بخواب زیبای من | ماری هیگینز کلارک

نیو و جک در بالای خیابان 79 وارد پارک شدند و شروع به دویدن به سمت شرق و سپس به سمت شمال کردند . همانطور که به موزه ی متروپولیتن نزدیک می شدند . نیو ناخودآگاه قدمهایش را متوجه غرب کرد .
او نمی خواست از مقابل مکانی عبور کند که مادرش در آنجا مرده بود . در مقابل نگاه متعجب جک گفت:
ــ متأسفم ، راهنما تویی .
با وجود اینکه نیو کوشید قاطعانه نگاهش را به مقابل بدوزد ، نگاهی به سمت منطقه ای انداخت که پشت درختان برهنه واقع شده بود .
روزی که مادرش به دنبال او به مدرسه نیامده بود ، خواهر ماریا مدیره ی مدرسه به او گفته بود در دفتر منتظر بماند و پیشنهاد کرده بود تکالیف منزلش را انجام دهد تا مادرش بیاید ، ولی نزدیک 5 مایلز به دنبال او آمده بود . در آن لحظه ، او بی درنگ فهمیده بود اتفاقی افتاده است . مادرش هرگز دیر نمی کرد .
درست لحظه ای که سرش را بالا آورده و مایلز را با چشمانی قرمز و چهره ای با حالتی آمیخته از ناراحتی و شفقت روبروی خود دیده بود ، فهمیده بود . او دستانش را به سوی مایلز دراز کرده بود :
ــ مامانم مرده ؟
مایلز در حالی که او را روی زمین بلند می کرد و به خود می فشرد ، گفته بود :
ــ کوچولوی بیچاره ی من . کوچولوی بیچاره ی من .
نیو احساس کرد اشک دیدگانش را تار کرد بر سرعت قدمهایش افزود و همچون برق از جاده ی باریک و خلوت و از مقابل بخش منشعب از موزه ی متروپولیتن که حاوی مجموعه ای مصری بود ، عبور کرد . تنها با نزدیک شدن به مخزن بود که سرعتش را کم کرد .
جک قدمهایش را با او هماهنگ کرده بود . او دست نیو را گرفت :
ــ نیو ؟
این سؤال بود . در مدتی که آن دو به سمت غرب و سپس به سمت جنوب می دویدند و کم کم سرعت خود را کم می کردند ، او درباره ی ریناتا با جک صحبت کرد .
آنان در خیابان 79 از پارک بیرون آمدند . شانه به شانه ی یکدیگر و با دستانی قلاب شده درهم . آخرین تقاطع ها را تا شواب هاوس طی کردند .

***

شنبه صبح ، راث به اخبار ساعت 7 رادیو گوش می داد که خبر مرگ اتل را شنید . او نیمه شب یک خواب آور خورده و در خوابی سنگین و مصنوعی و مشوش از کابوس هایی که به گونه ای گنگ آنها را به خاطر
می آورد ، فرو رفته بود .
در خواب دیده بود که سیموس دستگیر شده است . سیموس در دادگاه و آن اتل جادوگر در حال شهادت دادن علیه او . راث سالها قبل در یک دفتر حقوقی کار کرده بود و از نوع اتهاماتی که می شد بر سیموس وارد کرد تا حدودی آگاهی داشت .
اما با شنیدن خبر ، با دستی لرزان فنجان چایش را پایین گذاشت . او می توانست جرمی دیگر بر آن بیفزاید : قتل .
راث صندلی اش را از پشت میز به عقب راند و شتابان به سوی اتاق رفت . سیموس تازه داشت بیدار می شد . او سرش را تکان داد و با آن حالت خاصی که راث را بشدت عصبی می کرد ، دستش را روی صورتش کشید . راث فریاد کشید :
ــ تو اونو کشتی ! اگه حقیقت رو ازم پنهان کنی ، چطور می خوای کمکت کنم ؟
ــ چی میگی ؟
راث ناگهان رادیو را روشن کرد . گوینده توضیح می داد که اتل را کجا و چگونه یافته بودند .
راث فریاد زد :
ــ تو سالها دخترها رو برای پیک نیک به پارک موریسون می بردی . تو اونجا رو مثل کف دستت می شناسی . حالا راستش رو بهم بگو ! تو اونو با چاقو کشتی ؟
ساعت بعد ، سیموس که از ترس فلج شده بود به میکده رفت . جسد اتل را پیدا کرده بودند . او می دانست پلیس به دنبال او می آید . دیروز برایان پیشخدمت صبح ، نوبت شب را گردانده و برای نشان دادن نارضایتی اش میکده را کثیف و به هم ریخته رها کرده و رفته بود .
ویتنامی جوانی که به آشپزخانه رسیدگی می کرد از قبل آمده بود . دست کم او بی آنکه ازش خواسته شود ، کار می کرد .
او پرسید:
ــ آقای لامبستون ، مطمئنین مجبور بودین بیاین ؟ انگار هنوز ناخوشین .
سیموس تلاش کرد توصیه های راث را بخاطر بیاورد .
" بگو سرما خورده بودی . تو معمولاً هیچ وقت غیبت نمی کنی . اونا باید باورشون بشه که تو دیروز واقعاً ناخوش بودی و تمام هفته ی گذشته رو بیمار بودی . اونا باید باور کنن که تو آپارتمان رو ترک نکردی . با کسی حرف نزدی ؟ ممکنه کسی ترو دیده باشه ؟ حتماً اون همسایه براشون تعریف می کنه که تو هفته ی قبل دو بار به اونجا رفتی ."
سیموس نجواکنان گفت :
ــ اون ویروس لعنتی رو گرفته بودم . دیروز بی حال بودم ، اما تموم آخر هفته رو مجبور شدم بخوابم .
راث ساعت 10 تلفن زد . سموس همچون کودکی کلمه به کلمه حرفهایی را که او می گفت ، گوش داد و تکرار کرد .
ساعت 11 در میکده را باز کرد . ظهر بود که سروکله ی آخرین مشتری دائمی پیدا شد .یکی از آنان با صدایی رعدآسا و چهره ای بشاش که لبخندی آن را چین انداخته بود ، گفت :
ــ خبر ناراحت کننده ای در مورد اتل بود ، اما فوق العاده س که تو از شر مقرری خلاص شدی . یه گیلاس همه رو مهمون نمی کنی ؟
ساعت 2 وقتی مشتری هایی که برای ناهار آمده بودند ف شروع به رفتن کردند ، 2 مرد وارد میکده شدند . اولی حدوداً 50 ساله بود . با شانه های تنومند و چهره ای سرخ رنگ که کل قیافه اش حکایت از پلیس بودنش می کرد . همکارش اهل آمریکای لاتین بود . لاغر و حدود 30 ساله . آنان خود را کاراگاه اوبراین و کاراگاه گومز از ناحیه ی 20 معرفی کردند .
اوبراین به آرامی گفت :
ــ آقای لامبستون ، می دونین که جسد همسر سابقتون رو توی پارک موریسون پیدا کردن و قربانی یه جنایت شده ؟
سیموس به لبه ی پیشخوان چنگ انداخت و بند انگشتانش سفید شد . او سرش را تکان داد . قادر نبود کلمه ای بر زبان آورد .
بازرساوبراین گفت :
ــ ممکنه لطفاً همراه ما به کلانتری بیاین ؟
او سینه اش را صاف کرد .
... می خوایم چند سؤال ازتون بکنیم .

پس از عزیمت سیموس ، راث شماره تلفن آپارتمان اتل لامبستون را گرفت . یک نفر گوشی را برداشت ولی حرفی نزد . عاقبت راث گفت :
ــ می خوام با داگلاس براون خواهرزاده ی اتل لامبستون صحبت کنم . راث لامبستون هستم .
ــ چی می خواین ؟
صدای خواهرزاده اش بود . راث آن را شناخت :
ــ باید شما رو ببینم . دارم میام اونجا .
10 دقیقه ی بعد یک تاکسی مقابل آپارتمان توقف کرد و همان طور که راث از اتومبیل بیرون می آمد و کرایه ی راننده را می داد ، سرش را بالا کرد . پرده ای در طبقه ی سوم تکان خورد . شایعه پراکن طبقه ی بالا .
داگلاس براون هم آمدن او را دیده بود . در را باز کرد و کنار رفت تا او وارد شود . آپارتمان علی رغم لایه ی نازک خاکی که راث روی میز دید ، هنوز به طرزی غیر عادی مرتب بود . در نیویورک هر روز باید نظافت کرد .
راث متحیر از اینکه در چنین لحظه ای چه اندیشه هایی ممکن است از ذهنش عبور کند ، مقابل داگلاس ایستاد و متوجه ی روبدوشامبر گران قیمت و پیژامایی ابریشمی شد که از آن بیرون زده بود .
چشمان داگلاس سنگین بود ، انگار مشروب خورده است . اگر خطوط منظم چهره اش این قدر آویزان نبود می شد گفت زیباست . اما قصرهایی را به یاد راث می انداخت که بچه ها در شن می سازند ، قصرهایی که باد و امواج آنها را جارو می کند .
او پرسید :
ــ چی می خواین ؟
ــ بیخود وقت خودمو و شما رو با گفتن اینکه از مرگ اتل متأسفم ، هدر نمیدم . می خوام نامه ای رو که سیموس برای اون نوشته پس بگیرم و از شما بخوام اینو دوباره بذارین سر جاش .
او پاکتی رو به سمت داگلاس دراز کرد . در پاکت مهر و موم نبود . داگلاس آن را گشود . حاوی چک مقرری به تاریخ 5 آوریل بود .
ــ چه نقشه ای کشیدی ؟
ــ من هیچ نقشه ای نکشیدم . این یه داد و ستد ساده س . نامه ای رو که سیموس برای اتل نوشته به من برگردون و خوب گوش کن ببین چی میگم . سیموس چهارشنبه اومده بود اینجا به این قصد که چک مقرری رو بده . اتل خونه نبوده و اون پنجشنبه دوباره اومده چون می ترسیده پاکت رو درست داخل صندوق نامه ننداخته باشه . سیموس می دونست اگه مقرری به حساب ریخته نشه ، اتل اونو به دادگاه می کشونه .
ــ چرا باید از شما اطاعت کنم ؟
ــ به این دلیل که یه سال پیش سیموس از اتل پرسیده بود قصد داره پولاشو برای کی ارث بذاره . اون جواب داده بود حق انتخاب زیادی نداره و شما تنها خویشاوندش هستی . اما آخر هفته ی گذشته اتل به شوهرم گفته شما از اون دزدی می کنین و قصد داره وصیتنامه ش رو عوض کنه .
راث مشاهده کرد که داگلاس مثل گچ سفید شده .
ــ دروغ میگی .
راث پرسید :
ــ جدی ؟ این یه معامله ی پایاپایه . شما یه فرصت به سیموس میدین . ما در مورد دزدی های کوچیک شما دهنمون رو می بندیم و شما در مورد نامه سکوت می کنین .
داگلاس احساس کرد علی رغم میلش در برابر زن مصممی که روبرویش ایستاده و کیفش را زیر بغلش می فشارد ، مانتوی چهار فصل و کفشهای راحت و لبان صاف و نازک دارد و عینکی بی قاب زده که چشمان آبی روشن اش را بزرگتر می کند ، شگفت زده است . او بلوف نمی زد .
داگلاس چشمانش را به سقف چرخاند و گفت :
ــ انگار فراموش کردین فضول بالایی واسه هر شنونده ای که از راه برسه تعریف می کنه که روز قبل از اینکه اتل سر قرارهاش بره ، با سیموس دعوای سختی کرده .
ــ من باهاش حرف زدم . اون قادر نیست یه کلمه شهادت بده ، تأکید می کنه فقط صدای فریادهایی رو شنیده ، سیموس طبیعتاً خیلی بلند حرف می زنه و اتل هم بمحض اینکه دهنش رو باز می کنه ، زوزه می کشه .
داگلاس گفت :
ــ به نظر میاد فکر همه چی رو کردین . من میرم دنبال نامه بگردم .
او داخل اتاق ناپدید شد .
راث بی صدا به سوی میز تحریر رفت . علوه بر انبوه نامه ها ، متوجه ی لبه ی چاقویی با دسته ی سرخ و طلایی شد که سیموس برایش توصیف کرده بود ، و در چشم برهم زدنی چاقو را در ساکش انداخت . آیا ناشی از تصوراتش بود که آن را چسبناک می یافت ؟
وقتی داگلاس براون از اتاق بیرون آمد ، نامه ی سیموس در دستش بود . راث نگاهی کوتاه به آن انداخت و آن را در جیب کناری کیفش چپاند . پیش از رفتن، دستش را به سوی داگ دراز کرد و گفت :
ــ از مرگ خاله تون متأسفم ، آقای براون . سیموس ازم خواست مراتب همدردیش رو به اطلاع شما برسونم . علی رغم مشکلی که با هم داشتن ، زمانی همدیگه رو دوست داشتن و با هم خوشبخت بودن . این دورانیه که سیموس خاطره ش رو حفظ کرده .
داگلاس با لحنی عاری از احساس گفت :
ــ به عبارتی ، اگه پلیس سؤالی کرد ، دلیل ملاقات رسمی تون این بوده .
راث گفت :
ــ دقیقاً . دلیل غیر رسمی اینه که اگه شما پایبند معامله تون باشین ، نه من و نه سیموس برای پلیس فاش نخواهیم کرد که خاله تون قصد داشته شما رو از ارث محروم کنه .
راث به خانه بازگشت و از سر وسواس شروع به نظافت آپارتمان کرد . دیوارها را سابید ، پرده ها را پایین آورد و در وان گذاشت تا خیس بخورد و موکت های فرسوده را با جارو برقی کهنه و نالان جارو زد .
در حین فعالیت ، فقط یک چیز در مغزش بود ؛ چگونه می بایست از شر چاقو خلاص می شد ؟
او تمام مکان هایی را که طبیعتاً به ذهنش می رسید ، کنار راند . محل سوزاندن زباله ؟ بر فرض که پلیس میان زباله های ساختمان را می گشت . او همچنین نمی خواست آن را در سطل زباله ی خیابان بیندازد . اگر پلیس تعقیبش می کرد ، می توانستند آن را شناسایی کنند .
ساعت 10 به سیموس تلفن زد و برایش دیکته کرد که اگر از او بازجویی کردند ، چه باید بگوید .
او نمی توانست بیش از این تأخیر کند . می بایستی تصمیم می گرفت با چاقو چه کند . ان را از کیفش بیرون آورد ، زیر آب داغ گرفت و آن را با مواد شوینده سایید تا فلزش برق افتاد . اما بیهوده بود . به نظرش می آمد همچنان چسبناک است . چسبناک از خون اتل .
او بهیچ وجه ذره ای دلسوزی نسبت به اتل احساس نمی کرد . تنها قصدش این بود که آینده ای بی نقص را برای دخترها حفظ کند .
با تنفر به چاقو نگریست . اکنون کاملاً نو به نظر می رسید . چاقویی هندی بود با تیغه ای به تیزی تیغ و دسته ای مزین به طرحی پیچیده به رنگ قرمز و طلایی . احتمالاً گران قیمت بود .
نو !
البته . خیلی راحت و آسان بود . او دقیقاً فهمید آن را کجا پنهان کند . ظهر ، راث به سمت پرام اند سینگ ، مغازه ای با اجناس هندی در خیابان ششم به راه افتاد . از ردیفی به ردیفی دیگر پرسه زد ، مقابل پیشخوانها ایستاد و مدتی طولانی سبدهای مملو از وسایل کم ارزش مختلف را زیرو رو کرد . عاقبت آنچه را به دنبالش می گشت ، یافت . سبدی پر از کاغذبر . دسته ی آنها نسخه ی ارزان قیمت مدل قدیمی چاقوی اتل بود . سرسری یکی از آنها را برداشت . تا آنجا که می توانست قضاوت کند ، مشابهی زشت از چاقویی بود که در کیفش داشت .
او از کیفش چاقویی را که اتل را کشته بود ، بیرون آورد و آن را در سبد انداخت . سپس سبد را تکان داد تا سلاح در ته آن ناپدید گشت .
فروشنده ای پرسید :
ــ می تونم کمکتون کنم ؟
راث غافلگیر شده سرش را بلند کرد :
ــ اوه ... بله . من فقط می خواستم ... می خواستم زیر لیوانی ها رو ببینم .
ــ اونا در ردیف سوم هستند . من اونا رو نشونتون میدم .
ساعت یک بعدازظهر راث به خانه برگشته بود ، یک فنجان چای درست کرد و منتظر شد تا قلبش از ضربه زدن به قفسه ی سینه اش دست بکشد . او به خود اطمینان داد :
هیچ کس اونو اونجا پیدا نمی کنه . هرگز ، هرگز ...

پس از عزیمت نیو به سمت مغازه اش ، مایلز در حالی که دومین فنجان قهوه اش را می نوشید ، در این باره که جک کمپبل همراه آنان به راکلند خواهد آمد ، اندیشید .
مایلز ناخودآگاه خیلی از جک خوشش آمده بود و به هر حال می بایست می پذیرفت که او همواره در مورد افسانه ی عشق در یک نگاه به نیو آگاهی داده بود . او اندیشید :
خدای بزرگ ، ممکنه این جرقه برای دومین بار زده بشه ؟
یک ربع به 10 او در صندلی چرمی راحت خویش جای گرفت و با دوربین های تلویزیونی که مراسم تشییع باشکوه نیکی سپتی را دنبال می کردند ، همراه شد . اتومبیل های گل زده که سه تای آنها لبریز از تاج گلهایی با شکوه بودند ، پیشاپیش نعش کش را تا سنت کاملیا همراهی می کردند و کاروانی از لیموزین های اجاره ای که دوستان عزادار و کسانی را که تظاهر به عزادار بودن می کردند ، حمل می کرد .
مایلز می دانست که اف.بی.آی ، دفتر دادستانی و همچنین گروه جنایی پلیس استان هم حضور دارند و پلاک خودروهای شخصی را یادداشت می کنند و از چهره ی شرکت کنندگانی که به صف وارد کلیسا می شوند ، عکس می گیرند .
بیوه ی نیکی سپتی توسط مردی کوتاه و خپل و حدوداً 40 ساله و زنی جوانتر که شنل کلاهدار سیاه رنگی تقریباً تمام صورتش را می پوشاند ، همراهی می شد . هر سه عینک سیاه زده بودند . مایلز نتیجه گرفت که دختر و پسر نیکی مایل نیستند شناخته شوند . او می دانست که هردوی آنان از شرکای نیکی دوری می کنند ؛ کاری منطقی . گزارش در داخل کلیسا ادامه یافت . مایلز صدا را کم کرد و در حالی که یک چشمش به تلویزیون بود ، به سمت تلفن رفت . هرب در دفترش بود .
هرب پرسید :
ــ نیوز و پست رو خوندی ؟ اونا با تمام قوا به قتل اتل لامبستون پرداختن .
ــ دیدم .
ــ ما رسیدگی به کار شوهر سابقش رو ادامه می دیم . منتظریم ببینیم از گشتن آپارتمان چی دستگیرمون می شه . دعوایی رو که پنجشنبه ی گذشته همسایه شنیده شاید منجر به یه ضربه ی چاقو شده باشه . وانگهی ، شاید اون اتل رو به حدی ترسونده که اونو مجبور به ترک شهر کرده و بعد به دنبالش رفته . مایلز ، تو به من یاد دادی که همه ی جنایتکارها یه کارت ویزیت از خودشون به جا میذارن . ما اونو پیدا خواهیم کرد .
آن دو قرار گذاشتند که یکشنبه بعدازظهر نیو در آپارتمان اتل با بازرسان گروه جنایی منطقه ی 20 ملاقات کند .
هرب گفت :
ــ اگه چیز جالبی تو راکلند پیدا کردی ، خبرم کن . شهردار می خواد اعلام کنه که این داستان فیصله پیدا کرده .
مایلز با لحنی قاطع گفت :
ــ من کاری به شهردار ندارم . من با تو حرف می زنم ، هرب .
مایلز صدای تلویزیون را زیاد کرد . کشیش برای نیکی سپتی دعا می کرد . تابوت به بیرون از کلیسا هدایت شد و همزمان گروه همخوانان شروع به خواندن کرد :
ــ از هیچی نترس . من همواره با تو خواهم بود .
وقتی حاملان شمد مربوط به مرده را تا می کردند و تابوت سنگین یکپارچه آکاجو را روی شانه هایشان قرار می دادند ، مایلز اندیشید :
حرومزاده ، تو 17 سال شب و روز با من بودی . وقتی مطمئن بشم زیر خاک پوسیدی ، بالاخره از دستت راحت می شم .
بیوه ی نیکی در بالای پله های کلیسا ظاهر شد ، سپس ناگهان چرخید و از پسر و دخترش دور شد تا به نزدیکترین مفسر تلویزیونی نزدیک شود . وقتی چهره اش ،صورتی خسته و تسلیم ، بوضوح روی صفحه نمایان شد ، گفت :
ــ می خوام یه چیزی بگم . خیلی از مردم با کارهای شوهر خدابیامرزم موافق نبودن . اون بابت کارهاش به زندان افتاد . به جرم قتلی که مرتکب نشده بود ، اونو سالهای بیشتری تو حبس نگه داشتن . نیکی توی بستر مرگ برام قسم خورده که هیچ ارتباطی با قتل همسر رئیس پلیس کرنی نداشته . هر فکری می خواین در مورد اون بکنین ، اما اونو مسئول مرگ ریناتا کرنی ندونین .
و همان طور که او سر جایش در کنار فرزندانش بر می گشت ، سیلی از سؤالاتی که او را دنبال می کرد ، بی جواب ماند . مایلز با حرکتی خشن تلویزیون را خاموش کرد و اندیشید :
تا دم مرگ دروغ می گفته .
اما در حالی که کراواتش را با حرکاتی سریع و منظم گره می زد ، برای اولین بار احساس کرد سایه ی تردیدی در ذهنش جای می گیرد .

***

گوردون استیوبر که فهمیده بود جسد اتل لامبستون را پیدا کرده اند ، اسیر فعالیتی جنون آمیز شد . دستور داد آخرین انبار غیر قانونی اش را در لانگ آیلند سیتی جابجا کنند و به کارگران غیر قانونی هشدار دهند پیامد اظهار به پلیس چیست . سپس به کره تلفن زد تا ارسال جنس به مقصد یکی از کارخانه هایش را لغو کنند . وقتی فهمید محموله از قبل در کشتی است ، با حرکتی خشماگین تلفن را به سمت دیوار پرت کرد . سپس کوشید در آرامش فکر کند و نتایج زیانبار را تخمین بزند . اتل لامبستون براستی چه مدارکی در اختیار داشت و چقدر بلوف زده بود ؟ و او چطور می توانست از نتایج غیر مستقیم مقاله ی اتل خلاص شود ؟
با اینکه روز شنبه بود ، منشی وفادارش می ایوانز آمده بود تا پرونده ها را بروز کند . می شوهری دائم الخمر داشت و پسری که مرتباً به مخمصه می افتاد . گوردون بارها او را از مخمصه رهانیده بود . او می توانست به رازداری منشی اش امیدوار باشد و از او خواهش کرد به دفترش بیاید .
گوردون که آرامشش را باز یافته بود ، می را برانداز کرد و متوجه پوست خشک او که زودتر از موعد چروک افتاده بود و نگاه نگران و درمانده و رفتار تب آلود و تشنه ی محبت او شد .
او گفت :
ــ می قطعاً از مرگ غم انگیز اتل لامبستون با خبر شدی ؟
می سرش را تکان داد .
ــ می حدود 10 روز پیش ، اتل یه شب اومده بود اینجا ؟
می به دنبال نشانه ای در نگاه او گشت :
ــ یه شب که من کمی بیشتر موندم تا کار کنم . همه رفته بودن ، جز شما . گمونم دیدم که اتل وارد شد و شما اونو انداختین بیرون . اشتباه نمی کنم ؟
گوردون لبخند زد :
ــ می اتل پاشو اینجا نذاشته .
می سرش را تکان داد و گفت :
ــ بسیار خوب . شما هفته ی گذشته تلفنی با اون صحبت کردین ؟ انگار من ارتباطتون رو برقرار کردم . شما خیلی ناراحت بودین و وسط حرفش گوشی رو گذاشتین .
ــ من هرگز گوشی رو نگرفتم .
گوردون دستان رگه رگه ی می را گرفت و به آرامی فشار داد :
ــ یادم میاد که از حرف زدن با اون خودداری کردم ، از دیدنش خودداری کردم و کوچکترین نظری در مورد چیزی که اون آماده می شد درباره ی من توی مقاله ی بعدیش بنویسه ، ندارم .
می دستش را از فشار انگشتان گوردون بیرون کشید و از میز دور شد . موهای قهوه ای کدرش دور صورتش فر خورده بود . با صدایی آهسته گفت :
ــ می فهمم آقا .
ــ بسیار خوب رفتی بیرون در رو ببند .

***

آنتونی دلا سالوا هم همچون مایلز مراسم تشییع جنازه ی نیکی سپتی را از تلویزیون تماشا می کرد . سل در طبقه ی آخر ساختمانی با تراسی مشرف به سنترال پارک جنوبی در ترامپ پارک زندگی می کرد ؛ ساختمانی شیک که توسط دونالد ترامپ برای ثروتمندان آن دنیا مرمت شده بود . آپارتمان توسط دکوراتوری معروف با همان سبک مجموعه ای بارییر دو پاسفیک مبله شده بود و از منظره ای فوق العاده مشرف به سنترال پارک برخوردار بود .
سل از زمان جدایی از همسر آخرش ، تصمیم گرفته بود در مانهاتان بماند و از منازل خسته کننده ی وست چستر یا کانکتیکات ، لانگ آیلند یا پالیسیدز چشم پوشی کرده بود . او دوست داشت بتواند در هر ساعتی از شب به هر رستورانی که باز بود ، برود . اجرای نخست تئأتر ها ، میهمانی های عصرانه و جشن را دوست داشت و دلش می خواست توسط مردمی که به حساب می آمدند ، شناخته شود . اکنون شعار او این بود :
" حومه را بذاریم برای دهاتی ها . "
سل یکی از آخرین کارهایش را پوشیده بود . شلوار جین با یک کت گشاد جور با آن . سر آستین های سبز تیره و یقه ای به همان رنگ ظاهر ورزشکاری او را تشدید می کرد . منتقدان نسبت به این دو مجموعه ی بزرگ اخیر نظر خوبی نداشتند ، اما با کمی محافظه کاری از مجموعه ی مردانه اش ستایش کرده بودند . البته ستارگان آن قلمرو همواره طراحانی باقی می ماندند که مد زنانه را متحول می کردند . و علی رغم هر آنچه آنان در مورد مجموعه ی او می گفتند ، باز هم به عنوان طراحی که مد قرن بیستم را تغییر داده بود و به عنوان طراح مجموعه ی بارییر دو پاسفیک به او رجوع می کردند .
سل 2 ماه پیش را به یاد آورد ؛ روزی که اتل لامبستون برای دیدن او به دفترش آمده بود . دهانش که بی وقفه در حرکت بود و شیدایی اش برای حرف زدن با نهایت سرعت . گوش دادن به حرفهای او این احساس را به وجود می آورد که انگار مشغول دنبال کردن اعداد روی فکس هستید . اتل با انگشت پارچه ی بارییر دو پاسفیک روی دیوار را نشان داده و گفته بود : چشمگیره .
سل جواب داده بود :
ــ حتی فضولی مثل شما هم می تونه واقعیت رو تشخیص بده ، اتل .
و هر دو زده بودند زیر خنده .
اتل او را به تعجیل واداشته بود :
ــ خوب نقاب ها رو کنار بزنین و اون ویلای بی معنی توی رم رو فراموش کنین . چیزی رو که شما و امثال شما نمی فهمین ، اینه که این رفتارهای واهی اشراف زدگی دیگه خریدار نداره . ما توی عصر برگر کینگ زندگی می کنیم . الان اصل و نسب ساده مده ! من با فاش کردن این مطلب که شما توی برونکس بزرگ شدین ، بهتون خدمت می کنم .
ــ آدمای زیادی توی خیابون هفتم هستن که واقعیت هایی بیشتر از بزرگ شدن توی برونکس برای پنهان کردن دارن . من خجالت نمی کشم .
سل دید که تابوت نیکی از آستانه ی سنت کامیلا عبور کرد .اندیشید :
ــ به اندازه ی کافی تماشا کردم .
و آماده شد تلویزیون را خاموش کند که بیوه ی سپتی میکروفن را گرفت و اعلام کرد که نیکی در مرگ ریناتا دخیل نبوده است .
برای لحظه ای سل با دستان در هم قلاب شده همان طور نشست . هیچ شکی نبود که مایلز مشغول تماشای تلویزیون بود . سل می دانست که مایلز چه احساسی دارد و تصمیم گرفت به او تلفن بزند . لحن آرام دوست قدیمی اش او را مطمئن کرد . بله او برنامه را دیده بود .
سل تلقین کرد :
ــ به عقیده ی من سپتی امیدوار بوده بچه هاش باور کنن . هر دوی اونا ازدواجی مناسب کردن و هیچ علاقه ای ندارن بچه هاشون بفهمن نیکی در پرونده های پلیس عکس نمره دار داره .
مایلز گفت :
ــ این توضیح واضحیه . هر چند در واقع غریزه م تحریکم می کنه باور کنم اعتراف دم آخر نیکی به قصد نجات روحش بیشتر شیوه ی نیکی بوده .
صدایش ملایم شد :
... باید برم نیو الان می رسه . وظیفه ی ناگواری بهش محول کردن . قراره بره ببینه لباس هایی که تن اتل بوده ؛ مال مغازه ی اونه ؟
سل گفت :
ــ براش دعا می کنم که این طور نباشه . اون احتیاجی به این جور تبلیغات نداره . به نیو بگو اگه احتیاط نکنه ، زنها تعریف می کنن که نمی خوان اونا رو تو لباس های نیو مرده پیدا کنن همین کافیه تا جادوی مزون نیو از بین بره .

ساعت 3 بعدازظهر جک کمپبل زنگ در آپارتمان شماره ی 168 شواب هاوس را فشرد . وقتی نیو از بوتیک برگشته بود ، کت و شلوار سرمه ای آدل سیمسون را از تن درآورده و آن را با یک پولیور بلند عوض کرده بود . گوشواره هایی که خودش برای آن مدل طراحی کرده بود ، جلوه ی دلقک وار آن را تشدید می کرد .

نقاب های تراژدی و کمدی از اونیکس و نارسنگ .

مایلز در حین فشردن دست جک با لحنی شوخ گفت :

ــ والا حضرت !

نیو شانه هایش را بالا انداخت :

ــ مایلز ، می خوای یه چیزی رو بت بگم ؟ کاری که باید بکنیم منو سرگرم نمی کنه ، اما احساس می کنم

وقتی داریم در مورد لباس هایی حرف می زنیم که اتل موقع مردن به تن داشته اون دوست داره منو تو یه لباس تازه ببینه . تو نمی تونی لذتی رو که اتل از مد می برد ، درک کنی .

آخرین پرتوهای خورشیدی بی فروغ دفتر کوچک را گرم می کرد . پیشگویی های هواشناسی داشت آشکار می شد . ابرها روی هودسون جمع می شدند .جک اطرافش را نگریست و جزئیاتی را که شب قبل متوجه آن نشده بود ، ستود . تابلوی زیبای کوچکی که روی دیوار سمت چپ شومینه آویخته شده بود ، تپه های توسکان را نشان می داد .عکسی سیاه و سفید از کودکی در آغوش زنی جوان و سبزه رو با زیبایی نادر .مطمئناً مادر نیو بود .رنج از دست دادن زنی که دوستش داری بابت خطای یک قاتل به چه شباهت دارد ؟ حتماً تلخ بوده است . او متوجه همان نگاه مبارزه طلبانه در نیو و پدرش شد .شباهت به قدری شدید بود که او جلوی خنده اش را گرفت .بحث در مورد مد ظاهراً موضوعی داغ در بین آن دو بود و او ترجیح داد به عنوان شاهد تلقی نشود . جک به سمت پنجره رفت ،جایی که کتابی آسیب دیده در آفتاب خشک می شد .

مایلز قهوه درست کرده بود .آن را در فنجان های چینی و زیبای تیفانی ریخت و گفت :

ــ نیو ، بذار من یه چیزی رو بهت بگم . دوستت اتل دیگه تو وضعیتی نیست که مبالغ هنگفتی رو خرج لباس کنه .اون همین الان با لباس حوا رو تخت سردخونه خوابیده و یه برچسب هویت به شست پاش آویزونه .

نیو با لحنی آهسته و خشمگین پرسید :

ــ مامان هم همینطوری تموم کرد ؟

سپس از جا پرید و شتابان به سمت مایلز رفت و دستانش را روی شانه های او گذاشت .

... اوه ، مایلز ، منو ببخش . کار بدی کردم اینو گفتم .

مایلز در حالی که قهوه جوش در دستش بود ، همچون مجسمه ای سیخ ایستاد . بیست ثانیه ای طولانی سپری شد . سپس او گفت :

ــ بله ، مادرت هم دقیقاً همین طوری تموم کرد . و هردومون کار بدی کردیم که این طوری حرف زدیم .

بعد او به سمت جک چرخید .

ــ این هیاهوی کوچیک خونوادگی رو ببخش . خوشبختانه یا بدبختانه ، دخترم خلق و خوی تهاجمی رو که زودرنجی کاملاً ایرلندی هم به اون افزوده شده ، به ارث برده . من شخصاً هیچ وقت نفهمیدم زنها چطور می تونن این همه داستان در مورد لباس بسازن . مادر خدا بیامرزم همه ی خریدهاشو از آلکساندر در فوردهام رُد می کرد ، تمام فصل یه پیرهن ساده می پوشید و یه پیرهن گلدار داشت که اونو هم از الکساندر خریده بود و در مراسم عشای ربانی یکشنبه ها و مهمونی های ژویو کلاب پلیس همون رو به تن می کرد . من با نیو بحث های تموم نشدنی در این مورد دارم . و سابقاً هم با مادرش .

ــ متوجه شدم .

جک از داخل یک سینی که مایلز بهش تعارف کرد ، فنجانی برداشت .

ــ خوشحالم می بینم فقط من نیستم که خیلی قهوه می خورم .

مایلز متذکر شد :

ــ احتمالاً ویسکی با یه گیلاس شراب بهتر بود . اما اونو نگه می داریم برای بعد .یه بورگاندی عالی دارم که درست وقتشه تا جیگرمون رو حال بیاره ، حالا دکترها هرچی می خوان بگن .

او به سمت قفسه ی بطری ها در پایین کتابخانه رفت ، یک بطری از آن بیرون آورد و رو به جک گفت :

ــ وقتی با ریناتا ازدواج کرده بودم ، نمی تونستم شراب ها رو از هم تشخیص بدم . پدر زنم یه سرداب زیبای شراب داشت و ریناتا در خونواده ای خبره بزرگ شده بود . اون بهم یاد داد که در این کار خبره بشم . اون خیلی چیزها بهم یاد داد که نمی دونستم .

مایلز به کتاب روی لبه ی پنجره اشاره کرد :

... این مال اونه . یه شب خیس شد . وسیله ای برای مرمت اون هست ؟

جک کتاب را گرفت و گفت :

ــ چه حیف . لابد این طرح ها زیبا بودن . ذره بین دارید ؟

ــ یه جایی دارم .

نیو آن را روی میز مایلز پیدا کرد . او و مایلز به جک نگاه می کردند که با دقت صفحات لک و خراب شده را بررسی می کرد . سپس جک گفت :

ــ طرحها کاملاً پاک نشده . من با یکی دو نفری توی دفترم صحبت می کنم تا ببینم می تونم اسم یه مرمت کار خوب رو بگیرم .

او ذره بین را به مایلز برگرداند :

... و در ضمن گمون نمی کنم که ایده ی خوبی باشه اونو توی آفتاب بذارین .

مایلز کتاب و ذره بین را گرفت و رفت تا آنها را روی میزش بگذارد

ــ من بابت هر کاری که از دستتون بر بیاد ، ازتون تشکر می کنم . حالا وقت رفتنه .

هر سه ی آنها روی صندلی جلوی اتومبیل مایلز جای گرفتند ، یک لینکلن متعلق به شش سال پیش . مایلز پشت فرمان نشست . جک کمپبل خیلی عادی دستش را روی پشتی صندلی دراز کرد ، که نیو کوشید توجهی به آن نکند و وقتی اتومبیل وارد شیب بزرگراه هنری هودسون به سمت پل جورج واشنگتن شد ، سعی کرد روی او نیفتد . جک شانه ی او را با نوک انگشتانش لمس کرد و گفت :

ــ راحت باش ، من گازت نمی گیرم .

دفتر دادستانی حوزه ی راکلند شبیه به همه ی دفاتر دادستانی ناحیه بود .لبریز از آدم ، با اثاث کهنه و ناراحت و انبوه پرونده ها روی میزها و گنجه ها . اتاقها بیش از اندازه گرم بود ،به استثنای جاهایی که پنجره ها را گشوده و اجازه داده بودند جریانی از هوای سرد به داخل هجوم بیاورد .

دو بازرس از گروه جنایی منتظر آنان بودند . نیو متوجه شد که بمحض ورود به ساختمان چیزی در رفتار مایلز تغییر کرد . او با فک بسته صاف راه می رفت . چشمانش برق آهنین آبی رنگی گرفته بود .

نیو در گوش جک کمپبل زمزمه کرد :

ــ اون توی محیط خودشه . نمی دونم چطوری تونست یه سال تمام بی کاری رو تحمل کنه .

ــ دادستان مایله شما رو توی دفترش ملاقات کنه . آقا .

واضح بود که بازرسان می دانستند در حضور مردی هستند که منصبش در رأس پلیس نیویورک از همه طولانی تر و قابل احترام تر بوده است .

دادستان مایرا برادلی ، زن جذاب و جوانی بود که به نظر نمی رسید بیش از 36 ـ 37 سال داشته باشد . نیو از حالت تعجبی که در چهره ی مایلز ظاهر شد ، لذت برد و اندیشید :

خداوندا ، تو یه سالار مرد واقعی هستی . تو قطعاً می دونستی که مایرا برادلی سال گذشته انتخاب شده ولی ترجیح دادی اینو ندیده بگیری .

جک و نیو به او معرفی شدند . مایرا برادلی با حرکت دست صندلی ها را به آنان نشان داد و فوراً رفت سر اصل مطلب :

ــ همونطور که می دونین ، این یه مشکل قضاییه . ما می تونیم ثابت کنیم که جسد جابجا شده ولی نمی دونیم از کجا . اون ممکنه تو پارک با یه متر و نیم فاصله از جایی که پیداش کردن ، به قتل رسیده باشه . در هر صورت ، قضیه بستگی به ما داره .

برادلی پرونده ی روی میزش را به آنان نشان داد :

ــ بنا به اظهارات پزشکی قانونی ، مرگ در اثر ضربه ی شدیدی بوده که توسط وسیله ای تیز وارد شده و رگ گردن رو پاره و نای رو قطع کرده . ممکنه اون درگیر شده باشه . فکش کبود و سیاه شده و یه بریدگی روی پیشونیش هست . تازه معجزه بوده که حیوونا پیداش نکردن . قطعاً به این دلیل بوده که اون برای همیشه مدفون می مونه . مسلماً برای اینکه اونو اونجا پنهان کنن ، همه چی بدقت آماده شده بوده .

مایلز گفت :

ــ پس شما دنبال کسی می گردین که محل رو می شناخته .

ــ دقیقاً . غیر ممکنه ساعت دقیق مرگ رو مشخص کنیم ، اما طبق گفته ی خواهرزاده ش ، اون سر قراری که جمعه ی هفته ی گذشته داشته ، نرفته . جسد به خوبی حفظ شده و با رجوع به شرایط جوی متوجه می شیم که موج سرما از 9 روز پیش ، یعنی از پنجشنبه شروع شده در نتیجه ، اگه اتل لامبستون پنجشنبه یا جمعه مرده باشه و کمی بعدش اونو توی سوراخ دفن کرده باشن ، این دلیل عدم فساد رو توجیه می کنه .

نیو در سمت راست میز دادستان نشسته بود و جک در کنار او . نیو لرزید و جک دستش را به سمت پشتی صندلی دراز کرد .

ای کاش به یاد تولدش افتاده بودم .

نیو کوشید این اندیشه را عقب براند و حواسش را جمع چیزهایی کرد که برادلی می گفت:

... ممکن بود اتل لامبستون ماهها بی اونکه پیدا بشه ، اونجا بمونه . در این صورت شناسایی بسیار دشوار می شد . قرار نبوده اونو پیدا کنن و قرار نبوده اونو شناسایی کنن . اون هیچ جواهری نداشته ؛ هیچ کیف پول یا کیف دستی همراهش نبوده .

برادلی به سمت نیو چرخید "

... لباس هایی که به اون می فروختین ، همیشه مارک شمارو داشت ؟

ــ البته .

ــ تمام مارک های لباس های خانم لامبستون کنده شده بود .

دادستان برخاست :

... دوشیزه کرنی ؛ اگه ممکنه مایلیم شما نگاهی به لباس ها بندازین .

آنان وارد اتاق مجاور شدند . یکی از کاراگاهان چند کیسه پر از لباس های چروک و گلی را آورد . نیو به او نگریست که آنها را خالی می کرد . یکی از کیسه ها حاوی لباس زیر بود ، شورت و سوتین یکجور و هر دو با حاشیه ی دانتل ، که سوتین خونی شده بود ، یک دررفتگی در پای راست جوراب شلواری وجود داشت . کفش های جلو باز چرمی به رنگ آبی روشن با یک کش به هم بند شده بود . نیو به یاد ردیف هایی پر از کفش در کمد آخرین مد او افتاد که وقتی انها مورد تحسین قرار می گرفتند ، اتل به خود می بالید . کیسه ی سوم حاوی سه تکه بود ؛ یک کت پشمی سفید با سر آستین ها و یقه ی آبی روشن ، یک دامن سفید و یک بلوز راه راه آبی و سفید ، هر سه خونی و خاکی . نیو دست مایلز را روی شانه اش احساس کرد . او مصممانه لباس ها را بررسی کرد . یک پای کار می لنگید چیزی فراتر از پایان وحشتناکی که برای این لباس ها و زنی که آنها را پوشیده بود ، اتفاق افتاده بود .

نیو صدای دادستان را که از او سؤال می کرد ، شنید :

ــ آیا این یکی از لباسهاییه که از کمد اتل لامبستون کم شده ؟

ــ بله .

ــ شما این لباس ها رو به اون فروختین ؟

بله ، کمی قبل از تعطیلات کریسمس .

نیو چشمانش را به سمت مایلز متمایل کرد :

... اون اینا رو توی مهمونی پوشیده بود ، یادت میاد ؟

ــ نه .

نیو آهسته صحبت می کرد . به نظرش می رسید که دیگر زمان وجود ندارد . او خود را در خانه در کنار میزی می دید که با غذای مرسوم کریسمس تزیین شده بود . اتل به طرزی خاص جذاب بود . کت و دامن سفید و آبی جلوه ی زیادی داشت و به چشمان آبی تیره و موهای بور مایل به سفید او بها می بخشید .خیلی ها از او تعریف کرده بودند .البته بعدش اتل به سمت مایلز هجوم برده و با حرفهایش مغز او را خورده بود ، و مایلز باقی شب کوشیده بود از او دوری کند ... در خاطره اش یک جای کار ایراد داشت . آن چه بود ؟

ــ اتل اول ماه دسامبر این کت و دامن رو با چند تا لباس دیگه خرید . این مدل مال ریناردوئه . ریناردو شعبه ای از منسوجات گوردون استیوبره .

چیزی از ذهنش می گریخت ؟ نمی دانست .

ــ اون مانتو تنش بود ؟

ــ نه .

دادستان اشاره ای نامحسوس به بازرسان کرد که وسایل اتل را تا می کردند و در کیسه ها قرار می دادند .

ــ رئیس پلیس شوارتز می گفت وقتی شما متوجه شدین تمام لباسهای زمستونی اون توی کمدشه . کم کم نگرانش شدین . نمی شه تصور کرد اون مانتویی رو از مغازه ای غیر مغازه ی شما خریده باشه ؟

نیو برخاست . اتاق کمی بوی مواد ضد عفونی کننده می داد . او نمی خواست با تأکید بر این مطلب که اتل فقط لباسهای او را می پوشید ، احمق جلوه کند . گفت :

ــ من داوطلبانه وسایل داخل کمد اتل رو چک می کردم . من رسید تمام خریدهای اونو توی یه پرونده نگه می دارم . می تونم دقیقاً بگم چی کم شده .

ــ من دقیق ترین شرح ممکن رو می خوام . اون معمولاً با این لباس زیورآلات هم می انداخت ؟

ــ بله . یه گل سینه ی طلا و الماس ، گوشواره های یه جوره ، یه گردنبند طلا . همیشه هم یه انگشتر الماس دستش می کرد .

ــ اون هیچ جواهری با خودش نداشت . شاید ما فقط با یه جنایت ننگین سروکار داریم .

لحظه ای که دفتر را ترک می کردند ، جک بازوی نیو را گرفت .

ــ خوبی ؟

نیو سرش را تکان داد :

ــ یه چیزی از ذهنم فرار می کنه .

یکی از کاراگاهان صدای او را شنید و کارتش را به نیو داد :

ــ هر وقت خواستین باهام تماس بگیرین .

آنان به سمت در کاخ دادگستری رهسپار شدند . مایلز جلوتر حرکت می کرد و مشغول صحبت با دادستان بود . موهای خاکستری اش یک سر و گردن از گیسوان قهوه ای زن جوان بلندتر بود . سال گذشته ، پالتوی کشمیرش به تنش گریه می کرد . او پس از عمل مدتی مدید لاغر و رنگ پریده مانده بود ، اما اکنون شانه هایش مجدداً پر شده بود . حرفه ی پلیسی چیزی بود که به زندگی اش معنا می بخشید . نیو دعا کرد هیچ چیز پیشنهادی را که در واشنگتن به او کرده بودند ، مختل نکند .

نیو اندیشید :

تا وقتی کار کنه ، صد سال عمر می کنه .

و به یاد ضرب المثلی جالب افتاد :

ــ اگه می خوای فقط یه سال خوش باشی ، برنده ی لاتاری شو . اگه می خوای تمام عمرت رو شاد باشی ، به کاری که می کنی ، عشق بورز .

پس از مرگ ریناتا عشق به کار مایلز را سر پا نگه داشته بود .

و حالا اتل لامبستون مرده بود پس از عزیمت آنان ، بازرسان همانجا ماندند تا لباسهایی را که کفن اتل بود ، تا کنند ؛ لباسهایی که نیو می دانست روزی دوباره در دادگاه ظاهر می شوند . آن لباسها برای آخرین بار بر تن کسی دیده شده بود .

مایلز حق داشت . او واقعاً احمق بود که با این گوشواره های مسخره که در این محیط شوم تلق تلق صدا می داد ، خودش را به شکل دلقک ها در آورده و به آنجا رفته بود ، اما خوشحال بود که آن شنل سیاه را که همه ی آنها را می پوشاند ، به تن کرده بود . زنی مرده بود . نه خوشرو بود ، نه محبوب اما بسیار باهوش بود و زورق خود را آن طور که می خواست هدایت می کرد . زنی که می خواست برتر به نظر بیاید اما نه وقتش را داشت نه استعداد لازم را برای آنکه خودش به تنهایی مد را انتخاب کند .

مد . خودش بود . این چیزی بود که با لباس اتل ربط داشت ...

نیو احساس کرد لرزشی او را فرا گرفت . قطعاً جک کمپل متوجه آن شد که ناگهان دستش را دور او حلقه کرد .

جک پرسید :

ــ اونو خیلی دوست داشتی ؟

ــ بیشتر از اونی که تصورش رو می کردم .

آنان مقابل ورودی دادگاه بودند . دادستان و مایلز عقیده داشتند بهتر است مانهاتان و حوزه ی راکلند با هم در تحقیقات همکاری تنگاتنگ کنند .

ــ من در مقامی نیستم که اظهار عقیده کنم . براحتی فراموش می کنم که من دیگه مرد شماره یک اداره ی پلیس نیستم .

صدای قدمهایشان در راهروی طویل و تمام نشدنی مرمر طنین می انداخت . مرمرهاکهنه و فرسوده و خط دار و ترک دار بود .

رگ گردن اتل . اتل گردنی خیلی ظریف داشت ، اما چروک نداشت . بسیاری از زنان حدوداً شصت ساله ، کم کم ، نشانه های فاحش پیری را آشکار می کنند . وقتی تولید کننده ای می خواست به هر قیمتی شده مدل های بی یقه را برای زنان جا افتاده به ریناتا بفروشد ، او می گفت :

ــ گردن اول از همه چروک می افته .

نیو می خواست تقاضایی کند و دعا می کرد نامربوط به نظر نیاید .

ــ نمی دونم ...

دادستان و مایلز و جک منتظر ماندند .او دوباره شروع کرد .

... نمی دونم چرا ، اما احساس می کنم باید با اون صحبت کنم .

نیو بغضی را که راه گلویش را بسته بود ، فرو داد و احساس کرد سه جفت چشم او را موشکافی می کنند .

مایرا برادلی به آرامی گفت :

ــ خانم کانوی اظهارنامه ی کاملی ارائه داده . اگه بخواین ، می تونین نگاهی به اون بندازین .

ــ دلم می خواد شخصاً با اون صحبت کنم .

نیو تب آلود اندیشید :

خدا کنه ازم نپرسن چرا .

و ادامه داد :

ــ لازمه .

مایلز گفت :

ــ به همت دخترم بود که تحقیق پیش رفت ، اگه می خواد با اون شاهد صحبت کنه ، به نظرم باید این اجازه رو بهش داد .

او از قبل در را گشوده بود و مایرا برادلی از باد سرد ماه آوریل می لرزید . او گفت :

ــ آدم خیال می کنه تو ماه مارسه . گوش کنین ، من هیچ ایرادی نمی بینم . ما می تونیم به خانم کانوی تلفن کنیم تا ببینیم خونه هست یا نه . به نظرم اون هر چی رو می دونسته ، گفته ، اما شاید جزئیات دیگه ای آشکار بشه . یه لحظه صبر کنین .

او چند لحظه بعد بازگشت .

ــ خانم کانوی خونه س . اون با کمال میل قبول کرد با شما صحبت کنه . اینم نشونی ش و نشانه هایی برای رسیدن به اونجا .

او لبخندی به مایلز زد ، لبخند همکاری بین دو پلیس حرفه ای :

ــ اگه یه وقت اون یادش اومد کسی رو که لامبستون رو کشته ، دیده ، یه زنگ به ما بزنین ، باشه ؟

کیتی کانوی آتشی در کتابخانه برافراشته بود ؛ آتشی بزرگ که زبانه های آبی رنگ آن بر فراز هیزم های سرخ رنگ به بازی می پرداخت . کیتی با لحنی عذرخواهانه گفت :
ــ اگه خیلی گرمتون شد ، بهم بگین . اما از وقتی دست اون زن بیچاره رو لمس کردم ، احساس می کنم تا مغز استخونهام یخ زده .
او با ناراحتی حرف خود را قطع کرد ، اما انگار از سه جفت چشمی که او را تماشا می کرد ، منعکس می شد که احساس او را درک می کنند . آنان به نظرش مهربان آمدند . نیو کرنی ؛ او چیزی بیشتر از زیبایی داشت . صورتی گیرا و جذاب با گونه های برجسته و پوستی شیری رنگ که جلوه ی چشمان قهوه ای و نگاه نافذش را بیشتر میکرد. اما نشانه هایی از تنش عصبی در آنها دیده می شد ؛ مردمک ها گشاد شده بودند . مرد جوان ، جک کمپبل آشکارا نگران او بود . او در حالی که به نیو کمک می کرد شنلش را درآورد ، گفته بود :
ــ نیو ، هنوز داری می لرزی .
کیتی ناگهان دستخوش دلتنگی غریبی شد . پسرش هم تیپ جک کمپبل بود ، کمی بیشتر از یک متر و هشتاد سانتی متر قد ، چهارشانه ، لاغر ، ظاهری پر انرژی و با هوش . کیتی از اینکه مایک در دنیای دیگر زندگی می کرد ، تأسف خورد .
و مایلز کرنی . وقتی دادستان تلفن زده بود ، کیتی فوراً فهمیده بود او از چه کسی صحبت می کند . نام کرنی سالها به طور مرتب نقل رسانه ها بود . وقتی مایک برای شام یا ناهار او را به نیریز در خیابان 57 شرقی می برد ، کیتی او را دیده بود . او می دانست مایلز دچار حمله ی قلبی شده و خود را بازنشسته کرده است ، اما حالا به نظر می رسید روبراه است . یک ایرلندی زیبا .
کیتی در حین عبور به خود تبریک گفت که جین و پولیور کهنه و خیلی گشادش را با یک بلوز ابریشم و شلوار عوض کرده بود . وقتی آنان شرابی را که او تعارفشان کرد ، نپذیرفتند ، کیتی اصرار کرد که چای درست کند .
مایک در یک صندلی صاف با روکش پارچه ای راه راه قرمز و کاراملی نشست و نیو و جک کنار یکدیگر در کاناپه ای به شکل نیم هلال روبروی شومینه جای گرفتند . مایلز نگاهی تحسین آمیز به اتاق انداخت . راحت به نظر می رسید . کم هستند کسانی که ذکاوت خرید صندلی ها و کاناپه هایی را داشته باشند که یک مرد بلند قد بتواند سرش را تکیه بدهد . او برخاست و شروع کرد به بررسی عکس های خانوادگی در قابها . داستان یک زندگی . زوج جوان . کیتی کانوی در طول سالها ذره ای از جذابیتش را از دست نداده بود . او و شوهرش با پسر کوچکشان . عکسهای چسبانده شده ی پسر در سن های مختلف . آخرین عکس ، کیتی و پسرش را همراه با همسر ژاپنی و فرزندشان نشان می داد . مایرا برادلی از قبل گفته بود زنی که جسد اتل را پیدا کرده ، بیوه است .
صدای قدمهای کیتی در راهرو طنین انداخت . مایلز بسرعت به سمت قفسه های کتابخانه رفت . یک ردیف کتاب نگاهش را جلب کرد ، مجموعه ای از آثار مردم شناسی با ظاهر کار کرده . او شروع کرد به بررسی آنها .
کیتی سینی نقره ای را روی میز گرد نزدیک کاناپه قرار داد ، چای را در فنجانها ریخت و به همراه بیسکویت تعارف کرد . او گفت :
ــ صبح یه عالمه از اینا پختم ؛ گمونم بعد از حادثه ی دیروز منقلب شده بودم .
و به سمت مایلز رفت .
مایلز پرسید :
ــ کی مردم شناسه ؟
کیتی لبخند زد :
ــ تازه کارم . توی دانشگاه وقتی استاد گفت ما نمی تونیم آینده رو بدون مطالعه ی گذشته بشناسیم ، مبتلا به ویروسش شدم .
مایلز گفت :
ــ دقیقاً همون چیزیه که من مرتباً به محققام یادآوری می کردم .
نیو در گوش جک زمزمه کرد :
ــ اون داره عاشق میشه . هیچ وقت اونو این طوری ندیده بودم .
در طول مدتی که چای شان را می نوشیدند ، کیتی تعریف کرد که چگونه اسبش در سراشیبی رم کرده ، و کیسه ای نایلونی را که با صورتش تماس پیدا کرده بود و احساس گذرای دستی در یک آستین را توصیف کرد . او توضیح داد به چه نحوی دیده بود آستین بلوز ورزشی اش از درپوش سبد لباس بیرون مانده و چگونه در آن لحظه فهمیده بود که باید به پارک برگردد و جستجو کند .
نیو بدقت به او گوش می داد و سرش به پهلو خم شده بود ، انگار خود را ملزم به دریافت هر کلمه ای می دید . این اندیشه که چیزی از ذهنش می گریزد ، هنوز آزارش می داد ، یک چیز واضح که درست در دسترسش بود . و ناگهان فهمید که موضوع از چه قرار است .
ــ خانم کانوی ، ممکنه دقیقاً توضیح بدین که وقتی جسد رو پیدا کردین ، چی دیدین ؟
مایلز سرش را تکان داد :
ــ نیو ؟
نیو بدقت مشغول طرح سؤالاتش بود و نمی خواست حرفش قطع شود :
ــ مایلز متأسفم اما این خیلی مهمه . در مورد دست اتل باهام صحبت کنین . بهم بگین چی دیدین ؟
کیتی چشمانش را بست :
ــ انگار دست یه مانکن بود . خیلی سفید با لاک قرمز تند . لبه های آستین آبی بود . که مچ دست رو می پوشوند و یه تیکه نایلون سیاه بهش چسبیده بود . بلوز آبی و سفید بود ، اما بزحمت از سر آستین بیرون زده بود . اون مچاله شده بود . باور نکردنیه ف اما نزدیک بود چروک اونو صاف کنم .
نیو آهی بلند کشید ، به سمت جلو خم شد و پیشانی اش را مالید .
ــ اینم اون چیزی که آزارم می داد . اون بلوز .
مایلز پرسید :
ــ اون چه چیز خاصی داره ؟
ــ اون ...
نیو لبانش را گاز گرفت . یک بار دیگر نزدیک بود مورد تمسخر آنان قرار بگیرد . بلوزی که اتل پوشیده بود ، جزو سه پیس اصلی بود . اما وقتی اتل آن را خریده بود ، نیو گفته بود که به عقیده ی او آن بلوز مناسب نیست و بلوزی دیگر را به اتل فروخته بود ؛ سفید یکدست بدون راههای آبی اضافی . او دو بار آن کت و دامن را به تن اتل دیده بود و هر بار با بلوز سفید .
چرا اتل بلوز راه راه سفید و آبی رو پوشیده بوده ؟
مایلز پافشاری کرد :
ــ موضوع چیه ، نیو ؟
ــ احتمالاً اهمیتی نداره . فقط تعجب می کنم که اتل این بلوز رو پوشیده . به اون کت و دامن نمیاد .
ــ نیو تو خودت به پلیس نگفتی که این کت و دامن رو می شناسی و می دونی مال کدوم مزونه ؟
ــ چرا اون مال کارگاه گوردون استیوبره .
ــ متأسفم . نمی دونستم .
مایلز کوشید خشمش را پنهان کند .
کیتی گفت :
ــ گمونم متوجه شدم .
فنجان نیو را از چای داغ پر کرد و با لحنی دستوری گفت :
ــ اینو بنوشین . به نظر خسته میاین .
سپس از روبرو به مایلز نگریست .
ــ اگه اشتباه نکنم . نیو تصور می کنه امکان نداشته اتل لامبستون به میل خودش اون کت و دامنی رو که موقع پیدا شدن جسدش به تن داشته ، پوشیده باشه .
نیو گفت :
ــ می دونم اتل اون بلوز رو خودش انتخاب نکرده .
او با نگاه شکاک مایلز روبرو شد .
...معلومه که جسدش جابجا شده . راهی هست که نشون بده آیا کسی می تونسته بعد از مرگش لباس تن اون کنه ؟

داگلاس براون می دانست که گروه جنایی قصد دارد برای تفتیش خانه ی اتل بیاید ، با این حال با مشاهده ی حضور آنان شوکه شد . چهار مفتش وارد آپارتمان شدند . داگلاس آنان را تماشا می کرد که روی سطوح پودر ریختند ، فرش و زمین و مبلها را جاروبرقی کشیدند ، کیسه های نایلونی حاوی گرد و غبار ، رشته ها و ذراتی را که جمع کرده بودند ، بدقت مهر و موم کردند و برچسب زدند ، موشکافانه بررسی کردند و فرش کوچک شرقی کنار میز اتل را بو کشیدند .داگ پس از مشاهده ی جسد اتل ، در حالی که قلبش در دهانش آمده بود ، از سردخانه خارج شده بود ؛ خاطره ی ناگوار دریا زدگی وحشتناکی که در موقع اولین و آخرین سفرش با کشتی احساس کرده بود ، به ذهنش آمده بود . ملافه ای روی اتل کشیده شده بود که صورتش را همچون روبند راهبان می پوشاند ، به طوری که داگ نتوانسته بود گلوی او را ببیند . حواس داگلاس بر کبودی زرد و آبی روی گونه ی او متمرکز شده بود . او سرش را تکان داده و بسرعت به سمت دستشویی رفته بود .
او تمام شب را در رختخواب اتل بیدار مانده و کوشیده بود تصمیم بگیرد . می توانست در مورد سیموس با پلیس صحبت کند و برایشان از تلاش های مأیوسانه ی او برای مجبور کردن اتل به چشم پوشی از مقرری حرف بزند . اما آن زن ، راث در مورد او بدگویی می کرد . او وقتی متوجه حماقتی شد که مرتکب شده و اسکناس های صد دلاری را از بانک بیرون کشیده بود ، احساس کرد عرقی سرد بر پیشانی اش نشست . اگر پلیس می فهمید که ...
پیش از رسیدن پلیس ، او نگران شده بود و مردد بود که آیا اسکناس های داخل آپارتمان را همان طور پنهان باقی بگذارد یا نه . اگر آنها را در آنجا پیدا نمی کردند ، چه کسی می توانست ثابت کند که اتل همه را خرج نکرده است ؟
یک نفر آن را می دانست . شاید آن زن خل و چلی که برای نظافت خانه می آمد متوجه اسکناس هایی که او دوباره سرجایشان گذاشته بود ، شده بود .
دست آخر ، داگلاس تصمیم گرفت به چیزی دست نزند . او می گذاشت کارآگاهان پلیس اسکناس ها را پیدا کنند . اگر سیموس یا زنش می کوشیدند او را متهم کنند ، او آنان را دروغگو خطاب می کرد . داگلاس که از این اندیشه اندکی تسکین یافته بود ، حواسش را متوجه آینده کرد . از این پس آپارتمان به او تعلق داشت . پول اتل مال او بود .
او از شر تمام آن لباس ها و وسایل مسخره راحت می شد . الف با الف می آید ، ب با ب . شاید همه را همان طور بسته بندی می کرد و آنها را در زباله دان می انداخت .
این اندیشه لبخند تیره بر لبانش نشاند . فایده ای نداشت که شروع به اسراف کند . چرا می بایست بسته های دلاری را که اتل خرج لباس هایش کرده بود ، دور می انداخت ؟ او یک مغازه ی لباس های دست دوم حسابی پیدا می کرد و آنها را می فروخت .
صبح آن روز ، وقتی لباس می پوشید ، عمداً یک شلوار آبی تیره و یک بلوز اسپرت به رنگ زرد و قهوه ای انتخاب کرده بود . او می خواست القا کند که سراپا اندوه است . کمبود خواب زیر چشم هایش را گود انداخته بود . درست بموقع بود .
مفتش ها به میز تحریر اتل حمله بردند . او دید که آنان پرونده ی « کاغذ های مهم » را گشودند . وصیتنامه . او هنوز تصمیم نگرفته بود آیا اعتراف کند که از وجود آن مطلع است یا نه . بازرس خواندن آن را تمام کرد، به سوی او چرخید و گویی چیز مهمی نیست ، پرسید :
ــ تا حالا اینو دیده بودین ؟
داگلاس خود را به دست غریزه اش سپرد :
ــ نه . اینا کاغذهای شخصی خالمه .
ــ اون هرگز در مورد وصیتنامه اش با شما صحبتی نکرده بود ؟
داگلاس ادای لبخندی ترحم انگیز را در آورد .
ــ اون گهگداری در موردش شوخی می کرد و می گفت اگه فقط مقرری خوراکش رو برام بذاره باقی عمرم رو راحت خواهم بود .
ــ به نظر میاد اون سرمایه ای چشمگیر براتون به ارث گذاشته . شما اینو نمی دونستین ؟
داگلاس با حرکت دست آپارتمان را نشان داد :
ــ تصور نمی کردم خاله اتل ثروتمند باشه . این آپارتمان رو زمانی خرید که به صورت مشاع فروخته می شد . لابد براش گرون تموم شده . اون از راه نویسندگی بخوبی امرار معاش می کرد ، بدون اینکه جزو طبقه ی ممتاز باشه .
ــ خوب لابد توی زندگی خیلی صرفه جویی کرده .
کارآگاه وصیتنامه را با دستهای دستکش دار و از انتهای آن گرفته بود . داگلاس با درماندگی شنید که او کارشناس آثار انگشت را صدا زد :
ــ رو این گرد بریزین .
پنج دقیقه ی بعد ، داگلاس در حالی که دستانش را تب آلود روی زانوانش می چرخاند ، تأیید و سپس تکذیب کرد که از وجود اسکناس های صد دلاری پنهان شده ای که کارآگاهان در آپارتمان یافته بودند ، مطلع است . او که می کوشید حواس آنان را پرت کند ، توضیح داد که تا دیروز به تلفن ها پاسخ نمی داده است .
ــ چرا ؟
کارآگاه اوبراین تحقیق را رهبری می کرد . سؤال او همچون تیری هوا را شکافت .
ــ اتل آدم عجیبی بود . یه روز که به دیدنش اومده بودم ، اتفاقی گوشی رو برداشتم و اون منو فحش بارون کرد . گفت لازم نیست بدونم چه کسی بهش تلفن می زنه . اما دیروز یه دفعه تصور کردم شاید اون بخواد باهام تماس بگیره . برای همین شروع کردم به جواب دادن .
ــ اون می تونست به محل کارتون تلفن بزنه .
ــ این فکر رو نکرده بودم .
ــ و شما برای اولین بار گوشی رو برداشتین تا تهدیدی رو که علیه اون به زبون آورده شد، بشنوین . تصادف عجیبیه که این تلفن تقریباً موقعی به شما شد که جسد اونو پیدا کردن .
اوبراین ناگهان بازجویی را متوقف کرد .
ــ آقای براون شما قصد دارید در این آپارتمان بمونین ؟
ــ بله .
ــ ما فردا همراه دوشیزه کرنی بر می گردیم تا اون لباس هایی رو که از کمد خانم لامبستون کم شده ، بررسی کنه . شاید نیاز باشه از شما سؤالات دیگه ای بکنیم . پس شما هم حضور خواهید داشت .
این درخواست نبود ؛ تأکیدی واضح و صریح بود .
داگلاس به طرزی عجیب از مشاهده ی پایان یافتن سؤالات تسکین نیافت . و هراسش توجیه شد . اوبراین افزود ک
ــ شاید شما رو به کلانتری مرکزی احضار کنیم . به شما اطلاع خواهیم داد .
آنان کیسه های نایلونی را همراه با محتویات جارو برقی ، وصیتنامه ی اتل ، یادداشت روزانه ی او و فرش کوچک شرقی همراه خود بردند . داگ شنید که یکی از آن دو با صدای بلند گفت :
ــ اونا بیخودی خودشون رو خسته کردند . هیچ وقت نمی تونن لکه های خون رو به طور کامل از روی فرش پاک کنن .

در بیمارستان سنت وینسنت ، تونی ویتال هنوز در بخش مراقبت های ویژه بود و وضعیتش همچنان بحرانی می نمود اما رئیس جراحان اصرار داشت به والدینش اطمینان ببخشد :
ــ اون جوون ونیرومنده . ما تصور می کنیم خوب میشه .
تونی با شانه و سر و سینه و پاهای باندپیچی شده ، متصل به سرمی که در رگهایش جاری بود ، با نمایشگرهایی که هر تغییری را در اندام نشان می داد و با لوله هایی که در سوراخ های بینی اش بود ، به آرامی از حالت اغما به جرقه ای از هوشیاری دست می یافت و آخرین لحظات به یادش می آمد .
چشمان نیکی سپتی که عمیقاً او را بررسی می کرد . تونی فوراً فهمیده بود که نیکی شک برده بود که به داخل آنان رخنه کرده است . به جای ماندن و تلفن زدن ، می بایست به کلانتری می رفت . می بایست می فهمید که پوشش اش دیگر به درد نمی خورد .
تونی به آرامی وارد تاریکی شد .
وقتی هوشیاری گنگی به دست آورد ، شنید که دکتر می گفت :
ــ هر روز پیشرفت مختصری رو نشون میده .
هر روز ، او از کی اینجا بود ؟
می خواست حرف بزند ، اما هیچ صدایی از دهانش بیرون نمی آمد .
نیکی خروشیده بود ، با مشت روی میز کوبیده و به آنان دستور داده بود قرارداد را به هم بزنند . جوئی به او گفته بود که غیر ممکن است . سپس نیکی خواسته بود بداند چه کسی این دستور را صادر کرده است .
جوئی به او گفته بود :
ــ ... یه نفر براش شر به پا شده . کارهاش خراب شده . حالا اف.بی.آی جدی دنبالشه ...
سپس جوئی اسم او را بر زبان آورده بود :
ــ گوردون استیوبر .

***

سیموس در کلانتری ناحیه ی 20 در خیابان 92 غربی منتظر بود . دانه های عرق در صورت گرد و پریده رنگش برق می زد . می کوشید تمام توصیه های راث و تمام چیزهایی را که به او گفته بود تعریف کند ، به خاطر آورد .
او خیلی ضعیف بود .
او در اتاقی دلگیر بود . میزی در آنجا بود که روی آن پر از جای آتش سیگار بود و صندلی هایی چوبی در آن قرار داشت . صندلی که او رویش نشسته بود ، کمرش را درد می آورد . اتاق پنجره ای تاریک مشرف به خیابان کناری داشت . رفت و آمد در بیرون ، آنجا را مثل جهنم کرده بود ؛ تاکسی ها ، اتوبوس ها و خودروها برق می زدند . خودروهای پلیس تمام ساختمان را احاطه کرده بودند .
قصد داشتند چقدر او را نگه دارند ؟
نیم ساعت دیگر سپری شد تا دو بازرس وارد شدند . منشی دادگاه هم همراه آنان بود که در صندلی پشت سر سیموس جای گرفت . سیموس برگشت و دید که او ماشین تایپش را روی زانوانش قرار داد .
کارآگاهی که مسن تر بود ، اوبراین نام داشت . او هم همچون همکارش استیو گومز ، قبلاً در میکده حاضر شده بود .
سیموس منتظر شد تا آنان هشدارنامه ی معمول را برایش بخوانند ، اما با شنیدن قرائت آن و دیدن اوبراین که یه نسخه ی چاپی از آن را به سمت او دراز کرد و خواست که او هم آن را بخواند ، نتوانست مانع رنگ باختگی خود شود . وقتی از او پرسیدند متوجه آن شده است یا نه ، سرش را تکان داد . بله . آیا وکیل می خواست ؟ خیر . آیا می دانست حق دارد سکوت اختیار کند ؟ بله . آیا می دانست هر چیزی که بگوید ممکن است علیه خودش به کار رود ؟ او زمزمه کرد :
ــ بله .
حالت اوبراین عوض شد . او به طرزی نامحسوس مهربان تر شد و با لحنی مکالمه ای به سیموس خطاب کرد :
ــ آقای لامبستون ، وظیفه ی منه آگاهتون کنم که شما مظنون به قتل همسر اولتون ، اتل لامبستون هستین .
اتل مرده بود . دیگه از پرداخت مقرری خوراک خبری نبود . دیگر فشاری بر او و راث و بچه ها وارد نمی شد . یا شاید این صرفاً شروع بود . سیموس دستان اتل را که در هم قلاب شده بود ، قیافه اش را وقتی از عقب افتاده بود ، نحوه ای که مبارزه کرده و خنجر را گرفته بود ، به یاد می آورد . به نظرش رسید خیسی خون اتل را روی دستانش احساس می کند . کارآگاه با لحن مهربانش چه می گفت :
ــ آقای لامبستون ، شما با همسر سابقتون دعوا کردین . اون شما رو دیوونه کرده بود . مقرری ماهیانه شما رو به تباهی کشونده بود . گاهی فشار به قدری زیاده که کاسه ی صبر آدم لبریز می شه . این اتفاقیه که برای شما افتاد ؟
آیا او دیوانه شده بود ؟ سیموس نفرتی را که در آن لحظه او را در بر گرفته و زردابی که از معده اش بالا زده بود ، و اینکه چگونه دستش را مشت کرده و آن را بر دهان ریشخندآمیز و بدجنس اتل کوبیده بود ، به یاد آورد . سیموس فرو ریخت ، سرش را روی میز گذاشت و شروع کرد به گریستن . از هق هق گریه می لرزید . گفت :
ــ من یه وکیل می خوام .
دو ساعت بعد ، رابرت لین ، وکیل 50 ساله ای که راث با هول و ولا احضار کرده بود ، حاضر شد . او پرسید :
ــ شما رسماً آماده می شین که موکلم رو متهم کنین ؟
کارآگاه اوبراین با قیافه ای اخمو خیره به او نگریست :
ــ نه . فعلاً نه .
ــ در نتیجه آقای لامبستون آزاده که از اینجا بره ، درسته ؟
اوبراین آهی کشید :
ــ بله .
سیموس مطمئن شده بود که آنان او را دستگیر می کنند . در حالی که جرأت نمی کرد آنچه را شنیده بود ، باور کند ، کف دستانش را روی میز فشار داد و بسختی از روی صندلی برخاست . احساس کرد دست رابرت لین بازویش را گرفت و او را به بیرون از اتاق هدایت کرد . سیموس شنید که لین گفت :
ــ من یه نسخه از اظهارنامه ی موکلم رو می خوام .
ــ خواهید گرفت .
بازرس گومز منتظر ماند تا در دوباره بسته شد ، سپس رو به سمت همکارش چرخید :
ــ خیلی دلم می خواست این یارو رو زندونی کنم .
اوبراین لبخندی کوتاه و عاری از شعف زد :
ــ صبور باش . باید منتظر نتیجه ی آزمایشگاه باشیم . ما باید برنامه ی کاری لامبستون رو روز پنجشنبه و جمعه بررسی کنیم . اما یه چیز حتمیه ؛ ما قبل از اینکه لامبستون خوشحال بشه که دیگه مقرری رو به همسر سابقش پرداخت نمی کنه ، حکم محکومیتش رو از دادگاه می گیریم .

وقتی نیو و مایلز و جک به آپارتمان برگشتند ، پیغامی روی پیغام گیر بود که می گفت اگر ممکن است مایلز با رئیس پلیس شوارتز در دفترش تماس بگیرد .
مایلز در حالی که گوشی رو بر می داشت ، برای جک کمپبل توضیح داد :
ــ هرب شوارتز در فارست هیلز زندگی می کنه ، مثل نود درصد رئیس پلیس ها . اگه هرب یه شنبه توی خونه اش مشغول کاری نیست ، پس اتفاق مهمی افتاده .
گفتگو طولی نکشید . وقتی مایلز گوشی را گذاشت ، گفت :
ــ به نظر میاد قضیه حل شده . لحظه ای که اونا شروع به بازپرسی از شوهر سابق اتل می کنن ، اون مثل بچه ها می زنه زیر گریه و یه وکیل می خواد . طولی نمی کشه که اونا مدارک کافی رو برای متهم کردنش جمع می کنن .
نیو گفت :
ــ می خوای بگی اون هنوز اعتراف نکرده . این طوره ، نه ؟
او چراغ های روی میزها را روشن کرد تا اتاق در نوری گرم و ملایم غوطه ور شود . نور و حرارت . پس از حضور در حقیقت تلخ مرگ ، ذهنش به سمت آرامش کشیده می شد . او نمی توانستیش احساس وجود تهدیدی را در اطراف خود دور کند . از زمانی که لباس های اتل را روی میز دیده بود ، کلمه ی کفن در مغزش می رقصید . او حتی تا جایی پیش رفته بود که از خود پرسیده بود در روز مرگش چه بر تن خواهد داشت ؟ الهام ؟ خرافات ایرلندی ؟ این احساس که کسی می خواهد او را بکشد ؟
جک کمپبل او را نگاه می کرد . نیو اندیشید :
اون می دونه . اون احساس می کنه که فقط موضوع لباس نیست . اگه اتل بلوزی رو که معمولاً با کت و دامن می پوشیده ، داده باشه خشکشویی ، ناخواسته اون یکی رو که به کت و دامنش میومده ، جایگزین اون کرده .
این چیزی بود که مایلز خاطر نشان کرده بود و تمام جواب هایی که می داد ، معنا داشت .مایلز . او روبروی نیو ایستاده و دستانش را روی شانه های او گذاشته بود .
ــ نیو ، تو یه کلمه از حرفهایی که زدم ، گوش ندادی.تو ازم یه سؤال کردی و منم جواب دادم. چی شده ؟
ــ نمی دونم .
نیو لبخندی نامحسوس زد :
... گوش کن ، روز وحشتناکی بود . باید یه گیلاس بزنیم .
مایلز به دقت چهره ی او را بررسی کرد :
ــ به نظرم باید یه نوشیدنی خوب و مقوی بخوریم و بعدش من و جک تو رو برای شام می بریم بیرون .
او نگاهش را به جک دوخت :
... مگه اینکه تو برای امشب برنامه ی دیگه ای داشته باشی .
ــ هیچ برنامه ای ندارم جز اینکه به خودم اجازه بدم نوشیدنی رو من آماده کنم .
اثر اسکاچ همچون چای کیتی کانوی ، این بود که موقتاً پروانه های سیاه درون ذهن نیو را شکار کند . مایلز آنچه را رئیس پلیس به او گفته بود ؛ تکرار کرد :
ــ بازرسان گروه جنایی احساس می کنن سیموس لامبستون در شرف اعترافه .
ــ بازم لازمه فردا برم کمد اتل رو بررسی کنم ؟
نیو نمی توانست بگوید آیا دلش می خواهد از این کار معاف شود یا نه .
ــ بله تصور کنم زیاد مهم نیست که اتل قصد رفتن از اونجا رو داشته و خودش چمدوناش رو بسته یا اینکه اونو کشتن و بعدش خواستن وانمود کنن که اون با میل خودش رفته ، اما نباید نقطه ی ابهامی باقی بذاریم .
ــ اما اگه خیال می کردن اتل رفته ، اون مجبور بود حالا حالاها مقرری رو پرداخت کنه ، نه ؟ یه روز اتل بهم گفت که اگه چک دیر برسه ، حسابدارش دستور داره سیموس رو تهدید به شکایت کنه . اگه جسد اتل رو پیدا نکرده بودن ، اون مجبور بود تا 7 سال ، پیش از اینکه قانوناً اتل رو مرده اعلام کنن ، به پرداخت ادامه بده .
مایلز شانه هایش را بالا انداخت :
ــ نیو ، درصد قتل هایی که در نتیجه ی دعواهای خانوادگی رخ میده ، وحشتناکه و مردم بیشتر از اونی که هستن با هوش تصور کن . اونا طبق غرایزشون عمل می کنن . اونا اختیارشون رو از دست میدن . یعنی سعی می کنن رد پاهاشون رو بپوشونن . من اینو گفته م و بازم میگم که هر قاتلی کارت ویزیتش رو جا میذاره .
ــ اگه این درسته ، رئیس ، دلم می خواد بدونم کارت ویزیت قاتل اتل چیه .
ــ بهت میگم به نظر من کارت ویزیت اون چیه . خونمردگی های روی گردن اتل . تو گزارش کالبد شکافی رو ندیدی ، منم همینطور . وقتی سیموس جوون بوده ، مشت زن آماتور بوده . ضربه تقریباً آرواره ی اتل رو خرد کرده . چه اقرار بکنه چه نه ، من دنبال کسی می گردم که مشت زنی رو تجربه کرده باشه .
ــ اگه رئیس پلیس اینو میگه ، باشه . اما تو سخت در اشتباهی .
جک کمپبل روی کاناپه ی چرمی بدون پشت نشسته بود . و شیواس رگال می نوشید . برای دومین بار در آنروز ، او ترجیح داد وارد بحث میان نیو و پدرش نشود . گوش دادن به آنان این احساس را به او می بخشید که شاهد مسابقه ی تنیسی است که هر دو رقیب در یک سطح هستند . او نزدیک بود بخندد ، اما با مشاهده ی نیو ، احساس کرد دوباره دستخوش نگرانی می شود . نیو هنوز خیلی رنگ پریده بود و هاله ی گیسوان سیاهش رنگ صدفی چهره اش را تشدید می کرد . او دیده بود که آن چشمان کهربایی از خوشحالی برق می زدند ، اما امشب به نظرش می رسید اندوهی را در آنها می خواند که فراتر از مرگ اتل لامبستون است . او اندیشید :
چیزی رو که مرگ اتل برپا کرده هنوز به پایان خودش نرسیده و نیو درگیر اون شده .
جک سرش را تکان داد . رگ اسکاتلندی اش با پیش بینی های مزخرفش گل کرده بود . او خواسته بود همراه نیو و پدرش نزد دادستان حوزه ی راکلند برود تنها به این دلیل که می خواست روزش را با نیو سپری کند . صبح هنگام ترک نیو ، به خانه برگشته بود ، حمام کرده بود ، لباس هایش را عوض کرده و به کتابخانه ی شهرداری رفته بود . در آنجا از روی میکروفیلم ها روزنامه های 17 سال پیش را با عنوان درشت :
همسر رئیس پلیس در سنترال پارک به قتل رسید . خوانده بود . او تمام جزئیات را به خاطر سپرده و بدقت عکس های مربوط به تشییع جنازه از کلیسای سنت پاتریک را بررسی کرده بود . نیو 10 ساله در پالتویی سیاه و کلاهی گرد و کوچک در حالی که دستش در دست مایلز گم شده بود و اشک در چشمانش می درخشید . خشونت در چهره ی مایلز حک شده بود . صفهای متعدد افراد پلیس . انگار آنان در تمام طول خیابان پنجم پخش و پلا بودند . مقاله هایی که همراه عکس ها بود ، نیکی سپتی را متهم به کشتن همسر رئیس پلیس می کرد .
نیکی آن روز صبح دفن شده بود . این حادثه خاطره ی مرگ ریناتا را در نیو و پدرش زنده کرده بود . روزنامه های قدیمی آن دوران گزارش می کردند که نیکی سپتی از سلول خود در زندان دستور مرگ ریناتا را صادر کرده است . آن روز صبح نیو به جک گفته بود که پدرش برای خاطر او همیشه از آزادی نیکی سپتی هراس داشته و حالا به نظر می رسید مرگ او مایلز را از این هراس وسوسه گر خلاص کرده است . جک از خود پرسید :
پس چرا من هنوز نگرانتم ؟
به همان راحتی که سؤال را با صدای بلند مطرح کرده بود ، جواب به ذهنش آمد .
برای اینکه دوستت دارم . برای اینکه از همون روز اولی که توی هواپیما از دستم فرار کردی ، منتظرت بودم .
جک متوجه شد که گیلاس هایشان خالی شده است . برخاست و گیلاس نیو را برداشت :
ــ به نظرم امشب به مقدار بیشتری نیاز داری .
آنان در حین نوشیدن دومین کوکتل ، اخبار شب را تماشا کردند . در اخبار خلاصه ی مراسم تدفین نیکی سپتی ، از جمله اظهارات پرشور بیوه اش نشان داده شد .
نیو به آرامی از مایلز پرسید :
ــ نظرت چیه ؟
مایلز تلویزیون را خاموش کرد :
ــ نظر من قابل چاپ نیست .
آنان در نیریز در خیابان 57 شرقی شام خوردند . جیمی نیری ایرلندی با دیدن آنان با نگاهی درخشان و لبخندی شیرین شتابان به سمتشان رفت :
ــ آقای رئیس پلیس ، چقدر از دیدنتون خوشحالم .
آنان را سر یکی از میزهایی که جیمی برای مشتریان مخصوصش نگه می داشت ، هدایت کردند .
جک مجبور شده بود به تفاسیر مربوط به عکس هایی که دیوارها را می پوشاند ، گوش بدهد :
ــ خود خودشه .
عکس فرماندار سابق گری آشکارا میان سالن قرار داشت . جیمی به جک گفت :
ــ بهترین های نیویورک پیش من میان . ببینین رئیس پلیس کجا قرار داره . عکس مایلز روبروی عکس فرماندارگری آویخته شده بود .
آنان شبی مطبوع را گذراندند . نیریز محل ملاقات مردان سیاسی و صاحب منصبان کلیسا بود . چندین بار افرادی سر میز آنان ایستادند تا به مایلز سلام کنند .
ــ جناب رئیس پلیس از دیدنتون خوشحالم . به نظر کاملاً سرحال میاین .
نیو در گوش جک زمزمه کرد :
ــ مایلز خیلی خوشحاله ، اون امسال بسختی بیماری و اندیشه ی محو شدن از محیط رو تحمل کرد . به نظرم آماده س دوباره کار رو از سر بگیره .
سناتور موینی هان به آنان نزدیک شد :
ــ مایلز دعا می کنم شما مدیریت مؤسسه ی مبارزه با مواد مخدر رو به دست بگیرین . ما به شما احتیاج داریم . ما باید از شر این لعنتی خلاص شیم و شما مردی هستین که ما بهش احتیاج داریم .
وقتی سناتور آنان را ترک کرد ، نیو سرش را بلند کرد :
ــ تو در این مورد که یه پیش احساس داری حرف زده بودی . خیلی زود اتفاق افتاد .
مایلز فهرست غذا را بررسی کرد . مارگارت ، پیشخدمت محبوبش جلو آمد :
ــ مارگارت ، خورش میگو چطوره ؟
ــ عالیه .
مایلز آهی کشید :
ــ از این بابت مطمئنم . برای محترم شمردن رژیمم ، لطفاً برام سفره ماهی آب پز بیار .
آنان سفارش غذا دادند و یک گیلاس شراب نوشیدند .
مایلز گفت :
ــ این یعنی وقت زیادی تو واشنگتن صرف بشه . باید اونجا یه آپارتمان اجاره کنم . وقتی می دونستم نیکی سپتی آزادانه تو خیابوناس ، حتی به ذهنم خطور نمی کرد تو رو اینجا تنها بذارم . اما امروز احساس می کنم اون گروه همیشه از نیکی کینه به دل داشت که دستور قتل مادرت رو صادر کرده بود . حتی یه دقیقه هم اونا رو از جلو چشم دور نمی کنن ، تا زمانی که بیشترشون به اون ملحق شن .
جک پرسید :
ــ بنابراین شما اظهارات دم مرگ اونو باور نمی کنین ؟
ــ برای آدمایی مثل ما که با این اعتقاد بزرگ شدن که توبه ی دقایق واپسین می تونه درهای بهشت رو به روی آدم باز کنه ، مشکله ببینیم آدمی با سوگند دروغ از این دنیا بره . اما در مورد نیکی ، من سر حرف اولم باقی می مونم . این یه ژست خداحافظی برای خونواده ش بوده و اونا گول خوردن . و حالا به اندازه ی کافی توی نیویورک بودی که بتونی قضاوت کنی شهردار می تونه تو یه انتخابات دیگه برنده بشه ؟
قهوه هایشان داشت تمام می شد که جیمی نیریز سر میزشان آمد.
ــ آقای رئیس پلیس ، می دونین که کیتی کانوی ، کسی که جسد اتل لامبستون رو پیدا کرده ، یکی از مشتری های همیشگی منه ؟ اون اغلب با شوهرش میومد اینجا . زن فوق العاده ایه .
مایلز گفت :
ــ ما دیروز اونو دیدیم .
ــ اگه دوباره دیدینش ، از قول من بهش سلام برسونین و یادآوری کنین این قدر کم پیدا نباشه .
مایلز با لحنی راحت گفت :
ــ شاید بتونم کار بهتری کنم . می تونم خودم اونو بیارم اینجا .
تاکسی اول جک را پیاده کرد . پس از آرزوی شبی خوش برای یکدیگر جک پرسید :
ــ گوش کنین ؛ می دونم ممکنه اغراق آمیز به نظر بیاد ، اما ایرادی نداره که فردا منم همراهتون به آپارتمان اتل بیام ؟
مایلز ابروانش را بالا انداخت :
ــ نه .البته اگه قول بدی مثل مجسمه ساکت و صامت بشینی .
ــ مایلز !
جک خندید :
ــ پدرت حق داره ، نیو . من شرط رو قبول می کنم .
وقتی تاکسی مقابل شواب هاوس ایستاد ، دربان در را برای نیو گشود . وقتی مایلز کرایه را حساب می کرد ، او پیاده شد . دربان به سر جایش در ورودی ساختمان بازگشت . شبی روشن بود و آسمان پر از ستاره . نیو از اتومبیل فاصله گرفت ، سرش را بالا کرد و کهکشان را تحسین کرد .

***

در آن سوی خیابان دنی آدلر به ساختمان روبرویی تکیه داده بود . یک بطری شراب در کنارش قرار داشت و سرش روی سینه اش افتاده بود . از میان چشمان چین خورده اش نیو را تماشا می کرد که از تاکسی دور می شد . ناگهان نفسش حبس شد . او می توانست از آنجا نیو را هدف بگیرد و پیش از آنکه کسی متوجه او شود ، فرار کند . دنی در جیب کتی که آن شب پوشیده بود ، دنبال دستمال پشمی خیلی کهنه ای گشت .
حالا .
انگشتش ماشه را لمس کرد . او داشت تپانچه را از جیبش بیرون می آورد که در سمت راستش دری گشوده شد . پیرزنی از ساختمان بیرون آمد که قلاده ی سگ بودلی را گرفته بود . سگ شتابان به سوی دنی هجوم برد . زن گفت :
ــ از شو شو نترسین . اون خیلی مهربونه .
وقتی دنی دید مایلز کرنی از تاکسی فاصله گرفت و به همراه نیو وارد شواب هاوس شد ، خشم همچون جریان آتشفشان او را در بر گرفت . دلش می خواست با دستهای خودش سگ را خفه کند ، اما موفق شد خود را کنترل کند و دستش به سمت پیاده رو رها شد .
پیرزن او را تشویق کرد :
ــ شو شو دوست داره نازش کنن ، حتی غریبه ها .
او یک 25 سنتی روی زانوان دنی انداخت .
ــ امیدوارم که این کمکتون کنه .

« فصل 10 »

یکشنبه صبح ، کاراگاه اوبراین تلفنی درخواست کرد با نیو صحبت کند .
مایلز جدی پرسید :
ــ در مورد چی ؟
ــ ما می خوایم با خدمتکاری که هفته ی گذشته در آپارتمان لامبستون کار می کرده صحبت کنیم ، آقا . دخترتون شماره تلفن اونو داره ؟
مایلز نفهمید چرا ناگهان احساس آرامش کرد :
ــ اوه . اینکه خیلی راحته نیو شماره ش رو به من داده .
5 دقیقه ی بعد تسه ـ تسه تلفن زد . هیجان زده به نظر می رسید .
ــ نیو ، منو به عنوان شاهد احضار کردن . اما می تونم از اونا بخوام ساعت 5/1 بعدازظهر توی خونه ی تو ملاقاتشون کنم ؟ هیچ وقت پلیس ازم سؤال نکرده . دلم می خواد تو پدرت هم دور و برم باشین .
آهنگ صدایش آهسته شد :
... نیو ، اونا که خیال نمی کنن من اونو کشتم ، هان ؟
نیو لبخند زد :
ــ البته که نه ، تسه ـ تسه نگران نباش . من و مایلز برای مراسم دعای ظهر به سنت پل می ریم . ساعت 5/1 بیا .
اون موقع عالیه .
ــ باید براشون تعریف کنم که اون خواهرزاده ی آشغالش پول می دزدید و دوباره سرجاش میذاشت و اتل تهدیدش کرده بود از ارث محرومش می کنه ؟
نیو از جا پرید :
ــ تسه ـ تسه ، تو می گفتی که اتل دیوونه ی اونه . تو هیچ وقت نگفته بودی اتل تهدید کرده از ارث محرومش می کنه . البته که باید اینو به اونا بگی .
وقتی نیو گوشی را گذاشت ، مایلز با نگاهی پرسشگر منتظر بود .
ــ چی شد ؟
نیو موضوع را برای او گفت و مایلز سوت بی صدا کشید .

***

تسه ـ تسه با موهایی که محکم جمع شده بود و آرایشی اندک بجز مژه ی مصنوعی ، از راه رسید .یک پیراهن روستایی با کفش های تخت پوشیده بود .
او یواشکی به نیو گفت :
ــ وقتی نقش خدمتکاری رو بازی می کردم که به جرم مسموم کردن اربابش محکوم شده ، این لباسو می پوشیدم .
کاراگاهان اوبراین و گومز چند دقیقه ی بعد حاضر شدند . وقتی مایلز از آنان استقبال کرد ، نیو متوجه شد که هیچکس باور نمی کند که او دیگر مرد شماره ی یک پلیس نیست .
آنان عملاً مقابل او تعظیم کردند .
اما وقتی تسه ـ تسه را به اوبراین معرفی کردند ، او تعجب کرد و گفت :
ــ داگلاس براون به ما گفته بود که خدمتکار سوئدی بوده .
و وقتی توضیحات تسه ـ تسه را شنید که با جدیت تمام می گفت چطور شخصیتش را طبق نقش هایش در تئآتر های پیشرو برادوی عوض می کند ، دهانش از تعجب باز ماند .
تسه ـ تسه در آخر گفت :
ــ من نقش یه خدمتکار سوئدی رو بازی می کردم و دیشب به دعوتنامه ی شخصی برای ژوزف پاپا فرستادم که برای دیدن نمایش بیاد . اون آخرین اجرا بود . طالع بینی م می گفت که ساترن در کاپری کورنه و کارم روندی شدید رو پشت سر خواهد گذاشت . واقعاً تصور می کردم که اون میاد .
او غمگینانه سرش را تکان داد :
... اون نیومد ، در واقع هیچکس نیومد .
گومز بشدت سرفه اش گرفت و اوبراین لبخندش را فرو داد و گفت :
ــ تأسف باره . حالا تسه ـ تسه ، می تونم این طوری صداتون کنم ؟
و شروع به پرسش از تسه ـ تسه کرد .
با توضیح نیو در این مورد که چرا همراه تسه ـ تسه به آپارتمان اتل رفته و چرا برگشته بود تا کت های داخل کمد را بررسی کند و نگاهی به برنامه ی کاری اتل بیندازد ، بازجویی پایان یافت . تسه ـ تسه در مورد تماس تلفنی خشمگینانه ی اتل با خواهرزاده اش در ماه گذشته و پولی که او هفته ی گذشته سر جایش گذاشته بود ، صحبت کرد .
ساعت 5/2 بعدازظهر ، اوبراین دفترچه ی یادداشتش را بست .
ــ هردوی شما کمک بزرگی کردین . تسه ـ تسه می خواین همراه دوشیزه کرنی به خانه ی لامبستون برین ؟ شما بخوبی آپارتمان رو می شناسین . شاید متوجه بشین چیزی کم شده یا نه . قرار ما تا یه ساعت دیگه ، البته اگه می تونین . دلم می خواد یه گفتگوی مختصر دیگه با داگلاس براون بکنم .
مایلز با پیشانی چین افتاده در صندلی چرمی گودش نشسته بود و گفت :
ــ اینم از خواهرزاده ی ذینفع که وارد گود می شه .
نیو لبخند عاری از شعف زد :
ــ رئیس پلیس ، به نظرت کارت ویزیت اون چی می تونه باشه ؟
ساعت 5/3 ، مایلز و نیو و جک و تسه ـ تسه وارد آپارتمان اتل شدند . داگلاس براون خود را در کاناپه رها کرده بود و دستان به هم پیوسته اش روی زانوانش قرار داشت . او با نگاهی خصم آلود سرش را بالا کرد . صورت زیبا و اخم آلودش خیس از عرق بود . کارآگاهان اوبراین و گومز روبروی او نشسته بودند و دفترچه هایشان باز بود . به نظر می آمد میزها و میز تحریر پوشیده از گرد و خاک است و به هم ریخته .
تسه ـ تسه در گوش نیو زمزمه کرد :
ــ وقتی من از اینجا رفتم آپارتمان خیلی تمیز بود .
نیو با صدای آهسته توضیح داد که آنها اثر گردهایی است که مفتش ها برای ردیابی آثار انگشت پخش می کنند و سپس با صدایی ملایم به داگلاس براون گفت :
ــ بابت اتفاقی که برای خاله تون افتاده ، خیلی ناراحت شدم . من اونو خیلی دوست داشتم .
براون بتندی پاسخ داد :
ــ شما یکی از معدود افرادی هستین که این عقیده رو دارین .
او برخاست :
... گوش کنین ، همه ی اونایی که اتل رو می شناختن ، می تونن به شما بگن که اون چقدر می تونست حرص بده و پر توقع باشه . اتل منو به رستوران دعوت می کرد و خیلی از شبها مجبور می شدم دوستام رو ول کنم چون اون احتیاج به یه همراه داشت . گاهی اسکناس های صد دلاری رو که این ور و اون ور قایم می کرد ، می داد به من ، بعد یادش می رفت بقیه اش رو کجا قایم کرده و منو متهم به دزدیدن اونا می کرد . آخر سر اونا رو پیدا می کرد و ازم معذرت می خواست . و همین طور الی آخر .
او نگاهی تیره به تسه ـ تسه انداخت :

... با این تغییر لباس چی کار می خوای بکنی ؟ شرط بندی یا کار دیگه ؟ اگه می خوای مفید باشی ، می تونی بری دنبال جارو برقی و این به هم ریختگی رو تمیز کنی .


تسه ـ تسه با صدای بلند گفت :
ــ من برای خانم لامبستون کار می کردم و اون مرده .
و به کارآگاه اوبراین نگریست :
... می خواین من چی کار کنم ؟
ــ می خوام دوشیزه کرنی به ما بگن چه لباس هایی از توی کمد کم شده و شما هم یه گشتی توی آپارتمان بزنین تا ببینین آیا چیزی غیر عادی رو تشخیص می دین .
مایلز نجواکنان به جک گفت :
ــ چرا همراه نیو نمی ری ؟ شاید بتونی کمکش کنی مشاهداتش رو یادداشت کنه .
مایلز برای نشستن یک صندلی پشت صاف را نزدیک میز تحریر انتخاب کرد . از آنجا دیواری را که پوشیده از عکس های اتل بود می دید . پس از لحظه ای برخاست و رفت تا آنها را از نزدیک بررسی کند و در کمال تعجب متوجه عکس هایی مونتاژ شده شد که در ان اتل در آخرین کنفرانس حزب جمهوریخواه همراه با نزدیکان رئیس جمهور روی سکو دیده می شد ؛ اتل در گریسی مانش در حال بغل کردن شهردار ؛ اتل در حال دریافت جایزه ی انجمن روزنامه نگاران و نویسندگان آمریکایی برای بهترین مقاله ی مطبوعات .
مایلز اندیشید :
ظاهراً این زن جالب تر از اونی بوده که تصورش رو می کردم . من اشتباهی اونو بی مغز می پنداشتم .
کتابی که اتل قصد نوشتن ان را داشت . درباره ی طبقه ی تبهکار بود که از طریق صنعت لباس پول زیادی به جیب می زد . آیا اتل از یک چنین داستانی با خبر بود ؟ مایلز به ذهنش سپرد که از هرب شوارتز بپرسد آیا تحقیقاتی در مورد فعالیتهای دنیای سری دوزی صورت می گیرد .
علی رغم تختخوابی مرتب و بدون حتی یک چین و نظمی نسبی که بر اتاق حکمفرمایی می کرد ، اتاق همچون باقی آپارتمان همان ظاهر نامرتب را داشت . حتی کمد هم دیگر همچون قبل مرتب نبود . واضح بود که لباسها و باقی وسایل بیرون آورده شده ، بررسی شده و بی قیدانه سر جایشان گذاشته شده است .
نیو تعجب زده گفت :
ــ آفرین ! فقط کارها سخت تر شد .
جک یک پولیور ایرلندی سفید با شلوار مخمل کبریتی آبی تیره پوشیده بود . وقتی زنگ در خانه ی نیو را زده بود ، مایلز در را گشوده ؛ ابروانش را بالا انداخته و گفته بود :
ــ شما دوتا شبیه فردی و فورسی بابسی شدین .
مایلز کنار رفته بود تا او رد شود و جک با نیو رو در رو شده بود . نیو هم یک پولیور سفید و یک شلوار مخمل کبریتی سورمه ای پوشیده بود . آن دو زده بودند زیر خنده و نیو فوراً یک ژاکت سرمه ای و سفید پوشیده بود .
اندیشه ی زیر و رو کردن وسایل شخصی اتل ، نیو را منجمد کرده و این اتفاق باعث شده بود اندکی از هراس او کاسته شود . اکنون او در مقابل بی نظمی حاکم بر کمد عزیز اتل دستخوش درماندگی شده بود .
جک به آرامی گفت :
ــ سخت تر هست اما غیر ممکن نیست . بذار ببینم بهترین روش کار چیه .
نیو پرونده را به همراه کپی فاکتورهای اتل به سمت او دراز کرد :
ــ ما اول از خریدهای تازه ی اون شروع می کنیم .
نیو لباس های نویی را که اتل هرگز نپوشیده بود ؛ بیرون آورد ، آنها را روی تخت گذاشت ، سپس از انتهای دیگر کمد شروع کرد و پیراهن ها و کت و دامن ها را یکی یکی به جک داد . فوراً معلوم شد که تنها لباس های پاییزی کم شده است .
نیو نجواکنان خطاب به خودش و جک گفت :
ـ این طوری این فرضیه که اون می تونسته برنامه ی سفری به کارائیب یا مکانی مشابه رو ریخته باشه و عمداً از برداشتن کت خودداری کرده باشه ، حذف می شه . اما شاید حق با مایلزه . من بلوز سفیدی رو که به اون کت و دامن کذایی میومد ، پیدا نکردم . شاید توی خشکشویی باشه . صبر کن ببینم .
او ناگهان متوقف شد و از ته کمد یک چوب لباسی را که بین دو پیراهن کشباف گیر کرده بود ، بیرون کشید . بلوز سفید با چین های دور یقه و سر آستین های دانتل روی آن آویزان بود .
نیو فاتحانه گفت :
... اینم چیزی که دنبالش می گشتم . چرا اتل اونو نپوشیده ؟ و اگه ترجیح داده اون یکی رو بپوشه ، چرا اینو درست آویزون نکرده ؟
آن دو پهلو به پهلوی هم روی عسلی نشسته بودند و نیو یادداشت های جک را پاکنویس می کرد ، به طوری که فهرستی دقیق از لباس هایی که از کمد کم شده بود ، تنظیم شد . جک در حال انتظار بدقت اتاق را با نگاه وارسی کرد . بی شک به دلیل تحقیقات پلیس خیلی تمیز نبود . مبلمان زیبا ، یک پتوی کوچک شیک و کوسن های تزیینی .
اما اتاق عاری از بداعت بود . هیچ سر و ریخت شخصی ، هیچ قاب عکس و هیچ شیئی تزیینی وجود نداشت ، چند تابلویی که به دیوار آویخته شده بود ، عاری از تخیل بود و انگار تنها برای پر کردن فضا انتخاب شده بود . اتاقی تاریک و خالی . جک ناگهان دلش برای اتل سوخت . تصوری که جک از او داشت بسیار متفاوت بود . جک همیشه او را مثل توپ تنیس می دید که با انرژی خالص در تکاپو بود و با شوریدگی از این طرف تور به آن طرف می جهید . زنی که این اتاق او را به تجسم در می آورد ، بیشتر آدمی منزوی و ترحم برانگیز بود .
آنان به اتاق نشیمن باز گشتند و تسه ـ تسه را در حال جستجو در میان انبوه نامه های روی میز تحریر اتل یافتند .
او گفت :
ــ اون اینجا نیست .
اوبراین جدی پرسید :
ــ چی اونجا نیست ؟
ــ اتل به جای نامه بازکن از یه چاقوی قدیمی استفاده می کرد . یه جور وسیله ی هندی با دسته ی قرمز و طلایی .
نیو ناگهان در کارآگاه اوبراین نگاه سگی شکاری را مشاهده کرد که سرنخی یافته است .
کارآگاه پرسید :
ــ تسه ـ تسه ، یادتون میاد آخرین بارکجا اون چاقو رو دیدین ؟
ــ بله دو روزی که توی اون هفته برای نظافت اومدم ، اون اینجا بود . سه شنبه و پنجشنبه .
اوبراین به داگلاس براون نگریست :
ــ دیروز که ما اثر انگشت برمی داشتیم ، چاقو اینجا بود . می دونین کجا می تونیم اونو پیدا کنیم ؟
داگلاس آب دهانش را قورت داد و قیافه ای متفکر به خود گرفت . جمعه صبح چاقو روی میز تحریر بود . هیچ کس غیر از راث لامبستون نیامده بود .
راث لامبستون . او تهدید کرده بود برای پلیس تعریف می کند که اتل آماده می شد او را از ارث محروم کند . اما داگ قبلاً به پلیس گفته بود که اتل همیشه پولی را که او را محکوم به دزدیدنش می کرد ، پیدا می کرد . کار شایسته ای کرده بود . حالا آیا می بایست در مورد راث صحبت می کرد یا تنها می گفت که نمی داند ؟
اوبراین این بار با لحنی مصرانه سؤالش را تکرار کرد . داگلاس نتیجه گرفت وقت آن است که توجه پلیس را از خود منحرف کند و گفت :
ــ جمعه بعدازظهر راث لامبستون اومده بود اینجا تا نامه ای رو که سیموس برای اتل گذاشته بود ، پس بگیره . اون منو تهدید کرد که اگه سیموس رو لو بدم ، به شماها میگه که اتل از دست من عصبانی بوده .
داگلاس مکثی کرد و بعد محتاطانه گفت :
... روزی که اون اومد ، نامه بازکن اونجا بود . وقتی من رفتم توی اون اتاق ، راث نزدیک میز تحریر وایستاده بود . از جمعه دیگه چاقو رو ندیدم . بهتره ازش بپرسین چرا اونو دزدیده .