خامش دریا رنگ

یک گوشه از دو چشم کبود تست

ای آسمان روشن مینا رنگ»

«ای کاش بود پیکر من شعری

تا قصه ساز بزم شبت می شد

می خواندی و چو بر دو لبت می رفت

سرمست بوسه های لبت می شد»

«می مرد کاش بر لب من آن شعر

کاو شرح بیقراری ی ِ من می گفت

اما چو دیدگان تو چشمانم

در یک نگه هزار سخن می گفت