دیوان اشعار سعدی

من با دگری دست به پیمان ندهم

دانم که نیوفتد حریف از تو به هم


دل بر تو نهم که راحت جان منی

ور زانکه دل از تو برکنم بر که نهم؟

ما حاصل عمری به دمی بفروشیم

صد خرمن شادی به غمی بفروشیم


در یک دم اگر هزار جان دست دهد

در حال به خاک قدمی بفروشیم

بگذشت بر آب چشم همچون جویم

پنداشت کزو مرحمتی می‌جویم


من قصهٔ خویشتن بدو چون گویم؟

ترکست و به چوگان بزند چون گویم

یرلیغ ده ای خسرو خوبان جهان

تا پیش قدت چنگ زند سرو روان


تا کی برم از دست جفای تو قلان

نی شرع محمدست نی یاسهٔ خان

من خاک درش به دیده خواهم رفتن

ای خصم بگوی هرچه خواهی گفتن


چون پای مگس که در عسل سخت شود

چندانکه برانی نتواند رفتن

مه را ز فلک به طرف بام آوردن

وز روم، کلیسیا به شام آوردن


در وقت سحر نماز شام آوردن

بتوان، نتوان تو را به دام آوردن

در دیده به جای سرمه سوزن دیدن

برق آمده و آتش زده خرمن دیدن


در قید فرنگ غل به گردن دیدن

به زانکه به جای دوست، دشمن دیدن

ای دوست گرفته بر سر ما دشمن

یا دوست گزین به دوستی یا دشمن


نادیدن دوست گرچه مشکل دردیست

آسانتر ازان که بینمش با دشمن

ای دست تو آتش زده در خرمن من

تو دست نمی‌گذاری از دامن من


این دست نگارین که به سوزن زده‌ای

هرچند حلال نیست در گردن من

آن لطف که در شمایل اوست ببین

وآن خندهٔ همچو پسته در پوست ببین


نی‌نی تو به حسن روی او ره نبری

در چشم من آی و صورت دوست ببین