دیوان اشعارانوری

کار تنم از دست دلم رفت ز دست

بیچاره دلم به ماتم جان بنشست

جان دل ز جهان بربد و رخت اندر بست

سازم همه این بود که در کار شکست

دل در خم آن زلف معنبر بنشست

جان گفت که دل رفت وزین غمکده رست

من هم پی دل روم به هر حال که هست

مسکین چو به لب رسید پایش بشکست

بوطالب نعمه ای گشاده‌دل و دست

با دست و دلت بحر و فلک ناقص و پست

هر زیور کان خدای بر جد تو بست

جز نام پیمبری دگر جمله‌ت هست

ی صبر ز دست دل معشوقه‌پرست

این بار به دامن تو خواهم زد دست


کو باز مرا بر آتش دل بنشاند

واندر سر زلف یار ساکن بنشست

دی می‌شد و از شکوفه شاخی در دست

گفتم به شکوفه وعده بود این آن هست

برگشت و به طعنه گفت ای عشوه‌پرست

نشنیدی که هرچه بشکفت نه بست

ز حادثه‌ای که هرچه زو گویم هست

هرچند که بشکست مرا هیچ نبست

گفتند شکسته‌ای به دست آور دست

آورده‌ام آن شکسته لیکن هم دست

دی با تو چنان شدم به یک خاست و نشست

کز من اثری نماند جز باد به دست

از شرم بمیرم ار بپرسی فردا

کان دلشده زنده هست گویند که هست

گفتند که شعر تو ملک داشت به دست

گفتم عجبا و جای این معنی هست

او فرع و چنان دلیر در بحر نشست

من اصل و به بیم در ز جیحون پیوست

ی عهد تو عید کامرانی پیوست

افتاد بهار پیش بزم تو ز دست

زیبنده‌تر از مجلس تو دست بهار

بر گردن عید هیچ پیرایه نبست

گفتند که گل چمن به یکبار آراست

برخاست و کلید باغ و کاشانه بخواست

گل گفت که با او نبود کارم راست

دانی چه گلابخانه را راه کجاست