دیوان اشعار خاقانی

پیداست که سودای تو دارم ز نهان

صفرا مکن این آتش سودا بنشان

دارم سر آنکه با تو در بازم سر

گر هست سر منت سری در جنبان

تیغ از تو و لبیک نهانی از من

زخم از تو و تسلیم جوانی از من


گر دل دهدت که جان ستانی از من

از تو سر تیغ و جان فشانی از من

گر خاک ز من به اشک خون پالودن

نالید، منال کو گه آسودن


زینسان که فراق خواهدم فرسودن

بر خاک ز من سایه نخواهد بودن

چون زندگی آفت است جانم گم کن

چون سایه حجاب است نشانم گم کن

چون بی‌تو سر و پای جهان نیست پدید

بر زن سر غمزه و جهانم گم کن

خاقانی اگرچه دارد از درد نهان

جان خسته و دیده غرقه و دل بریان

اینک سوی وصل تو فرستاد ای جان

جان تحفه و دیده مژده و دل قربان

امروز به حالی است ز سودا دل من

ترسم نکشد بی‌تو به فردا دل من

در پای تو کشته گشت عمدا دل من

شد کار دل از دست، دریغا دل من

خاقانی را غم نو و درد کهن

آورد بدین یک نفس و نیم سخن

تا من به تو زنده‌ام به دل کس نکنم

چون من رفتم تو هرچه خواهی میکن

خاقانی اگر کسی جفا دارد خو

پاداشن او وفا کن و باز مگو

آن کن به جهانیان ز کردار نکو

گر با تو کند جهان نیازاری ازو

خاقانی ازین کوچهٔ بیداد برو

تسلیم کن این غمکده را شاد برو

جانی ز فلک یافتهٔ بند تو اوست

جان را به فلک باز ده آزاد برو

کو آن می دیرسال زودافکن تو

محراب دل من ز حیات تن تو


میخانه مقام من به و مسکن تو

خم بر سر من، سبوی در گردن تو