«ستاره ای افتاد زبانه زد خورشید» از منوچهر شیبانی در سوگ فروغ فرخزاد
فروغ فرخ زاد
تنگ غروب بود که ناگاهدر بطن یک لحظه ی سترون خوف انگیزیک نطفه بست شومخورشید به خون نشست.خورشید زاد و رفت.در دل تاریک و سکوننوزاد زاده شد خونیننوزاد چشم باز کرد.با یک نگاه دروازه ی سکوت را، در مقابل او باز کرد.او جیغ زد و جیغش ترانه ها را در تار عنکبوت سکوت پیچیدکل خنده اش، خشکیدنوزاد برخاستمادر افتاداو آن غریب حادثه بودای قطره های شور پیاپی!از اوج التهاب،بر چهره ی پر از شکن سرد حوض آبتصویر یک ستاره ی نو تاب را کز آسمان شب بر من می خواهد شاید بتابد.با تنهاتان سنگین_این گونه وحشیانه در هم نکوبید.در هم نکوبیدش.او یک ستاره است از دور دست هانه، شاید او یک تصویر مبهمی از یک ستاره است.درهم نکوبیدشاو تاب ریزش قطره ها را ندارد، شایدگرچه ز مروارید،گرچه ز سیمابگرجه ز ابرها و ز پرها اوآن سپید پردید، دیدی آخر با چه شتاب پنجره اش را سیاه بست؟که باز بود باز به روی ستاره ها،با چه شتاب بست؟و کیف دستی اش را پر کرداز روزهای نیامدهشب های نطفه بستهدر بستر شبانه ساعت هاکه عقیم میزادندکه عقیم میمردند.و فقط به همراه یدک می کشیدیداو را که نخوانده آمده بود.او را که نخوانده به درون می برداوآن غریب حادثه را در کیف دستی اش بنهاد.و سایه های مضطربش را از روی دیوارها پاک کردو چراغ چشمش را خاموش کرد.رفت با شتاب سوی دردر بسته بود لیکن،عزم سفراز تنگای بستر مدخل،رفته بودبذر تنش میان کبودی تنگنایآرام خفته بود،آن گاه از میان دو چشمش ولی سیاهلرزان ستاره ای روییدناگه حباب .... ی اوکوچک شد و بزرگ شدنفس می کشید. دست هایش قدمی کشیدبرگ می دادشکوفه می دادناگاه غنچه ای با زبانه هایی از آتشروی ستاره اش بشکفتو از فراز قله اشزبانه زد خورشیدجمعه 27 بهمن ماهفردوسی سه شنبه 2 اسفند1345
