دو بیتی های باباطاهر

خوشا آنان که با ته همنشینند

همیشه با دل خرم نشینند


همین بی رسم عشق و عشقبازی

که گستاخانه آیند و ته بینند

مو آن رندم که نامم بی‌قلندر

نه خان دیرم نه مان دیرم نه لنگر


چو روج آیو بگردم گرد گیتی

چو شو آیو به خشتی وانهم سر

تویی آن شکرین لب یاسمین بر

منم آن آتشین دل دیدگان تر


از آن ترسم که در آغوشم آیی

گدازد آتشت بر آب شکر

گلش در زیر سنبل سایه پرور

نهال قامتش نخلی است نوبر


زعشق آن گل رعنا همه شب

چو بلبل ناله و افغان برآور

دمی بوره بوین حالم ته دلبر

دلم تنگه شبی با مو بسر بر


ته گل بر سر زنی ای نو گل مو

به جای گل زنم مو دست بر سر

بروی ماهت ای ماه ده و چار

به سرو قدت ای زیبنده رخسار


که جز عشقت خیالی در دلم نی

بدیاری ندارم مو سر و کار

دلم زار و دلم زار و دلم زار

طبیبم آورید دردم کرید چار


طبیبم چون بوینه بر موی زار

کره در مون دردم را بناچار

سه درد آمو بجانم هر سه یکبار

غریبی و اسیری و غم یار


غریبی و اسیری چاره دیره

غم یار و غم یار و غم یار

زدل نقش جمالت در نشی یار

خیال خط و خالت در نشی یار


مژه سازم بدور دیده پرچین

که تا وینم خیالت در نشی یار

الاله کوهسارانم تویی یار

بنوشه جو کنارانم تویی یار


الاله کوهساران هفته‌ای بی

امید روزگارانم تویی یار