دیوان اشعار خاقانی

تا گشت سر کوی مغان منزل من

حل گشت به یمن عشق هر مشکل من

بر غم چه نهم تهمت بیهوده که هست

پیمانهٔ پر بادهٔ حسرت دل من

در کوی تو خاطری ندیدم محزون

زاهد از عقل شاد و عاشق ز جنون

ساقی سر گرم باده، مطرب خواهند

کل حزب بما لدیهم فرحون

شد باغ ز شمع گل رعنا روشن

وز مشعل لاله گشت صحرا روشن

از پرتو روی آتشین رخساری

گردید چراغ دیدهٔ ما روشن

تا بشنودم کاهوی شیرافکن من

ماتم زده شد چون دل بی‌مسکن من

حقا و به جان او که جان در تن من

بنشست به ماتم دل روشن من

تا رخت بیفکند به صحرا دل من

سرمایه زیان کرد ز سودا دل من

یک موی نماند از اجل تا دل من

القصه بطولها دریغا دل من

خاقانی اگر توئی ز صافی نفسان

بر گردن کس دست به سیلی مرسان

زیرا که چو بر گردن آزاد کسان

شمشیر رسد به که رسد دست خسان

ای روی تو محراب دل غمناکان

وی دست تو سرمایه بر سر خاکان

روزی که روند سوی جنت پاکان

جز تو که کند شفاعت بی‌باکان

خاقانی از اول که دمی داشت فزون

می‌بود درون پرده چون پرده درون

از مجلس خاص خاصگان است اکنون

چون خلعه درون در و چون حلقه برون

مجلس ز می دو ساله گردد روشن

چشم طرب از پیاله گردد روشن


پژمرده بود گل قدح بی می ناب

از آب چراغ لاله گردد روشن

ماها دلم از وصال پر نور بکن

میلی سوی این خاطر رنجور بکن

ای یوسف وقت جنگ را دور بکن

گرگ آشتیی با من مهجور بکن