دیوان اشعار سعدی

چون جاه و جلال و حسن و رنگ آمد و بو

آخر دل آدمی نه سنگست و نه رو


آن کس که نه راست طبع باشد نه نکو

نه عاشق کس بود نه کس عاشق او

یک روز به اتفاق صحرا من و تو

از شهر برون شویم تنها من و تو


دانی که من و تو کی به هم خوش باشیم؟

آنوقت که کس نباشد الا من و تو

ما را نه ترنج از تو مرادست نه به

تو خود شکری پسته و بادام مده


گر نار ز پستان تو که باشد و مه

هرگز نبود به از زنخدان تو به

نه سرو توان گفت و نه خورشید و نه ماه

آه از تو که در وصف نمی‌آیی آه


هرکس به رهی می‌رود اندر طلبت

گر ره به تو بودی نبدی اینهمه راه

ای کاش نکردمی نگاه از دیده

بر دل نزدی عشق تو راه از دیده


تقصیر ز دل بود و گناه از دیده

آه از دل و صد هزار آه از دیده

ای بی‌رخ تو چو لاله‌زارم دیده

گرینده چو ابر نوبهارم دیده


روزی بینی در آرزوی رخ تو

چون اشک چکیده در کنارم دیده

ای مطرب ازان حریف پیغامی ده

وین دلشده را به عشوه آرامی ده


ای ساقی ازان دور وفا جامی ده

ور رشک برد حسود، گو جامی ده

هرگز بود آدمی بدین زیبایی؟

یا سرو بدین بلند و خوش بالایی؟


مسکین دل آنکه از برش برخیزی

خرم تن آنکه از درش بازآیی

گیرم که به فتوای خردمندی و رای

از دایرهٔ عقل برون ننهم پای


با میل که طبع می‌کند چتوان کرد؟

عیبست که در من آفریدست خدای

کی دانستم که بیخطا برگردی؟

برگشتی و خون مستمندان خوردی


بالله اگر آنکه خط کشتن دارد

آن جور پسندد که تو بی‌خط کردی